หลอน! มาไม่หมด

สวัสดีค่ะ พี่พี่ทุกคน

เริ่มเรื่องเลยแล้วกันนะค่ะ คือเรื่องมันเกิดเมื่อตอนฉันอยู่ประมาณ ม.3 เห็นจะได้ แต่ตอนนี้อยู่ปวส.ปี2 แล้วค่ะ คือพ่อเป็นพนักงานอยู่ที่โรงหนังแห่งหนึ่งในย่านพระโขนงค่ะ แต่ตอนนี้โรงหนังนี้ได้ปิดไปแล้ว

คือที่โรงหนังนี้จะมีบ้านพักพนักงานให้พร้อม

เป็นทางเดินเข้าไปข้างหลังโรงหนังค่ะ จะมีที่พักแค่ชั้น 4 และชั้น 5 เท่านั้น ครอบครัวฉันอยู่ชั้น 4 ค่ะ แต่ก่อนยังมีแค่ห้องเดียว พ่อเลยต่อชั้นลอยขึ้นไปให้ฉันนอนคนเดียว มีบรรไดไม้อัด 4 ขั้น พ่อกับแม่และน้องชายนอนข้างล่าง

แต่ไม่ทราบเป็นเพราะอะไร

ทุกคืนจะต้องละเมอปิดไฟ ปิดพัดลมเดินลงบรรไดมานอนข้างล่าง ทั้งๆที่บรรไดชันมาก แต่ก็ไม่เคยตก เป็นอย่างนี้ทุกวันแต่ถ้าวันไหนนอนข้างล่างจะไม่ละเมอเดินไปไหนน่ะค่ะ

แล้วจะฝันร้ายฝันเรื่องเดิมๆ ทุกวัน

ก็นอนอยู่หลายเดือนค่ะ แต่ก็ไม่เจออะไรจังๆ เป็นคนค่อนข้างเก็บตัวเลยจะขึ้นเป็นนั่งเล่นคนเดียวบนที่นอนค่อนข้างบ่อย

วันนั้นรู้สึกจะเป็นช่วงเย็นๆ ประมาณ 5-6 โมงได้

นึกครึ้มยังไงไม่รู้อยากจะนอน แต่ก็ไม่ได้ปิดไฟหัวนอนน่ะค่ะคลุมโปงนอน พึ่งจะลงนอนได้ยังไม่ถึง 5 นาที ยังไม่ทันได้หลับตาเลยค่ะ เหมือนมีคนเอามือมาโบกไป โบกมาที่หลอดไฟหัวนอน

ตรงหน้าเรา(แต่นอนตะแคงน่ะค่ะ)ใจก็นึกว่าน้องชายเพราะเป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน แต่เราก็ไม่ได้นึกเลยว่าบรรไดเราไม่ค่อยแข็งแรง

ถ้ามีคนเดินขึ้นมามันจะดังเอี๊ยดอ๊าด

แต่นี่เงียบสนิท ก็ไม่ได้นึกอะไรเลยตะโกนต่อว่าไปว่า"เฮ้ยนิว อย่ามาแกล้งน่า จะนอน" เลยเปิดผ้าห่มออกกะจะถีบเจ้าตัวดีซะหน่อย บังอาจมาแกล้งเรา แต่ภาพที่เห็นเป็นคนค่ะแต่ว่ามีแต่ใบหน้ากับแขนที่คร่อมตัวเราอยู่

ไม่ใช่ใบหน้าด้วยซ้ำ มีแต่ตา จมูก ปาก

ที่เห็นค่อนข้างชัด แต่โครงหน้าเลือนลาง เค้าเอาหน้ามาใกล้เรามากห่างกันประมาณแค่ คืบกว่าๆ เท่านั้นเองค่ะ

แล้วเค้าก็ถามเราด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างเป็นมิตรว่า

"จะนอนแล้วหรอจ้ะ"

ช็อคเลย อึ้งอยู่พักนึง แล้วภาพนั้นเหมือนกับว่าพอจบประโยคก็หายไปต่อหน้าต่อตา เท่านั้นหละค่ะ บรรไดที่ว่าชัน จะมีกี่ขั้นไม่ทราบแต่ฉันลงทีเดียวถึงพี้นเลยค่ะ

รู้ตัวอีกทีอยู่หน้าบ้านแล้วค่ะ

ตกใจมาก ยังจำภาพนั้นได้ติดตาเลย เหมือนเป็นเด็กแต่ไม่เด็กมากแขนเล็กนิดเดียวเอง เห็นตั้งแต่ข้อศอกลงไปถึงมือ ที่เอาคร่อมตัวเราอยู่ บอกอะไรไม่ถูกเพราะเราแทบไม่เห็นอะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย