เด็กอุบาทว์...!?

"จอมซน" เล่าเรื่องขนหัวลุกจากเพชรบุรี

ผมเป็นคนเพชรบุรีครับ เด็กเมืองเพชรขนานแท้ มีฉายาสารพัด ทั้ง "ขนมหวาน" "น้ำตาลหอม" "แดนคนดุ" และ "ถิ่นสาวงาม" ฯลฯ ฉายาต่างๆ น่ะผมยอมรับทั้งหมดแหละ ไม่เถียงหรอกครับแฮ่ะๆ


ความจริงคนบ้านผม


ไม่ได้ดุร้ายโหดเหี้ยมอะไร แต่ว่าเป็นคนจริง ไม่รุกรานใครก่อน แต่ก็ไม่ยอมให้ใครรังแกง่ายๆ แค่นั้นเอง


ที่ว่าขนมหวานก็เพราะน้ำตาลหอมน่ะซีครับ!


เพราะไอ้เรื่องน้ำตาล หรือต้นตาลมากมายที่สุดของประเทศไทยน่ะ ทำให้เกิดเรื่องสยองขวัญสุดขีด...ต้นตาลสูงๆ ต้องใช้พะองป่ายปีนขึ้นไปปาดตาล

เกิดมีการตกต้นตาลหลายราย

เจ็บน้อยเจ็บมากก็ว่ากันไป พิการชนิดแข้งขาเดี้ยงก็มี ขนาดตกลงมาคอหักตายก็ไม่ใช่น้อย


คนใจไม่ถึงขึ้นต้นตาลไม่ได้ก็แล้วกัน ยิ่งคนกลัวความสูงน่ะเลิกพูดกันเลย!


นอกจากต้นตาลก็มีต้นมะพร้าวไงล่ะครับ ที่พวกเราปาดงวงมาทำน้ำตาลกัน และเป็นที่รู้กันว่าน้ำตาลมะพร้าวหวานมัน น้ำตาลโตนดหวานแหลม


พวกผู้หญิงกับเด็กๆ ชอบซดน้ำตาลกันเพราะหวานหอมชื่นใจ ส่วนผู้ชายน่ะชอบน้ำตาลเมา...เขาว่ากินกับปลาแห้งย่างไฟมันเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยดีนักเชียว


ลุงยวด - ยอดนักป่ายปีน


ประจำตำบลแกขึ้นตาลขึ้นมะพร้าวมาแต่หนุ่มยันแก่ อายุร่วมห้าสิบได้ สักยันต์เต็มหลังเชียว ตอนแรกก็ขึ้นตาล แต่พอย่างสี่สิบแกบอกว่าใจยังสู้ แต่สังขารไม่ค่อยอำนวย เลยหันมาทำน้ำตาลมะพร้าวแทน

ผมเห็นแกมาตั้งแต่สมัยยังห้อยกระบอกไม้ไผ่

พะรุงพะรังขึ้นตาล แต่ลุงยวดบ่นว่ากระรอกมันกวนเหลือเกิน เผลอเป็นแทะกระบอกโบ๋ เลยต้องเปลี่ยนมาเป็นกระบอกสแตนเลส...อีกแหละ กระรอกไม่กวน แต่มันเตะตาขโมยน่ะซีคุณ!


เอาน่า...คอยดูแลดีๆ หน่อย


ไหนจะมีมีดปาดตาลคมกริบอีกล่ะ...คมขนาดโกนขนหน้าแข้งได้ละกัน ลุงยวดเคยเล่าว่า ถ้าโกนขนหน้าแข้งได้ก็ปาดตาลได้อร่อยนัก


คือได้น้ำตาลเยอะเพราะปาด


บางๆ ถี่ๆ แล้วมัดงวงมันไว้...ขนาด "รองเช้าได้เย็น-รองเย็นได้เช้า" เอาเปลือกพะยอมหรือเคี่ยมแช่เข้าไปหน่อยก็ถือเป็นสารกันบูดชั้นยอด

อ้อ! ถ้าทำน้ำตาลเมาแกบอกว่า

ใช้เปลือกมะเกลือเผาไฟแช่เข้าไปหน่อย ได้ทั้งรสหอมชวนดื่มกับเร่งให้กลายเป็นน้ำทองแดง...เอ๊ย! น้ำเมาเร็วขึ้นอีกต่างหาก


อ้าว? เรื่องขนหัวลุกน่ะหรือครับ?


ไม่ลืมหรอกน่า สาเหตุมาจากการทำน้ำตาลของลุงยวดนี่เอง


มีต้นมะพร้าวริมคลองท้ายบ้าน


ไม่ถึงกับสูงนักหนา ยอดเลยหลังคาบ้านหน่อยเดียว แต่ที่คอน่ะมีงวงสะพรั่ง...ดอกมะพร้าวน่ะครับ พูดง่ายๆ ถ้าปล่อยไว้ก็กลายเป็นมะพร้าวอ่อนหลายทะลาย แต่ว่าลุงยวดแกขึ้นไปรองน้ำตาลงวงแรกแล้ว ยังไม่หมดก็ทำท่าว่าจะปาดงวงใหม่ได้อีก

ร่างผอมเกร็งผิวดำ

นุ่งกางเกงขาก๊วยเปลือยอก ป่ายปีนขึ้นพะองอย่างคล่องแคล่วเป็นภาพที่ชินตาของพวกผมแทบทุกวัน...จนกระทั่งถึงวันที่แกโดนผีหลอกเข้าถนัดใจ


เรื่องเป็นยังงี้ครับ!


มะพร้าวต้นนั้นสูงราว 3-4 เมตรได้ แต่ก่อนลุงยวดแกไม่ง้อพะองให้เสียยี่ห้อ แต่เหน็บมีดไต่เดียะๆ ขึ้นไปเลย จนกระทั่งมาระยะหลัง เรี่ยวแรงลดน้อย หูตาก็ไม่ค่อยแจ่มใสเหมือนแต่ก่อน จะขึ้นมะพร้าวเตี้ยๆ ก็ต้องอาศัยพะอง ต้นตาลน่ะลืมไปได้เลย


เย็นนั้น ลุงยวดก็เดิน


ห้อยกระบอกสแตนเลส ถือมีดคมกริบเดินลัดสวนไปยังต้นมะพร้าวที่รอท่า...จู่ๆ ลมกลุ่มใหญ่ก็พัดซ่ามาจนแกหวิดสะดุ้ง เหลียวซ้ายแลขวาอย่างระมัดระวัง แต่ทุกอย่างก็ยังเป็นปกติ

ไต่เดียะๆ ขึ้นไปบนทางมะพร้าว

ผูกกระบอกรองน้ำตาล แล้วปาดฉับชนิดบางเฉียบให้น้ำตาลไหลรินออกมาช้าๆ จัดการหันไปปาดงวงใหม่ที่สุกได้ที่...ถ้าปาดลึกเกินไปก็จะได้น้อยครั้ง ลุงยวดจ้องมองให้แน่ใจแล้วขยับมีด...


ทันใดนั้น...เสียงกระแอมก็ดังขึ้นใกล้ๆ หู


"ฮะแอ้ม...ฮะแอ้ม...!!"


ชายชราหยุดชะงัก ยอดไม้เบื้องหน้าดูร่มครึ้มใต้ท้องฟ้าสีแดงหม่น แผ่กว้างน่าหวาดระแวง เหลียวซ้ายแลขวาว่าใครมากระแอมอยู่แถวนี้ ก้มลงมองดูข้างล่างก็ไม่มีใครอยู่ที่นั่นซักคน


"ฮะแอ้ม...!!" คราวนี้เสียงดังยิ่งกว่าเก่า


ลุงยวดเงยหน้าขยับขึ้นมอง มือตีนอ่อนยวบ มีดหล่นลงดิน เมื่อภาพนั้นปรากฏขึ้นเต็มตา


นรกเป็นพยาน! เด็กชายราว 5-6 ขวบ แก้ผ้าล่อนจ้อน กำลังห้อยหัวลงมาจากยอดมะพร้าว นัยน์ตาโปนถลนแดงจ้า แสยะยิ้มเห็นฟันขาววับ กลิ่นเหม็นเน่าคละคลุ้งเต็มจมูก พร้อมๆ กับเสียงหัวเราะแหบโหยชวนสยองขวัญ

"เอิ๊บ...!!" ลุงยวดร้องได้คำเดียว

ก็หล่นตุ๊บลงมาโครมคราม เด็กอุบาทว์นั่นห้อยหัวลงมาติดๆ จนแกลุกพรวดพราดขึ้นได้ก็วิ่งหนีไม่คิดชีวิต วิ่งชนิดแหกป่าแหกสวน...


ล้มลุกคลุกคลานไปหอบแฮกๆ ที่บันไดบ้าน...ทั้งเหน็ดเหนื่อยทั้งหวาดกลัวสุดขีดจนเป็นลมไปตรงนั้นเอง


ตอนแรกๆ พวกผมก็ไม่ค่อยเชื่อ


เรื่องนี้เท่าไหร่ คิดว่าแกหลอกเราไม่ให้ดอดไปขโมยน้ำตาล แต่ปรากฏว่าลุงยวดไม่ยอมย่างกรายไปที่มะพร้าวต้นนั้นอีกเลย...จนป่านนี้ยังไม่มีใครรู้แน่ว่าเด็กผีมาจากไหน แต่มันเฮี้ยนจัดจริงๆ ครับ!