"หลานนุ่น" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากบ้านผีสิงแอน-เพื่อนของนุ่นบอกว่าบ้านของเธอมีผีสิง ผีที่ว่านี้ครอบครองบ้านชั้นบนทั้งชั้นเลย จนคนอยู่ไม่ได้แล้วกัน ทุกวันนี้แอนกับพ่อแม่และน้องชายต้องระเห็จลงมากระจุกอยู่แต่ชั้นล่างเท่านั้น คนรับใช้ไม่มีเพราะจ้างมากี่คนๆ ก็ลาออกหมด
แหม...พอได้ยินแบบนี้นุ่นก็อยากไปลองของทันทีเลยค่ะ!
ตั้งแต่เด็กจนโต เรียนมหาวิทยาลัยปี 2 แล้วนี่ นุ่นชอบฟังชอบอ่านเรื่องผีมาก มันตื่นเต้นปนสยองสนุกดี แม้ตัวเองจะไม่เคยถูกผีหลอก ได้แต่สงสัยว่า...ผีมีจริงหรือเปล่าน้า...
พอแอนมาเล่าเรื่องผีนุ่นก็ดีใจ นี่เป็นโอกาสที่นุ่นจะได้พิสูจน์ซักที แต่ก็ไม่มีอันตรายด้วย บ้านเพื่อนเราเอง นุ่นแค่ขออนุญาตพ่อแม่ไปค้างบ้านแอนเท่านั้นก็เรียบร้อย
ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์เมื่อเดือนก่อน นุ่นก็ได้ไปนอนบ้านแอนสมใจอยาก... ตื่นเต้นน่าดูเลยละ อยู่รามอินทราเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ชั้นบนมี 3 ห้องนอน 3 ห้องน้ำ ชั้นล่างมีห้องรับแขก ห้องคนใช้ ห้องน้ำ ห้องครัวและห้องกินข้าว...น่าอยู่อย่างสบายเลยนะ
แต่ปรากฏว่าพ่อแม่ลูกต้องมาอยู่ด้วยกันในห้องคนใช้ ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ มีเตียงเดียวให้พ่อนอน ส่วนแม่กับลูกๆ นอนบนพื้นเบียดกันอย่างอบอุ่น ความจริงน่ะน่าอึดอัดจะตาย
แอนพานุ่นไปที่ห้องซึ่ง (เคย) เป็นห้องนอนของแอน!
ห้องนี้มีหน้าต่างอยู่สองด้าน คือฝั่งทิศใต้กับทิศตะวันตก มีเตียงขนาดควีนไซซ์ โต๊ะเขียนหนังสือและตู้เสื้อผ้า ที่จริงแอนยังเก็บเสื้อผ้าข้าวของของเธอไว้บนนั้นเหมือนเดิม แต่แอนบอกว่าไม่ขึ้นมาบนนี้หรอกถ้าไม่จำเป็น
คืนนั้น เรากินข้าวกันเสร็จราวหนึ่งทุ่ม แล้วก็นั่งดูทีวี ราวสี่ทุ่มแอนพานุ่นขึ้นไปบนห้อง เราคุยกันเกือบห้าทุ่ม แอนก็ปล่อยให้นุ่นอยู่คนเดียวตามสบาย
หลังจากแอนลงไปแล้วข้างบนก็มีนุ่นครอบครอง ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย นี่ขนาดห้องอื่นๆ ปิดไฟมืดนะ ห้องโถงตรงกลางก็มืด คือเวลาจะเข้าห้องน้ำมันมีประตูเข้าสองทาง ประตูหนึ่งเปิดไปทางห้องนอนอีกห้อง ส่วนอีกประตูหนึ่งก็อยู่ในห้องแอนนี่เอง
นุ่นไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย เราไม่ต้องออกไปข้างนอกนี่คะ คืนนี้ทั้งคืนก็อยู่ในนี้แหละ...ห้าทุ่มแล้ว อาบน้ำดีกว่า
นุ่นเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวอาบอย่างสบายใจ แต่มันรู้สึกระแวงยังไงไม่รู้ ต้อนคอยมองไปที่ประตูอีกบานตลอด คล้ายๆ กับว่ามีใครหรือ "อะไร" อยู่ในห้องข้างๆ ด้วย...และใครคนนั้นอยู่หลังประตูนี่เอง...เป็นไปไม่ได้น่า!
อาบน้ำเสร็จก็กลับเข้าห้องนอน เอ...เริ่มหวาดๆ เหมือนกันนะ เราก็นอนไม่ดับไฟสิิ เปิดไฟหัวเตียงไว้ดีกว่า ไม่ใช่กลัวนะ! แต่ไม่อยากเห็นอะไรที่อาจทำให้เราช็อก อีกอย่างหนึ่ง ถ้าห้องมืดสนิทก็จินตนาการไปต่างๆ นานา...
นุ่นปิดหน้าต่างทั้งหมด รูดม่านแล้วเปิดแอร์ พอขึ้นเตียงได้ก็ชักผ้าห่มถึงคาง ไม่กล้าหลับตาหรอกค่ะ มันยังไงไม่รู้...ราวกับว่ามีคนที่เรามองไม่เห็นเดินอยู่รอบๆ อยู่กัน เยอะเชียว
นั่นไงเสียงเดิน กระดานลั่น...เสียงอยู่หน้าห้องนอนนี่นา!
มองประตู...ไม่เป็นไร เราล็อกกลอนแล้ว
อุ๊ย! เสียงใครเปิดประตูห้องน้ำด้านโน้นเข้ามาน่ะ? นุ่นเกือบลืมหายใจ ประตูห้องน้ำที่เปิดจากห้องนุ่นก็ไม่มีล็อกด้วยสิ เดี๋ยวตัวอะไรหรือใครเปิดผางเข้ามาล่ะ?
นุ่นเริ่มสวดมนต์ใจตั้กๆ นึกภาวนาว่านุ่นไม่ได้ลบหลู่นะคะ และเสียใจแล้วละที่อยากมาลองของ ถึงยังไงก็ไม่ได้มีเจตนาท้าทาย อย่าให้นุ่นเห็นเลยค่ะ...แค่นี้พอแล้ว! เฮ้อ...นี่มันจะเช้าหรือยังหว่า?
นุ่นมองนาฬิกาข้างเตียง...เอ้า! เพิ่งสองยามเอง โธ่เอ๋ย...ทำไงดีล่ะ?
เสียงเหมือนคนตายหลายๆ คนทำกิจการส่วนตัว ยังดังมาจากที่นั่นที่นี่ เดี๋ยวในห้องน้ำ...เสียวไส้ที่สุดเลย!
เอ...หรือว่าเสียงสะท้อนมาจากห้องตรงข้าม อุ๊ย! นุ่นได้ยินเสียงกระแอมในห้องน้ำค่ะ! ไฟในนั้นเปิดแล้วก็ปิด แล้วก็เปิดอีก นุ่นได้นอนตะแคงมองช่องประตูที่แสงมันลอดออกมาได้ ไฟเปิด-ปิดๆๆๆ เหมือนคนแกล้ง...คนเป็นๆ เขาไม่ทำกันอย่างนี้นะคะ
ไม่ไหวแล้ว...เผ่นละนะ! นุ่นเหวี่ยงตัวลงจากเตียง เปิดประตูห้องนอนแล้ววิ่งลงบันได รู้สึกราวกับมีเด็กวิ่งตามหลังมาเป็นพรวน ไม่กล้าหันไปมองค่ะ กลัวจะเป็นลมอยู่แล้วเนี่ย...
เดชะบุญ พ่อแม่ แอนและอั้มได้ยินเสียงนุ่นวิ่งโครมๆ ลงมาเขาก็รีบเปิดประตูรับแล้วปลอบขวัญกันใหญ่ นุ่นร้องไห้ตัวสั่นเลย รู้แล้วละว่าผีมีจริง...ทำไมเขาไม่ย้ายบ้านกันนะ?
แม่แอนบอกว่าคิดหลายหนเลยนะ แต่พอจะย้ายทีไรก็มีเรื่องร้ายๆ คนนั้นเจ็บคนนี้ป่วย ซวยหลายซับหลายซ้อนจนบรรยายไม่หมด อ้อ! เชื่อกันว่าที่ตรงนั้นเมื่อก่อนเป็นสุสานน่ะค่ะ สยองจริงๆ!!
แหม...พอได้ยินแบบนี้นุ่นก็อยากไปลองของทันทีเลยค่ะ!
ตั้งแต่เด็กจนโต เรียนมหาวิทยาลัยปี 2 แล้วนี่ นุ่นชอบฟังชอบอ่านเรื่องผีมาก มันตื่นเต้นปนสยองสนุกดี แม้ตัวเองจะไม่เคยถูกผีหลอก ได้แต่สงสัยว่า...ผีมีจริงหรือเปล่าน้า...
พอแอนมาเล่าเรื่องผีนุ่นก็ดีใจ นี่เป็นโอกาสที่นุ่นจะได้พิสูจน์ซักที แต่ก็ไม่มีอันตรายด้วย บ้านเพื่อนเราเอง นุ่นแค่ขออนุญาตพ่อแม่ไปค้างบ้านแอนเท่านั้นก็เรียบร้อย
ช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์เมื่อเดือนก่อน นุ่นก็ได้ไปนอนบ้านแอนสมใจอยาก... ตื่นเต้นน่าดูเลยละ อยู่รามอินทราเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ชั้นบนมี 3 ห้องนอน 3 ห้องน้ำ ชั้นล่างมีห้องรับแขก ห้องคนใช้ ห้องน้ำ ห้องครัวและห้องกินข้าว...น่าอยู่อย่างสบายเลยนะ
แต่ปรากฏว่าพ่อแม่ลูกต้องมาอยู่ด้วยกันในห้องคนใช้ ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ มีเตียงเดียวให้พ่อนอน ส่วนแม่กับลูกๆ นอนบนพื้นเบียดกันอย่างอบอุ่น ความจริงน่ะน่าอึดอัดจะตาย
แอนพานุ่นไปที่ห้องซึ่ง (เคย) เป็นห้องนอนของแอน!
ห้องนี้มีหน้าต่างอยู่สองด้าน คือฝั่งทิศใต้กับทิศตะวันตก มีเตียงขนาดควีนไซซ์ โต๊ะเขียนหนังสือและตู้เสื้อผ้า ที่จริงแอนยังเก็บเสื้อผ้าข้าวของของเธอไว้บนนั้นเหมือนเดิม แต่แอนบอกว่าไม่ขึ้นมาบนนี้หรอกถ้าไม่จำเป็น
คืนนั้น เรากินข้าวกันเสร็จราวหนึ่งทุ่ม แล้วก็นั่งดูทีวี ราวสี่ทุ่มแอนพานุ่นขึ้นไปบนห้อง เราคุยกันเกือบห้าทุ่ม แอนก็ปล่อยให้นุ่นอยู่คนเดียวตามสบาย
หลังจากแอนลงไปแล้วข้างบนก็มีนุ่นครอบครอง ไม่เห็นจะน่ากลัวเลย นี่ขนาดห้องอื่นๆ ปิดไฟมืดนะ ห้องโถงตรงกลางก็มืด คือเวลาจะเข้าห้องน้ำมันมีประตูเข้าสองทาง ประตูหนึ่งเปิดไปทางห้องนอนอีกห้อง ส่วนอีกประตูหนึ่งก็อยู่ในห้องแอนนี่เอง
นุ่นไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย เราไม่ต้องออกไปข้างนอกนี่คะ คืนนี้ทั้งคืนก็อยู่ในนี้แหละ...ห้าทุ่มแล้ว อาบน้ำดีกว่า
นุ่นเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวอาบอย่างสบายใจ แต่มันรู้สึกระแวงยังไงไม่รู้ ต้อนคอยมองไปที่ประตูอีกบานตลอด คล้ายๆ กับว่ามีใครหรือ "อะไร" อยู่ในห้องข้างๆ ด้วย...และใครคนนั้นอยู่หลังประตูนี่เอง...เป็นไปไม่ได้น่า!
อาบน้ำเสร็จก็กลับเข้าห้องนอน เอ...เริ่มหวาดๆ เหมือนกันนะ เราก็นอนไม่ดับไฟสิิ เปิดไฟหัวเตียงไว้ดีกว่า ไม่ใช่กลัวนะ! แต่ไม่อยากเห็นอะไรที่อาจทำให้เราช็อก อีกอย่างหนึ่ง ถ้าห้องมืดสนิทก็จินตนาการไปต่างๆ นานา...
นุ่นปิดหน้าต่างทั้งหมด รูดม่านแล้วเปิดแอร์ พอขึ้นเตียงได้ก็ชักผ้าห่มถึงคาง ไม่กล้าหลับตาหรอกค่ะ มันยังไงไม่รู้...ราวกับว่ามีคนที่เรามองไม่เห็นเดินอยู่รอบๆ อยู่กัน เยอะเชียว
นั่นไงเสียงเดิน กระดานลั่น...เสียงอยู่หน้าห้องนอนนี่นา!
มองประตู...ไม่เป็นไร เราล็อกกลอนแล้ว
อุ๊ย! เสียงใครเปิดประตูห้องน้ำด้านโน้นเข้ามาน่ะ? นุ่นเกือบลืมหายใจ ประตูห้องน้ำที่เปิดจากห้องนุ่นก็ไม่มีล็อกด้วยสิ เดี๋ยวตัวอะไรหรือใครเปิดผางเข้ามาล่ะ?
นุ่นเริ่มสวดมนต์ใจตั้กๆ นึกภาวนาว่านุ่นไม่ได้ลบหลู่นะคะ และเสียใจแล้วละที่อยากมาลองของ ถึงยังไงก็ไม่ได้มีเจตนาท้าทาย อย่าให้นุ่นเห็นเลยค่ะ...แค่นี้พอแล้ว! เฮ้อ...นี่มันจะเช้าหรือยังหว่า?
นุ่นมองนาฬิกาข้างเตียง...เอ้า! เพิ่งสองยามเอง โธ่เอ๋ย...ทำไงดีล่ะ?
เสียงเหมือนคนตายหลายๆ คนทำกิจการส่วนตัว ยังดังมาจากที่นั่นที่นี่ เดี๋ยวในห้องน้ำ...เสียวไส้ที่สุดเลย!
เอ...หรือว่าเสียงสะท้อนมาจากห้องตรงข้าม อุ๊ย! นุ่นได้ยินเสียงกระแอมในห้องน้ำค่ะ! ไฟในนั้นเปิดแล้วก็ปิด แล้วก็เปิดอีก นุ่นได้นอนตะแคงมองช่องประตูที่แสงมันลอดออกมาได้ ไฟเปิด-ปิดๆๆๆ เหมือนคนแกล้ง...คนเป็นๆ เขาไม่ทำกันอย่างนี้นะคะ
ไม่ไหวแล้ว...เผ่นละนะ! นุ่นเหวี่ยงตัวลงจากเตียง เปิดประตูห้องนอนแล้ววิ่งลงบันได รู้สึกราวกับมีเด็กวิ่งตามหลังมาเป็นพรวน ไม่กล้าหันไปมองค่ะ กลัวจะเป็นลมอยู่แล้วเนี่ย...
เดชะบุญ พ่อแม่ แอนและอั้มได้ยินเสียงนุ่นวิ่งโครมๆ ลงมาเขาก็รีบเปิดประตูรับแล้วปลอบขวัญกันใหญ่ นุ่นร้องไห้ตัวสั่นเลย รู้แล้วละว่าผีมีจริง...ทำไมเขาไม่ย้ายบ้านกันนะ?
แม่แอนบอกว่าคิดหลายหนเลยนะ แต่พอจะย้ายทีไรก็มีเรื่องร้ายๆ คนนั้นเจ็บคนนี้ป่วย ซวยหลายซับหลายซ้อนจนบรรยายไม่หมด อ้อ! เชื่อกันว่าที่ตรงนั้นเมื่อก่อนเป็นสุสานน่ะค่ะ สยองจริงๆ!!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
