เจ้าที่!

"ป๊อป" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณใต้ดินคุณจะทำยังไงถ้ารู้ว่าห้องที่คุณนอนมาแต่อ้อนแต่ออกน่ะ...มีผี!?

"แม่ซื้อซะล่ะมั้ง" มีคนพูดกับผมแบบนี้...โธ่! แม่ซื้ออะไรจะอยู่กับผมจนโตเป็นควายแบบนี้น่ะ...ผมว่าบ้านหลังนี้ต้องปลูกอยู่บนพื้นที่ที่เคยมีเรื่องอะไรมาก่อนแน่ๆ

จริงๆ แล้วนี่คือเรือนหอที่คุณปู่ปลูกให้พ่อกับแม่ตอนจะแต่งงานเมื่อ 20 กว่าปีก่อน บนที่ดินของคุณปู่เองซึ่งซื้อทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อ 50 ปี ก่อนผมเกิดโน่น...ที่ดินนี้อยู่ในซอยเขตดุสิตนี่เอง คุณปู่ล้อมรั้วไว้

ท่านเล่าว่าสมัยโน้นแถวนี้เป็นทุ่งนา ริมทางรถไฟมีบ้านแค่ไม่กี่หลัง ต่อมาบ้านเรือนก็เต็มไปหมด เหลือแต่ที่ดินผืนนี้ราวๆ หนึ่งไร่ ล้อมรั้วและมีต้นไม้ต้นหญ้าขึ้นรกรุงรัง คนผ่านไปมาก็ทิ้งขยะบ้าง โยนโน่นโยนนี่เข้ามาบ้าง เผลอๆ อาจเป็นที่หลบตาคน แอบเข้ามาสูบยาหรือทำอะไรกันก็มี

ในที่สุด เมื่อพ่อมีแผนจะแต่งงาน คุณปู่ก็ปลูกบ้านให้ใหญ่โตเชียวครับ เพราะท่านเห็นอนาคตว่าอยากให้พ่อมีลูกสักสองคนกำลังดี บ้านจึงมีสามห้องนอนอยู่ชั้นบน และอีกสองห้องนอนชั้นล่าง เผื่อปู่กับย่าหรือตากับยายจะได้มาค้างช่วยเลี้ยงหลาน

หลังจากแต่งงานได้สองปีผมก็เกิด ห้องนอนติดกับห้องพ่อแม่กลายเป็นห้องของผมตั้งแต่บัดนั้น ตอนแรกก็มีเปลเด็กและห้องเด็กอ่อน ต่อมาเปลเด็กก็เอาออกไปไว้ที่ห้องน้องสาว ห้องผมมีเตียงมาตั้งแทน

ผมโตแล้วนี่ครับ ปัจจุบันก็มีเครื่องเสียงและโต๊ะคอมพิวเตอร์

เห็นมั้ย ผมอยู่ห้องนี้มาตั้งแต่อุแว้ๆ จริงๆ

จำได้ว่าเมื่อเล็กๆ นอกจากแม่แล้วยังมีพี่เลี้ยงชื่อพี่แป้นคอยดูแลผมอยู่ตลอดเวลาในห้องนี้ ผมจำได้ว่ามีผู้หญิงอีกคน ตัวเล็กบอบบาง หน้าสวย ยิ้มละไมอยู่เสมอ...ผมไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร พอถามผู้ใหญ่เขาก็งงกันเป็นแถว ยืนยันว่าไม่มีแน่ๆ แม่ไม่ได้จ้างคนอื่นมาดูแลผมเลยนอกจากพี่แป้น

เป็นไปได้ไง? ผมยังจำได้ว่าตอนเรียนอนุบาล 1-2 น่ะ ตอนดึกๆ พี่แป้นหลับเค้เก้ข้างเตียงผม ไฟก็เปิดหรี่ทิ้งไว้ ผู้หญิงคนนี้ยังเข้ามาหาผม นั่งข้างเตียง ยิ้มอย่างเอ็นดู หอมแก้มผมและลุกเดินหายไปในความมืดทุกคืน

เอ...ผมชักนึกออกแล้วว่ายิ่งผมโตขึ้น ผู้หญิงคนนี้ก็จะไม่มาหาเลยในตอนกลางวัน แต่จะมาตอนกลางคืน และพอผมอยู่ ป.1 เธอก็ไม่มาอีก

แม่บอกว่า ผมอาจจะเป็นเหมือนเด็กอื่นๆ ทั่วโลก ที่มีเพื่อนในจินตนาการและเพื่อนคนนี้จะหายไปเมื่อเด็กเริ่มโต

พอแม่พูดถึงเพื่อนผมก็นึกขึ้นได้ว่า จริงสินะ นอกจากพี่สาวคนสวยคนนั้นแล้ว บางคืนยังมีเด็กตัวเล็กตัวน้อยมาวิ่งเล่นกันเจี๊ยวจ๊าว แถมพี่แป้นกับแม่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเห็นเลยซักคน

คนเดียวที่ไม่ขำไปกับจินตนาการบรรเจิดของผมคือ ป้าณีต! ที่จริงผมควรเรียกยายมากกว่า แกแก่มากแล้วและเป็นคนเก่าของคุณยายที่ส่งให้มาดูแลแม่ผม ป้าณีตชื่อเต็มว่า ประณีต แกฟังผมทีไรแกจะครุ่นคิดของแกไปเงียบๆ ไม่โต้ตอบหรือพูดอะไรเลย

เมื่อผมอายุ 16-17 ตอนกลับจากเข้าค่าย รด.ที่เขาชนไก่ เพื่อนในจินตนาการพวกนี้ก็กลับมาหาผมอีก หลังจากหายไปสิบกว่าปี

เริ่มจากพี่สาวคนสวยที่ลอยลงมาจากเพดาน เธอเหมือนเดิมไม่มีผิด คือบอบบางสาวสะพรั่ง ผมสีน้ำตาลยาวสลวย หน้าสวยยิ้มละไม ใส่ชุดกระโปรงบางเบาสีครีม...บางคืนเธอมานั่งข้างเตียง เอียงคอมองผมอย่างรักใคร่ ขณะที่ผมครึ่งหลับครึ่งตื่น

และเด็กพวกนั้น...เด็กที่น่ากลัวมากกว่าน่ารัก!

ตอนเล็กๆ ที่ผมเห็นมาวิ่งน่ะ ผมยังเด็กเกินไป แต่ตอนนี้ผมเริ่มเห็นรายละเอียด...เด็กบางคนเหมือนเด็กดองในโหล คือยังไม่ครบกำหนดคลอดแต่แท้งออกมาและเขาดองไว้น่ะครับ สายสะดือยังติดห้อยยาวอยู่เลย แกมาลอยวนอยู่ในห้องเหมือนลอยอยู่ในน้ำ เด็กบางคนตัวโตขนาดผู้ใหญ่ แต่เป็นทารกคลานไปรอบๆ ขึ้นผนัง ไต่เพดาน ตาโบ๋ ปากไม่มีฟันอ้าแดงหัวเราะร่า...พี่สาวคนสวยจะคอยไล่ไม่ให้มากวนผม

ในที่สุดผมเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว คุยกับแม่ก็ไม่ได้เรื่อง แต่พอถามป้าณีตก็ได้ความว่า...ตอนที่ดินนี้ว่างเปล่าและเริ่มปลูกบ้าน คนงานพบโกศกระดูกพร้อมทั้งรูปถ่ายหน้าศพของผู้หญิงสวย ใครคงเอามาทิ้งไว้...ร่ำลือกันว่าเคยมีคนทำแท้ง เอาเด็กมาทิ้งที่นี่ด้วย

นี่คือคำตอบสยดสยอง แต่ผมคงจะกลัวไปกว่านี้ไม่ได้ ไม่รู้จะหนีไปไหนเพราะต้องนอนห้องนี้ ทุกวันนี้พี่คนสวยยังมาหาผมอยู่เลยครับ แต่ไม่บ่อยเท่าเมื่อก่อน ผมก็ได้แต่สวดมนต์แผ่เมตตา...เมื่อไหร่พวกเขาจะไปเกิดนะ ผมจะได้นอนสบายๆ ซะที?!



ขอบคุณเรื่องเล่าจากข่าวสด