บ้านร้างที่เชียงใหม่

ประสบการณ์ของผมที่จะนำมาเล่านั้นเมื่อปีที่แล้วผมอยู่ม.6 ผมเป็นเด็กเชียงใหม่คับ

ช่วงนั้นแทบจะทุกอาทิตย์เลย ผมกับเพื่อนๆก็จะชวนกันออกไปสำรวจ(หรือลองของนั้นแหละครับ) ตามที่ต่างๆเช่นป่าช้าบ้างบ้านร้างบ้างหรือแม้แต่รีสอทร์ร้างไปเกือบทุกที่เท่าที่จะไปกันได้ เรื่องที่ผมจะเล่านั้นเป็นภาพที่ผมยากที่จะลืมได้เลยครับผมกับเพื่อนราวๆ 10 คนท่าจะได้ไปกันเยอะมากเพราะกลัวกันที่ๆผมไปกันนั้นเป็นบ้านร้างติดๆ กันประมาณ3หลังท่าจะได้คนแถวๆนั้นเค้าจะเรียกว่าบ้าน13 เคยมีรายการๆหนึ่งได้มาสำรวจแล้วด้วย

ตอนนั้นจำได้ว่าประมาณ4-ทุ่มฝนตกปอยๆด้วยเลยทำให้แถวๆ นั้นมืดมาก

เราเดินเข้าไปเป็น2แถวคู่ๆถือเทียนเข้าไปบ้านทั้ง3 หลังจะมีทางเชื่อมติดกันหลายทางแต่พวกเราเดินเข้าหลังแรกเป็นหลังใหญ่สุด บริเวณบ้านเป็นบ้านปูนทั้งหลังแต่ผุพังมากต้องเดินอย่างระวังมากพอเดินได้สักพักผมก็บอกเพื่อนๆ ว่าจะขึ้นชั้น2 ละนะเพราะผมเดินนำหน้าสุด (ไปไหนมันให้นำตลอดเลย) พอกำลังเดินขึ้นผมกับเพื่อนๆก็ตกใจกันรีบมองไปทางนั้น แต่กลับเป็นสุนัขสีขาวพันธ์พื้นบ้านธรรมดายืนอยู่ตรงบันไดทางขึ้น

แล้วก็รีบวิ่งหนีเราไปผมก็ไม่สนใจเดินขึ้นไปต่อ (ลืมบอกไปผมมีไฟฉายไปด้วย1อัน) แล้วก็ส่องไฟไปรอบๆ

และทันใดนั้นขณะที่ส่องไฟฉายไปตรงหัวมุมของระเบียงชั้น2 ตรงเยื้องๆ หน้าผมนั้นผมรีบบีบมือเพื่อนคู่ผมที่เดินมาด้วยกันอย่างแรงเลย ภาพที่ผมเห็นนั้นเป็นหน้าเด็กผู้หญิงผมสั้นติดกิ๊ป เห็นแต่หัวมองมาทางผมด้วย มันเป็นภาพที่ติดตามาก จากนั้นผมก็ยังเดินสำรวจต่อไปเรื่อยๆ จนทั่วแล้วขากลับมาที่รถผมก็เล่าให้เพื่อนๆ ฟังเพื่อนคนที่เดินคู่ผมก็ถามว่าเจอเหมือนกันเหรอ มันเจอตอนเด็กคนนั้นกำลังหันหลังกลับไป มันตกใจมากแต่ไม่กล้าบอก และเพื่อนอีกคนก็บอกว่ามันเจอตั้งแต่ที่พวกเรากำลังเดินเข้าทางซุ้มประตูเข้า ว่ามีผู้หญิงชุดขาวผมยาวยืนอยู่ข้างๆ ประตูที่เรากำลังเดินผ่าน พวกเราตกใจกันมากเพราะบ้านหลังนั้น ไม่มีใครอยู่อย่างแน่นอน มันทั้งเก่าเพดานก็พัง

นี่เป็นประสบการณ์ บางเรื่องที่ผมอยากจะเล่าบอกต่อให้เพื่อนๆได้ฟังมากครับ


ขอบคุณเรื่องเล่าจากช็อคเอฟเอ็ม