วิญาณในโทรศัพท์

"ชนประสานงาเสียชีวิตอยู่ใต้ท้องรถ"

เรื่องนี้เกิดประมาณ ปี 2528 ขณะนั้นผมรับราชการตำรวจ อยู่จังหวัดหนึ่ง ในภาคอีสานหน้าที่หลักก็ตรวจท้องที่ เข้าเวร รับเรื่องร้องเรียน ลงประจำวัน ตามแต่จะถูกหมุนเวียนจากผู้บังคับบัญชา

ในวันที่ผมต้องจดจำไปชั่วชีวิต วันที่เกิดเหตุ วันที่ผมรู้สึกตื่นเต้นจนถึงทุกวันนี้ และทุกวันนี้ยังไม่มีใครในทีมงานสามารถให้คำตอบ และหาข้อพิสูจน์ได้ว่าเกิดขึ้นจากสิ่งใด

คืนเกิดเหตุประมาณ ตีสองกว่าเศษ มีวิทยุจากตำรวจอาสา แจ้งด่วนมาว่าบนถนนสายเลี่ยงเมืองพบรถยนต์ และจักรยานยนต์ชนประสานงากันบริเวณสี่แยก ให้ผมรีบนำรถพยาบาลมาโดยด่วน เนื่องจากมีผู้เสียชีวิต และผู้บาดเจ็บ

ไม่เกิน 15 นาที จาก สภต. ผมและหน่วยกู้ภัยไปถึงที่เกิดเหตุ พบศพชายไทยเจ้าของรถจักรยานยนต์เสียชีวิตอยู่ในคลองชลประทาน อีกศพ(คนซ้อนท้าย) เสียชีวิตอยู่ใต้ท้องรถยนต์ เนื่องจากถูกรถยนต์กระบะบรรทุกซึ่งคาดว่าคงมาด้วยความเร็วสูงชนจนกระเด็นตกลงไป ส่วนเจ้าของรถยนต์กระบะบันทุก ถูกนำส่งโรงพยาบาลโดยตำรวจอาสาที่แจ้งเหตุผมตั้งแต่แรก

"เอาเงินค่าเทอมให้ลูกผมด้วย"

ผมได้ตรวจสอบที่เกิดเหตุและเก็บหลักฐานเท่าที่จะเก็บได้ พบเงินสด และทรัพย์สินของผู้ตายและของคนเจ็บจำนวนหนึ่ง จึงลงบันทึกไว้ พร้อมทั้งเดินตรวจสอบไปเรื่อยๆ ประมาณตี 3 ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์ในตัวผู้ตาย(ศพที่อยู่ใต้ท้องรถ) ดังต่อเนื่องหลายครั้ง ผมตัดสินใจรับโดยผมคิดว่าคงเป็นญาติผู้ตาย เพื่อผมจะได้แจ้งเหตุร้ายให้ทราบ ผมต้องแปลกใจ เมื่อผมรับสายกลับมีแต่ความเงียบ 2 ครั้ง 3 ครั้ง ผ่านไป ก็เป็นเช่นเดิม สมัยนั้นโทรศัพท์ยังไม่มีการโชว์เบอร์ผู้โทรเข้า ผมจึงต้องไล่เรียงเบอร์ที่มีการโทรออก

ผมไล่โทรไปทีละเบอร์ 2 เบอร์แรก ดังแต่ไม่มีผู้รับสาย กระทั่งเบอร์ที่ 3 มีสัญญานดังขึ้น 3 ครั้ง มีคนรับ เสียงแหบแห้งผมถามเจ้าของเสียงว่า อยู่ที่ไหน และรู้จักผู้ตายหรือไม่ แต่แทนที่ปลายสายจะตอบคำถามกลับบอกผมว่า เอาเงินค่าเทอมไปให้ลูกผมด้วย ๆๆ 3 ครั้ง แล้วเสียงนั้นก็เงียบไป ผมพยายามโทรเข้าอีกหลายครั้งทุกครั้งมีการรับสาย แต่ไม่มีเสียงตอบ ผมเอาโทรศัพท์ส่งให้ผู้อยู่ในเหตุการณ์ ทั้งลูกน้อง และหน่วยกู้ภัยฟังทุกคนก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ กระทั่ง ดาบสมาน ลูกน้องอีกคนของผม พยายามกดโทรอีก

"เสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด"

เพื่อต้องการทราบว่าผู้ตายเป็นใคร อยู่ที่ใด ผมต้องตกใจจากเสียงดาบสมาน ที่ร้องออกมาอยู่ในลำคอ "เฮ้ย อะไรวะ" แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ผม หน้าซีด ปากสั่น แล้วบอก "หมวด ฟังสิ อะไรไม่รู้" ผมคว้าโทรศัพท์จากดาบสมานมาฟัง ผมอดไม่ได้ที่จะต้องร้องคำเดียวกับดาบสมาน แล้วยื่นให้คนอื่นฟังบ้าง 6 คนในที่เกิดเหตุต่างได้ยินเสียงเดียวกันหมด "เสียงคนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ปนกับเสียงหมาหอนอย่างโหยหวน" ผมรีบวิทยุแจ้งไปที่สภต.ให้ตรวจสอบบริเวณใกล้เคียงว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง

ขณะดียวกันก็ตรวจสอบไปยังสถานีวิทยุที่มีความถี่ใกล้เคียง ว่ามีสถานีใดเปิดรายการวิทยุประเภทสยองขวัญ อยู่บ้าง ก็ได้รับการยืนยันว่าไม่มี ผมรีบปิดโทรศัพท์ เก็บเข้าถุงแล้วสั่งการให้ลูกน้องนำศพผู้ตายไปไว้โรงพยาบาลเพื่อรอการชันลูตร ส่วนตัวผมและทีมงานบอกคำเดียวว่า อยู่ไม่ได้ เก็บของเสร็จ เข็น และล็อก รถยนต์เข้าที่เข้าทางได้ ก็เตรียมเผ่นกลับ สภต. แต่ก็ต้องชงักทันที ที่เจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลที่เข้ามาสมทบ เรียกผมให้เข้าไปเก็บหลักฐานเพิ่มเติม

"โทรมาบอกว่าอยู่โรงพัก"

"โทรศัพท์อีกเครื่อง" ผมรับมา แยกไว้อีกถุง เนื่องจากเครื่องนี้ตกลงไปในน้ำพร้อมกับศพผู้ตาย เพื่อนำกลับมาที่ สภต. เพื่อดำเนินการต่อไป

ถึง สภต.ผมแปลกใจ เมื่อพบ ภรรยาผู้ตาย(คนที่ถูกชนตกลงไปในคลอง) คำแรกที่เธอถามผม " พี่(ชื่อสามี)โทรมาบอกว่าอยู่ที่นี่ ตอนนี้พี่...อยู่ไหน พี่...ไม่เป็นไรใช่มั๊ย " ผมและลูกน้อง ถามเธอกลับแบบไม่ต้องนัดทันทีว่า ใครโทรบอกนะ เธอก็ยังยืนยันว่าสามีเธอโทรบอก บอกว่า อยู่โรงพักมีอุบัติเหตุรถชน ไม่เป็นไรมาก ให้มาเอาค่าเทอมลูกชาย กลับบ้านไปก่อน ผมและลูกน้องมองหน้ากัน ไม่พูดอะไร หยิบเงินในถุงส่งให้เธอจนหมด ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ ไม่มีใครกล้าเก็บไว้ตรวจสอบว่าเป็นของใคร คนชน หรือว่าคนถูกชน ผมพูดสั้นๆกับเธอว่า สามีเธอรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วไปคุยกันที่นั่นนะ

"ใครเป็นคนโทร"

ผมทราบภายหลังว่าผู้ตายขับขี่จักรยานยนต์ออกไปรับน้องชาย ที่นำเงินค่าเทอมลูกชายมาให้ ระหว่างทางกลับบ้านเกิดอุบัติเหตุ

โทรศัพท์ที่ผมใช้โทรครั้งแรกนั้น เป็นของน้องชาย(ศพใต้ท้องรถ) ส่วนเบอร์ที่ผมโทรเข้าไปเป็นของผู้ตาย(ศพที่อยู่ในคลอง)

อีกเหตุการณ์ที่ยังหาคำตอบไม่ได้ ใครโทรไปบอกภรรยาผู้ตาย

ผมและทีมงาน รวมทั้งนักข่าว(ท้องถิ่น) ต่างยืนยันตรงกันว่า "พ่อ - สามี - พี่ชาย ที่แสนดี คนนั้น"

แหล่งข้อมูล : บอร์ดรวมเรื่องผี