ผีต้นมะม่วง

"เพื่อนเจ้ากรรมดันปวดฉี่"

ดึกสะงัดของคืนหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังขับมอเตอร์ไซคู่ชีพผ่านความมืด แสงไฟหน้ารถตัดผ่านความมืดสนิทเป็นทางยาว สองข้างทางเงียบสงบ มีแต่เสียงของเครื่องยนต์ญี่ปุ่นคำราม ตามท้องทุ่งนาในชนบทยามค่ำคืนมักจะไม่ค่อยมียวดยานผ่านไปมามากนัก ราตรีนี้จึงมีเพียงผมและเจ้ามอเตอร์ไซคันโปรดห้อตะบึงไปด้วยกัน ลมเย็นๆ ปะทะหน้าของผมทำให้รู้สึกสดชื่นบ้าง อดนึกถึงความหลังสมัยเป็นวัยรุ่นไม่ได้ เพื่อนฝูงมากมายต่างแยกย้ายกัน ไปด้วยอาชีพการงาน


สมชายเป็นเพื่อนเรียนรุ่นเดียวกับผม สนิทและรักกันมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ โดยเฉพาะงานวัดเป็นได้นัดกันไปเที่ยวด้วยกันทุกงาน สมชายเป็นเพื่อนที่ชอบสนุก พูดจาไม่ค่อยระมัดระวัง หลังจากเที่ยวงานวัด เสร็จของค่ำคืนหนึ่ง ผมกับสมชายก็เดินทางกลับบ้านด้วยเจ้ามอเตอร์ไซของผม ระหว่างทางที่เรากำลังห้อเจ้า มอเตอร์ไซด์อยู่นั้น เพื่อนเจ้ากรรมดันปวดฉี่

"ทำไมหมู่นี้ มันผิดปกติ"

"เฮ้ยจอดโว้ย แม่งปวดฉี่ฉิบหาย." สมชายตะโกนบอกด้วยเสียงดัง

"เออๆๆๆ โค้งหน้านี่แหละเดี๋ยวกูจอดให้มึงฉี่ให้เต็มที่เลย" หลังจากจอดมอเตอร์ไซเรียบร้อย เจ้าเพื่อนตัวแสบไม่รอช้า พอลงจากรถได้ก็เดินดุ่ม ๆ หายไปหลังพุ่มไม้ใหญ่สักครู่ก็ออกมา พร้อมตะโกนเสียงดัง

"เฮ้ยไอ้โก๋เมื่อกี้มึงได้ยินเสียงอะไรมั๊ยวะ"

" เสียงอะไรของมึงวะไอ้ชาย " ผมถามด้วยใจหวั่นหวิว ๆ ชอบกล

"ก็เสียงท่อปะปาแตกไง.เกือบแย่เลยวะแม่งปวดฉิบหาย"

"เออเสร็จแล้วก็รีบมา กูง่วงจะตายห่าแล้ว"

หลายวันถัดมา ผมนึกสงสัยว่าทำไมหมู่นี่ไม่ค่อยเห็นไอ้ชายเพื่อนซี้ผมออกไปไหนมาไหนก็ให้นึกสงสัย มันอาจจะเป็นความผิดปกติของมันก็ได้ เพราะผมจะเห็นเพื่อนผมคนนี้ไปแซว สาว ๆ แถวท้ายหมู่บ้านเสมอ จึงขับ มอเตอร์ไซไปหาสมชายที่บ้าน

"ไม่สบายตั้งแต่ไปเที่ยวงานวัด"

"เฮ้ย ไอ้ชายโว้ย อยู่รึเปล่าวะ" ผมตะโกนเรียกเพื่อนซี้ แล้วก็ถือวิสาสะก้าวขึ้นบันไดไปพร้อมกัน

"อ้าวอยู่นี่หว่า ไอ้ห่าแล้วเสือกไม่ตอบกูมั่ง แม่งเป็นอะไรว่ะ นอนซมเลยนะมึง"

"เออว่ะ กูไม่สบายตั้งแต่ไปเที่ยวงานวัดกับมึงคราวนั้นแหละ"

"อ้าวแล้วมึงเป็นห่าอะไรวะ"

"ไอ้จู๋กูนะซีไม่รู้เป็นอะไร แม่งบวมเป่งเลย เวลาฉี่แม่งใจแทบขาดให้ได้"

"อ้าว แล้วมึงไม่ไปหาหมอล่ะวะ" ผมถามด้วยความเป็นห่วง

"กูมาคิด ๆ ดูแล้ว สงสัยกูจะโดนเจ้าที่เล่นงานแล้วล่ะ"

"เจ้าที่ที่ไหนของมึงวะ กูว่ามึงไปหาหมอก่อนดีกว่า เดี๋ยวสูญพันธุ์นะมึง..."

"กูมั่นใจวะ ตอนกูไปฉี่ กูไม่ได้ขอเขา เห็นมีศาลเก่า ๆ อยู่ข้างต้นไม้มะม่วงใหญ่กูก็เสือกปากไม่ดีไปแซวเขาเข้าให้ว่า เจ้าแม่ต้นมะม่วง แน่จริง อย่าติ้งนั้ง ติ้งนั้ง เพลงมันกำลังดังว่ะ ฮ่ะ ๆๆๆๆ" ไอ้สมชายมันเล่าพร้อมหัวเราะแบบเสียไม่ได้

"เฮ้ย ไม่เอาด้วยหรอก เรื่อง ผีๆ"

"ก็ปากมึงเป็นแบบนี้ นี่หว่า มึงถึงได้เจอดีอย่างนี้ แล้วมึงจะเอายังไงวะ"

"มึงช่วยกูหน่อยได้ไหมวะ ไปขอขมาให้กูที กูเดินไม่ไหวแล้ววะจะแย่"

"เฮ้ย ไอ้บ้า เรื่องผี ๆ กูไม่เอาด้วยหรอก มึงทำเอง มึงก็ไปเองเถอะ"

วันรุ่งขึ้นผมขับรถไปรับเพื่อนที่บ้าน หลังจากเตรียมของขอขมาเรียบร้อยแล้ว ก็ขับรถไปยังที่ศาลเก่า ๆ ซึ่งถูกสร้างไว้ใต้ต้นมะม่วงใหญ่ดูร่มรื่น

"สงสัยมึงโดนเจ้าที่ต้นมะม่วงเล่นงานแหง ๆ"

"เฮี้ยนจริง ๆ ว่ะ เจ้าที่ต้นมะม่วง"

หลังจากขอขมาเสร็จกลับมาพักได้อาทิตย์หนึ่งเจ้าเพื่อนเจ้ากรรมมันก็ยังไม่หาย จากโรคจู๋ระทมสร้างความเวียนหัวให้กับผมเป็นอย่างมาก ว่าท่านเจ้าที่เขาจะมาไม้ไหนอีก

"ก็ ...ขอขมาแล้วนี่"

"ทำไมมึงยังไม่หายสักทีวะ ก็ไปขอขมาแล้วนี่หว่า"

"กูว่าเจ้าที่เขายังไม่หายโกรธกูแน่เลยว่ะ" ไอ้สมชายพูดแล้วทำตาเศร้า ๆ คล้ายจะร้องไห้

"กูชักไม่แน่ใจแล้วว่ะ ไปกูพามึงไปหาหมอก่อนดีกว่า ขืนปล่อยไปนานมึงจะแย่เอา"

"ชัดเลยนี่ คุณสมชาย นี่มันฝีมะม่วงชัด ๆ แค่เห็นก็..ใช่เลย..คือเธอนี่เอง..ฝีมะม่วงล้านเปอร์เซ็นต์ ไม่ใช่ผีเจ้าที่ต้นมะม่วงหรอก" หมอยอดชายบอกกับเพื่อนผม เสียงดัง

"ไปได้มาจากไหนกันล่ะนี่ โอ้โห ปล่อยสะสุกงอมเชียวนะนี่." หมอยอดชายเน้นอีก

"เอ่อหรือครับ" ไอ้สมชายเพื่อนผมตอบเสียงอ่อยๆ

"ไอ้สมชาย ไอ้หอกเสือกมาโกหกกูว่าโดนผีเจ้าที่ต้นมะม่วงเล่นงาน ที่แท้มึงไปล่ออีตัวมานี่เอง" ผมจัดการเอาคืนทันที หลังจากก่อนหน้านี้ได้เล่ารายละเอียดให้หมอยอดชายฟัง จนทั้งหมอทั้งเพื่อนคนไข้หลงเชื่อ ว่าไอ้สมชายโดนผีเจ้าที่ต้นมะม่วงเล่นงาน แต่ที่ไหนได้กลับเป็นฝีมะม่วงแทน

"ไอ้เพื่อนเฮงซวย งั้นมึงกลับบ้านเองล่ะกัน ไอ้ห่าไปเที่ยวเสือกไม่ชวนกูมั่ง" ผมหันกลับโดนไม่หันกลับไปมองไอ้สมชายอีก พอกันทีสำหรับไอ้สมชาย เพื่อนแท้ที่น่ากระทืบ

แหล่งข้อมูล : บอร์ดรวมเรื่องผี