หลอน.! รถคนพิการ !!

5ปีที่แล้วผมจำเป็นต้องไปอยู่ที่บ้านป๋า

เพื่อช่วยป๋าดูแลเรื่องค่าผ่อนบ้านเนื่องจาก ป๋าป่วยเป็นอัมพฤกต์(ผมเจอป๋าครั้งแรกตอน ม.3) บ้านป๋าเป็นทาวน์เฮาส์ชั้นเดียว แต่ต่อห้องนอนออกมาด้านหน้าบ้านเหลือทางเข้ากว้างแค่ช่วงประตูบานเดียว ทุกวันป๋าจะใช้ wheelchair

ซึ่งพี่สาวของป๋าขอมาจากญาติที่ระยอง

ทุกวันแม่เลี้ยงผมจะพับ wheelchair เก็บไว้ที่ข้างประตูทางเข้าบ้าน แต่มีอยู่วันหนึ่ง ผมเลิกงานประมาณตี 2 ขับรถกลับถึงบ้านก็นำรถไปจอดที่หน้าบ้านญาติอีกคน เพราะที่บ้านไม่สามารถนำรถเข้าจอดได้

พอเดินกลับมาถึงหน้าบ้าน ราวตี 2 กว่า

มองเห็นว่าวันนี้แม่ไม่ได้พับ wheelchair เก็บมันยังกางขวางทางเข้าบ้านอยู่
ผมก้มลงไขกุญแจเปิดประตูเข้ามา แล้วก็หันกลับไปล็อคกุญแจช่วงนั้นผมรู้สึกว่ามีใครสักคนนั่งอยู่ที่ wheelchair ตัวนั้น

พอผมหันจะเดินเข้าบ้านก็เห็นมีคนนั่งอยู่ที่ wheelchair จริงๆ เป็นคนแก่ร่างท้วม มีผ้าโพกหัวลายดิ้นทอง นุ่งผ้าถุงแบบแขก เสื้อลายลูกไม้สีเหลืองแขนสั้น

แกจ้องมองผมอยู่ นาทีนั้นผมรู้สึกว่า

เขาไม่น่าจะใช่คน เพราะเวลานั้นไม่มีใครในบ้านตื่นแน่นอน คนในบ้านก็ไม่มีใครแต่งตัวแบบแขกอย่างนี้ หน้าตาก็ไม่คุ้น ผมเดินผ่านแกโดยที่ไม่มีคำถามอะไร แกมองตามผมจนผมไขกุญแจประตูในเข้าบ้าน

ผมเก้บความเย็นของสันหลังเดินไปที่ห้องนอนซึ่งก็เป็นห้องที่ต่อเติมด้านนอกนั่นแหละ

ในใจภาวนาว่าอย่าให้แกถามอะไรผมเลย

เพราะผมคงไม่มีอะไรจะตอบแก ผมอาบน้ำ แล้วเข้านอนพยามยามข่มตาหลับอยู่นาน แล้วก็เผลอหลับไปจนบ่ายวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ตื่นขึ้นมาผมถามแม่เลี้ยงผมว่า

"เมื่อคืนแม่ลืมพับเก็บหรือเปล่า" แม่ตอบว่า"แม่ลืม"

ผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แม่กับป๋าฟังว่าเมื่อคืนเจออะไร

ตอนแรกป๋าบอกว่าผมกุเรื่อง ซึ่งผมยืนยันนั่งยันนอนยันเลยว่าจริง ป๋าจึงโทรไปถามป้าที่เอา wheelchair มาจากระยอง แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป้าฟัง แล้วสั่งให้ป้ามาเอา wheelchairคืนไป ป้าจึงต้องรีบมาที่บ้าน

แล้วเอา wheelchair ตัวนั้นกลับไป

ป้าบอกว่าโทรไปถามญาติที่ระยองแล้วว่า wheelchair ตัวนี้เป็นของใคร ทาง ระยองยืนยันว่าเจ้าของตายไปได้เกือบปีแล้ว รูปร่างก็อย่างที่ผมเห็นนั่นแหละ

หลังจากเอากลับไปได้ 2-3 วัน

หลานเขยป๋าซึ่งเป้นหลานแท้ ๆ ของเจ้าของ wheelchair ก็เอาขึ้นรถกระบะขับกลับไปคืนที่ระยอง แต่ระหว่างทาง เกิดประสานงานกับกระบะด้วยกัน รถพังยับเยิน

คนขับช้ำไปทั้งร่างแต่ไม่ตาย

คงเป้นเหตุการณ์ที่ช่วยยืนยันสิ่งที่ผมเห็นได้เป็นอย่างดี ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมต้องสัมผัสกับสิ่งเหล่านี้