เพี้ยนเจอผี!

"หนิง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากดอนเมือง

เราเช่าห้องพักอยู่ที่ดอนเมืองด้วยกัน คือหนิงกับแป้งค่ะ มีที่ทำงานอยู่ใกล้ๆ นั่นเอง เพราะย้ายไปย้ายมาจนเราทนเสียเวลาเดินทางกับค่ารถไม่ไหว เลยมาเช่าห้องพักอยู่ตั้งแต่บริษัทเขาย้ายมาอยู่ใหม่ๆ

ไอ้แป้งมันสุดซ่าอย่าบอกใคร ชอบแหย่เพื่อนให้หัวหมุนไปตามๆ กัน รู้ว่าใครไม่ชอบจิ้งจก แมลงสาบ ไอ้แป้งก็หามาใส่ลิ้นชัก พอเปิดออกเท่านั้นแหละ ร้องกรี๊ดๆ เหมือนไฟไหม้ บางคนขนาดไอ้แป้งแหย่เบาะๆ ด้วยการร้องว่าจิ้งจกเกาะหลัง! เพื่อนกระโดดตัวลอยเลย

บางวันนุ่งผ้าถุงสวมเสื้อคอกระเช้าไปเดินตลาดหน้าตาเฉย ใครมองก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ซะงั้น บางวันก็นุ่งกางเกงขาสั้นออกไปวิ่งไล่จับกับเด็กๆ จนเหงื่อโชกตัว เพื่อนฝูงถึงกับยกย่องว่า...ไอ้แป้งมันเพี้ยนได้ใจจริงๆ

ต้องยอมรับว่ามีเพื่อนอย่างนี้ก็ดีไปอย่าง คืออยู่กับมันแล้วลืมความเหงาได้เลย!

เลิกงานกลับเข้าห้องพักชั้น 7 ไอ้แป้งเม้าธ์ได้ตลอด ไม่รู้ว่ามันเสกสรรค์เรื่องราวอะไรมาจากไหน? เหมือนลิงขึ้นต้นไม้แล้วกระโดดไปต้นนั้นต้นนี้ ไม่ยอมลงง่ายๆ รู้ก็รู้นะว่า เพื่อนสุดมั่วแต่ก็สนุก ต้องยอมรับว่าเพื่อนคนนี้มันระดับ "มั่วได้ถ้วย" ของจริงค่ะ

เรื่องน่าขนหัวลุกเริ่มต้นได้ตอนค่ำวันเสาร์...เราทำอาหารกินกันง่ายๆ ตามสไตล์วันหยุด หอบผ้าลงไปซักแล้ว เปิดทีวีดูมั่ง อ่านหนังสือ ฟังเพลงมั่ง เลิกฟังเพลงคนเดียวตั้งแต่คบกับไอ้แป้งแล้วค่ะ เพราะมันพูดคุยจ๋อยๆ ไม่ขาดปากได้ทั้งวัน

จู่ๆ ก็ตั้งปัญหาว่าสังเกตหนุ่มที่มาซักผ้าในห้องชั้นล่างหรือเปล่า? หนิงก็บอกว่า เปล่า...ทั้งหญิงทั้งชายหลายคน แต่ไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ ไอ้แป้งบอกว่ามีหนุ่มหล่อมากจ้องมันเป๋ง ตาเยิ้มแถมยิ้มหวานจนเลือดสาวแล่นซ่าไปทั้งตัว

"โอ๊ย! สบตาเค้าเท่านั้นแข้งขาอ่อนไปหมด เห็นรอยยิ้มเขาปะ? อยากลมรับทาน...จะได้โผเข้าไปซบอก โห! ผู้ชายอะไรเกิดมาไม่เคยพบ...หล่อซะ!"

หนิงไม่สนใจหรอกค่ะ ไอ้แป้งบ้าๆ บอๆ แบบนี้เป็นประจำ ใครมองก็ว่าเขาหล่อหมด ไม่ช้าก็ลืม ทั้งๆ ที่ตัวแป้งน่ะ สวย ขาว สูงระหง ผิวพรรณดี บางทีก็กระแดะทำเป็นสาวสุดติ๋ม กะพริบตาวิบๆ แบบอินโนเซ้นต์ แต่บางทีก็ออกมาดสาวเปรี้ยวแทบเข็ดฟัน

สรุปว่า บ้าๆ บอๆ อย่างที่เขาพากันว่า "เพี้ยนได้ใจ" น่ะแหละค่ะ

ตกค่ำ ไอ้แป้งชวนลงไปซื้อของใช้กระจุกกระจิกของผู้หญิง แต่อยากฟังเพลงเพื่อพักหูจากเสียงเม้าธ์ของเพื่อนชั่วคราว เลยไม่ไปด้วย...เกือบชั่วโมงไอ้แป้งก็โผล่เข้ามา คราวนี้มีท่วงท่าเลื่อนลอย เคลิ้มฝัน ตาเยิ้ม ยิ้มหวานคนเดียวแบบฟอลอินเลิฟสุดๆ

หนิงทำเฉยไม่แยแส ในที่สุดไอ้แป้งก็อดรนทนไม่ได้เอง

"เจอกันอีกแล้ว...คุ้นหน้ายังไงไม่รู้..." มันทำสุ้มเสียงเหมือนกำลังเล่นละคร "คู่แล้วไม่แคล้วกัน...จริงปะ? โห...ผู้ชายอะไรหล่อไม่บันยะบันยัง หล่อไม่ปรึกษาหารือใคร? เค้าจ้องมองเราตาเยิ้ม...กระชากใจสาวบริสุทธิ์ แสนจะอ่อนต่อโลกอย่างเราชัดๆ โอย...หนิงจ๋า สุดหล่อคนนี้ไม่ได้หล่ออย่างเดียวนะ แต่หล่อแอนด์รวยด้วยว่ะ!"

"เค้าบอกแกหรือยะ?" หนิงสุดรำคาญ แต่ไอ้แป้งทำสะบัดหน้า

"เชอะ! ดูเสื้อผ้าข้าวของติดตัวก็รู้ย่ะ! เค้ามองแป้งเหมือนเป็นนางฟ้าหรือเจ้าหญิง...แหม! เจ็บใจ ไม่ได้แต่งตัว "วิบวิ่ว" ให้เขาเห็น โอ๊ย! วันหน้าต้องเตรียมพร้อมให้ดี...แต่บัดนาวแป้งง่วงนอนแล้วว่ะ! ฮ้าวววว...

โธ่ ใครจะไปรู้คะว่าไม่มี "วันหน้า" สำหรับไอ้แป้งอีกแล้วค่ะ เพราะกลางดึกคืนนั้นเอง หนิงก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงร้องกรี๊ดๆ แสบแก้วหู...รีบเปิดไฟหัวเตียงก็เห็นไอ้แป้งถอยกรูดๆ เข้าหาแล้วพลิกมากอดหนิง ร้องไห้โฮ...

...แป้งยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป แต่มองเห็นสุดหล่อผู้นั้นเดินทะลุประตูห้องเข้ามา ใบหน้าและร่างกายเรืองแสง จนกระทั่งมายืนจังก้าอยู่ข้างเตียง ก้มหน้าเข้ามาหาช้าๆ พร้อมกับ เอื้อมมือมาที่ลำคอพลางหัวเราะกระหึ่ม...เล่นเอาไอ้แป้งกรีดเสียงแทบแก้วหูหนิงจะแตกนี่ไงคะ

"เพี้ยนได้ใจจริงๆ" หนิงบ่นพลางผลักเพื่อนออกไป "เพ้อเจ้อจนเก็บมาฝัน...โสนะหน้า! แล้วหนิงก็ดับไฟนอน...รู้สึกไอ้แป้งเบียดเข้ามานอนใกล้จนน่ารำคาญ...

รุ่งขึ้นก็ได้รับรู้จากพนักงานที่เคาน์เตอร์ว่า เมื่อปีกลายมีสจ๊วร์ดหนุ่มหล่อที่เช่าหอพักนี้ขับรถมาจอดดีๆ พอเดินมาได้ครึ่งทางก็ล้มฟุบลงเพราะหัวใจวาย...ไปสิ้นลมกลางทางระหว่างส่งโรงพยาบาล

"แกไปเล่นกับเขาน่ะซี เขาเลยเล่นด้วย...มันส์มั้ยทีนี้?" หนิงได้โอกาสค่อนขอดเพื่อน ไอ้แป้งหุบปากเงียบ ไม่มีวี่แววของจอมเพี้ยนแบบเก่าๆ อีกเลย...นึกแล้วขนหัวลุกค่ะ!


ขอบคุณบทความจากข่าวสด