วิญญาณครูวรรณ

เมื่อกล่าวถึงเรื่อง ผี หรือ วิญญาณ ขึ้นมาแล้ว ผมยังอดขนลุกไม่หาย ด้วยว่าเคยประสบมากับตัวเองอย่างคาดไม่ถึง

เป็นวิญญาณที่มีความผูกพันกันมานาน แม้ว่าจะจากโลกนี้ไปแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมาปรากฏกายให้เห็น จนผมถึงกับหวาดผวาระทึกขวัญ มาแล้ว

ผมรับราชการครูอยู่ที่โรงเรียนมัธยมประจำอำเภอแห่งหนึ่งในภาคอีสาน ซึ่งก็เป็นครูมาหลายปีจนได้เป็นหัวหน้าสายงาน 7 คน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นผู้หญิงทั้งนั้น

มีทั้งที่มีครอบครัวและยังครองตัวเป็นโสด และมีครูคนหนึ่งในสายงานที่ผมมักจะให้ความสนิทสนมมากกว่าคนอื่นๆ เธอชื่อว่า วิลาวรรณ แต่ส่วนใหญ่ผมมักจะเรียกชื่อเล่นว่า วรรณ เสมอ ๆ ด้วยว่าเธอมีความสนิทคุ้นเคยกับผมและภรรยา และอีกอย่างผมเคยเป็นพ่อสื่อชักนำให้เพื่อนผมที่เป็นครูต่างอำเภอรู้จักกับครูวรรณ จนสุดท้ายถึงกับได้แต่งงานอยู่กินด้วยกัน และไปมาหาสู่กันอยู่ประจำ

ผมเองนั้นมีบ้านพักส่วนตัวเป็นบ้านสองชั้น ครึ่งปูนครึ่งไม้ โดยปลูกอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณ 2 กม.

สำหรับครูวรรณนั้นก็พักอาศัยที่บ้านพักครูในโรงเรียนกับครอบครัวของเธอ ยามมีเวลาว่างผมมักจะชวนภรรยานำอาหารการกินมารับประทานที่บ้านพักเธออยู่บ่อย ๆ หรือไม่ครอบครัวของครูวรรณก็ชอบทำอาหารขนมนมเนยมารับประทานร่วมกันที่บ้านผมเสมอเช่นกัน

ด้วยเป็นครอบครัวที่สนิทสนมแน่นแฟ้นมาก ยิ่งช่วงวันเสาร์-อาทิตย์ ก็มักชวนกันไปเที่ยวเล่นน้ำตกใกล้บ้าน หรือไปเที่ยวพักผ่อนในสถานที่ต่าง ๆ เสมอ มีเรื่องอะไรก็มักจะมาพูดคุยปรึกษากันแบบที่ว่าถ้อยทีถ้อยอาศัย และเอื้อเฟื้อกันเสมอมา

จนกระทั่งมาวันหนึ่ง ผมได้ทราบข่าวว่า ครูวรรณป่วยหนักมาก ด้วยสาเหตุ เม็ดเลือดเป็นพิษ

ต้องเข้าพักรักษาตัวที่ห้องพิเศษในโรงพยาบาลประจำอำเภอ ซึ่งผมก็ได้ไปเยี่ยมดูอาการอยู่หลายครั้ง เห็นสายยางห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด

หลังจากเข้ารักษาตัวอยู่หลายวัน อาการก็ไม่ดีขึ้นเลย แต่กลับทรุดหนักยิ่งกว่าเดิมอีก จึงได้ถูกส่งตัวไปรักษายังโรงพยาบาลประจำจังหวัด อยู่ไม่กี่วันก็ถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาลศูนย์ที่ต่างจังหวัด

เพราะมีอุปกรณ์เครื่องมือพร้อมและทันสมัย ในช่วงเวลานั้นผมไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย ด้วยมีธุระการงานหลายเรื่องที่ต้องดำเนินการจัดทำ อีกทั้งต้องออกข้อสอบเพื่อเตรียมการสอบกลางภาคเรียนอีกด้วย ก็ได้แต่ภาวนาอธิษฐานขอให้ครูวรรณหายป่วยเร็ววันด้วย เพราะรู้สึกเป็นห่วงเป็นใยอย่างมากนั่นเอง

เย็นวันนั้นหลังจากโรงเรียนเลิกแล้ว ผมก็กลับบ้านพักตามปกติ ช่วงนั้นภรรยาผมไปธุระต่างจังหวัด

ลูก ๆ ต่างก็พากันไปเรียนต่อที่อื่น ในบ้านพักจึงมีผมอยู่เพียงลำพัง หลังทานอาหารเย็นเสร็จก็ได้เปิดทีวีชมรายการต่าง ๆ จนถึงช่วง 3 ทุ่มเศษจึงนอนพักผ่อนในห้องรับแขก ตั้งใจว่าจะนอนรับลมเย็นสักพักก็จะขึ้นไปนอนชั้นบน ด้วยอากาศตอนนั้นร้อนอบอ้าว

จึงเปิดพัดลมเพดาน และเปิดหน้าต่างด้านข้างเอาไว้ด้วย 2 บาน แล้วปิดทีวีงีบหลับไปตั้งนาน มาสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก หูเกิดได้ยินเสียงคล้ายเสียงคนดังฮือ ๆ แว่ว ๆ เหมือนจะเป็นเสียงผู้หญิงที่กำลังคร่ำครวญร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ไม่ไกลนัก ดูว่าเสียงจะคุ้นหูผมเสียด้วย ผมเงี่ยหูฟังจนแน่ใจว่า นั้นเป็นเสียงของครูวรรณนี่นา จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ มีแสงจันทร์สาดส่งลอดเข้ามาทางหน้าต่างๆ พอให้มองเห็นได้ ช่วงนั้นผมนอนหงาย แล้วได้ชำเลืองสายตาไปดูทางขวาตามเสียงนั้น

ฉับพลัน ! ผมก็มองไปเห็นร่างของครูวรรณ ยืนเอียงข้างอยู่บริเวณประตู ในชุดเสื้อผ้าสีขาวคลุมร่างดูคล้ายชุดคนไข้ในโรงพยาบาล

กำลังยืนร้องไห้ ใช้มืออีกข้างป้ายเช็ดน้ำตาอยู่ไหวๆ

ผมมั่นใจว่าเป็นร่างของครูวรรณแน่นอน แต่ก็ยังอดนึกเอะใจไม่ได้ว่า เธอเข้ามาได้ยังไงในเมื่อประตูห้องปิดสนิทอย่างนั้น ตั้งใจจะร้องถามไปแต่เหมือนมีอะไรมาอุดลำคอไว้ทำให้พูดไม่ออก แล้วร่างครูวรรณก็ค่อย ๆ เลือนหายวับไปทันที ผมรีบลุกขึ้นสำรวจดูรอบๆ ห้องก็ไม่เห็นมี ผมแน่ใจว่าเห็นกับตาอย่างนั้นจริง ๆ ไม่ใช่ตาฝาดจนคืนนั้นไม่เป็นอันหลับนอนเลย

กระทั่งรุ่งเช้าของวันใหม่ ผมจึงได้แต่งตัวไปโรงเรียนตามปกติ ปรากฏว่าพอไปถึงก็พบว่ามีครูหลายคนกำลังจับกลุ่มพูดคุยกันเสียงอึงคะนึงไปหมด จับใจความได้ว่า

ครูวรรณที่ผมเจอเมื่อคืน เธอได้ตายจากโลกนี้ไปแล้วตั้งแต่คืนที่ผ่านมา ด้วยประสบกับปัญหาระบบหายใจจากการป่วยหนัก จึงทำให้เสียชีวิตและได้นำศพกลับไปบ้านเกิดแล้ว ผมได้ยินเช่นนั้น ถึงกับขนลุกซู่ทั้งตัว ยืนชะงักนิ่งอึ้งไปเป็นเวลานาน เป็นไปได้ยังไงกัน ก็เมื่อคืนเธอยังมาปรากฏร่างให้ผมเห็นอยู่เลย แต่ก็ได้รับการยืนยันว่า ครูวรรณเธอได้ตายไปแล้วจริงๆ ทำให้ผมใจหายวาบ ไม่คาดคิดว่าเธอจะมาด่วนจากไปรวดเร็วเพียงนี้ รู้สึกเวทนาและสงสารในชะตากรรมของเธอยิ่งนัก

ในช่วงนั้นผมนอนไม่ค่อยจะหลับเลย ด้วยใจนึกหวาดกลัววิญญาณเธอ

ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปีแล้วก็ตาม แต่ผมก็ยังไม่เคยลืมภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นเลย



แหล่งที่มา : หนังสือ โลกลี้ลับ