แรงอาฆาต

"ตรีณา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกของคนไม่เชื่อเรื่องผี

ดิฉันไม่เคยเชื่อว่าเรื่องภูตผีปีศาจมีจริง นอกจากเรื่องเหลวไหล ไร้สาระที่มีแต่เด็กๆ กับคนหัวโบราณ

งมงายเรื่องอาถรรพณ์ ปาฏิหาริย์ จิตอ่อน อารมณ์อ่อนไหว เชื่อคนง่าย เห็นอะไรก็คิดว่าเป็นภูตผีไปหมด

คนประเภทนี้มักชอบสะกดจิตตัวเอง ขาดความเข้มแข็ง

เชื่อมั่น อยากเห็นในสิ่งที่ตัวเชื่อ ก็เท่านั้นเอง!

แม้แต่จะได้พบกับเหตุการณ์สยดสยองด้วยตัวเองมาแล้ว ดิฉันก็ยังไม่อยากเชื่อเรื่องผี...

ส่วนคำตอบแท้จริงจะเป็นอย่างไร ขอบอกว่าไม่ทราบจริงๆ ค่ะ

เพื่อไม่ให้เสียเวลาของท่าน

ดิฉันขอเล่าประสบการณ์ขนหัวลุกที่ประสบมาให้ท่านฟังเลยนะคะ

เมื่อครั้งเกิดปัญหาทางเศรษฐกิจรุนแรง ฟองสบู่แตกใหม่ๆ ดิฉันกับเพื่อนร่วมงานโชคดีที่บริษัทของเราเป็นปึกแผ่นมั่นคง

ไม่ต้องปลดพนักงาน หรือให้พนักงานลาออกโดยมีเงินล่อใจ 6-8 เดือน

ดิฉันต้องคอยปลอบใจเพื่อนๆ ที่ทำงานบริษัทอื่น...แม้แต่ทำงานแบงก์ก็ไม่วายมีผลกระทบค่ะ

ไม่ทราบจะให้กำลังใจอะไรดีไปกว่า ชีวิตก็อย่างนี้แหละ! ทุกข์กับสุข สมหวังกับผิดหวัง หัวเราะและน้ำตาเป็นของคู่กันเสมอมา

บางครั้งก็ปลอบว่า...ปัญหามีไว้ให้แก้ ไม่ใช่มีไว้ให้กลุ้ม!

จงพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส! ถ้าคิดว่าตัวเองตกอยู่ในความมืดมนที่สุด นั่นแหละแปลว่ากำลังจะมองเห็นแสงเรืองรองรอคอยอยู่ข้างหน้าแล้ว

ก่อนอรุณจะรุ่งย่อมมืดสนิทเสมอ!

หลายๆ ครั้งก็พลอยเหน็ดเหนื่อย ท้อแท้ไปกับพวกเขาด้วย...พูดน่ะง่ายนะคะ แต่ทำยาก เหมือนความเครียด

ก็ชอบบอกกันง่ายๆ ว่า "อย่าเครียด" หรือ "เลิกเครียด"

ราวกับความเครียดเหมือนไฟฟ้าที่จะกดสวิตช์เปิด-ปิด ได้ตามใจชอบ

ต้อม-คือเพื่อนรุ่นน้องที่โดนผลกระทบจากฟองสบู่แตกกลายเป็นคนตกงาน

ชีวิตบางคนก็อาภัพ โชคร้ายอย่างเหลือเชื่อมาตลอด เหมือนต้อมที่เป็นลูกกำพร้าเพราะพ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่เล็กๆ

มีป้ากับลุงเลี้ยงดูมาอย่างจำใจจนเรียนจบ

ต้อมต้องทำงานบ้านเหมือนคนรับใช้ทั้งเช้าและเย็น เสาร์อาทิตย์อย่าหวังเลยว่าจะได้ไปเที่ยวเตร่ เปิดหูเปิดตาอย่างเพื่อนๆ

เมื่อมีงานทำก็พอดีลุงเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ ป้าก็เจ็บป่วยกระเสาะกระแสะจนต้องออกจากงาน คนทั้งสองไม่มีลูก

ต้อมต้องทำงานหนักทั้งในบ้านและนอกบ้านยิ่งกว่าตอนเรียนหนังสือด้วยซ้ำไป!

"คิดว่าใช้ชาติ ใช้เวรใช้กรรมกันค่ะพี่อ๋อย" เธอบอกดิฉันยิ้มๆ แต่แววตาแห้งผากน่าใจหาย "ชาตินี้ใช้กรรมให้หมด เกิดชาติหน้าเผื่อจะสบายกับเขามั่ง"

ถึงแม้ว่าจะไม่เชื่อเรื่องชาตินี้ชาติหน้า แต่ดิฉันก็นิ่งฟังเงียบๆ เพราะรู้ดีว่านั่นเป็นการปรับทุกข์ ระบายความอัดอั้นกับใครสักคนที่ไว้วางใจ

แม้ว่าจะไม่ได้ช่วยเหลืออะไรก็ตาม...แต่ต้อมทำงานหนักได้ราว 3-4 ปี

ก็ต้องตกงานเพราะปัญหาฟองสบู่แตก

ดิฉันไปเยี่ยมเธอที่บ้านในซอยอารีย์ พร้อมด้วยอาหารทั้งสดและแห้งค่อนข้างมาก เราสบตากันเงียบๆ

โดยไม่จำเป็นต้องพูดจาอะไรฟูมฟาย...ต้อมบอกว่าป้าเธอนอนหลับอยู่ชั้นบน ส่วนเธอกำลังคิดว่าจะฆ่าตัวตายด้วยวิธีไหนดี?

บอกตรงๆ ว่าดิฉันแทบจะช็อก เพราะรู้ว่าต้อมไม่ได้พูดเล่น

แล้วเรื่องราวของเธอก็พรั่งพรูออกมา

ต้อมคบเพื่อนชายชื่อโอม อยู่บริษัทเดียวกัน เมื่อเธอตกงาน แต่โอมรอดตัวได้ ความสัมพันธ์ขาดไปโดยสิ้นเชิง...ขณะที่ต้อมรู้ตัวว่าตั้งครรภ์ได้ 2 เดือน!

ปัญหาหนักอึ้งแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หรือจะแก้ไขได้รวดเร็วเพียงลัดนิ้วมือเดียว ดิฉันพูดจาหว่านล้อมให้นึกถึงป้าที่เลี้ยงดูมา

นึกถึงตัวเองที่ยังสาว...โดยเฉพาะนึกถึงลูกในครรภ์ที่ไม่ได้รู้เรื่องราวด้วยเลย

คนเราไม่มีสิทธิ์ทำลายชีวิตใครแม้แต่ลูกตัวเอง

ตลอดเวลา ต้อมนิ่งเงียบ ใบหน้าสงบราวรูปสลัก นัยน์ตาแดงช้ำแต่แห้งผาก บางครั้งมุมปากก็เผยอยิ้มนิดๆ คล้ายจะเยาะหยันโชคชะตาที่เล่นตลกไม่จบสิ้น

"มีอะไรให้ช่วยก็บอกมา" ดิฉันจับมือเธอไว้ "พี่เต็มใจช่วยทุกอย่าง"

น้ำตาใสๆ ไหลรินลงมาตามร่องแก้มเธอ ต้อมบีบมือดิฉัน

พลางพึมพำเสียงแหบแห้ง...มีอะไรต้อมจะบอกพี่อ๋อยเป็นคนแรกค่ะ!

หลังจากนั้นอีกไม่นาน ดิฉันก็ฝันถึงต้อมเป็นครั้งแรกในชีวิต...

ในฝันนั้น ดิฉันเห็นต้อมนอนหงายอยู่เตียงติดกับผนังขาวโพลน เธอกำลังเอียงหน้ามามองด้วยนัยน์ตาเปียกชุ่ม

ฉายแววเจ็บปวดและทนทุกข์ทรมานแสนสาหัส...

ท้องที่แบนแฟบกลับพองอืด...สูงขึ้นๆ ทุกทีเหมือนคนท้องแก่ใกล้คลอด!

แต่ท้องนั่นก็ยิ่งขยายใหญ่จนน่าสยอง ไม่มีวี่แววว่าจะจบสิ้น ก่อนจะระเบิดตูม เลือดสาดกระจาย ทารกตัวแดงๆ

ผุดโผล่ขึ้นมายืนจังก้า ท่ามกลางม่านตาพร่าพราย

จนดิฉันกรีดร้องสุดเสียง ลุกผวาขึ้นมากุมหน้าอก หัวใจเต้นกระหน่ำราวจะพังทลายไปบัดดล

รุ่งขึ้นรีบโทร.ไปหาต้อมแต่เช้า...เธอไม่ได้ฆ่าตัวตายหรอกค่ะ แต่ไปทำแท้งกับหมอเถื่อน กลับมาตกเลือดตายที่บ้าน...

ป้าของเธอก็ช็อกตายอยู่หน้าห้องต้อมนั่นเอง

ดิฉันคิดว่าเป็นกระแสจิตตัวเองมากกว่าเรื่องผี จนกระทั่งเผาศพป้าหลานไปแล้ว เห็นข่าวและภาพโอมขับรถพุ่งชนเสาไฟฟ้า

ตายคาที่คืนเดียวกับเผาศพต้อม ดิฉันก็ยังคิดว่าเป็นความบังเอิญ...แต่ทำไมขนลุกก็ไม่ทราบจริงๆ ค่ะ!