ม้าเหล็กสยองขวัญ

"ปึ้ง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกบนรถด่วนกรุงเทพฯ-หนองคาย

เขาว่าคนถูกผีหลอกมักจะเป็นเด็กกับคนแก่ เพราะร่างกายอ่อนแอ จิตก็พลอยอ่อนไปด้วย ทำให้เห็นภาพของ "ผู้ไม่มีร่างกาย" ที่คนส่วนมากไม่เห็นได้ง่ายๆ หรือไม่ก็เพราะเป็นคนกลัวผีทำให้ผีชอบหลอกหลอนนั่นแล

บางท่านอาจสงสัยว่า เด็กๆ ทุกคนย่อมกลัวผีเป็นเรื่องธรรมดา แต่คนชราที่พบเห็นอะไรต่อมิอะไรมามากมักจะไม่กลัวผีไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมจึงโมเมว่าคนแก่โดนผีหลอกเพราะกลัวผี

เรื่องนี้ไม่แน่เสมอไปหรอกครับ!

ผมเคยเห็นท่านผู้ชราหลายคนที่กลัวผีขนาดหนักยิ่งกว่าเด็กๆ หรือหนุ่มสาวซะด้วยซ้ำไป บางคนก็อยู่มานานจนเกิดประสาทหลอน หรือจะหวาดระแวงไปเองก็ไม่ทราบ ว่าเห็นคนนั้นคนนี้ที่ตายไปแล้วมาหาบ้าง มาชวนไปอยู่ด้วยบ้าง เล่นเอานอนคนเดียวไม่ได้เลยก็มี

ผมเองอายุยังไม่ขึ้นเลขสี่ ถือว่ายังอยู่ในวัยกลางคน สังกัดกลุ่มที่ไม่ค่อยจะโดนผีหลอก เพราะไม่ใช่เด็กและยังไม่แก่...แต่ที่ไหนได้ล่ะ โดนผีหลอกเต็มเปาตอนกลางวันแสกๆ เลย คุณเอ๋ย...

เรื่องเป็นยังงี้ครับ...เดือนมีนาคมนี่เองผมชวนเพื่อนๆ ชาวสระบุรีด้วยกันไปเที่ยวถึงหนองคายโน่น บังเอิญมีญาติอยู่ในตัวจังหวัดจึงมีข้ออ้างว่าจะไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ที่ได้ข่าวว่าล้มป่วยด้วยโรคหัวใจ อันเป็นโรคยอดฮิตที่ทำให้คนตายแซงหน้ามะเร็งไปเรียบร้อยแล้ว

ธรรมดารถไฟจะมาถึงสระบุรีราวห้าทุ่ม แต่คืนนั้นเกิดเสียเวลาเกือบสองชั่วโมง...ยังดีที่เราจองตั๋วรถนอนไว้เรียบร้อยแล้ว ได้เลข 2-3-4 ใกล้ๆ กับอ่างล้างหน้าข้างห้องสุขาพอดี ผมกับเจ้าเต้นอนชั้นล่าง เจ้าอ๊อดต้องขึ้นไปนอนชั้นบน...พอขึ้นรถได้ก็หาที่นอนทันทีเพราะหนังตาจะติดกันรอมร่อ

ฟังเสียงฉึกฉักรถไฟไม่ช้าก็หลับผล็อยไป...

รุ่งเช้าเจ้าเต้กับเจ้าอ๊อดก็รีบตื่นมาเข้าห้องน้ำที่มีอยู่ 2 ห้องตรงข้ามกัน ผมปลดทุกข์มาตอนย่ำรุ่งแล้วจึงไม่ต้องรีบร้อน...สังเกตว่าป้ายว่างกับไม่ว่างเลือนรางเต็มที ต้องลองหมุนประตูเอาเอง ถ้าเปิดไม่ออกก็แปลว่าห้องไม่ว่าง...ผมนั่งฝั่งขวาทำให้มองเห็นอ่างล้างหน้า 2 อ่างข้างห้องน้ำพอดี

พนักงานจากตู้เสบียงมาถามถึงอาหารเช้า ผมกับเพื่อนๆ เลยสั่งอเมริกันเบรกฟาสต์ทั้งสามคน นักท่องเที่ยวต่างชาติหนาตา ทั้งฝรั่งและแขกอินเดีย...ผู้โดยสารทั้งหมดล้วนแต่มุ่งหน้ามาที่ห้องน้ำข้างที่นั่งผมทั้งนั้นแหละ

มีฝรั่งหนุ่มกับเมียคนไทย...ผัวหล่อเหลาล่ำสันยังกะคีนู รีฟส์ แต่เมียผิวกาแฟใส่นมนิดหน่อย แถมหน้าตาบูดบึ้ง ชอบดุผัวแว้ดๆ ฟังแล้วไม่อยากคิดอะไรมาก...คิดซะว่าเป็นบุญของเธอละกันครับ

อ้อ! มีฝรั่งร่างท้วม ศีรษะล้านเลี่ยนวัยคุณลุงราว 60 ขวบ...ตะแกสวมเสื้อฮาวายลายพร้อย นุ่งกางเกงขาสั้นสีกากีกำลังยืนแปรงฟัน พลางทัศนาโฉมหน้าตัวเองในกระจกไปด้วย ผมเห็นประตูห้องน้ำฝั่งโน้นยังปิดสนิท แต่ฝั่งเดียวกับผมนี่มองไม่เห็น ก็เลยลุกไปดูซะหน่อย

อ้าว? ประตูเปิดไม่ออก...คุณลุงอาภัพเกศาหันมาบอกยิ้มๆ เป็นภาษาไทยเกือบชัด

"ยังไม่ว่างครับ...ผมก็รออยู่เหมือนกัน..."

ผมขอบอกขอบใจแกแล้วกลับมานั่งตามเดิม...ไม่ช้าฝรั่งที่พูดไทยเก่ง แถมมีน้ำจิตน้ำใจอีกต่างหากก็เดินไปที่ประตูห้องน้ำฝั่งผม...ลับหายจากสายตาไป

ราวห้านาที คุณลุงก็ย้ายพุงเดินลูบหัวเหม่งแดงก่ำออกมายิ้มให้ผม พยักหน้าเชื้อเชิญ ส่วนแกก็เดินผ่านไปทางด้านหลัง ผมปราดไปที่ห้องน้ำทันที...อ้าว? ปรากฏว่าผิดหวังสุดขีดเลยครับ งานนี้

มีคนที่รวดเร็วกว่าแซงหน้าเข้าไปแล้ว ห้องตรงข้ามก็ยังไม่มีวี่แววจะออกมา ผมเลยยืนปักหลักรออยู่ที่นั่นแหละ...ฟังเสียงล้อบดรางเหล็กดังกระหึ่ม รู้สึกเยือกเย็นจนขนลุกซู่ซ่าขึ้นมาเฉยๆ ก็พอดีประตูห้องน้ำนั้นเปิดออกช้าๆ

โธ่! คุณลุงอาภัพผมนั่นเองที่เดินยิ้มระรื่นออกมาพลางบอกกล่าว...เชิญเลยครับ!

ผมขอบอกขอบใจแก เกือบจะก้าวเข้าไปอยู่แล้ว แต่พลันชะงักงันเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าฝรั่งวัยดึกคนนั้นเดินออกจากห้องน้ำไปก่อนหน้านั่นแล้วนี่นา...ยังไงๆ ก็คงจะไม่มีฝาแฝดพิมพ์เดียวกันทั้งหัวล้าน อ้วนพุงพลุ้ย สวมเสื้อกางเกงแบบเดียวกันแน่ๆ

ขนลุกเกรียว อ้าปากค้าง หน้าชาเห่อเหมือนขยายใหญ่เท่ากระด้ง!

หันขวับไปมองตามทางเดินก็เห็นแต่ทางเดินโล่งๆ ไม่มีร่างที่เพิ่งจะผ่านไปหยกๆ จะมีอะไรซะอีกล่ะ? ก็ผีน่ะซีครับ...เล่นหลอกกันบนรถไฟแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย! บรื๋ออออ...


ขอบคุณเรื่องเล่าจากข่าวสด