"ไพรัช" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากเก้าอี้หลุยส์
ผมเคยอ่านเรื่องเก้าอี้ที่มีคนนั่งตายเพราะหัวใจวาย หรือเป็นลม ส่วนมากมักจะเป็นผู้สูงอายุ แล้ววิญญาณก็สิงสู่อยู่ที่เก้าอี้ตัวนั้น ไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้ตัวโปรดหรือไม่ก็ตาม วันดีคืนร้ายก็ปรากฏกายให้คนเห็นจนขนพองสยองเกล้าไปตามๆ กัน
เรียกว่า "เก้าอี้ผีสิง"
แต่เรื่องราวแปลกประหลาดที่ผมพบเห็นมา แม้ว่าจะน่าขนลุกขนพองเอาการ แต่ก็น่าอัศจรรย์ใจมากๆ ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร? เพราะเป็นเก้าอี้ใหม่เอี่ยม เพิ่งประกอบเสร็จสดๆ ร้อนๆ ในบ้านเพื่อนผมที่อยู่ติดกันแถวทุ่งมหาเมฆนี่เอง
เรารู้จักกันตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ จนอายุผ่านเลขสี่มาหลายปีแล้ว ลิ้มเป็นลูกเจ้าสัวที่มีบ้านช่องใหญ่โต เครื่องเรือนชั้นดี ทั้งๆ ที่ลิ้มเองไม่ค่อยสนอกสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่นัก
เตี่ยของลิ้มซีครับที่มีรสนิยมวิไลมานานแล้ว ตั้งแต่หนุ่มๆ จนถึงวัยเจ็ดสิบปลาย ก็ยังแต่งตัวเนี้ยบ นิยมของใช้หรูหราทันสมัย เรียกว่าแบรนด์เนมไปตั้งแต่เสื้อผ้า รองเท้า จนถึงนาฬิกาข้อมือ
เฟอร์นิเจอร์ทั้งหลายแหล่ในบ้านก็เช่นกัน!
ขอรวบรัดมาถึงเก้าอี้หลุยส์ที่โดดเด่น สวยงาม เป็นเครื่องบ่งบอกฐานะและรสนิยมของผู้เป็นเจ้าของมาสิบกว่าปีแล้ว
บ้านเศรษฐีใหญ่ นักการเมือง คนดังโดยเฉพาะในแวดวงไฮโซ จะต้องมีเก้าอี้หลุยส์ตั้งเด่นเป็นสง่า ประดับบารมี ระยะแรกๆ ราคาสูงลิบลิ่วถึงชุดละเกือบแสนจนถึงแสนกว่าบาท เพราะเป็นเฟอร์ นิเจอร์ที่อิมพอร์ตจากต่างประเทศ
จากยุโรปในตอนต้น และจากจีนในช่วงหลังๆ
เพื่อนฝูงที่คลุกคลีกับธุรกิจนี้บอกว่าเขาขนส่งทางเรือมาขึ้นแถวภาคใต้ แล้วใส่กล่องมากรุงเทพฯ โดยทางรถไฟ โดยถอดออกเป็นชิ้นๆ เพื่อสะดวกในการบรรจุหีบห่อและการเดินทาง มาถึงจุดหมายแล้วจึงเปิดกล่องออกมาจัดการให้เป็นรูปเป็นร่าง เรียกว่าน็อกดาวน์ไงล่ะครับ
ช่วงหลังๆ เก้าอี้หลุยส์ลดราคาลงมาเรื่อยๆ เหลือหก-เจ็ดหมื่น แล้วกลายเป็นสาม-สี่หมื่น เผลอๆ ต้นทุนคงแค่หมื่นสองหมื่นเท่านั้นแหละ
ตอนที่เตี่ยเจ้าลิ้มสั่งเก้าอี้หลุยส์ทั้งชุดมาประดับบ้านใหม่ๆ ผมกำลังวุ่นกับธุรกิจที่ภาคเหนือ จนกระทั่งกลับบ้าน เจ้าลิ้มก็บอกว่าเตี่ยชวนไปชมเฟอร์นิเจอร์ใหม่เอี่ยม แถมกำชับผมแบบเพื่อนฝูงว่า อย่าไปขัดคอคนแก่เข้าล่ะ เตี่ยพูดโอ้อวดอะไรก็เออๆ ออๆ ไปด้วยละกัน
ค่ำนั้น ผมว่างพอดีก็เลยไปหาเพื่อนที่บ้าน ติดกัน...
แสงไฟจากโคมระย้าเพดานสูงสว่างจ้า ผมเห็นพ่อเพื่อนนั่งเด่นที่หัวโต๊ะ เอนหลัง สองแขนพาดที่เท้าแขนตามสบาย เห็นเอียงคอนิดๆ เปลือกตาปิดสนิท...เสียงเจ้าลิ้มเรียกชื่อผมดังลั่นมาจากบันได ผมหันไปยกนิ้วจ่อปากพร้อมกับเดินเข้าไปหามัน
"เตี่ยลื้อกำลังงีบโว้ย อย่าเอะไป"
"ตลกอะไรวะ?" เจ้าลิ้มหัวเราะ "เตี่ยอั๊วนอนหลับอยู่ข้างบนแน่ะ..."
ผมหันขวับไปที่เก้าอี้หลุยส์อีกครั้ง คราวนี้ อ้าปากค้าง เย็นวาบตั้งแต่ต้นคอลงไปตามแผ่นหลัง ปากคอแห้งผากจนต้องกระเดือกน้ำลาย...ไม่มีวี่แววของเตี่ยเจ้าลิ้มที่นั่นเลย แล้วภาพที่ผมเห็นเต็มตาเมื่อตะกี้คืออะไรกัน?
เมื่อยืนยันว่าเห็นเตี่ยมันจริงๆ เจ้าลิ้มก็ตบไหล่ บอกว่าผมคงจะตาฝาดไปเอง...แล้วชวนไปนั่งที่เก้าอี้ รับแขกชุดหลุยส์ที่เตี่ยของมันภาคภูมิใจ สั่งเด็กรับใช้ให้ยกสุราอาหารมาดื่มกินกันที่นั่นเลย
ตกลงผมเห็นอะไรแน่...
ภาพของเตี่ยเจ้าลิ้มรูปร่างสูงใหญ่แทบจะเป็นอวบอ้วน ผมสีเทา สวมเสื้อสีแดงแขนสั้น ใบหน้าเอียงนิดๆ หลับตาพริ้ม สาบานได้ว่าผมเห็นเต็มตา สติสัมปชัญญะสมบูรณ์ดีทุกอย่าง...ไม่มีทางที่จะตาฝาดไปเองแน่นอน!
ยิ่งเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เตี่ยเจ้าลิ้มก็ลงจากชั้นบน สวมเสื้อแขนสั้นสีแดงเดินยิ้มระรื่นเข้ามาร่วมวงด้วย พูดจาชื่นชมเก้าอี้หลุยส์ชุดนั้นแทบไม่ขาด ปาก ผมก็ฝืนยิ้มพยักหน้าเออออไปด้วย...จนกระทั่งเกือบสี่ทุ่มถึงได้ขอตัวกลับบ้านด้วยความงุนงงไม่รู้หาย
คืนนั้นผมฝันเห็นเก้าอี้หลุยส์ตัวนั้นเกือบตลอดคืน...
อีกสองวันต่อมาก็ได้ข่าวร้าย เตี่ยเจ้าลิ้มนั่งหัวใจวายตายเพราะไม่มีใครรู้เห็นที่เก้าอี้หลุยส์ตัวนั้นเอง...ที่น่าขนหัวลุกก็คือแกสวมเสื้อสีแดงเหมือนที่ผมเห็นวันก่อนไม่มีผิดเลยครับ! บรื๋ออออ...
ผมเคยอ่านเรื่องเก้าอี้ที่มีคนนั่งตายเพราะหัวใจวาย หรือเป็นลม ส่วนมากมักจะเป็นผู้สูงอายุ แล้ววิญญาณก็สิงสู่อยู่ที่เก้าอี้ตัวนั้น ไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้ตัวโปรดหรือไม่ก็ตาม วันดีคืนร้ายก็ปรากฏกายให้คนเห็นจนขนพองสยองเกล้าไปตามๆ กัน
เรียกว่า "เก้าอี้ผีสิง"
แต่เรื่องราวแปลกประหลาดที่ผมพบเห็นมา แม้ว่าจะน่าขนลุกขนพองเอาการ แต่ก็น่าอัศจรรย์ใจมากๆ ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร? เพราะเป็นเก้าอี้ใหม่เอี่ยม เพิ่งประกอบเสร็จสดๆ ร้อนๆ ในบ้านเพื่อนผมที่อยู่ติดกันแถวทุ่งมหาเมฆนี่เอง
เรารู้จักกันตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ จนอายุผ่านเลขสี่มาหลายปีแล้ว ลิ้มเป็นลูกเจ้าสัวที่มีบ้านช่องใหญ่โต เครื่องเรือนชั้นดี ทั้งๆ ที่ลิ้มเองไม่ค่อยสนอกสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่นัก
เตี่ยของลิ้มซีครับที่มีรสนิยมวิไลมานานแล้ว ตั้งแต่หนุ่มๆ จนถึงวัยเจ็ดสิบปลาย ก็ยังแต่งตัวเนี้ยบ นิยมของใช้หรูหราทันสมัย เรียกว่าแบรนด์เนมไปตั้งแต่เสื้อผ้า รองเท้า จนถึงนาฬิกาข้อมือ
เฟอร์นิเจอร์ทั้งหลายแหล่ในบ้านก็เช่นกัน!
ขอรวบรัดมาถึงเก้าอี้หลุยส์ที่โดดเด่น สวยงาม เป็นเครื่องบ่งบอกฐานะและรสนิยมของผู้เป็นเจ้าของมาสิบกว่าปีแล้ว
บ้านเศรษฐีใหญ่ นักการเมือง คนดังโดยเฉพาะในแวดวงไฮโซ จะต้องมีเก้าอี้หลุยส์ตั้งเด่นเป็นสง่า ประดับบารมี ระยะแรกๆ ราคาสูงลิบลิ่วถึงชุดละเกือบแสนจนถึงแสนกว่าบาท เพราะเป็นเฟอร์ นิเจอร์ที่อิมพอร์ตจากต่างประเทศ
จากยุโรปในตอนต้น และจากจีนในช่วงหลังๆ
เพื่อนฝูงที่คลุกคลีกับธุรกิจนี้บอกว่าเขาขนส่งทางเรือมาขึ้นแถวภาคใต้ แล้วใส่กล่องมากรุงเทพฯ โดยทางรถไฟ โดยถอดออกเป็นชิ้นๆ เพื่อสะดวกในการบรรจุหีบห่อและการเดินทาง มาถึงจุดหมายแล้วจึงเปิดกล่องออกมาจัดการให้เป็นรูปเป็นร่าง เรียกว่าน็อกดาวน์ไงล่ะครับ
ช่วงหลังๆ เก้าอี้หลุยส์ลดราคาลงมาเรื่อยๆ เหลือหก-เจ็ดหมื่น แล้วกลายเป็นสาม-สี่หมื่น เผลอๆ ต้นทุนคงแค่หมื่นสองหมื่นเท่านั้นแหละ
ตอนที่เตี่ยเจ้าลิ้มสั่งเก้าอี้หลุยส์ทั้งชุดมาประดับบ้านใหม่ๆ ผมกำลังวุ่นกับธุรกิจที่ภาคเหนือ จนกระทั่งกลับบ้าน เจ้าลิ้มก็บอกว่าเตี่ยชวนไปชมเฟอร์นิเจอร์ใหม่เอี่ยม แถมกำชับผมแบบเพื่อนฝูงว่า อย่าไปขัดคอคนแก่เข้าล่ะ เตี่ยพูดโอ้อวดอะไรก็เออๆ ออๆ ไปด้วยละกัน
ค่ำนั้น ผมว่างพอดีก็เลยไปหาเพื่อนที่บ้าน ติดกัน...
แสงไฟจากโคมระย้าเพดานสูงสว่างจ้า ผมเห็นพ่อเพื่อนนั่งเด่นที่หัวโต๊ะ เอนหลัง สองแขนพาดที่เท้าแขนตามสบาย เห็นเอียงคอนิดๆ เปลือกตาปิดสนิท...เสียงเจ้าลิ้มเรียกชื่อผมดังลั่นมาจากบันได ผมหันไปยกนิ้วจ่อปากพร้อมกับเดินเข้าไปหามัน
"เตี่ยลื้อกำลังงีบโว้ย อย่าเอะไป"
"ตลกอะไรวะ?" เจ้าลิ้มหัวเราะ "เตี่ยอั๊วนอนหลับอยู่ข้างบนแน่ะ..."
ผมหันขวับไปที่เก้าอี้หลุยส์อีกครั้ง คราวนี้ อ้าปากค้าง เย็นวาบตั้งแต่ต้นคอลงไปตามแผ่นหลัง ปากคอแห้งผากจนต้องกระเดือกน้ำลาย...ไม่มีวี่แววของเตี่ยเจ้าลิ้มที่นั่นเลย แล้วภาพที่ผมเห็นเต็มตาเมื่อตะกี้คืออะไรกัน?
เมื่อยืนยันว่าเห็นเตี่ยมันจริงๆ เจ้าลิ้มก็ตบไหล่ บอกว่าผมคงจะตาฝาดไปเอง...แล้วชวนไปนั่งที่เก้าอี้ รับแขกชุดหลุยส์ที่เตี่ยของมันภาคภูมิใจ สั่งเด็กรับใช้ให้ยกสุราอาหารมาดื่มกินกันที่นั่นเลย
ตกลงผมเห็นอะไรแน่...
ภาพของเตี่ยเจ้าลิ้มรูปร่างสูงใหญ่แทบจะเป็นอวบอ้วน ผมสีเทา สวมเสื้อสีแดงแขนสั้น ใบหน้าเอียงนิดๆ หลับตาพริ้ม สาบานได้ว่าผมเห็นเต็มตา สติสัมปชัญญะสมบูรณ์ดีทุกอย่าง...ไม่มีทางที่จะตาฝาดไปเองแน่นอน!
ยิ่งเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เตี่ยเจ้าลิ้มก็ลงจากชั้นบน สวมเสื้อแขนสั้นสีแดงเดินยิ้มระรื่นเข้ามาร่วมวงด้วย พูดจาชื่นชมเก้าอี้หลุยส์ชุดนั้นแทบไม่ขาด ปาก ผมก็ฝืนยิ้มพยักหน้าเออออไปด้วย...จนกระทั่งเกือบสี่ทุ่มถึงได้ขอตัวกลับบ้านด้วยความงุนงงไม่รู้หาย
คืนนั้นผมฝันเห็นเก้าอี้หลุยส์ตัวนั้นเกือบตลอดคืน...
อีกสองวันต่อมาก็ได้ข่าวร้าย เตี่ยเจ้าลิ้มนั่งหัวใจวายตายเพราะไม่มีใครรู้เห็นที่เก้าอี้หลุยส์ตัวนั้นเอง...ที่น่าขนหัวลุกก็คือแกสวมเสื้อสีแดงเหมือนที่ผมเห็นวันก่อนไม่มีผิดเลยครับ! บรื๋ออออ...
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
