ผีค่ายทหารโหด

เรื่องจริงเจอกับตัวเองจังๆค่ะ

ตอนเราอยู่ปี 4 ทางมหาลัยจัดให้มีกิจกรรมนำตัวแทนนักศึกษาแต่ละคณะทุกชั้นปีไปออกค่ายที่ค่ายทหารแห่งหนึ่งในจังหวัดลำปาง ค่ายนี้เป็นค่ายฝึกรบพิเศษตั้งอยู่บนภูเขา ห่างไกลจากตัวเมืองมากเลย เราและเพื่อนจากทุกคณะราวๆ 50 คนก็นั่งรถสองแถวไปถึงค่ายทหารปุ๊ปก็เจอพิธีต้องรับแบบทหารคือจุดระเบิดแถมรัวปืนดัง
สนั่นหวั่นไหว พวกเราถูกเรียกให้ลงมาจากรถอย่างรวดเร็วพร้อมสัมภาระพะรุงพะรัง ทุกคนกำลังแตกตื่นแถมถูกสั่งให้หมองราบกับพื้นดินแดงแล้วคลานไปไม่พอยังถูกให้วิดพื้นแล้วก็ถูกต้อนไปหน้าโรงนอนเพื่อเก็บสัมภาระที่เอามากัน

หลังจากเอาสัมภาระทั้งหมดเก็บแล้ว

พวกเราก็ถูกแบ่งกลุ่มแล้วเข้ารับการฝึกทันที เราและเพื่อนๆเข้าฐานผ่านด่านอย่างทรหดตั้งแต่เช้ายันเย็น การฝึกช่วงเช้าถึงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงช่วงเย็นเราได้เข้าฐานเดินป่าตอนกลางคืน ครูฝึกสั่งให้จับคู่เดินป่ากัน พอจับคู่กันได้ก็มาตั้งแถวแล้วก็จะถูกปล่อยออกไปทีละคู่

เรากับเพื่อนได้เดินเข้าป่าไป

แล้วผ่านด่านครูฝึกหลอกด่านแล้วด่านเล่าไม่เห็นน่ากลัวเลยเราคิด แต่พอถึงช่วงที่เดินออกพ้นจากป่ากำลังกลับไปตรงที่พัก มันจะเป็นถนนราดยางมีไฟสลัวๆเปิดไปตลอดทาง ตอนนั้นยอมรับว่าเหนื่อยเราและคู่เพื่อนเราก็เริ่มเดินช้าลง เราปล่อยให้ขามันก้าวลงเนินไปเรื่อยๆเพื่อนเดินนำหน้าไปแล้วห่างจากเราพอสมควร มีเพื่อนเราอีกคนเป็นผู้ชายผ่านด่านออกมาแล้วเดินตามหลังเรามาอยู่ไม่ห่าง เราหันไปทักนิดนึงแล้วก้มหน้าก้มตาเดินต่อ แต่แล้วจู่ๆเพื่อนผู้ชายเรามันกลับเดินจ้ำพรวดๆแซงหน้าเราไปเฉยๆมันจ้ำอย่างรวดเร็วจนเรางงแต่ก็วิ่งตามมันไป พอถึงที่พักเรานั่งลงข้างเพื่อนคนนั้นแล้วถามมันว่านี่แกจะรีบไปไหนฟะ เดินรอกันหน่อยก็ไม่ได้ มันหันมาสีหน้ายังตื่นๆ

แล้วเพื่อนก็เริ่มพูดขึ้นว่าเมื่อกี้เห็นทหารใส่ชุดพรางสีเขียวพร้อมหมวกเต็มยศนายหนึ่งเดินตามเรามา มันก็แปลกใจเหมือนกันเพราะครูฝึกจะใส่แค่เสื้อยืดและกางเกงทหารเท่านั้น มันบอกว่าทหารคนนั้นเดินเดินออกมาจากข้างทางที่เป็นพุ่มไม้เค้าก้มหน้าเดินทื่อๆช้าๆตามเราตลอด เพื่อนมันเริ่มรู้แล้วว่าไม่ใช่คนมันจึงรีบหลับหูหลับตาจ้ำอ้าวไม่คิดชีวิตแซงหน้าเราไปจนมาถึงที่พักนี่แหล่ะ

เราได้ยินปุ๊บอึ้งเลยขนลุกซู่ ไม่มีทางที่จะมีทหารมายืนอยู่แถวนั้นถ้าเกิดมีเรากับเพื่อนที่เดินออกมาตอนแรกต้องเห็นแล้ว... เราไม่คิดว่าเพื่อนผู้ชายคนนั้นมันอำเพราะสีหน้าบ่งบอกเลยว่ากลัวสุดๆจริงๆตอนมันเล่า....เรื่องหลอนมันน่าจะจบแค่นี่แต่มันดันไม่จบนี่สิ...

เข้าเรื่องต่อ

ตอนนั้นทั่งค่ายดับไฟหมดแล้วเหลือเพียงแสงไฟสลัวตรงถนนเท่านั้น เราที่นอนไม่หลับก็พยายามข่มตาให้หลับ สักพักจึงเคลิ้มๆแต่แล้วก็ได้ยินเสียงเดินหนักๆเหมือนเสียงรองเท้าทหารเดินเข้ามาในห้อง

เสียงเดินเข้ามาทางประตูด้านหนึ่งและเดินไปจนสุดโรงนอนออกไปทางประตูอีกด้านหนึ่ง ตอนนั้นใจเราเต้นไม่เป็นจังหว่ะ กลัวสุดๆจนกลั้นหายใจและไม่กล้าขยับตัว ตอนนั้นรู้แล้วว่าไม่ใช่คนแน่ๆเพราะมันไม่มีเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้องด้วยซ้ำ ถ้าครูฝึกเดินขึ้นมามันต้องมีเสียงเดินขึ้นบันไดและเปิดประตู แต่นี่มันมาแค่เสียงเดิน เราหลับตาขดตัวในผ้าห่มและมุ้ง(โชคดีที่มีมุ้งเป็นเกราะป้องกันให้รู้สึกอุ่นใจอีกนิด)

เรานึกถึงบทสวดแบบผิดๆถูกๆเท่าที่จำได้ แล้วเสียงเดินนั้นมันก็ค่อยๆหายไปตรงสุดปลายห้อง เราท่องบทสวดแล้วน้ำตาไหลด้วยพล่อยหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นเช้าขึ้นมาก็ไม่กล้าเล่าให้เพื่อนฟังเพราะเดี๋ยวจะกลัวกันหมดเพราะยังต้องฝึกที่ค่ายนี้อีก 1 วันหนึ่งคืน แต่คืนที่ 2 นี่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย หรือถ้ามีเราก็ไม่รู้เพราะเราสลบไปเลยในคืนนั้นเพราะเหนื่อยมาก เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเรามาคิดตอนนี้ก็เข้าใจว่าคงเพราะเราไม่ได้สวดมนต์ขอเจ้าที่ด้วยมั้งตอนคืนแรกที่พักเลยถูกหลอกจังๆค่ะ


แหล่งที่มา: บอร์ดรวมเรื่องผี