เสียงเรียกจากวิญญาณ

"เกศ" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณพี่ชาย

เมื่อถึงเทศกาลใหญ่ประจำปีเช่น ปีใหม่และสงกรานต์ มีประชาชนเดินทางจากกรุงเทพฯ เพื่อกลับไปเยี่ยมภูมิลำเนาเดิมเป็นจำนวนมากมายถึงสองสามแสนคน ตอนนี้เองที่จะเริ่มมีการรณรงค์ให้งดดื่มสุราอย่างแพร่หลายทั่วไป

คำขวัญต่างๆ ทยอยออกมาลานหูลานตา ทั้งทางวิทยุ ทีวีและโปสเตอร์ริมถนนหนทาง ล้วนแต่ระบุออกถึงโทษภัยอันร้ายแรงต่างๆ ของสุรา รวมทั้งผิดกฎหมายอีกต่างหาก

"ดื่มแล้วขับ ถูกจับแน่!!"

แม้ว่าจะตั้งจุดตรวจคนขับขี่ยานยนต์ ไม่ให้มีแอลกอฮอล์เกินกว่า 50 มิลลิกรัมเปอร์เซ็นต์ มีจุดแจกน้ำ จุดที่ให้พักผ่อน ดื่มกาแฟ งีบหลับจนถึงกับมีหมอนวดบริการให้เลือดลมฉีดแรง...การเกิดอุบัติเหตุรุนแรงก็แทบจะไม่ได้ลดน้อยลงไปกว่าปีก่อนๆ เลย

เสียชีวิตหลายร้อย บาดเจ็บนับหมื่น อาการค่อนข้างสาหัสอีกหลายพันคน!

สิ่งน่าเศร้าก็คือ คนบริสุทธิ์ที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรด้วย ต้องพลอยมารับเคราะห์ถึงแก่บาดเจ็บ ล้มตายและพิกลพิการเพราะพวกที่ "เมาแล้วขับ" กับ "ขับรถโดยประมาท" น้อยนักที่จะเกิดอุบัติเหตุเพราะเครื่องยนต์ขัดข้อง หรือเกิดเหตุสุดวิสัยที่หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

"พี่วุฒิ" ลูกพี่ลูกน้องของดิฉันบ้านอยู่ติดๆ กันที่ถนนนางลิ้นจี่ แม้ว่าจะไม่ได้ขับรถเลย แต่ก็ตกเป็นเหยื่อของพวก "ตีนผี" กับ "ปีศาจสุรา" อย่างน่าสลดใจ

เมื่อปลายปีที่แล้ว พวกเพื่อนๆ ที่บริษัทชวนพี่วุฒิไปเที่ยวส่งท้ายปีเก่า-ต้อนรับปีใหม่ทางภาคเหนือ ดูเหมือนจะแวะตั้งแต่สุโขทัยขึ้นไปเรื่อยๆ มีเป้าหมายที่เชียงใหม่และดอยอินทนนท์ เพราะมีเวลาหลายวัน ตั้งแต่คืนวันศุกร์ไปจนถึงวันที่ 1 ซึ่งตรงกับวันอังคาร

ตามโปรแกรมจะเดินทางมาถึงกรุงเทพฯ ตอนค่ำวันที่ 1 เลยค่ะ

"รถตู้กับคนขับเจ้าประจำ" พี่วุฒิบอกกับพี่ๆ น้องๆ อย่างร่าเริง "ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย ว่าแต่ขากลับรับรองว่ามีของฝากให้ทุกคนแน่ๆ ใครอยากได้อะไรมั่งล่ะ?"

ดิฉันมองหน้าพี่ชายซึ่งปกติเป็นคนผิวขาว หน้าตาผ่องใส แต่เหตุใดก่อนจะออกเดินทางเพียงวันเดียวจึงดูหน้าตาดำคล้ำเหมือนไปตากแดดที่ไหนมานาน? ถามว่าไปเที่ยวชายทะเลมาตอนคริสต์มาสหรือเปล่า พี่วุฒิก็ส่ายหน้าบอกว่าบริษัทไม่ได้หยุดงาน ดิฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่านั้น

จนกระทั่งถึงวันจันทร์ที่ 31 ธันวาคม ป้าแหวน-แม่ของพี่วุฒิก็แวะเข้ามาหาพวกเราที่บ้าน หน้าตาท่าทางเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม ปรับทุกข์กับแม่ดิฉันว่า...เมื่อคืนพี่ฝันร้ายจนแทบจะร้องไห้แน่ะ!

แล้วป้าแหวนก็เล่าความฝันให้ฟัง...

ในฝันนั้น พี่วุฒิกำลังเล่นน้ำตกขนาดใหญ่อยู่เพียงคนเดียว สรรพสิ่งรอบตัวมีแต่ป่าเขาลำเนาไพรอันเปล่าเปลี่ยวสิ้นดี เสียงน้ำตกสาดซ่าลงมากระทบแก่งหินก็ฟังคล้ายเสียงใครร้องไห้น่าขนหัวลุก ป้าแหวนตกใจก็ตะโกนเรียกลูกชายสุดเสียง...กระทั่งพี่วุฒิหันหน้ามาช้าๆ

คุณพระคุณเจ้าโปรดช่วยด้วยเถิด! ใบหน้าของลูกชายคนเดียวเปรอะไปด้วยเลือดสดๆ แดงฉาน ไหลย้อยลงมาตามลำคอและทรวงอก ทุกสิ่งเต็มไปด้วยเลือด...เลือด...และเลือดทั้งนั้น...

"วุฒิลูกแม่!!" ป้าแหวนร้องตะโกนสุดเสียง ผวาตื่นขึ้นมาอกสั่นขวัญหาย...หัวใจเต้นแรงจนแทบกระทบโพรงอก สามีก็พลอยตื่นขึ้นมาถามไถ่ ครั้นรับรู้เรื่องฝันร้ายก็ปลอบโยนให้คลายใจ ก่อนจะบอกว่าตอนสายๆ ให้โทร.ไปหาลูกชาย คิดว่าคงไม่มีอะไรแน่ๆ

จริงดังคาด เมื่อป้าแหวนโทร.ไปหา พี่วุฒิก็เล่าว่าวันนี้มีโปรแกรมจะไปดูสถานที่พืชสวนโลกเพราะตอนมีงานไม่ได้ไป กับมีรายการไปเที่ยวบ่อสร้างที่โด่งดังเรื่องการทำร่มสวยๆ ตอนกลางคืนก็ว่าจะไปเดินเที่ยวไนท์บาซ่าร์ ซื้อของฝากก่อนจะเข้าโรงแรม...มีกำหนดแวะตลาดวโรรสตอนเช้า ซื้ออาหารพื้นเมืองแล้วกลับกรุงเทพฯ ทันที

แม่ดิฉันก็ช่วยปลอบและชวนพูดคุยให้สบายใจก่อนป้าแหวนจะลากลับบ้านไป...

วันรุ่งขึ้น พวกเราออกไปทำบุญใส่บาตรในวันปีใหม่ หาของขวัญไปหาญาติๆ และเลี้ยงอาหารกันที่บ้าน ป้าแหวนกับลุงชิตมาร่วมวงด้วยอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งราวห้าโมงเย็นก็ได้ยินเสียงพี่วุฒิดังขึ้นที่หน้าบ้าน...แม่ๆ วุฒิมาแล้ว!

ป้าแหวนลุกถลาออกไป ไม่ช้าก็เดินหน้าซีดเซียวกลับมา...ไม่เห็นลูกชายแม้แต่เงา

"สงสัยมันเดินเลยกลับบ้านแล้วมั้ง?" พ่อของพี่วุฒิเดาแล้วขอตัวไป ดิฉันกับแม่มองหน้ากัน..เอ๊ะ! ยังไง? พี่วุฒิก็รู้ว่าพ่อแม่อยู่ที่นี่แล้วทำไมไม่เข้ามาก่อน?

พวกเราได้ยินเสียงพี่วุฒิทุกคน...ทั้งๆ ที่รถตู้เกิดอุบัติเหตุแถวประตูน้ำพระอินทร์ เพราะโดนขี้เมาขับมอเตอร์ไซค์ปาดหน้า คนขับหักหลบจนรถพลิกคว่ำ เสียชีวิตคาที่ 3 คน...สิ่งที่พวกเราได้ยินก็คือเสียงจากวิญญาณพี่วุฒิเท่านั้นเองค่ะ!


ขอบคุณเรื่องเล่าจากข่าวสด