'ชายน้อย' เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโรงพยาบาล
ผมได้พบกับเรื่องแปลกประหลาดและน่ากลัวสุดๆ เมื่อไปเยี่ยมไข้ป้าอบ-พี่สาวของแม่ที่โรงพยาบาลเมื่อเดือนก่อนนี้เอง
ป้าอบเป็นสาวโสด ขอผมไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่ยังแดงๆ ได้รับความรักและอบอุ่นไม่ต่างกับแม่บังเกิดเกล้า จนผมเรียนจบมีงานทำและมีครอบครัวแล้ว ก็ยังอยู่กับป้าอบจนมีลูกสาวลูกชายอย่างละคน ป้าอบก็รับภาระเลี้ยงดู 'หลานยาย' อย่างเต็มอกเต็มใจ
ในที่สุด ป้าอบก็ล้มเจ็บลงเมื่ออายุได้ 75 ปี!
ปกติป้าเป็นคนแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ไข้กับใครเขาง่ายๆ อาจจะเป็นเพราะขยันขันแข็ง เอาใจใส่ดูแลสุขภาพตัวเองและหลานๆ แม้จะเกษียณราชการมาแล้วก็ยังเลี้ยงกล้วยไม้ตัดดอกขาย มีรายได้เป็นกอบเป็นกำน่าชื่นใจ
ไม่ทราบว่าเป็นเพราะยาฆ่าแมลงที่สะสมในร่างกายมานับสิบปีหรือเปล่าที่เป็นต้นเหตุ แต่ป้าอบก็หมั่นไปตรวจสุขภาพปีละ 2-3 ครั้ง ไม่ปรากฏว่ามีโรคภัยอะไร นอกจากเป็นไข้หวัดธรรมดา แต่จู่ๆ ก็ค่อยอ่อนเพลีย หมดกำลัง ได้แต่นอนแซ่วอยู่บนเตียงเกือบเดือน ผมขอร้องให้ไปโรงพยาบาลก็ไม่ยอม พูดแต่ว่า ไม่เป็นไรมากหรอก เปลืองเงินทองเปล่าๆ ผมแย้งว่าเบิกได้อยู่แล้วก็ไม่ยอมท่าเดียว
'พี่มน' คนเก่าแก่อายุราว 50 ต้องเหน็ดเหนื่อยดูแลป้า ขณะที่ผมกับภรรยาต้องไปทำงาน พวกลูกๆ เพิ่งสิบกว่าขวบก็ยังไม่เป็นประสาอะไร
ป้าอบชักเลอะเลือน หลงๆ ลืมๆ คล้ายเป็นอัลไซเมอร์ ผมเลยนำตัวไปที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งแถวอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ต้องเข้าห้องฉุกเฉินทันที...โอ้โห! โรคเพียบเลย!
นอกจากความดันสูงคือหัวใจผิดปกติ พบก้อนเนื้อที่ตับ มีอาการน้ำท่วมปอดและขาดอาหาร คุณหมอผู้หญิงถามว่าผู้ป่วยดื่มเหล้าหรือเปล่า? มาจากต่างจังหวัดใช่ไหม? ผมบอกว่าไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์ และอยู่กรุงเทพฯ มาตลอดชีวิตก็ไม่ค่อยเชื่อ แถมบอกว่าคนต่างจังหวัดชอบดื่มเหล้า
ผมเลยถามว่าคุณหมออยากไปดูตรอกไหน ซอกใดในกรุงเทพฯ ผมพาไปดูได้ทั้งนั้น รับรองว่ามีคนดื่มเหล้ากันทุกตรอกทุกซอย อย่าคิดว่าชาวกรุงจะวิเศษกว่าคนต่างจังหวัด
จากห้องฉุกเฉินย้ายไปอยู่ห้องรวมชั้น 7 ตึก 8 ชั้น!
พวกญาติๆ ที่มาเยี่ยมเล่าว่ามาหาตึก 8 ชั้นนี่ไม่ยาก มีป้ายบอกตั้งแต่ทางเข้าแล้ว หรือจะถามใครก็รู้จักทั้งนั้น...เรียก 'ตึก 8 ชั้น' เพราะตึกนี้มี 8 ชั้นน่ะซี!
ชื่อตึกอะไร? ก็ชื่อ 8 ชั้น!!
คิดๆ ก็น่าตลกนะครับ แต่ตอนนั้นผมไม่มีกะจิตกะใจหรอกเพราะเป็นห่วงป้าผู้นอนแซ่วอยู่ในห้องรวมที่มีฟากละ 4 เตียง ทุกเตียงมีอุปกรณ์ช่วยชีวิตครบครัน ทะลุเข้าไปเป็นห้องแพทย์และพยาบาล ดูแล้วน่าอบอุ่นยิ่งกว่าห้องพิเศษด้วยซ้ำ เพราะมีคุณหมอสาวๆ เดินเข้าออกตลอด
คนไข้มีทั้งมะเร็ง, ติดเชื้อ, โลหิตเป็นพิษ... มีญาติมาเยี่ยมกันตั้งแต่เที่ยงถึงสองทุ่ม
พูดถึงญาติๆ นี่ทางผมมีเยอะครับ ไหนจะเพื่อนฝูงที่เคยไปมาหาสู่กันล้วนแต่เคารพรักป้าอบทั้งนั้น พอรู้ข่าวก็แห่มาเยี่ยมกันวันละ 3-4 คน แต่มีเก้าอี้ข้างเตียงแค่ 2 ตัวก็ต้องเกี่ยงกันนั่ง ส่วนมากยืน หรือไม่ก็ออกไปนั่งที่เก้าอี้ยาวหน้าห้อง
ป้าอบได้แต่นอนแซ่ว ทำตาปริบๆ หันมองคนนั้นคนนี้ช้าๆ ถามว่าจำได้ไหม? ก็พยักหน้าบ้างเฉยๆ บ้าง...เราทำใจว่าป้าคงจะสิ้นอายุขัยแค่นี้เอง!
วันหนึ่งเพื่อนๆ ผม 3-4 คนที่เคยมาดื่มกินที่บ้าน ติดอกติดใจฝีมือทำกับข้าวของป้าก็บอกว่าเลิกงานจะมาเยี่ยมทุกวัน มีพี่ชีพ พี่ชา เจ้าเล้ง... ถึงจะทำงานกันคนละที่ก็สัญญาว่าจะมาพบกันที่นี่ราว 6 โมงเย็น... ขากลับจะได้ยกโขยกไปหาอะไรดื่มกินกันที่พงหลี อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
วันต่อมา ผมมาเยี่ยมป้าราวห้าโมงครึ่ง หมอบอกว่าต้องให้น้ำเกลือและอาหารทางสายยาง เพราะไม่แน่ว่าน้ำท่วมปอดหรือเปล่า? ไม่งั้นคนไข้อาจจะสำลักได้... ผมก็ได้แต่ปลงใจ ราวหกโมงกว่าๆ พี่ชีพกับเจ้าชาก็มา เหลือแต่เจ้าเล้ง
รายนี้อุปนิสัยเชื่องช้าอยู่แล้ว กว่าจะมาได้ก็เกือบทุ่ม ยกมือไหว้ป้าที่นอนตาลอย แล้วอ้อมไปยืนมองนิ่งๆ อยู่ด้านใน ติดกับเตียงที่รูดม่านกันทั้งสามด้าน พยาบาลกำลังทำธุระส่วนตัวให้
คุณหมอบอกว่าให้พวกเราทำใจ... กระทั่งสองทุ่มเราก็ชวนกันกลับ พี่ชีพหันไปสะกิดเจ้าชา มองข้ามเตียงไปเรียกเจ้าเล้ง มันพยักหน้าแล้วเดินอ้อมปลายเตียงตามหลังพวกเรามา
ครั้นถึงลิฟต์ปรากฏว่าเจ้าเล้งไม่ได้ตามมา เจ้าชาด่าเบาๆ แล้วหันไปตามตัว ครู่หนึ่งก็เดินหน้าซีดมาบอกปากคอสั่นว่าไม่เห็นเจ้าเล้งเลยแม้แต่เงา
โธ่! จะไปเห็นได้ยังไงล่ะครับ เรามารู้ข่าวจากมือถือว่าเจ้าแล้งหัวใจวายในรถที่ติดไฟแดงอยู่แถวราชประสงค์ ร่างมันไปนอนในห้องดับจิตโรงพยาบาลตำรวจ แต่วิญญาณยังอุตส่าห์มาเยี่ยมป้าอบตามสัญญา ขนหัวลุกไปตามๆ กันน่ะซีครับ!บรื๋ออออ....
ผมได้พบกับเรื่องแปลกประหลาดและน่ากลัวสุดๆ เมื่อไปเยี่ยมไข้ป้าอบ-พี่สาวของแม่ที่โรงพยาบาลเมื่อเดือนก่อนนี้เอง
ป้าอบเป็นสาวโสด ขอผมไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่ยังแดงๆ ได้รับความรักและอบอุ่นไม่ต่างกับแม่บังเกิดเกล้า จนผมเรียนจบมีงานทำและมีครอบครัวแล้ว ก็ยังอยู่กับป้าอบจนมีลูกสาวลูกชายอย่างละคน ป้าอบก็รับภาระเลี้ยงดู 'หลานยาย' อย่างเต็มอกเต็มใจ
ในที่สุด ป้าอบก็ล้มเจ็บลงเมื่ออายุได้ 75 ปี!
ปกติป้าเป็นคนแข็งแรง ไม่เจ็บไม่ไข้กับใครเขาง่ายๆ อาจจะเป็นเพราะขยันขันแข็ง เอาใจใส่ดูแลสุขภาพตัวเองและหลานๆ แม้จะเกษียณราชการมาแล้วก็ยังเลี้ยงกล้วยไม้ตัดดอกขาย มีรายได้เป็นกอบเป็นกำน่าชื่นใจ
ไม่ทราบว่าเป็นเพราะยาฆ่าแมลงที่สะสมในร่างกายมานับสิบปีหรือเปล่าที่เป็นต้นเหตุ แต่ป้าอบก็หมั่นไปตรวจสุขภาพปีละ 2-3 ครั้ง ไม่ปรากฏว่ามีโรคภัยอะไร นอกจากเป็นไข้หวัดธรรมดา แต่จู่ๆ ก็ค่อยอ่อนเพลีย หมดกำลัง ได้แต่นอนแซ่วอยู่บนเตียงเกือบเดือน ผมขอร้องให้ไปโรงพยาบาลก็ไม่ยอม พูดแต่ว่า ไม่เป็นไรมากหรอก เปลืองเงินทองเปล่าๆ ผมแย้งว่าเบิกได้อยู่แล้วก็ไม่ยอมท่าเดียว
'พี่มน' คนเก่าแก่อายุราว 50 ต้องเหน็ดเหนื่อยดูแลป้า ขณะที่ผมกับภรรยาต้องไปทำงาน พวกลูกๆ เพิ่งสิบกว่าขวบก็ยังไม่เป็นประสาอะไร
ป้าอบชักเลอะเลือน หลงๆ ลืมๆ คล้ายเป็นอัลไซเมอร์ ผมเลยนำตัวไปที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งแถวอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ต้องเข้าห้องฉุกเฉินทันที...โอ้โห! โรคเพียบเลย!
นอกจากความดันสูงคือหัวใจผิดปกติ พบก้อนเนื้อที่ตับ มีอาการน้ำท่วมปอดและขาดอาหาร คุณหมอผู้หญิงถามว่าผู้ป่วยดื่มเหล้าหรือเปล่า? มาจากต่างจังหวัดใช่ไหม? ผมบอกว่าไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์ และอยู่กรุงเทพฯ มาตลอดชีวิตก็ไม่ค่อยเชื่อ แถมบอกว่าคนต่างจังหวัดชอบดื่มเหล้า
ผมเลยถามว่าคุณหมออยากไปดูตรอกไหน ซอกใดในกรุงเทพฯ ผมพาไปดูได้ทั้งนั้น รับรองว่ามีคนดื่มเหล้ากันทุกตรอกทุกซอย อย่าคิดว่าชาวกรุงจะวิเศษกว่าคนต่างจังหวัด
จากห้องฉุกเฉินย้ายไปอยู่ห้องรวมชั้น 7 ตึก 8 ชั้น!
พวกญาติๆ ที่มาเยี่ยมเล่าว่ามาหาตึก 8 ชั้นนี่ไม่ยาก มีป้ายบอกตั้งแต่ทางเข้าแล้ว หรือจะถามใครก็รู้จักทั้งนั้น...เรียก 'ตึก 8 ชั้น' เพราะตึกนี้มี 8 ชั้นน่ะซี!
ชื่อตึกอะไร? ก็ชื่อ 8 ชั้น!!
คิดๆ ก็น่าตลกนะครับ แต่ตอนนั้นผมไม่มีกะจิตกะใจหรอกเพราะเป็นห่วงป้าผู้นอนแซ่วอยู่ในห้องรวมที่มีฟากละ 4 เตียง ทุกเตียงมีอุปกรณ์ช่วยชีวิตครบครัน ทะลุเข้าไปเป็นห้องแพทย์และพยาบาล ดูแล้วน่าอบอุ่นยิ่งกว่าห้องพิเศษด้วยซ้ำ เพราะมีคุณหมอสาวๆ เดินเข้าออกตลอด
คนไข้มีทั้งมะเร็ง, ติดเชื้อ, โลหิตเป็นพิษ... มีญาติมาเยี่ยมกันตั้งแต่เที่ยงถึงสองทุ่ม
พูดถึงญาติๆ นี่ทางผมมีเยอะครับ ไหนจะเพื่อนฝูงที่เคยไปมาหาสู่กันล้วนแต่เคารพรักป้าอบทั้งนั้น พอรู้ข่าวก็แห่มาเยี่ยมกันวันละ 3-4 คน แต่มีเก้าอี้ข้างเตียงแค่ 2 ตัวก็ต้องเกี่ยงกันนั่ง ส่วนมากยืน หรือไม่ก็ออกไปนั่งที่เก้าอี้ยาวหน้าห้อง
ป้าอบได้แต่นอนแซ่ว ทำตาปริบๆ หันมองคนนั้นคนนี้ช้าๆ ถามว่าจำได้ไหม? ก็พยักหน้าบ้างเฉยๆ บ้าง...เราทำใจว่าป้าคงจะสิ้นอายุขัยแค่นี้เอง!
วันหนึ่งเพื่อนๆ ผม 3-4 คนที่เคยมาดื่มกินที่บ้าน ติดอกติดใจฝีมือทำกับข้าวของป้าก็บอกว่าเลิกงานจะมาเยี่ยมทุกวัน มีพี่ชีพ พี่ชา เจ้าเล้ง... ถึงจะทำงานกันคนละที่ก็สัญญาว่าจะมาพบกันที่นี่ราว 6 โมงเย็น... ขากลับจะได้ยกโขยกไปหาอะไรดื่มกินกันที่พงหลี อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ
วันต่อมา ผมมาเยี่ยมป้าราวห้าโมงครึ่ง หมอบอกว่าต้องให้น้ำเกลือและอาหารทางสายยาง เพราะไม่แน่ว่าน้ำท่วมปอดหรือเปล่า? ไม่งั้นคนไข้อาจจะสำลักได้... ผมก็ได้แต่ปลงใจ ราวหกโมงกว่าๆ พี่ชีพกับเจ้าชาก็มา เหลือแต่เจ้าเล้ง
รายนี้อุปนิสัยเชื่องช้าอยู่แล้ว กว่าจะมาได้ก็เกือบทุ่ม ยกมือไหว้ป้าที่นอนตาลอย แล้วอ้อมไปยืนมองนิ่งๆ อยู่ด้านใน ติดกับเตียงที่รูดม่านกันทั้งสามด้าน พยาบาลกำลังทำธุระส่วนตัวให้
คุณหมอบอกว่าให้พวกเราทำใจ... กระทั่งสองทุ่มเราก็ชวนกันกลับ พี่ชีพหันไปสะกิดเจ้าชา มองข้ามเตียงไปเรียกเจ้าเล้ง มันพยักหน้าแล้วเดินอ้อมปลายเตียงตามหลังพวกเรามา
ครั้นถึงลิฟต์ปรากฏว่าเจ้าเล้งไม่ได้ตามมา เจ้าชาด่าเบาๆ แล้วหันไปตามตัว ครู่หนึ่งก็เดินหน้าซีดมาบอกปากคอสั่นว่าไม่เห็นเจ้าเล้งเลยแม้แต่เงา
โธ่! จะไปเห็นได้ยังไงล่ะครับ เรามารู้ข่าวจากมือถือว่าเจ้าแล้งหัวใจวายในรถที่ติดไฟแดงอยู่แถวราชประสงค์ ร่างมันไปนอนในห้องดับจิตโรงพยาบาลตำรวจ แต่วิญญาณยังอุตส่าห์มาเยี่ยมป้าอบตามสัญญา ขนหัวลุกไปตามๆ กันน่ะซีครับ!บรื๋ออออ....
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
