หลอนตอนปิดเทอม

"เหมือนมีคนเดินอยู่รอบบ้าน"

เรื่องที่เกิดขึ้นตอนอยู่ปี 2 ผ่านมา 3-4 ปีได้แล้ว เกิดขึ้นเมือตอนปิดภาคเรียนปี 2 เรากับเพื่อนอีก 11 คน เดินทางไปเที่ยวที่ค่ายทหารแห่งหนึ่งในสัตหีบ เพื่อนเป็นลูกนายทหารเราเลยได้พักเรือนรับรองที่ติดชายหาด ห่างจากศาลกรมหลวงชุมพรไม่ไกล บ้านเป็นบ้านไม้สองชั้น ไม่มีแอร์ มีห้องน้ำในบ้านเพียงห้องเดียว ส่วนใครปวดหนักจนทนไม่ได้ก็เชิญด้านหลังที่เป็นห้องน้ำนอกตัวบ้านห่างจากตัวบ้าน 20 เมตร พวกเราเดินทางออกจากจันทบุรี ถึงสัตหีบก็เกือบ บ่าย 4 โมง เตรียมอาหารกันก็เกือบ 6 โมง หนึ่งในเพื่อนเราเป็นคนไม่ค่อยกลัวอะไร ชวนเราเดินสำรวจรอบบ้าน ตัวบ้านเป็นไม้เก่าๆ ไม่มีระเบียง เพื่อนเราก็ทะลึ่ง ไปยื่นฉี่ที่ต้นขนุนข้างบ้านพักเราก็ตวาดเฮ้ย! ฉี่ไม่เป็นที่เป็นทาง เวรนะเมิง เพื่อนเราก็หัวเราะ

เราเกินเฉีดต้นขนุนต้นนั้นสังเกตุเห็นกองไม้เก่าๆ คล้ายกับเคยเป็นที่ตั้งของอะไรสักอย่างมีเศษผ้าเก่าๆ ที่ดูไม่เป็นสีมัดเป็นปมรวมกันอยู่ใต้กองไม้ เราไม่ได้สนใจ พอตกกลางคืนหลังจากที่พวกเราทานข้าว กันแล้ว แยกย้ายกันไปนอน โดยฝั่งผู้หญิงจะนอนห้องด้านที่ติดกับต้นขนุน ส่วนผู้ชายนอนห้องที่ติดทางห้องน้ำด้านนอกเวลาผ่านไปประมาณ เที่ยงคืนกว่าๆ กะมีเสียงเหมือนคนเดินรอบๆ ผนังบ้านชั้นสอง ซึ่งเรารู้ดีว่า มันไม่มีระเบียง ห้องผู้หญิงก็เริ่มมีเสียงงึมงำ สักพักก็มีเสียงกรี๊ดดังลั่นพร้อมด้วยเสียงเคาะประตูห้องพวกเรา แล้วชวนเราไปดูห้องพวกผู้หญิงว่ามีเสียงอะไร พวกเรา ไปรวมตัวกันที่ห้องผุ้หญิงเพื่อที่จะฟังเสียงเดินประหลาดนั้น สักพัก ก็มีเสียงกระทืบเท้าที่ผนังห้อง

"เห็นมือขาวๆ ซีด ๆ จับช่องระบายลม"

เราบอกเพื่อนว่า ข้างนอกไม่มีระเบียงแน่นอน เราดูแล้ว เพื่อนผู้หญิงตัวสั่นเพราะกลัว สักพักเสียงนั้นก็เปลี่ยนจากกระทืบผนังเป็นกระทืบหลังคากระเบื้องดัง ตึกๆ พวกเรามองหน้ากันคิดว่าเอาเข้าแล้ว ไม่ทันไรเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งก็ร้องกรี๊ดออกมา ชี้ให้เราดูตรงช่องระบายตรงมุมหลังคาที่มีช่องกว้างไม่มากนักเราเห็นมือขาวๆ ซีดๆ จับช่องระบายลมนั้นเหมือนพยายามจะเข้ามาข้างในให้ได้ เพื่อนบางคนไม่เห็น ก็ถามว่าอะไร? ตอนนั้นเราคิดอย่างเดียวว่าเราต้องรอด อย่าฆ่าเรานะ เราไม่ได้ทำอะไร ส่วนเพื่อนผู้หญิงบางคนสติแตกไปแล้ว เรานึกขึ้นได้ บ้านพักเราไม่ห่างจากศาลเสด็จเตี่ยเท่าไหร่ เราบอกเพื่อนว่า ถ้าจะรออยู่ตรงนี้เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าพวกเรายังพอมีแรงจะวิ่ง เราลงไปข้างล่างเปิดประตูแล้ววิ่งไปที่ศาลเสด็จเตี่ยให้เร็วที่สุด

เราลุกก่อนคนแรก แล้วเพือนผู้ชายอีกหลายคนพร้อมเพื่อนผู้หญิงก็เกาะกลุ่มตามกันลงบันไดมา ตอนนั้นเราหลอนตัวเอง รู้สึกว่าเหมือนมีใครจ้องเราตอนลงบันไดมา รู้สึกเหมือนมีมืออะไรเย็นๆ มาจับข้อเท้าเรากระโดดลงจากบันได 5 ขั้นแบบไม่ลังเลหันหลังกลับไปที่ใต้บันได มันไม่มีอะไรนอกจากความมืด แล้เพื่อนๆ ก็ลงมาพร้อมกัน เรานับ 1-3 เปิดประตูแล้วว่งสุดชีวิต เราไม่คิดหันหลังไปมองตัวบ้านด้วยซ้ำ ได้ยินแต่เสียงเพื่อนบางคนกรี๊ดๆๆๆ ตามหลังมา เราถึงศาลก่อนใครเพื่อนหอบแฮกๆ เพื่อนตามมาติดๆ ทุกคนอยู่ในความเงียบนั่งอยู่หน้าศาลเสด็จเตี่ย พนมมือไหว้ประหลกๆ ให้ท่านช่วย เราอธิษฐานว่าขอให้เรารอดปลอดภัยเถอะ

เราไม่ได้มีเจตนา ขอท่านช่วยคุ้มครองพวกเราด้วย แล้วเราก็ได้ยินเสียงแว้วมาแต่ไกล เป็นเสียงหัวเราะที่สยดสยองอย่างที่เราไม่เคยได้ยินมาก่อน เราคิดอย่างเดียวเมื่อไหร่จะเช้าเราจะกลับบ้านไม่เอาแล้วไม่อยากเที่ยวแล้ว รุ่งเช้า เรายังคงอยู่ในความสงสัยเรากลับไปที่ต้นขนุนต้นเดิมแล้วเขี่ยกองไม้นั้นดูที่ละชิ้น แม่เจ้า มันคือเศษชิ้นส่วนของศาลเพียงตาผุๆ เราชีให้เจ้าตัวการของเรื่องดู นี่ไงผลของการฉี่ไม่เป็นที่เป็นทาง เพื่อนตัวดีของเรา ไหว้ประหลกๆ ขอคมาลาโทษเป็นการใหญ่ ครั้งนี้มันคงจำไปจนวันมันตาย กับไอ้การฉี่ไม่เลือกที่ของมัน หลังจากกลับกันแล้ว เพื่อนเราคนนี้ก็มาบอกเราที่หลังว่า ตอนที่มันวิ่งนะมันหันหลังกลับไปมองตัวบ้าน มันเห็นผู้หญิงยืนอยู่บนหลังคาชี้หน้ามันแบบกินเลือดกินเนื้อ มันเข็ดแล้วจริงๆ

แหล่งข้อมูล : บอร์ดรวมเรื่องผี