'แป้ง' เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อไปงานศพ
วันนี้ดิฉันมีเรื่องผีมาเล่าค่ะ คิดดูแล้วเป็นเรื่องผีที่แปลกมากเลย ตรงที่ไม่ได้เห็นผีด้วยตัวเอง แต่ทำให้ขนพองสยองเกล้ายิ่งกว่าโดนผีหลอกซะอีกแน่ะ!
ก็มันกลัวจริงๆ นี่คะ ไม่รู้จะทำยังไง?
ดิฉันไม่เคยโดนผีหลอกจังๆ ซักครั้ง นอกจากจะเห็นวับๆ แวบๆ ก็ทำให้ใจเต้นตูมๆ เหมือนพระย่ำกลองเพลเลยค่ะ ตอนหลังมาคิดอีกที...เอ! เราคงไม่ได้โดนผีหลอกแฮะ แต่ว่าหลอกตัวเอง จินตนาการไปเรื่อยอย่างที่พูดกันแน่ๆ เลยค่ะ...
คนเรามักจะเชื่อตามที่นัยน์ตาเห็น!
ไปที่ไหนก็จะรู้สึกว่ามีผู้ไร้ร่างกายแวดล้อมอยู่รอบๆ ตัว หรือไม่ก็จ้องมองอย่างเยาะเย้ย มุ่งร้ายหมายขวัญ จนทำให้ขนอุยที่คอลุกชัน
เวลาเดินเข้าซอยบ้านตอนเย็นๆ หรือใกล้ค่ำ ทั้งที่ไม่เปลี่ยวสักหน่อย มีคนเดินคึ่กๆ ด้วยซ้ำ แต่ดิฉันก็คิดเป็นตุเป็นตะไปเองว่า คนที่ล้มตายเพราะอุบัติเหตุรถชนหลายรายมาแล้ว วิญญาณคงจะสิงสู่อยู่ที่นั่นแน่ๆ
คนในซอยวัดรวกเขาก็เล่าลือกันว่าผีดุค่ะ เดี๋ยวคนนั้นเห็น เดี๋ยวคนนี้โดนหลอกอยู่ประจำ
ล่าสุดก็มี 'ยัยก้อย' เด็กผู้หญิงข้างบ้านอายุราว 7-8 ขวบ แกเล่าว่าเห็นคนรู้จักที่ตายไปแล้วเดินเหินไปมาในซอย บางคนก็เดินเล่น บางคนก็เดินเข้าบ้านเหมือนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่มีผิด...
หลายๆ คนก็หาว่ายัยก้อยโกหก หรือไม่ก็ช่างคิดช่างฝันตามประสาเด็ก แต่ดิฉันไม่รู้เป็นไง...เชื่อว่าแกเห็นจริงๆ ค่ะ!
เรื่องน่าขนหัวลุกเกิดขึ้นเมื่อปีกลายนี้เอง
'ตุ่ม' เป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงาน รูปร่างเธอค่อนข้างตุ้ยนุ้ยสมชื่อค่ะ แก้มขาวเป็นพวงเชียว อารมณ์ดี ชอบหัวเราะจนพุงกระเพื่อม แต่ระยะหลังๆ ตุ่มดูซีดเซียว ตาลอย เพื่อนๆ แซวว่าคงจะคิดถึงแฟน? ไม่ก็อกหัก! ทั้งๆ ที่รู้กันอยู่ว่าตุ่มไม่เคยมีแฟนเลย เธอสนใจเรื่องของกินมากกว่าผู้ชายค่ะ
เพื่อนสนิทของตุ่มมีดิฉันรวมอยู่ด้วย ที่เหมือนกันมากๆ คือเรากลัวผีจับอกจับใจทั้งคู่
วันหนึ่ง ตุ่มก็จากพวกเราไปโดยไม่มีวันกลับ!
เธอหัวใจวายตายในลิฟต์เพียงเดียวดาย เพิ่งจะรู้สาเหตุกันตอนนั้นเองว่า ตุ่มอยากลดน้ำหนักทางลัดเลยซื้อยามากิน แต่ยานั่นแหละค่ะที่ทำให้เพื่อนรักดิฉันสิ้นใจตายก่อนเวลาอันสมควร
วันรุ่งขึ้นเพื่อนๆ ก็นัดกันแต่งดำไปงานสวดศพตุ่ม บรรยากาศเศร้าโศกจนน่าสลดหดหู่มาก แม่เธอก็เป็นม่าย ร้องไห้เหมือนจะขาดใจตายตามลูกสาวไปจริงๆ
บอกตรงๆ ว่าดิฉันอึดอัด กระสับกระส่าย ไม่สบายใจเลย อยากเร่งเวลาให้ผ่านไปเร็วๆ เพราะความที่ไม่ชอบงานศพ...กลัวค่ะ! หลบได้เป็นหลบ ไม่ว่าจะวันสวดหรือวันเผา! แต่งานนี้หลบไม่ได้จริงๆ ตั้งใจว่าจะขอมาคืนเดียวเท่านั้นแหละ จะมาอีกทีก็วันเผาเลย
ระหว่างนั้นดิฉันพยายามไม่หันไปทางภาพถ่ายของตุ่มที่ตั้งเด่นอยู่หน้าโลงแทบจะท่วมดอกไม้...กลัวว่าจะเห็นเธอยิ้มกว้าง หรือหลิ่วตาให้ดิฉันน่ะซีคะ!
อ้อ! ทางโลงศพก็ไม่อยากมองตรงๆ กลัวจะเห็นภาพชวนขนหัวลุกค่ะ โชคดีอย่างที่สมัยนี้พระสวดเร็ว พอหกโมงครึ่งก็เริ่มสวด ราวหนึ่งทุ่มก็สวดเสร็จเรียบร้อย ดิฉันรีบลุกไปลาแม่ของตุ่ม...เพื่อนมาถามว่าจะกลับละหรือ? ดิฉันพยักหน้า แต่เพื่อนจอมแสบกลับเอียงหน้ามากระซิบ
'ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ฉันบอกตุ่มไว้แล้วว่าเธอกลัวผีมาก ใครๆ ก็รู้...ขอให้ตุ่มช่วยไปส่งเธอที่บ้านด้วยละกัน'
แหม! ถ้าไม่เกรงใจญาติๆ ของตุ่ม ดิฉันคงจะด่าเพื่อนให้แสบไส้...ป.ม.ที่สุด!!
จากวัดมาถึงซอยบ้านไม่ไกลกันนัก ตลอดทางรู้สึกเสียว สังหรณ์ยังไงไม่ทราบว่าตุ่มเกิดบ้าจี้ตามมาส่งดิฉันจริงๆ เพราะแรงยุของเพื่อนปากเสีย...ได้แต่นึกในใจว่า ไปที่ชอบๆ เถอะตุ่มจ๋า ไม่ต้องมาส่งฉันหรอกนะ! โธ่...
ราวๆ ทุ่มครึ่งก็เดินเข้าซอยบ้าน ผู้คนยังเข้าออกกันหนาตา ดิฉันยังรู้สึกปากคอแห้งผากชอบกล รู้สึกเหมือนได้กลิ่นน้ำอบไทยหอมกรุ่น เสียงใครถอนใจเบาๆ อยู่ข้างหู...ดิฉันใจเต้นระทึกใครจะว่าขี้ขลาดตาขาว กลัวไม่เข้าเรื่องก็ยอมละ!
ใกล้จะถึงบ้านแล้ว ยัยก้อย-เด็กข้างบ้านก็โผล่หน้าออกมาทักทาย
'น้าๆ รีบเดินไปไหนคะ ทำไมไม่รอเพื่อนน้าด้วย ล่ะคะ?'
ดิฉันหันขวับ ถามเสียงแหบแห้งว่าเพื่อนที่ไหน? ยัยก้อยก็ชี้มือไปข้างหลังดิฉัน บอกว่า...นั่นไงคะ เขายิ่งอ้วนๆ อยู่ด้วยก็เลยเดินตามน้าไม่ทันน่ะซี'
ข้างหลังน่ะไม่เห็นตุ่มหรอก แต่ดิฉันขนหัวลุกจริงๆ ค่ะ!
วันนี้ดิฉันมีเรื่องผีมาเล่าค่ะ คิดดูแล้วเป็นเรื่องผีที่แปลกมากเลย ตรงที่ไม่ได้เห็นผีด้วยตัวเอง แต่ทำให้ขนพองสยองเกล้ายิ่งกว่าโดนผีหลอกซะอีกแน่ะ!
ก็มันกลัวจริงๆ นี่คะ ไม่รู้จะทำยังไง?
ดิฉันไม่เคยโดนผีหลอกจังๆ ซักครั้ง นอกจากจะเห็นวับๆ แวบๆ ก็ทำให้ใจเต้นตูมๆ เหมือนพระย่ำกลองเพลเลยค่ะ ตอนหลังมาคิดอีกที...เอ! เราคงไม่ได้โดนผีหลอกแฮะ แต่ว่าหลอกตัวเอง จินตนาการไปเรื่อยอย่างที่พูดกันแน่ๆ เลยค่ะ...
คนเรามักจะเชื่อตามที่นัยน์ตาเห็น!
ไปที่ไหนก็จะรู้สึกว่ามีผู้ไร้ร่างกายแวดล้อมอยู่รอบๆ ตัว หรือไม่ก็จ้องมองอย่างเยาะเย้ย มุ่งร้ายหมายขวัญ จนทำให้ขนอุยที่คอลุกชัน
เวลาเดินเข้าซอยบ้านตอนเย็นๆ หรือใกล้ค่ำ ทั้งที่ไม่เปลี่ยวสักหน่อย มีคนเดินคึ่กๆ ด้วยซ้ำ แต่ดิฉันก็คิดเป็นตุเป็นตะไปเองว่า คนที่ล้มตายเพราะอุบัติเหตุรถชนหลายรายมาแล้ว วิญญาณคงจะสิงสู่อยู่ที่นั่นแน่ๆ
คนในซอยวัดรวกเขาก็เล่าลือกันว่าผีดุค่ะ เดี๋ยวคนนั้นเห็น เดี๋ยวคนนี้โดนหลอกอยู่ประจำ
ล่าสุดก็มี 'ยัยก้อย' เด็กผู้หญิงข้างบ้านอายุราว 7-8 ขวบ แกเล่าว่าเห็นคนรู้จักที่ตายไปแล้วเดินเหินไปมาในซอย บางคนก็เดินเล่น บางคนก็เดินเข้าบ้านเหมือนตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ไม่มีผิด...
หลายๆ คนก็หาว่ายัยก้อยโกหก หรือไม่ก็ช่างคิดช่างฝันตามประสาเด็ก แต่ดิฉันไม่รู้เป็นไง...เชื่อว่าแกเห็นจริงๆ ค่ะ!
เรื่องน่าขนหัวลุกเกิดขึ้นเมื่อปีกลายนี้เอง
'ตุ่ม' เป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงาน รูปร่างเธอค่อนข้างตุ้ยนุ้ยสมชื่อค่ะ แก้มขาวเป็นพวงเชียว อารมณ์ดี ชอบหัวเราะจนพุงกระเพื่อม แต่ระยะหลังๆ ตุ่มดูซีดเซียว ตาลอย เพื่อนๆ แซวว่าคงจะคิดถึงแฟน? ไม่ก็อกหัก! ทั้งๆ ที่รู้กันอยู่ว่าตุ่มไม่เคยมีแฟนเลย เธอสนใจเรื่องของกินมากกว่าผู้ชายค่ะ
เพื่อนสนิทของตุ่มมีดิฉันรวมอยู่ด้วย ที่เหมือนกันมากๆ คือเรากลัวผีจับอกจับใจทั้งคู่
วันหนึ่ง ตุ่มก็จากพวกเราไปโดยไม่มีวันกลับ!
เธอหัวใจวายตายในลิฟต์เพียงเดียวดาย เพิ่งจะรู้สาเหตุกันตอนนั้นเองว่า ตุ่มอยากลดน้ำหนักทางลัดเลยซื้อยามากิน แต่ยานั่นแหละค่ะที่ทำให้เพื่อนรักดิฉันสิ้นใจตายก่อนเวลาอันสมควร
วันรุ่งขึ้นเพื่อนๆ ก็นัดกันแต่งดำไปงานสวดศพตุ่ม บรรยากาศเศร้าโศกจนน่าสลดหดหู่มาก แม่เธอก็เป็นม่าย ร้องไห้เหมือนจะขาดใจตายตามลูกสาวไปจริงๆ
บอกตรงๆ ว่าดิฉันอึดอัด กระสับกระส่าย ไม่สบายใจเลย อยากเร่งเวลาให้ผ่านไปเร็วๆ เพราะความที่ไม่ชอบงานศพ...กลัวค่ะ! หลบได้เป็นหลบ ไม่ว่าจะวันสวดหรือวันเผา! แต่งานนี้หลบไม่ได้จริงๆ ตั้งใจว่าจะขอมาคืนเดียวเท่านั้นแหละ จะมาอีกทีก็วันเผาเลย
ระหว่างนั้นดิฉันพยายามไม่หันไปทางภาพถ่ายของตุ่มที่ตั้งเด่นอยู่หน้าโลงแทบจะท่วมดอกไม้...กลัวว่าจะเห็นเธอยิ้มกว้าง หรือหลิ่วตาให้ดิฉันน่ะซีคะ!
อ้อ! ทางโลงศพก็ไม่อยากมองตรงๆ กลัวจะเห็นภาพชวนขนหัวลุกค่ะ โชคดีอย่างที่สมัยนี้พระสวดเร็ว พอหกโมงครึ่งก็เริ่มสวด ราวหนึ่งทุ่มก็สวดเสร็จเรียบร้อย ดิฉันรีบลุกไปลาแม่ของตุ่ม...เพื่อนมาถามว่าจะกลับละหรือ? ดิฉันพยักหน้า แต่เพื่อนจอมแสบกลับเอียงหน้ามากระซิบ
'ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ฉันบอกตุ่มไว้แล้วว่าเธอกลัวผีมาก ใครๆ ก็รู้...ขอให้ตุ่มช่วยไปส่งเธอที่บ้านด้วยละกัน'
แหม! ถ้าไม่เกรงใจญาติๆ ของตุ่ม ดิฉันคงจะด่าเพื่อนให้แสบไส้...ป.ม.ที่สุด!!
จากวัดมาถึงซอยบ้านไม่ไกลกันนัก ตลอดทางรู้สึกเสียว สังหรณ์ยังไงไม่ทราบว่าตุ่มเกิดบ้าจี้ตามมาส่งดิฉันจริงๆ เพราะแรงยุของเพื่อนปากเสีย...ได้แต่นึกในใจว่า ไปที่ชอบๆ เถอะตุ่มจ๋า ไม่ต้องมาส่งฉันหรอกนะ! โธ่...
ราวๆ ทุ่มครึ่งก็เดินเข้าซอยบ้าน ผู้คนยังเข้าออกกันหนาตา ดิฉันยังรู้สึกปากคอแห้งผากชอบกล รู้สึกเหมือนได้กลิ่นน้ำอบไทยหอมกรุ่น เสียงใครถอนใจเบาๆ อยู่ข้างหู...ดิฉันใจเต้นระทึกใครจะว่าขี้ขลาดตาขาว กลัวไม่เข้าเรื่องก็ยอมละ!
ใกล้จะถึงบ้านแล้ว ยัยก้อย-เด็กข้างบ้านก็โผล่หน้าออกมาทักทาย
'น้าๆ รีบเดินไปไหนคะ ทำไมไม่รอเพื่อนน้าด้วย ล่ะคะ?'
ดิฉันหันขวับ ถามเสียงแหบแห้งว่าเพื่อนที่ไหน? ยัยก้อยก็ชี้มือไปข้างหลังดิฉัน บอกว่า...นั่นไงคะ เขายิ่งอ้วนๆ อยู่ด้วยก็เลยเดินตามน้าไม่ทันน่ะซี'
ข้างหลังน่ะไม่เห็นตุ่มหรอก แต่ดิฉันขนหัวลุกจริงๆ ค่ะ!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
