"นกวัน" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากเก้าอี้โยกผีสิง
คนสมัยนี้คงจะลืมเลือนเก้าอี้โยกกันไปเกือบจะหมดแล้ว!
ดิฉันเองยังอยู่ในวัย 40 กว่าๆ ยังจำได้ถึงเก้าอี้ไม้รูปทรงสง่างาม ขาทั้งสี่ติดอยู่บนแผ่นไม้ที่ดัดขัดเกลาให้โค้ง คุณปู่และคุณพ่อดิฉันชอบนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ จิบกาแฟ ดูทีวี หรือดูหลานๆ วิ่งกันจากเก้าอี้โยกนี้แหละค่ะ
เมื่อเวลาผ่านไปก็ไม่เห็นใครนิยมนั่งเก้าอี้โยกเหมือนเดิม
พวกเรามักจะชอบโซฟานุ่มๆ ขดตัวสบายๆ เผลอๆ ก็เหยียดตัวนอนหลับ หรือไม่ก็เป็นเบาะอันใหญ่ สูง ภายในยัดเม็ดโฟมกลมๆ เวลานั่งจะจมอยู่ในนั้น...เป็นความสุขไปอีกแบบหนึ่ง
ปกติดิฉันไม่ชอบเก้าอี้โยกหรอกค่ะ เพราะนั่งแล้วเวียนหัว อายุปูนนี้เกือบจะ 50 อยู่รอมร่อ ที่เขาเรียกว่า...เลือดจะไปลมจะมานั่นไงคะ!
กระทั่งเมื่อผ่านร้านขายของเก่าย่านสุขุมวิท ดิฉันเห็นเก้าอี้โยกตัวหนึ่ง มันดูดึงดูดใจบอกไม่ถูก อาจจะเพราะรูปทรง เนื้อไม้และสีธรรมชาติงดงามนั้น ทำให้หวนกลับไปคิดถึงความสุขความอบอุ่นในวัยเยาว์
ดิฉันซื้อเก้าอี้ตัวนั้นอย่างไม่ลังเล รู้สึกเหมือนพบส่วนหนึ่งของตนที่ทำหายไปนานแล้ว!
เมื่อนำเก้าอี้โยกมาตั้งไว้ในห้องดูทีวี ลูกสาวลูกชายวัยรุ่นกับสามีดูจะชอบอกชอบใจไม่เบา ถึงกับแย่งกันนั่งแน่ะค่ะ บอกว่าสนุกแปลกๆ ดี
ส่วนดิฉันเองนั่งแล้วเวียนหัว ที่ซื้อมาก็เพราะความสุขในใจ และก็คิดไม่ผิด เพราะลูกๆ ดูจะรักเก้าอี้โยกตัวนี้เป็นพิเศษ ลูกสาวถึงกับหาเบาะมารองนั่งและที่พิงพนัก...น่านั่งขึ้นอีกเยอะเลย
เผลอๆ ดิฉันยังหย่อนตัวลงไป มันเหมือนเก้าอี้โอบอุ้มเนื้อตัวเอาไว้ ที่วางแขนทั้งสองข้างก็คล้ายท่อนแขนที่กำลังจะโอบกอด พอหลับตาเอาปลายเท้าแตะพื้น เก้าอี้ก็โยกเบาๆ ช่างนุ่มนวลดีจริง...ไปๆ มาๆ เผลอหลับไปบนเก้าอี้ตัวนี้บ่อยมาก
แต่แล้วก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นค่ะ!
ดิฉันมักจะฝันว่านั่งอยู่ในเรือนริมแม่น้ำ บนเก้าอี้ตัวนี้เลย...ขณะที่โยกเก้าอี้เบาๆ พลางมองดูสายน้ำไหลผ่านหน้า มีเรือพาย มีกอผักตบชวา...ทุกอย่างดูสะอาด ปราศ จากมลพิษ คิดๆ แล้วคงเป็นช่วงเวลาเมื่อ 50-60 ปีก่อนแน่เลย
บางทีก็เป็นยามเช้า มีพระพายเรือบิณฑบาต แม่น้ำเป็นประกายสีชมพูกุหลาบและแสงเงินแสงทอง บางครั้งก็ยามบ่ายแสนเงียบสงบ
ในฝันนั้นคล้ายกับดิฉันเป็นผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่ตัวเอง บางทีเวลาตื่นยังงงๆ พิกล มันปรับเวลาไม่ถูกค่ะ...ลืมตาตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นปัจจุบัน...
ทีแรกดิฉันคิดว่าเป็นคนเดียว แต่พอมาคุยกันถึงได้ รู้ว่า สามี ลูกสาวและลูกชายก็เห็นภาพแบบเดียวกับที่ดิฉันเห็น บางทียังไม่หลับด้วยซ้ำ แค่เคลิ้มๆ จิตก็ดิ่งราวถูกแม่เหล็กดูดไปเลย...แล้วก็จะกลับไปอยู่ในมิติของเรือนน้ำอีกแล้ว!
ถ้าถามว่ากลัวไหม? ตอบได้ว่าทุกคนไม่กลัว อาจจะกังวลใจนิดๆ ว่าเรากำลังถูกอะไรบางอย่างครอบงำ...พูดง่ายๆ ก็ประเภทผีสิงหรือผีเข้า ทำนองนั้น
เราแน่ใจว่าเก้าอี้โยกตัวนี้ต้องเป็นของเก่าแก่จริงๆ เจ้าของเดิมก็คงรักและหวงน่าดู...เธอสิงอยู่ที่เก้าอี้ หรือคะ?
เปล่าเลย! เวลาลุกมาเดินเปิดตู้เย็นดื่มน้ำตอนดึกๆ ต้องเดินผ่านเก้าอี้ตัวนี้ ไฟก็ไม่ได้เปิดเพราะมีแสงสลัวจากภายนอก เราไม่เคยเห็นผี เห็นวิญญาณ แถมไม่เคยหวาดหวั่น ขนลุกขนชันหนาวเยือกอีกด้วย...ทุกอย่างเป็นปกติดี!
ดิฉันเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย สอนประวัติศาสตร์ เชื่อทั้งเรื่องวิญญาณและบาปบุญคุณโทษ เคยพูดคุยกับผู้รู้...ท่านบอกว่าบางทีก็ไม่ใช่ผีสางนางไม้ แต่เป็นพลังบางอย่างที่ประทับรอยอยู่ที่นั่น อาจจะเป็นเก้าอี้ เตียง รถยนต์ หรือแม้แต่รถเข็น
กระแสพลังนั้นอาจจะเป็นความสุขที่ล้ำลึก เมื่อเจ้าของเก้าอี้โยกนั่งตรงนี้ รู้สึกแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่านับเป็นปีๆ หรือสิบๆ ปี มันสุขปนเศร้าบอกไม่ถูก...
เธออาจกำลังคิดถึงใคร หรือดื่มด่ำ รักสถานที่ ผูกพันกับชีวิตเงียบสงบเช่นนั้นก็เป็นได้
โชคดีที่พลังบนเก้าอี้โยกตัวนี้เป็นพลังบวก พลังที่ดีงาม ถ้าเป็นพลังลบละก็แย่เลย...สมมติว่าเจ้าของเดิมหดหู่ซึมเศร้า เหงาหงอย อยากตาย! พวกเราก็จะได้รับความรู้สึกนั้นด้วยแน่นอน!
หรือถ้าเป็นเรื่องผี เจ้าของเขาหวง ไม่อยากให้เราครอบครองสมบัติของเขาแล้วปรากฏตัวหลอกหลอนทวงคืนละก็หัวโกร๋นกันทั้งบ้านแน่ๆ น่าขนลุกเอาการ
ดิฉันแน่ใจว่าวิญญาณเจ้าของไม่ได้อยู่ที่เก้าอี้โยกนี้หรอกค่ะ มันเป็นเพียงพลังหรือกระแสจิตที่สวยงาม...เป็นเรื่องที่แปลกดีนะคะ!
คนสมัยนี้คงจะลืมเลือนเก้าอี้โยกกันไปเกือบจะหมดแล้ว!
ดิฉันเองยังอยู่ในวัย 40 กว่าๆ ยังจำได้ถึงเก้าอี้ไม้รูปทรงสง่างาม ขาทั้งสี่ติดอยู่บนแผ่นไม้ที่ดัดขัดเกลาให้โค้ง คุณปู่และคุณพ่อดิฉันชอบนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ จิบกาแฟ ดูทีวี หรือดูหลานๆ วิ่งกันจากเก้าอี้โยกนี้แหละค่ะ
เมื่อเวลาผ่านไปก็ไม่เห็นใครนิยมนั่งเก้าอี้โยกเหมือนเดิม
พวกเรามักจะชอบโซฟานุ่มๆ ขดตัวสบายๆ เผลอๆ ก็เหยียดตัวนอนหลับ หรือไม่ก็เป็นเบาะอันใหญ่ สูง ภายในยัดเม็ดโฟมกลมๆ เวลานั่งจะจมอยู่ในนั้น...เป็นความสุขไปอีกแบบหนึ่ง
ปกติดิฉันไม่ชอบเก้าอี้โยกหรอกค่ะ เพราะนั่งแล้วเวียนหัว อายุปูนนี้เกือบจะ 50 อยู่รอมร่อ ที่เขาเรียกว่า...เลือดจะไปลมจะมานั่นไงคะ!
กระทั่งเมื่อผ่านร้านขายของเก่าย่านสุขุมวิท ดิฉันเห็นเก้าอี้โยกตัวหนึ่ง มันดูดึงดูดใจบอกไม่ถูก อาจจะเพราะรูปทรง เนื้อไม้และสีธรรมชาติงดงามนั้น ทำให้หวนกลับไปคิดถึงความสุขความอบอุ่นในวัยเยาว์
ดิฉันซื้อเก้าอี้ตัวนั้นอย่างไม่ลังเล รู้สึกเหมือนพบส่วนหนึ่งของตนที่ทำหายไปนานแล้ว!
เมื่อนำเก้าอี้โยกมาตั้งไว้ในห้องดูทีวี ลูกสาวลูกชายวัยรุ่นกับสามีดูจะชอบอกชอบใจไม่เบา ถึงกับแย่งกันนั่งแน่ะค่ะ บอกว่าสนุกแปลกๆ ดี
ส่วนดิฉันเองนั่งแล้วเวียนหัว ที่ซื้อมาก็เพราะความสุขในใจ และก็คิดไม่ผิด เพราะลูกๆ ดูจะรักเก้าอี้โยกตัวนี้เป็นพิเศษ ลูกสาวถึงกับหาเบาะมารองนั่งและที่พิงพนัก...น่านั่งขึ้นอีกเยอะเลย
เผลอๆ ดิฉันยังหย่อนตัวลงไป มันเหมือนเก้าอี้โอบอุ้มเนื้อตัวเอาไว้ ที่วางแขนทั้งสองข้างก็คล้ายท่อนแขนที่กำลังจะโอบกอด พอหลับตาเอาปลายเท้าแตะพื้น เก้าอี้ก็โยกเบาๆ ช่างนุ่มนวลดีจริง...ไปๆ มาๆ เผลอหลับไปบนเก้าอี้ตัวนี้บ่อยมาก
แต่แล้วก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นค่ะ!
ดิฉันมักจะฝันว่านั่งอยู่ในเรือนริมแม่น้ำ บนเก้าอี้ตัวนี้เลย...ขณะที่โยกเก้าอี้เบาๆ พลางมองดูสายน้ำไหลผ่านหน้า มีเรือพาย มีกอผักตบชวา...ทุกอย่างดูสะอาด ปราศ จากมลพิษ คิดๆ แล้วคงเป็นช่วงเวลาเมื่อ 50-60 ปีก่อนแน่เลย
บางทีก็เป็นยามเช้า มีพระพายเรือบิณฑบาต แม่น้ำเป็นประกายสีชมพูกุหลาบและแสงเงินแสงทอง บางครั้งก็ยามบ่ายแสนเงียบสงบ
ในฝันนั้นคล้ายกับดิฉันเป็นผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่ตัวเอง บางทีเวลาตื่นยังงงๆ พิกล มันปรับเวลาไม่ถูกค่ะ...ลืมตาตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นปัจจุบัน...
ทีแรกดิฉันคิดว่าเป็นคนเดียว แต่พอมาคุยกันถึงได้ รู้ว่า สามี ลูกสาวและลูกชายก็เห็นภาพแบบเดียวกับที่ดิฉันเห็น บางทียังไม่หลับด้วยซ้ำ แค่เคลิ้มๆ จิตก็ดิ่งราวถูกแม่เหล็กดูดไปเลย...แล้วก็จะกลับไปอยู่ในมิติของเรือนน้ำอีกแล้ว!
ถ้าถามว่ากลัวไหม? ตอบได้ว่าทุกคนไม่กลัว อาจจะกังวลใจนิดๆ ว่าเรากำลังถูกอะไรบางอย่างครอบงำ...พูดง่ายๆ ก็ประเภทผีสิงหรือผีเข้า ทำนองนั้น
เราแน่ใจว่าเก้าอี้โยกตัวนี้ต้องเป็นของเก่าแก่จริงๆ เจ้าของเดิมก็คงรักและหวงน่าดู...เธอสิงอยู่ที่เก้าอี้ หรือคะ?
เปล่าเลย! เวลาลุกมาเดินเปิดตู้เย็นดื่มน้ำตอนดึกๆ ต้องเดินผ่านเก้าอี้ตัวนี้ ไฟก็ไม่ได้เปิดเพราะมีแสงสลัวจากภายนอก เราไม่เคยเห็นผี เห็นวิญญาณ แถมไม่เคยหวาดหวั่น ขนลุกขนชันหนาวเยือกอีกด้วย...ทุกอย่างเป็นปกติดี!
ดิฉันเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย สอนประวัติศาสตร์ เชื่อทั้งเรื่องวิญญาณและบาปบุญคุณโทษ เคยพูดคุยกับผู้รู้...ท่านบอกว่าบางทีก็ไม่ใช่ผีสางนางไม้ แต่เป็นพลังบางอย่างที่ประทับรอยอยู่ที่นั่น อาจจะเป็นเก้าอี้ เตียง รถยนต์ หรือแม้แต่รถเข็น
กระแสพลังนั้นอาจจะเป็นความสุขที่ล้ำลึก เมื่อเจ้าของเก้าอี้โยกนั่งตรงนี้ รู้สึกแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่านับเป็นปีๆ หรือสิบๆ ปี มันสุขปนเศร้าบอกไม่ถูก...
เธออาจกำลังคิดถึงใคร หรือดื่มด่ำ รักสถานที่ ผูกพันกับชีวิตเงียบสงบเช่นนั้นก็เป็นได้
โชคดีที่พลังบนเก้าอี้โยกตัวนี้เป็นพลังบวก พลังที่ดีงาม ถ้าเป็นพลังลบละก็แย่เลย...สมมติว่าเจ้าของเดิมหดหู่ซึมเศร้า เหงาหงอย อยากตาย! พวกเราก็จะได้รับความรู้สึกนั้นด้วยแน่นอน!
หรือถ้าเป็นเรื่องผี เจ้าของเขาหวง ไม่อยากให้เราครอบครองสมบัติของเขาแล้วปรากฏตัวหลอกหลอนทวงคืนละก็หัวโกร๋นกันทั้งบ้านแน่ๆ น่าขนลุกเอาการ
ดิฉันแน่ใจว่าวิญญาณเจ้าของไม่ได้อยู่ที่เก้าอี้โยกนี้หรอกค่ะ มันเป็นเพียงพลังหรือกระแสจิตที่สวยงาม...เป็นเรื่องที่แปลกดีนะคะ!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
