"หมูแดง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากนักจ๊อกกิ้ง
ผมเป็นเด็กย่านวัดสุคันธาราม ดุสิตนี่เองครับ ชาวบ้านร่ำลือกันว่าแถวนั้นผีดุนัก เพราะเป็นชุมทางที่มีวัดวาอารามหลายแห่ง ข้ามคลองสามเสนไปหน่อยก็มีวัดจอมสุดารามหรือวัดไพรงาม ทางถนนพระราม 5 ก็มีวัดอัมพวัน วัดแค
แต่บอกตามตรงว่าผมไม่กลัวผีซักนิด เกิดมายังไม่เคยเห็นผี หรือโดนผีหลอกซักที แล้วจะกลัวผีให้โง่ไปทำไม จริงมั้ยครับ?
คนเรานี่แหละน่ากลัวกว่า ทั้งปลิ้นปล้อน หลอกลวงเก่งกว่าผีเป็นไหนๆ ยิ่งมีการเลือกตั้งส.ส.หรือ ผู้ว่าฯ กทม. กันเมื่อไหร่ หัวคะแนนเดินกันคึ่กๆ ขนาดเข้าไปแจกเงินในร้านสุราก็มี..ไม่หลอกลวงชาวประชาแล้วจะเรียกว่าอะไร?
อ้อ! ลืมบอกไปว่าผมเป็นนักวิ่ง หรือจะเรียกโก้ๆ ว่าจ๊อกกิ้งก็ยังได้ เลยประสบกับเรื่องขนหัวลุกเข้าเต็มเปาจนหวิดช็อกตายคาที่..ส่วนจะเป็นเรื่องผีหรือไม่ โปรดพิจารณาเอาเองก็แล้วกัน!
ราวตีห้าผมก็ตื่นมาล้างหน้าล้างตา นุ่งกางเกงขาสั้นสวมเสื้อยืดคอกลม ทำการวอร์มอัพนิดหน่อย ออกจากบ้านทางถนนพระราม 5 เลี้ยวซ้ายผ่าน สน.เขตดุสิต ซ้ายอีกทีเข้าสุโขทัย บรรยากาศค่อนข้างเงียบ แสงไฟเยือกเย็นกับต้นไม้ร่มครึ้ม รถรายังบางตาอยู่ครับ
พอถึงมุมถนนก็เลี้ยวซ้ายสู่สวรรคโลก ถ้ายังไม่เหนื่อยก็ข้ามสะพานเลี้ยวซ้ายเข้าถนนนครไชยศรี ผ่านตลาดราชวัตรที่มีการตั้งแผงน้ำเต้าหู ปาท่องโก๋ โจ๊ก..แล้ววิ่งแบบทวนเข็มนาฬิกาอีกไม่นานก็ถึงบ้าน
วันไหนแรงดีก็วิ่งไปแถวสวนจิตร ขากลับก็เลยสถานีรถไฟสามเสนไปเลี้ยวซ้ายที่ถนนเศรษฐศิริ.. รายการนี้ต้องชั่วโมงขึ้นไปละครับ
"ลุงยิ่ง" เป็นข้าราชการบำนาญอยู่บ้านใกล้ๆ กัน ค่อนข้างขี้โรค ทั้งเบาหวานกับโรคหัวใจ รู้จักมักคุ้นกันตั้งแต่ผมเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มเมื่อสิบกว่าปีก่อน ผมก็แนะนำลุงยิ่งให้ลองวิ่งออกกำลังดูบ้าง หัวใจจะได้สูบฉีดเลือดดีขึ้น เขาว่าช่วยลดเบาหวานกับไขมันในเลือดได้ด้วย
แกบอกว่าหมอก็บอกให้ออกกำลังบ่อยๆ แต่อย่าหักโหมนักก็แล้วกัน
ตอนแรกแกขอวิ่งช้าๆ ก่อน ผมก็ตกลงวิ่งชะลอเป็นเพื่อน แต่ไปถึงสุโขทัยแกก็หยุดหอบ ขอพักก่อน ให้ผมนำหน้าไปเลยไม่ต้องห่วง..ผมวิ่งไปถึงสวรรคโลกแล้วย้อนกลับมาหา ปรากฏว่าแกหายเหนื่อยแล้ว เราก็ออกวิ่งเหยาะๆ ต่อไปจนถึงวัดไพรงาม..ลุงยิ่งยอมแพ้ ขอนั่งตุ๊กตุ๊กกลับบ้านเพราะเหนื่อยเต็มทน
ผมถูกชะตากับแกมาก ลุงยิ่งเป็นผู้ใหญ่น่ารัก มีอารมณ์ขัน มีเรื่องเก่าๆ น่าสนุกมาเล่าให้ฟังเสมอ ผมเลยชวนแกวิ่งช้าๆ ระยะสั้น ออกจากบ้านเลี้ยวไปทางสะพานดำ ตัดออกราชวัตร ย่นระยะทางได้กว่าครึ่ง..แกเข้าบ้าน ส่วนผมออกวิ่งต่อซะอีกรอบหนึ่ง
ราวเดือนเศษลุงยิ่งก็แข็งแรง คุ้นกับการวิ่งเหยาะๆ ซักครึ่งชั่วโมงได้แล้ว หน้าตาที่เคยซูบซีดก็มีเลือดฝาดขึ้นกว่าเดิม
วันนั้นผมออกจากบ้านราวตีห้าตามเคย พอใกล้จะถึงบ้านลุงยิ่งก็พอดีประตูเล็กๆ ที่ติดประตูรั้วเปิดออก ลุงยิ่งก้าวออกมายืนในชุดดำ แต่เห็นหน้าแกไม่ชัดเลยจ้องมอง..นรกเป็นพยาน! ลุงยิ่งไม่มีหัวครับ!!
ผมร้องเอิ๊บ! ความมืดสาดพรึ่บเต็มหน้า ตาพร่า เข่าอ่อนไปหมด พอดีแกเข้ามาถามว่าเป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่า? ผมถึงได้เห็นว่าลุงยิ่งไม่ได้หัวขาด หน้าตายับย่นตามประสาคนแก่ทั่วไป กำลังเอียงคอมองผมอย่างสงสัย..
ถ้างั้นเมื่อตะกี้ผมเห็นอะไรล่ะ?
สาบานได้! ผมเห็นลุงยิ่งไม่มีหัวจริงๆ จะว่าตาฝาดก็ไม่ใช่เพราะตื่นมาล้างหน้าสีฟัน วอร์มอัพจนเลือดลมซู่ซ่า..ยิ่งเรื่องประสาทหลอนเพราะดื่ม เหลาน่ะตัดทิ้งไปได้เลย
ผมไม่กล้าบอกลุงยิ่งตรงๆ อ้างว่าเวียนหัวนิดหน่อย ตอนนี้หายดีแล้ว..เราชวนกันออกวิ่งทวนเข็มนาฬิกาไปตามทางเก่า ลุงยิ่งวิ่งเหยาะๆ ได้สบายมาก..มีการบอกกล่าวด้วยว่า ถ้าเราออกกำลังจนได้เหงื่อชุ่มแผ่นหลัง สมองจะหลั่งสารเอ็นโดรฟินออกมา ทำให้รู้สึกสุขสบายเหมือนเสพสารเสพติด แต่เป็นสารให้ประโยชน์แก่ร่างกายและจิตใจ..จนผมชักสงสัยสายตาตัวเองว่ามันคงทำพิษเอาแน่ๆ เลย
วันนั้นภาพบ้าๆ ที่เห็นติดหูติดตานั่นยังหลอนผมไม่หาย อยากลืมก็ลืมไม่ลง..กระทั่งวันรุ่งขึ้นผมออกไปแวะบ้านลุงยิ่งตามเคย ทำใจว่าจะคอยจ้องให้แน่ใจว่าแกจะมีหัวหรือเปล่าหนอ?
ผิดหวังครับ เพราะลูกเมียแกเปิดประตูออกมา บอกว่านาฬิกาปลุกตีห้า แต่ลุงยิ่งไม่ยักตื่นเพราะแกหัวใจวาย หรือนอนหลับตายนั่นเอง..ผมเลยเลิกจ๊อกกิ้งตอนเช้าตั้งแต่นั้นมา..กลัวจะเห็นลุงยิ่งมาวิ่งด้วยมีหวังหัวใจวายตามแกไปอีกคน!
ผมเป็นเด็กย่านวัดสุคันธาราม ดุสิตนี่เองครับ ชาวบ้านร่ำลือกันว่าแถวนั้นผีดุนัก เพราะเป็นชุมทางที่มีวัดวาอารามหลายแห่ง ข้ามคลองสามเสนไปหน่อยก็มีวัดจอมสุดารามหรือวัดไพรงาม ทางถนนพระราม 5 ก็มีวัดอัมพวัน วัดแค
แต่บอกตามตรงว่าผมไม่กลัวผีซักนิด เกิดมายังไม่เคยเห็นผี หรือโดนผีหลอกซักที แล้วจะกลัวผีให้โง่ไปทำไม จริงมั้ยครับ?
คนเรานี่แหละน่ากลัวกว่า ทั้งปลิ้นปล้อน หลอกลวงเก่งกว่าผีเป็นไหนๆ ยิ่งมีการเลือกตั้งส.ส.หรือ ผู้ว่าฯ กทม. กันเมื่อไหร่ หัวคะแนนเดินกันคึ่กๆ ขนาดเข้าไปแจกเงินในร้านสุราก็มี..ไม่หลอกลวงชาวประชาแล้วจะเรียกว่าอะไร?
อ้อ! ลืมบอกไปว่าผมเป็นนักวิ่ง หรือจะเรียกโก้ๆ ว่าจ๊อกกิ้งก็ยังได้ เลยประสบกับเรื่องขนหัวลุกเข้าเต็มเปาจนหวิดช็อกตายคาที่..ส่วนจะเป็นเรื่องผีหรือไม่ โปรดพิจารณาเอาเองก็แล้วกัน!
ราวตีห้าผมก็ตื่นมาล้างหน้าล้างตา นุ่งกางเกงขาสั้นสวมเสื้อยืดคอกลม ทำการวอร์มอัพนิดหน่อย ออกจากบ้านทางถนนพระราม 5 เลี้ยวซ้ายผ่าน สน.เขตดุสิต ซ้ายอีกทีเข้าสุโขทัย บรรยากาศค่อนข้างเงียบ แสงไฟเยือกเย็นกับต้นไม้ร่มครึ้ม รถรายังบางตาอยู่ครับ
พอถึงมุมถนนก็เลี้ยวซ้ายสู่สวรรคโลก ถ้ายังไม่เหนื่อยก็ข้ามสะพานเลี้ยวซ้ายเข้าถนนนครไชยศรี ผ่านตลาดราชวัตรที่มีการตั้งแผงน้ำเต้าหู ปาท่องโก๋ โจ๊ก..แล้ววิ่งแบบทวนเข็มนาฬิกาอีกไม่นานก็ถึงบ้าน
วันไหนแรงดีก็วิ่งไปแถวสวนจิตร ขากลับก็เลยสถานีรถไฟสามเสนไปเลี้ยวซ้ายที่ถนนเศรษฐศิริ.. รายการนี้ต้องชั่วโมงขึ้นไปละครับ
"ลุงยิ่ง" เป็นข้าราชการบำนาญอยู่บ้านใกล้ๆ กัน ค่อนข้างขี้โรค ทั้งเบาหวานกับโรคหัวใจ รู้จักมักคุ้นกันตั้งแต่ผมเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มเมื่อสิบกว่าปีก่อน ผมก็แนะนำลุงยิ่งให้ลองวิ่งออกกำลังดูบ้าง หัวใจจะได้สูบฉีดเลือดดีขึ้น เขาว่าช่วยลดเบาหวานกับไขมันในเลือดได้ด้วย
แกบอกว่าหมอก็บอกให้ออกกำลังบ่อยๆ แต่อย่าหักโหมนักก็แล้วกัน
ตอนแรกแกขอวิ่งช้าๆ ก่อน ผมก็ตกลงวิ่งชะลอเป็นเพื่อน แต่ไปถึงสุโขทัยแกก็หยุดหอบ ขอพักก่อน ให้ผมนำหน้าไปเลยไม่ต้องห่วง..ผมวิ่งไปถึงสวรรคโลกแล้วย้อนกลับมาหา ปรากฏว่าแกหายเหนื่อยแล้ว เราก็ออกวิ่งเหยาะๆ ต่อไปจนถึงวัดไพรงาม..ลุงยิ่งยอมแพ้ ขอนั่งตุ๊กตุ๊กกลับบ้านเพราะเหนื่อยเต็มทน
ผมถูกชะตากับแกมาก ลุงยิ่งเป็นผู้ใหญ่น่ารัก มีอารมณ์ขัน มีเรื่องเก่าๆ น่าสนุกมาเล่าให้ฟังเสมอ ผมเลยชวนแกวิ่งช้าๆ ระยะสั้น ออกจากบ้านเลี้ยวไปทางสะพานดำ ตัดออกราชวัตร ย่นระยะทางได้กว่าครึ่ง..แกเข้าบ้าน ส่วนผมออกวิ่งต่อซะอีกรอบหนึ่ง
ราวเดือนเศษลุงยิ่งก็แข็งแรง คุ้นกับการวิ่งเหยาะๆ ซักครึ่งชั่วโมงได้แล้ว หน้าตาที่เคยซูบซีดก็มีเลือดฝาดขึ้นกว่าเดิม
วันนั้นผมออกจากบ้านราวตีห้าตามเคย พอใกล้จะถึงบ้านลุงยิ่งก็พอดีประตูเล็กๆ ที่ติดประตูรั้วเปิดออก ลุงยิ่งก้าวออกมายืนในชุดดำ แต่เห็นหน้าแกไม่ชัดเลยจ้องมอง..นรกเป็นพยาน! ลุงยิ่งไม่มีหัวครับ!!
ผมร้องเอิ๊บ! ความมืดสาดพรึ่บเต็มหน้า ตาพร่า เข่าอ่อนไปหมด พอดีแกเข้ามาถามว่าเป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่า? ผมถึงได้เห็นว่าลุงยิ่งไม่ได้หัวขาด หน้าตายับย่นตามประสาคนแก่ทั่วไป กำลังเอียงคอมองผมอย่างสงสัย..
ถ้างั้นเมื่อตะกี้ผมเห็นอะไรล่ะ?
สาบานได้! ผมเห็นลุงยิ่งไม่มีหัวจริงๆ จะว่าตาฝาดก็ไม่ใช่เพราะตื่นมาล้างหน้าสีฟัน วอร์มอัพจนเลือดลมซู่ซ่า..ยิ่งเรื่องประสาทหลอนเพราะดื่ม เหลาน่ะตัดทิ้งไปได้เลย
ผมไม่กล้าบอกลุงยิ่งตรงๆ อ้างว่าเวียนหัวนิดหน่อย ตอนนี้หายดีแล้ว..เราชวนกันออกวิ่งทวนเข็มนาฬิกาไปตามทางเก่า ลุงยิ่งวิ่งเหยาะๆ ได้สบายมาก..มีการบอกกล่าวด้วยว่า ถ้าเราออกกำลังจนได้เหงื่อชุ่มแผ่นหลัง สมองจะหลั่งสารเอ็นโดรฟินออกมา ทำให้รู้สึกสุขสบายเหมือนเสพสารเสพติด แต่เป็นสารให้ประโยชน์แก่ร่างกายและจิตใจ..จนผมชักสงสัยสายตาตัวเองว่ามันคงทำพิษเอาแน่ๆ เลย
วันนั้นภาพบ้าๆ ที่เห็นติดหูติดตานั่นยังหลอนผมไม่หาย อยากลืมก็ลืมไม่ลง..กระทั่งวันรุ่งขึ้นผมออกไปแวะบ้านลุงยิ่งตามเคย ทำใจว่าจะคอยจ้องให้แน่ใจว่าแกจะมีหัวหรือเปล่าหนอ?
ผิดหวังครับ เพราะลูกเมียแกเปิดประตูออกมา บอกว่านาฬิกาปลุกตีห้า แต่ลุงยิ่งไม่ยักตื่นเพราะแกหัวใจวาย หรือนอนหลับตายนั่นเอง..ผมเลยเลิกจ๊อกกิ้งตอนเช้าตั้งแต่นั้นมา..กลัวจะเห็นลุงยิ่งมาวิ่งด้วยมีหวังหัวใจวายตามแกไปอีกคน!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
