สอง...วิญญาณ!?

"นิดหน่อย" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อวิญญาณกลับบ้าน

ไม่ว่าใครๆ ก็คงรังเกียจพวกมือบอน ชอบขีดเขียนตามกำแพง รั้วบ้านหรือแม้แต่ประตูของคนอื่นให้เปรอะไปหมด หนักข้อกว่านั้นคือใช้สีสเปรย์มาฉีดพ่นข้อความบ้าๆ บอๆ เหมือนคนโรคจิต


ยกย่องสถาบันตัวเอง


ด่าทอสถาบันอื่น! บรรเลงคำหยาบคาย ส่อนิสัยของคนมือบอนว่าจิตใจต่ำต้อย ด้อยพัฒนาขนาดไหนอีกต่างหาก


แต่ในกองขยะก็ยังมีเพชร


ส่องประกายได้อย่างเหลือเชื่อค่ะ ดิฉันมองเห็นตอนแรกยังแทบไม่เชื่อตาตัวเอง ต้องหยุดยืนมองอย่างทึ่งระคนยกย่องผู้เขียน หลายๆ คนที่ผ่านไปมาก็หยุดมองเช่นกัน

"คนขี่ตายก่อน คนซ้อนตายทีหลัง!!"

คงไม่ต้องบอกว่าหมายถึงรถมอเตอร์ไซค์นะคะ เตือนใจพวกบ้าระห่ำ ชอบซิ่งท้ามฤตยูเหมือนคนเบื่อโลก อยากตาย หรือไม่ก็ดูถูกตัวเอง เห็นว่าเกิดมาชาติหนึ่งแสนจะไร้ค่านัก ก็เลยเร่งเครื่องบึ้นๆ ล้อมฤตยูเล่นไปวันๆ


หลังจากนั้นไม่นาน


ก็มีอักษรสีแดงตัวเบ้งจากสเปรย์ พ่นอยู่ใกล้ๆ ข้อความแรก ตัวโตกว่ามีใจความคล้ายๆ กันแต่หักมุมนิดหน่อย อารมณ์ขันน่ารักเชียว


"คนซ้อนตายคาที่ คนขี่ไปตายโรงพยาบาล!!"


ญาติผู้พี่ดิฉันชื่อโก๋ อยู่บ้านเดียวกัน อายุ 25 ปี เบญจเพสพอดี แต่งตัวรุ่มร่ามรุงรัง ไม่ถึงกับฮิปปี้หรอกค่ะ แต่เว่อร์มากกว่าเซอร์ นุ่งยีนส์ ผมยาว

สวมรองเท้ายางแต่ไม่ได้สะพายย่าม ทำงานฝ่ายศิลป์อยู่ที่โรงพิมพ์ใกล้บ้านย่านบางพลัด พี่โก๋บอกว่าชอบใจคำขวัญที่เลอะกำแพงบ้านใกล้ๆ เหมือนกัน

"โดนใจดีว่ะ

วันหลังพี่ซ้อนรถไอ้ใช้จะได้ระวังตัวมากๆ รับรองว่าจะไม่ลืมหมวกกันน็อกเด็ดขาด!"


พี่ใช้เป็นเพื่อนสนิทพี่โก๋


ทำงานโรงพิมพ์เหมือนกัน แต่อยู่คนละแห่ง คู่ซี้นี่ชอบไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นประจำ พี่ใช้มีรถมอเตอร์ไซค์คันเก่งมารับให้พี่ชายดิฉันซ้อนท้าย มารับมาส่งกันบ่อยๆ


บางคืนก็ห้าทุ่มสองยามกว่าจะกลับบ้าน


ดิฉันอยู่ชั้นบนได้ยินเสียงรถพี่ใช้ก็จำได้ เดี๋ยวพี่โก๋ก็ไขกุญแจประตูรั้วเข้ามา...เขานอนชั้นล่างค่ะ

ที่จริงพี่โก๋เป็นคนสุภาพเรียบร้อย

แต่เห่อของแปลกๆ ตามนิสัยวัยรุ่น สมัยก่อนเป็นขาร็อก ต่อมาเปลี่ยนเป็นขาแร็พ ฮิพฮอพ และเร็กเก้ตามลำดับ


ระยะหลังคลั่งเร็กเก้ทั้งคู่


พี่ใช้ลงทุนถักเปียเป็นพวงเต็มหัวเลย แต่มีผ้าคลุมไว้อีกที เห็นแต่ชายหางเปียห้อยตุ๊กติ๊ก ดิฉันแซวว่าอยากเป็นเร็กเก้ตัวจริงก็อย่าใช้ผ้าคลุมซี่...เขาบอกว่ามันเป็นแฟชั่นค่ะ


พี่โก๋ยังไม่ถึงกับถักเปีย


หรือ "ทรงหมูหย็อง" แต่เขามีศัพท์เฉพาะว่า "เดดล็อก" นิยมกันขนาดมีคนรับจ้างถักผมทรงนี้ให้ด้วย ช่างผมเก่งๆ มีเข็มเล่มเดียวก็ตั้งแผงหากินที่ถนนข้าวสารได้สบาย มีพวกสาวกเร็กเก้ทั้งไทยและนักท่องเที่ยวมารอคิวให้ถักผมทรงหมูหย็อง ฟูเต็มหัวแทบทั้งคืน

ที่มาดั้งเดิมคือ Rasta ดูเหมือนจะเป็นภาษาสเปนอะไรประมาณนี้แหละค่ะ

ขนาดยังใจไม่ถึง พี่โก๋ยังมีเรื่องราวของเร็กเก้มาเล่าเป็นประจำ เช่นบอกว่าศาสดาของเร็กเก้คือ บ็อบ บาร์เล่ย์ เพลงสุดฮิตคือ One Love โด่งดังไปทั้งโลก หนุ่มๆ สาวๆ คลั่งไคล้กันเกือบครึ่งโลกแน่ะ


วงดังบ้านเราคือ T.BONE


นักร้องสาวขวัญใจแฟนเพลงตอนนี้ก็คือ "ส้ม-อมรา" วันเสาร์ต้องไปชุมนุมกันที่แซกโซโฟน ผับเก๋ากึ๊กแถวอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ


ดิฉันเห็นพวกพี่ๆ เขาออกไปตะลอนๆ


กันแทบทุกคืนแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ บอกว่าให้จดจำคำขวัญสีแดงตัวโตๆ นั่นให้ดีเน้อ

"คนซ้อนท้ายตายคาที่ คนขี่ไปตายโรงพยาบาล!!"

พี่ใช้ขำกลิ้ง บอกว่าตั้งแต่ขี่แมงกะไซค์มาหลายปีจนเปลี่ยนตั้ง 3 คันแล้ว ยังไม่เคยเกิดอุบัติเหตุซักครั้งเดียว! ดิฉันไม่ยอมแพ้หรอก เลยย้อนให้ว่า


"ระวังให้ดีเถอะ พี่ใช้ ลืมแล้วเหรอ


ที่เขาบอกว่า...ทุกอย่างย่อมมีครั้งแรกทั้งนั้นแหละ! เผลอๆ มีครั้งเดียวด้วยนะ อย่าลืม"


จนกระทั่งถึงคืนเกิดเหตุ!


ต้นเดือนมกราคม อากาศค่อนข้างหนาว ดิฉันเซฟค่าไฟด้วยการไม่เปิดแอร์แต่เปิดหน้าต่างโล่ง มีมุ้งลวดไว้กันยุงก็เย็นสบายพอแล้วค่ะ...คืนนั้นพี่ใช้มารับพี่โก๋ออกไปตั้งแต่เย็น เห็นว่านัดเพื่อนไปดื่มเหล้ากันที่ประตูน้ำก่อน

ราวๆ สองยามได้ ดิฉันกำลังเคลิ้มๆ

ก็สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินหมาเห่าเกรียวมาจากปากซอย พร้อมๆ กับเสียงมอเตอร์ไซค์ดังกระหึ่มใกล้เข้ามา


เฮ้อ...กลับซะที! ดิฉันจำเสียงรถพี่ใช้ได้นี่คะ


จริงๆ ด้วยค่ะ รถมาจอดที่หน้าบ้าน เสียงล่ำลาเอะอะ เสียงไขประตู


รั้ว...แล้วมอเตอร์ไซค์ก็แล่น


กลับออกไปทางเดิม หมาเห่าเกรียวกราวอีกครั้ง แต่คราวนี้โก่งคอหอนโหยหวนเหมือนมันจะหอนส่งพี่ใช้ยังงั้นแหละ

พี่โก๋เข้าห้องได้ก็เงียบเชียบ...คงจะเมามากจนหลับสนิทไปเลย

รุ่งเช้า...พี่โก๋ไม่ได้กลับบ้านหรอกค่ะ พี่ใช้ก็เหมือนกัน...คุณๆ คงจะเดาว่าเหตุการณ์เป็นเหมือนกับคำขวัญที่พ่นเอาไว้ข้างรั้วใช่ไหมคะ?


ถูกครึ่งเดียวค่ะ...เพราะตอนขากลับพี่ใช้พุ่งชนท้ายรถตู้ที่เชิงสะพาน


กรุงธนฯ ฝั่งบางพลัด...ตูมเดียวตายคาที่ทั้งคู่! วิญญาณเขายังไม่รู้ตัว ถึงได้พากันมาส่งตามเคยเหมือนกับยังมีชีวิตอยู่ไงคะ!!