อาถรรพ์ศาลเจ้าแม่ชายหาด

ผมเป็นชาวสุราษฎร์ธานี ปัจจุบันอายุ 32 ปี เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณปี 2531

ผมมีอายุ 11 ปี น้องสาวผมอายุ 7 ปี แม่ได้พาผมไปเที่ยวบ้านป้า ซื่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแม่ ที่จังหวัดภูเก็ต (ป้าเป็นลูกสาวของพี่สาวตาผม) ป้าผมบ้านเดิมอยู่ อ.เมือง จ.นครศรีธรรมราช

แต่ได้ย้ายมาอยู่ที่ จ.ภูเก็ต บ้านของป้าผมอยู่ที่ตอนเหนือของเกาะภูเก็ตใกล้กับสะพานสารสิน ป้าผมมีลูกหลายคน ลูกชายคนสุดท้องของป้าก็มีอายุเท่ากับผม และหลานสาวของป้าคนโตก็มีอายุเท่ากับน้องสาวผม ดังนั้นเราจึงเล่นกันอย่างสนุกสนาน

คืนวันหนึ่งพี่ชายลูกของป้าพาผมไปดูหนังกลางแปลงที่วัดท่าฉัตรชัย ใกล้สะพานสารสิน คืนนั้นจำได้ว่าเขาฉายหนังเรื่องคิงคอง แต่จำรายละเอียดของหนังไม่ได้ ตอนกลางวันก็ผมกับลูกชายของป้าก็ไปวิ่งไล่จับปูลมที่ชายหาดข้างสะพานสารสิน

ต่อมาวันหนึ่งป้าได้พาแม่ผม น้องสาว ลูกชายและหลานสาวของป้า รวม 6 คน ไปเดินเที่ยวชมชายหาดที่หาดทรายแก้ว ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกของหัวเกาะภูเก็ต ใกล้กับสนามบินภูเก็ตซึ่งเครื่องบินบินผ่านสามารถมองเห็นได้ ป้าบอกว่าจะพาเดินเล่นริมชายหาดจากหาดทรายแก้ว

ไปตามชายหาดไปจนถึงสะพานสารสิน ระหว่างที่เดินเล่นกันและเก็บเปลือกหอยไปด้วย มองไปในทะเลก็มองเห็นเรือประมงกำลังออกหาปลา และมีเรือดูดแร่ดีบุกกำลังลอยอยู่ในทะเล และเราเดินเล่นริมชายหาดไปเรื่อยๆ จนได้ไปเจอกับศาลเจ้าแม่ศาลหนึ่ง

ซึ่งคนแถวนั้นรวมถึงเรือประมงก่อนออกทะเลเขาจะเคารพศรัทธากันมาก มีการจุดประทัดบนเรือเมื่อเรือแล่นผ่านศาล เป็นการบอกกล่าวศาลเจ้าแม่แห่งนี้เพื่อเป็นขวัญกำลังใจอีกด้วย และเมื่อเราเดินมาเจอศาลแห่งนี้ป้าของผมที่เป็นคนท้องถิ่ ได้เอ่ยชื่อเจ้าแม่ของศาลแห่งนี้ และบอกให้พวกเรายกมือไหว้ศาลเจ้าแม่แห่งนี้ และหลังจากนั้น

ป้าก็นึกอะไรได้ไม่รู้ ป้าก็ได้นับจำนวนญาติๆ ลูกหลานป้าที่มาด้วยกัน ปรากฏว่านับได้ 5 คนซึ่งขาดไป 1 คนคือน้องสาวของผมนั่นเอง หลังจากนั้นป้าก็ได้พาพวกเราเดินย้อนกลับไปในชายหาดที่เราเดินผ่านมา เมื่อเดินไปประมาณ 500 เมตร พบว่าน้องสาวของผมกำลังนั่งเก็บเปลือกหอยอยู่คนเดียวและน้องสาวกำลังนั่งพูดคุยอยู่คนเดียวอีกด้วย

เหมือนกับน้องสาวยังไม่รู้ว่ากำลังนั่งเก็บเปลือกหอยอยู่คนเดียว คนอื่นๆเขาไปกันหลดแล้ว เหมือนกับมีอะไรที่บังน้องสาวผมไว้ ป้าบอกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคงจะเป็นอาถรรค์ของศาลเจ้าแม่แห่งนี้นั่นเอง ที่ยังโชคดีที่ป้าผมได้เอ่ยชื่อเจ้าแม่ของศาลแห่งนี้ให้เราได้ร ไม่อย่างนั้นน้องสาวผมอาจถูกทิ้งไว้คนเดียวที่ชายหาดแห่งนี้ก็ได้

และป้าได้เล่าให้ฟังอีกว่าสมัยก่อนบริเวณแห่งนี้มีการฆ่ากันตายบ่อยมาก บางคนถูกฆ่าแล้วฝังแล้วโผล่มาแต่มือก็มี แต่ยังดีที่จังหวัดภูเก็ตยังมีอดีตพระสงฆ์ที่เป็นที่เคารพบูชาชองชาวภูเก็ตและคนทั่วไปคือ หลวงพ่อแช่ม วัดฉลอง นั่นเอง

ปัจจุบันบริเวณที่ป้าผมอยู่ จ.ภูเก็ต ได้ถูกเปลี่ยนเป็นถนนสี่เลน และมีป่าชายเลนปลูกขึ้นมาจนมองไม่เห็นสภาพเดิมเมื่อ 20 กว่าปีก่อน

และผมได้ไปเที่ยว จ.ภูเก็ตครั้งล่าสุด เมื่อปี 2547 ก่อนซึนามิเข้าถล่มเกาะภูเก็ตประมาณ 5 เดือน แต่ไม่ได้แวะบ้านป้าผม ตอนั้นผมไปที่ภูเก็ตแฟนตาซี ผ่านหาดกมลา และ ต.เชิงทะเล ซึ่งได้รับผลกระทบอย่างหนักที่สุดจากซึนามิอีกด้วย


ขอบคุณเรื่องเล่าจากช็อกเอฟเอ็มออนไลน์