3 เรื่องลี้ลับในแบบเรียน มานะ มานีฯ ที่คุณอาจไม่เคยรู้

หลายคนอาจคิดว่าเรื่องราวจากแบบเรียน มานะ มานี ปิติ ชูใจ หนังสือเรียนภาษาไทยระดับชั้นประถมระหว่าง พ.ศ. 2521-2537 ที่เขียนโดยอาจารย์รัชนี ศรีไพรวรรณ เป็นเรื่องธรรมดาสามัญทั่วไป เช่น เรื่องชีวิตเด็กวัยประถม และวิถีชีวิตชาวบ้านในชนบท

ร่างร่างหนึ่งเคลื่อนออกมาอย่างช้าๆ หยุดอยู่ที่ปากอุโมงค์ที่มีแสงระยิบระยับและหมุนรอบตัวเองอยู่ตลอดเวลา เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างแปลกประหลาด สูงประมาณสามฟุต มีหัวกลมขนาดลูกฟุตบอลมีเส้นผมตาทั้งสองข้างเป็นท่อยาวยืดหดได้มีดวงตาสีดำวาวๆ อยู่ที่ปลายท่อที่ยื่นยาวส่ายไปมา จมูกเป็นรูเล็กๆ สองรู ริมฝีปากเป็นเส้นตรง ใบหูสองข้างใหญ่และกาง ผิวกายเป็นสีน้ำตาลเข้มหยาบย่น ต่อจากลำคอสั้นๆ เป็นทรวงอกขนาดใหญ่ ยุบเข้าและพองออกอย่างช้าๆ ตลอดเวลา ขณะยุบเข้าเกิดเสียงดัง ‘บู' เมื่อขยายออกเสียงดัง ‘วา' สลับกันเหมือนจังหวะการหายใจ แขนและขาเล็กๆ เคลื่อนไหวไปมาเหมือนกำลังว่ายน้ำ เพชรจ้องมองด้วยความตื่นเต้นประหลาดใจระคนหวาดกลัวเหลือที่จะกล่าว

เด็กทั้งสองลุกขึ้นนั่งเข้าหากัน ประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกันแนบแน่น ดวงตาจับจ้องไปที่แถบทางสีขาวโพลนแผ่เป็นทางยาวระยิบระยับบนท้องฟ้า แล้วดวงจิตทั้งสองดวงก็ประสานกันเป็นหนึ่งเดียวแน่วแน่ ต่างอธิษฐานถึงสุมน มิตรอนันต์ ซึ่งอยู่ห่างไกลโพ้น ครู่เดียวมานีรู้สึกโปร่งเบา ไม่รู้สึกถึงลมหายใจของตนเองและสรรพสิ่งรอบข้าง ตัวเบาลอยคว้างขึ้นสู่ความเวิ้งว้างของห้วงนภากาศ เหมือนอยู่โดดเดี่ยวในความมืดสนิท ไม่มีชูใจ ไม่มีมือที่ประสานกันอยู่อย่างแนบแน่น แสงสว่างสีขาวสกาววาววับเป็นแถบยาวที่เธอจ้องมองอยู่ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงมา จนมองเห็นแต่ความขาวโพลนรอบตัวเธอ แล้วมานีก็เห็นภาพของเด็กสาวคนหนึ่ง ผมดำยาวประบ่า สวมชุดสีขาวเหมือนแม่ชี เดินอย่างรีบเร่งมาบนถนนที่เปล่าเปลี่ยว...
(ตำนานคนดี, หน้า 28)

เห็นเทวดา-ผีสาง!?

บนชะง่อนหินใต้ต้นไม้ใหญ่ร่มครึ้มเบื้องหน้า หญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่ กำลังจ้องมองเขาอย่างแน่วนิ่ง ทุกคนมองเห็นก็สะดุ้งตกใจ มานีได้สติก่อนเพื่อน เธอเดินตรงเข้าไปใกล้ชะง่อนหินที่หญิงชรานั่งอยู่ พนมมือไหว้อย่างนอบน้อม