"นิดหน่อย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อวิญญาณกลับบ้าน
ไม่ว่าใครๆ ก็คงรังเกียจพวกมือบอน ชอบขีดเขียนตามกำแพงหรือรั้วบ้านของคนอื่นให้เปรอะไปหมด ยิ่งกว่านั้นยังใช้สีสเปรย์มาฉีดพ่นข้อความบ้าๆ บอๆ เหมือนคนโรคจิต
แต่ในกองขยะก็ยังมีเพชรส่องประกายเหลือเชื่อ เห็นตอนแรกดิฉันแทบไม่เชื่อตาตัวเอง ต้องหยุดมองอย่างยกย่องชื่นชมผู้ที่ขีดเขียนข้อความดังนี้
"คนขี่ตายก่อน คนซ้อนตายทีหลัง!!"
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงรถมอเตอร์ไซค์ เตือนใจพวกบ้าระห่ำ ชอบซิ่งท้ามฤตยูเหมือนคนเบื่อโลก อยากตาย หรือไม่ก็ดูถูกตัวเอง เห็นว่าเกิดมาชาติหนึ่งแสนจะไร้ค่านัก ก็เลยเร่งเครื่องบรื้นๆ ล้อมฤตยูเล่นไปวันๆ
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีอักษรสีแดงตัวเบ้งๆ จากสเปรย์พ่นอยู่ใกล้ๆ ข้อความแรกตัวโตกว่า มีใจความคล้ายๆ กัน แต่หักมุมนิดหน่อย อารมณ์ขันแบบตลกร้ายน่ารักเชียวค่ะ
"คนซ้อนตายคาที่ คนขี่ไปตายโรงพยาบาล!"
ญาติผู้พี่ดิฉันชื่อโก๋ อยู่บ้านเดียวกัน อายุเบญจเพสพอดี แต่งตัวรุ่มร่ามรุงรัง นุ่งยีนส์ผมยาว สวมรองเท้ายางแต่ไม่ได้สะพายย่าม ทำงานฝ่ายศิลป์อยู่โรงพิมพ์ใกล้บ้านย่านบางพลัด พี่โก๋บอกว่าชอบใจคำขวัญที่เลอะกำแพงบ้านใกล้ๆ เหมือนกัน
"โดนว่ะ! พี่ซ้อนท้ายรถไอ้ใช้จะระวังมากๆ รับรองไม่ลืมหมวกนิรภัยเด็ดขาด!"
พี่ใช้เป็นเพื่อนพี่โก๋ ทำงานโรงพิมพ์เหมือนกัน แต่อยู่คนละแห่ง คู่ซี้นี่ชอบไปไหนมาไหนด้วยกัน พี่ใช้มีแมงกะไซค์คันเก่งมารับพี่โก๋ซ้อนท้าย เทียวรับเทียวส่งกันเป็นประจำ
บางคืนห้าทุ่มสองยามกว่าจะกลับบ้าน ดิฉันอยู่ชั้นบนได้ยินเสียงรถพี่ใช้ก็จำได้ เดี๋ยวพี่โก๋ก็ไขกุญแจประตูรั้วเข้ามา...เขานอนชั้นล่างค่ะ พี่โก๋เป็นคนสุภาพเรียบร้อย แต่เห่อของแปลกตามนิสัยวัยรุ่น สมัยก่อนเป็นขาร็อกต่อมาเปลี่ยนเป็นขาแร็พ ฮิพฮอพและเร็กเก้ตามลำดับ
ระยะหลังคลั่งเร็กเก้ทั้งคู่ พี่ใช้ลงทุนถักเปียเป็นพวงเต็มหัวเลย แต่มีผ้าคลุมไว้อีกที เห็นแต่ชายหางเปียห้อยตุ๊กติ๊ก ดิฉันแซวว่าอยากเป็นเร็กเก้ตัวจริงก็อย่าใช้ผ้าคลุมซี่...เขาบอกว่ามันเป็นแฟชั่นค่ะ!
พี่โก๋ยังไม่ถึงกับถักเปีย หรือ "ทรงหมูหย็อง" แต่เขามีศัพท์เฉพาะว่า "เดดล็อก" นิยมกันขนาดมีคนรับจ้างถักผมทรงนี้ให้ด้วย ช่างผมเก่งๆ มีเข็มเล่มเดียวก็ตั้งแผงหากินที่ถนนข้าวสารได้สบาย พวกสาวกเร็กเก้ทั้งไทยและนักท่องเที่ยวมารอคิวให้ถักผมทรงหมูหย็อง ฟูเต็มหัวแทบทั้งคืน...ที่มาดั้งเดิมคือ Rasta ดูเหมือนจะเป็นภาษาสเปนอะไรประมาณนี้แหละค่ะ
ขนาดยังใจไม่ถึง พี่โก๋ยังมีเรื่องราวของเร็กเก้มาเล่าเป็นประจำ เช่นบอกว่าศาสดาเร็กเก้คือ บ๊อบ มาร์เลย์ เพลงสุดฮิตคือ one love โด่งดังไปทั้งโลก หนุ่มๆ สาวๆ คลั่งไคล้กันหลายร้อยล้านคนแทบไม่น่าเชื่อ
ดิฉันเห็นพวกพี่ๆ เขาออกไปตะลอนๆ กันแทบทุกคืนแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ คอยเตือนให้จดจำคำขวัญสีแดงตัวโตๆ นั่นใหดีเน้อ!
"คนซ้อนตายคาที่ คนขี่ไปตายโรงพยาบาล!"
พี่ใช้ขำกลิ้ง บอกว่าขี่แมงกะไซค์มาหลายปีจนเปลี่ยนตั้ง 3 คันแล้ว ยังไม่เคยเกิดอุบัติเหตุซักครั้งเดียว! ดิฉันไม่ยอมแพ้หรอก เลยย้อนให้ว่า
"ระวังให้ดีๆเถอะ พี่ใช้ ลืมแล้วเหรอที่เขาบอกว่า...ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรกทั้งนั้นแหละ! เผลอๆ ก็มีครั้งเดียวด้วยนะ อย่าลืม"
จนกระทั่งถึงคืนเกิดเหตุ!
ต้นเดือนมกราคมอากาศค่อนข้างหนาว ดิฉันเซฟค่าไฟด้วยการไม่เปิดแอร์แต่เปิดหน้าต่างโล่ง มีมุ้งลวดไว้กันยุงก็เย็นสบายพอแล้วค่ะ...คืนนั้นพี่ใช้มารับพี่โก๋ออกไปตั้งแต่เย็น เห็นว่านัดเพื่อนไปอุ่นเครื่องกันที่ประตูน้ำก่อน
ราวสองยามได้ ดิฉันกำลังเคลิ้มๆ ก็สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงหมาเห่าเกรียวมาจากปากซอย พร้อมๆ กับเสียงมอเตอร์ไซค์ดังกระหึ่มเข้ามา...ดิฉันจำเสียงรถพี่ใช้ได้ค่ะ!
จริงด้วยซีคะ รถมาจอดที่หน้าบ้านเสียงล่ำลาดังเอะอะ เสียงไขประตูรั้ว...แล้วมอเตอร์ไซค์ก็แล่นกลับออกไปทางเดิม หมาเห่าเกรียวกราวอีกครั้ง แต่คราวนี้มีการโก่งคอหอนโหยหวนเหมือนพวกมันจะหอนส่งพี่ใช้ยังงั้นแหละ
พี่โก๋เข้าห้องได้ก็เงียบเชียบ...คงจะเมามากจนหลับสนิทไปเลย
รุ่งเช้า...พี่โก๋ไม่ได้กลับบ้านหรอกค่ะ พี่ใช้ก็เหมือนกัน...คุณๆ คงจะคาดเดาว่าเหตุการณ์เป็นเหมือนกับคำขวัญที่พ่นเอาไว้ข้างรั้วใช่ไหมคะ?
ถูกครึ่งเดียวค่ะ...เพราะตอนขากลับพี่ใช้พุ่งชนท้ายรถตู้ที่เชิงสะพานกรุงธนฝั่งบางพลัด...ตูมเดียวตายคาที่ทั้งคู่! วิญญาณยังไม่รู้ตัว ถึงได้พากันมาส่งตามเคยเหมือนกับยังมีชีวิตอยู่ไงคะ! บรื๋อออ...
ไม่ว่าใครๆ ก็คงรังเกียจพวกมือบอน ชอบขีดเขียนตามกำแพงหรือรั้วบ้านของคนอื่นให้เปรอะไปหมด ยิ่งกว่านั้นยังใช้สีสเปรย์มาฉีดพ่นข้อความบ้าๆ บอๆ เหมือนคนโรคจิต
แต่ในกองขยะก็ยังมีเพชรส่องประกายเหลือเชื่อ เห็นตอนแรกดิฉันแทบไม่เชื่อตาตัวเอง ต้องหยุดมองอย่างยกย่องชื่นชมผู้ที่ขีดเขียนข้อความดังนี้
"คนขี่ตายก่อน คนซ้อนตายทีหลัง!!"
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมายถึงรถมอเตอร์ไซค์ เตือนใจพวกบ้าระห่ำ ชอบซิ่งท้ามฤตยูเหมือนคนเบื่อโลก อยากตาย หรือไม่ก็ดูถูกตัวเอง เห็นว่าเกิดมาชาติหนึ่งแสนจะไร้ค่านัก ก็เลยเร่งเครื่องบรื้นๆ ล้อมฤตยูเล่นไปวันๆ
หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีอักษรสีแดงตัวเบ้งๆ จากสเปรย์พ่นอยู่ใกล้ๆ ข้อความแรกตัวโตกว่า มีใจความคล้ายๆ กัน แต่หักมุมนิดหน่อย อารมณ์ขันแบบตลกร้ายน่ารักเชียวค่ะ
"คนซ้อนตายคาที่ คนขี่ไปตายโรงพยาบาล!"
ญาติผู้พี่ดิฉันชื่อโก๋ อยู่บ้านเดียวกัน อายุเบญจเพสพอดี แต่งตัวรุ่มร่ามรุงรัง นุ่งยีนส์ผมยาว สวมรองเท้ายางแต่ไม่ได้สะพายย่าม ทำงานฝ่ายศิลป์อยู่โรงพิมพ์ใกล้บ้านย่านบางพลัด พี่โก๋บอกว่าชอบใจคำขวัญที่เลอะกำแพงบ้านใกล้ๆ เหมือนกัน
"โดนว่ะ! พี่ซ้อนท้ายรถไอ้ใช้จะระวังมากๆ รับรองไม่ลืมหมวกนิรภัยเด็ดขาด!"
พี่ใช้เป็นเพื่อนพี่โก๋ ทำงานโรงพิมพ์เหมือนกัน แต่อยู่คนละแห่ง คู่ซี้นี่ชอบไปไหนมาไหนด้วยกัน พี่ใช้มีแมงกะไซค์คันเก่งมารับพี่โก๋ซ้อนท้าย เทียวรับเทียวส่งกันเป็นประจำ
บางคืนห้าทุ่มสองยามกว่าจะกลับบ้าน ดิฉันอยู่ชั้นบนได้ยินเสียงรถพี่ใช้ก็จำได้ เดี๋ยวพี่โก๋ก็ไขกุญแจประตูรั้วเข้ามา...เขานอนชั้นล่างค่ะ พี่โก๋เป็นคนสุภาพเรียบร้อย แต่เห่อของแปลกตามนิสัยวัยรุ่น สมัยก่อนเป็นขาร็อกต่อมาเปลี่ยนเป็นขาแร็พ ฮิพฮอพและเร็กเก้ตามลำดับ
ระยะหลังคลั่งเร็กเก้ทั้งคู่ พี่ใช้ลงทุนถักเปียเป็นพวงเต็มหัวเลย แต่มีผ้าคลุมไว้อีกที เห็นแต่ชายหางเปียห้อยตุ๊กติ๊ก ดิฉันแซวว่าอยากเป็นเร็กเก้ตัวจริงก็อย่าใช้ผ้าคลุมซี่...เขาบอกว่ามันเป็นแฟชั่นค่ะ!
พี่โก๋ยังไม่ถึงกับถักเปีย หรือ "ทรงหมูหย็อง" แต่เขามีศัพท์เฉพาะว่า "เดดล็อก" นิยมกันขนาดมีคนรับจ้างถักผมทรงนี้ให้ด้วย ช่างผมเก่งๆ มีเข็มเล่มเดียวก็ตั้งแผงหากินที่ถนนข้าวสารได้สบาย พวกสาวกเร็กเก้ทั้งไทยและนักท่องเที่ยวมารอคิวให้ถักผมทรงหมูหย็อง ฟูเต็มหัวแทบทั้งคืน...ที่มาดั้งเดิมคือ Rasta ดูเหมือนจะเป็นภาษาสเปนอะไรประมาณนี้แหละค่ะ
ขนาดยังใจไม่ถึง พี่โก๋ยังมีเรื่องราวของเร็กเก้มาเล่าเป็นประจำ เช่นบอกว่าศาสดาเร็กเก้คือ บ๊อบ มาร์เลย์ เพลงสุดฮิตคือ one love โด่งดังไปทั้งโลก หนุ่มๆ สาวๆ คลั่งไคล้กันหลายร้อยล้านคนแทบไม่น่าเชื่อ
ดิฉันเห็นพวกพี่ๆ เขาออกไปตะลอนๆ กันแทบทุกคืนแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ คอยเตือนให้จดจำคำขวัญสีแดงตัวโตๆ นั่นใหดีเน้อ!
"คนซ้อนตายคาที่ คนขี่ไปตายโรงพยาบาล!"
พี่ใช้ขำกลิ้ง บอกว่าขี่แมงกะไซค์มาหลายปีจนเปลี่ยนตั้ง 3 คันแล้ว ยังไม่เคยเกิดอุบัติเหตุซักครั้งเดียว! ดิฉันไม่ยอมแพ้หรอก เลยย้อนให้ว่า
"ระวังให้ดีๆเถอะ พี่ใช้ ลืมแล้วเหรอที่เขาบอกว่า...ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรกทั้งนั้นแหละ! เผลอๆ ก็มีครั้งเดียวด้วยนะ อย่าลืม"
จนกระทั่งถึงคืนเกิดเหตุ!
ต้นเดือนมกราคมอากาศค่อนข้างหนาว ดิฉันเซฟค่าไฟด้วยการไม่เปิดแอร์แต่เปิดหน้าต่างโล่ง มีมุ้งลวดไว้กันยุงก็เย็นสบายพอแล้วค่ะ...คืนนั้นพี่ใช้มารับพี่โก๋ออกไปตั้งแต่เย็น เห็นว่านัดเพื่อนไปอุ่นเครื่องกันที่ประตูน้ำก่อน
ราวสองยามได้ ดิฉันกำลังเคลิ้มๆ ก็สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงหมาเห่าเกรียวมาจากปากซอย พร้อมๆ กับเสียงมอเตอร์ไซค์ดังกระหึ่มเข้ามา...ดิฉันจำเสียงรถพี่ใช้ได้ค่ะ!
จริงด้วยซีคะ รถมาจอดที่หน้าบ้านเสียงล่ำลาดังเอะอะ เสียงไขประตูรั้ว...แล้วมอเตอร์ไซค์ก็แล่นกลับออกไปทางเดิม หมาเห่าเกรียวกราวอีกครั้ง แต่คราวนี้มีการโก่งคอหอนโหยหวนเหมือนพวกมันจะหอนส่งพี่ใช้ยังงั้นแหละ
พี่โก๋เข้าห้องได้ก็เงียบเชียบ...คงจะเมามากจนหลับสนิทไปเลย
รุ่งเช้า...พี่โก๋ไม่ได้กลับบ้านหรอกค่ะ พี่ใช้ก็เหมือนกัน...คุณๆ คงจะคาดเดาว่าเหตุการณ์เป็นเหมือนกับคำขวัญที่พ่นเอาไว้ข้างรั้วใช่ไหมคะ?
ถูกครึ่งเดียวค่ะ...เพราะตอนขากลับพี่ใช้พุ่งชนท้ายรถตู้ที่เชิงสะพานกรุงธนฝั่งบางพลัด...ตูมเดียวตายคาที่ทั้งคู่! วิญญาณยังไม่รู้ตัว ถึงได้พากันมาส่งตามเคยเหมือนกับยังมีชีวิตอยู่ไงคะ! บรื๋อออ...
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
