"หลานเนย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากสระน้ำบ้านเพื่อน
หนูเคยเล่าเรื่องลูกหม่อนเล็กๆ สีแดงสดน่ากิน จนพวกเราเก็บใส่ปากกันบ่อยๆ วันหนึ่งหนูเข้าบ้านแล้วโน้มกิ่งของมันไปให้เพื่อนๆ ที่อยู่นอกรั้วได้เด็ดกิน แต่พวกนั้นกลับร้องกรี๊ดๆ วิ่งกระเจิงกลับบ้านกันหมดเลยค่ะ
สายป่าน - เพื่อนสนิทของหนูถึงกับไปกอดแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น บอกว่าโดนผีหลอกเพราะลูกหม่อนกลายเป็นหน้าคน สีแดงๆ น่ากินกลายเป็นลูกตา...เห็นชัดกันทุกคน!
แหม! เพื่อนๆ กลุ่มนี้เลยไม่มาเล่นบ้านหนูตั้งหลายวันแน่ะค่ะ กว่าจะหายกลัว
หนูเรียนที่เซนต์จอห์นลาดพร้าว ไม่รู้วิชาอะไรมั่งเยอะแยะไปหมด นอกจากภาษาไทยแล้วยังมี อังกฤษ จีน ญี่ปุ่น...ขนาดเรียนแค่ ป.4 นะคะ หนูยังต้องเรียนคอมพิวเตอร์มาตั้งเกือบปีค่ะ ปวดหัวจัง
เพื่อนที่โรงเรียนสนิทกันหลายคน แต่ที่สนิทมากๆ คือ ปุ๊กลุก หนูเรียกปุ๊กเฉยๆ บ้านอยู่สุทธิสาร กว้างใหญ่มากและมีสระว่ายน้ำด้วยค่ะ
ตอนที่เพื่อนๆ แถวบ้านไม่กล้ามาเล่นกับหนู ก็ได้ปุ๊กนี่แหละที่ชวนไปบ้านเขาบ่อยๆ พี่รมย์ไปรับหนูก็พลอยติดไปบ้านปุ๊กด้วย แม่เขาใจดีมาก หาขนมให้กินเยอะแยะและชวนให้ไปเที่ยวบ้านเขาบ่อยๆ ปุ๊กจะได้ไม่เหงาไงคะ
วันเกิดเรื่องขนหัวลุกก็เพราะวันที่หนูไปเที่ยวบ้านเพื่อนนี่แหละค่ะ!
คุณแม่เขาให้ยกน้ำหวานถ้วยโต คุกกี้ กับไอศกรีมช็อกโกแลตมาบริการถึงริมสระข้างบ้าน พี่รมย์เดินไปคุยกับแม่ครัวทางด้านหลัง เดินดูต้นไม้สวยๆ ร่มรื่นรอบบ้าน ถามถึงชื่อต้นนั้นต้นนี้เพราะชอบต้นไม้เหมือนกัน ได้ข่าวว่าหม่ำไอศกรีมวานิลลาท้องกางด้วยละ
วันนั้นปุ๊กนึกยังไงไม่รู้ เล่าว่าแต่ก่อนอยู่ถึงคลองจั่นโน่นแน่ะ คุณพ่อเพิ่งมาซื้อบ้านหลังนี้เมื่อสองปีก่อนเพราะอยู่ในย่านเจริญ และใกล้ทั้งที่ทำงานกับโรงเรียนปุ๊กด้วย
วันนั้นฟ้าครึ้มคล้ายฝนจะตก แต่มันตกบ่อยจนหนูไม่กลัวแล้ว แสงสว่างก็ยังมีอยู่ค่ะ เราสองคนคุยกันสนุกมาก พูดตรงกันว่าถ้าบ้านอยู่ใกล้ๆ กันก็ดี ซีนะ จะได้มาเล่นกันทุกวันเลย...แล้วปุ๊กก็ชวนว่า เราลงเล่นน้ำในสระให้สนุกดีมั้ย?
หนูท้วงว่าเรายังว่ายน้ำไม่เป็นทั้งคู่นี่นา? แต่ปุ๊กบอกว่ามีชูชีพ หรือห่วงยางตั้งหลายอัน ไม่ต้องกลัว หนูยังแหยงๆ อยู่ค่ะ บอกปัดไปว่าไม่มีชุดอาบน้ำ แต่ปุ๊กก็บอกว่าเอาของเขาใส่ก็ได้ หนูคิดๆ แล้วส่ายหน้า บอกว่าไม่เอาล่ะ...ขอเป็นวันหน้าดีกว่า จะได้เตรียมมาจากบ้านซะเลย
ปุ๊กก็พยักหน้าไม่ว่าอะไร...
ขณะนั้นเราลงไปนั่งห้อยขาที่ขอบสระ มองดูน้ำใสแจ๋วเป็นสีฟ้า น่าลงไปเล่นมาก คงจะสนุกพิลึกเพราะหนูยังไม่เคยลงสระแบบนี้มาก่อน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก ร้องวี้ดอย่างตกใจจนลืมตัว!
เด็กผู้ชายรุ่นเดียวกับเรามาดึงขาหนูเบาๆ แบบหยอกล้อ เล่นเอาชักขาขึ้นแทบไม่ทัน ทำตาขุ่นตาเขียวใส่ แต่เขากลับยิ้มทำหน้าทะเล้น ดำน้ำผลุบแล้วพุ่งออกไป หนูหันไปหาปุ๊กที่นั่งมองงงๆ ถามว่าใครกันน่ะ ญาติเธอเหรอ...ทะลึ่งจัง!
ปุ๊กส่ายหน้า อ้าปากค้าง มองดูเด็กชายจอมแก่นโผล่โพล่งขึ้นที่ริมสระฝั่งตรงข้าม ร้องเสียงดังว่า... เธอเป็นใคร? เข้ามาเล่นน้ำบ้านฉันทำไม? ออกไปเดี๋ยวนี้นะ...แต่เด็กชายกลับแลบลิ้นให้ แล้วหัวเราะ ชอบใจ
เราลุกขึ้นยืนทันที ปุ๊กวิ่งไปที่บ้าน หนูก็วิ่งตามไปติดๆ คุณแม่เธอโผล่ออกมาพอดี ถามว่ามีเรื่องอะไรกัน? ปุ๊กก็ฟ้องว่ามีเด็กบ้าเข้ามาเล่นน้ำในสระเราค่ะ แถมยังทะลึ่งมาดึงขาเนยจนเกือบหัวทิ่มตกน้ำอีกด้วย!
"ใครนะ?" คุณแม่เธอนิ่วหน้า ท่าทางขุ่นเคืองไม่เบา ก่อนจะเดินปราดไปที่สระ แต่ไม่เห็นเด็กเจ้ากรรมนั่นเสียแล้ว
หรือมันจะหนีไปก่อน? แต่ประตูรั้วก็ปิดล็อกแน่นหนา แถมใส่กลอนอีกต่างหาก
ฟ้าครึ้มลงทุกที เมฆกระจายหนาทึบเป็นสีดำๆ ลมพัดแรง อากาศเย็นยะเยือกจนขนลุก ...หนูคิดถึงบ้านที่สุด กลัวจนแทบจะร้องไห้เลย
คุณแม่ปุ๊กกลืนน้ำลาย จับแขนลูกสาวกับหนูเดินกลับเข้าบ้าน รู้สึกมือเธอเย็นเฉียบไปหมดเลยค่ะ บอกให้คนรถไปส่งหนูกับพี่รมย์กลับบ้านที่วิภาวดี 5 (เข้าซอย 3 ก็ได้ค่ะ) เดี๋ยวจะเปียกฝน
หนูเพิ่งมารู้จากปุ๊กที่หลังว่าเด็กชายลูกเจ้าของบ้านเดิม จมน้ำตาย พ่อแม่จึงขายบ้านให้คุณแม่ปุ๊กไงคะ! เดี๋ยวนี้หนูเลิกคิดจะลงไปเล่นน้ำที่สระนั่นอีกแล้วละค่ะ!!
หนูเคยเล่าเรื่องลูกหม่อนเล็กๆ สีแดงสดน่ากิน จนพวกเราเก็บใส่ปากกันบ่อยๆ วันหนึ่งหนูเข้าบ้านแล้วโน้มกิ่งของมันไปให้เพื่อนๆ ที่อยู่นอกรั้วได้เด็ดกิน แต่พวกนั้นกลับร้องกรี๊ดๆ วิ่งกระเจิงกลับบ้านกันหมดเลยค่ะ
สายป่าน - เพื่อนสนิทของหนูถึงกับไปกอดแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น บอกว่าโดนผีหลอกเพราะลูกหม่อนกลายเป็นหน้าคน สีแดงๆ น่ากินกลายเป็นลูกตา...เห็นชัดกันทุกคน!
แหม! เพื่อนๆ กลุ่มนี้เลยไม่มาเล่นบ้านหนูตั้งหลายวันแน่ะค่ะ กว่าจะหายกลัว
หนูเรียนที่เซนต์จอห์นลาดพร้าว ไม่รู้วิชาอะไรมั่งเยอะแยะไปหมด นอกจากภาษาไทยแล้วยังมี อังกฤษ จีน ญี่ปุ่น...ขนาดเรียนแค่ ป.4 นะคะ หนูยังต้องเรียนคอมพิวเตอร์มาตั้งเกือบปีค่ะ ปวดหัวจัง
เพื่อนที่โรงเรียนสนิทกันหลายคน แต่ที่สนิทมากๆ คือ ปุ๊กลุก หนูเรียกปุ๊กเฉยๆ บ้านอยู่สุทธิสาร กว้างใหญ่มากและมีสระว่ายน้ำด้วยค่ะ
ตอนที่เพื่อนๆ แถวบ้านไม่กล้ามาเล่นกับหนู ก็ได้ปุ๊กนี่แหละที่ชวนไปบ้านเขาบ่อยๆ พี่รมย์ไปรับหนูก็พลอยติดไปบ้านปุ๊กด้วย แม่เขาใจดีมาก หาขนมให้กินเยอะแยะและชวนให้ไปเที่ยวบ้านเขาบ่อยๆ ปุ๊กจะได้ไม่เหงาไงคะ
วันเกิดเรื่องขนหัวลุกก็เพราะวันที่หนูไปเที่ยวบ้านเพื่อนนี่แหละค่ะ!
คุณแม่เขาให้ยกน้ำหวานถ้วยโต คุกกี้ กับไอศกรีมช็อกโกแลตมาบริการถึงริมสระข้างบ้าน พี่รมย์เดินไปคุยกับแม่ครัวทางด้านหลัง เดินดูต้นไม้สวยๆ ร่มรื่นรอบบ้าน ถามถึงชื่อต้นนั้นต้นนี้เพราะชอบต้นไม้เหมือนกัน ได้ข่าวว่าหม่ำไอศกรีมวานิลลาท้องกางด้วยละ
วันนั้นปุ๊กนึกยังไงไม่รู้ เล่าว่าแต่ก่อนอยู่ถึงคลองจั่นโน่นแน่ะ คุณพ่อเพิ่งมาซื้อบ้านหลังนี้เมื่อสองปีก่อนเพราะอยู่ในย่านเจริญ และใกล้ทั้งที่ทำงานกับโรงเรียนปุ๊กด้วย
วันนั้นฟ้าครึ้มคล้ายฝนจะตก แต่มันตกบ่อยจนหนูไม่กลัวแล้ว แสงสว่างก็ยังมีอยู่ค่ะ เราสองคนคุยกันสนุกมาก พูดตรงกันว่าถ้าบ้านอยู่ใกล้ๆ กันก็ดี ซีนะ จะได้มาเล่นกันทุกวันเลย...แล้วปุ๊กก็ชวนว่า เราลงเล่นน้ำในสระให้สนุกดีมั้ย?
หนูท้วงว่าเรายังว่ายน้ำไม่เป็นทั้งคู่นี่นา? แต่ปุ๊กบอกว่ามีชูชีพ หรือห่วงยางตั้งหลายอัน ไม่ต้องกลัว หนูยังแหยงๆ อยู่ค่ะ บอกปัดไปว่าไม่มีชุดอาบน้ำ แต่ปุ๊กก็บอกว่าเอาของเขาใส่ก็ได้ หนูคิดๆ แล้วส่ายหน้า บอกว่าไม่เอาล่ะ...ขอเป็นวันหน้าดีกว่า จะได้เตรียมมาจากบ้านซะเลย
ปุ๊กก็พยักหน้าไม่ว่าอะไร...
ขณะนั้นเราลงไปนั่งห้อยขาที่ขอบสระ มองดูน้ำใสแจ๋วเป็นสีฟ้า น่าลงไปเล่นมาก คงจะสนุกพิลึกเพราะหนูยังไม่เคยลงสระแบบนี้มาก่อน แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก ร้องวี้ดอย่างตกใจจนลืมตัว!
เด็กผู้ชายรุ่นเดียวกับเรามาดึงขาหนูเบาๆ แบบหยอกล้อ เล่นเอาชักขาขึ้นแทบไม่ทัน ทำตาขุ่นตาเขียวใส่ แต่เขากลับยิ้มทำหน้าทะเล้น ดำน้ำผลุบแล้วพุ่งออกไป หนูหันไปหาปุ๊กที่นั่งมองงงๆ ถามว่าใครกันน่ะ ญาติเธอเหรอ...ทะลึ่งจัง!
ปุ๊กส่ายหน้า อ้าปากค้าง มองดูเด็กชายจอมแก่นโผล่โพล่งขึ้นที่ริมสระฝั่งตรงข้าม ร้องเสียงดังว่า... เธอเป็นใคร? เข้ามาเล่นน้ำบ้านฉันทำไม? ออกไปเดี๋ยวนี้นะ...แต่เด็กชายกลับแลบลิ้นให้ แล้วหัวเราะ ชอบใจ
เราลุกขึ้นยืนทันที ปุ๊กวิ่งไปที่บ้าน หนูก็วิ่งตามไปติดๆ คุณแม่เธอโผล่ออกมาพอดี ถามว่ามีเรื่องอะไรกัน? ปุ๊กก็ฟ้องว่ามีเด็กบ้าเข้ามาเล่นน้ำในสระเราค่ะ แถมยังทะลึ่งมาดึงขาเนยจนเกือบหัวทิ่มตกน้ำอีกด้วย!
"ใครนะ?" คุณแม่เธอนิ่วหน้า ท่าทางขุ่นเคืองไม่เบา ก่อนจะเดินปราดไปที่สระ แต่ไม่เห็นเด็กเจ้ากรรมนั่นเสียแล้ว
หรือมันจะหนีไปก่อน? แต่ประตูรั้วก็ปิดล็อกแน่นหนา แถมใส่กลอนอีกต่างหาก
ฟ้าครึ้มลงทุกที เมฆกระจายหนาทึบเป็นสีดำๆ ลมพัดแรง อากาศเย็นยะเยือกจนขนลุก ...หนูคิดถึงบ้านที่สุด กลัวจนแทบจะร้องไห้เลย
คุณแม่ปุ๊กกลืนน้ำลาย จับแขนลูกสาวกับหนูเดินกลับเข้าบ้าน รู้สึกมือเธอเย็นเฉียบไปหมดเลยค่ะ บอกให้คนรถไปส่งหนูกับพี่รมย์กลับบ้านที่วิภาวดี 5 (เข้าซอย 3 ก็ได้ค่ะ) เดี๋ยวจะเปียกฝน
หนูเพิ่งมารู้จากปุ๊กที่หลังว่าเด็กชายลูกเจ้าของบ้านเดิม จมน้ำตาย พ่อแม่จึงขายบ้านให้คุณแม่ปุ๊กไงคะ! เดี๋ยวนี้หนูเลิกคิดจะลงไปเล่นน้ำที่สระนั่นอีกแล้วละค่ะ!!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
