คุณยายที่บันได

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 3 ปีก่อน ตอนที่ผมย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ใหม่ๆ

คนแถวนี้ก็บอกว่า แถวบ้านผมเคยเป็นป่าช้ามาก่อน ตอนนั้นไฟฟ้ายังไม่เข้า คนแถวนี้บอกว่าที่แถวนี้เฮี้ยนมาก ขนาดที่ว่า

ตาถลน
คอหมุนได้รอบ
หรือไม่ก็ลิ้นลากยาวถึงพื้นเลยทีเดียว

ตอนที่ผมเข้ามาอยู่ใหม่ๆ ผมก็สงสัยว่า

ทำไมจึงไม่ตั้งศาลพระภูมิ คุณยายของผมบอกว่าที่ดินผืนนี้เป็นที่ดินเก่าแก่ของตระกูลเรามานาน มีแต่ญาติเราทั้งนั้น จึงไม่ได้ตั้งศาล ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากนักกับเรื่องนี้

หลังจากที่ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านได้สักสองเดือน

เหตุการณ์แปลกๆก็เริ่มเกิดขึ้น ที่บ้านจะเป็นไม้ทั้งหลังรวมทั้งบันไดด้วย เวลาขึ้นบันได ผมและน้องก็จะวิ่งตึงตังเสียงดังเสมอ เพราะเคยชินกับการเดินพื้นปูนมากกว่า

มีอยู่วันหนึ่ง ผมวิ่งขึ้นบันไดเพื่อที่จะขึ้นไปบนห้อง

ขณะที่กำลังวิ่งขึ้นอยู่นั้น หางตาของผมก็เหลือบไปเห็นเหมือนมีใครคนหนึ่งยืนอยู่ที่ชั้นสองปลายสุดของบันได กำลังจ้องมองลงมาทางผม ผมตกใจหยุดยืนอยู่ที่ที่พักบันได

แต่พอมองขึ้นไปก็ไม่เห็นอะไร

คิดว่าคงจะตาฝาด พอวันต่อมา น้องผมก็มาเล่าให้ฟังว่า ตอนที่วิ่งลงบันไดมา รู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่จากด้านบน ต่อมาช่วงหลังก็เห็นบ่อยๆ แต่ก็เป็นแค่เห็นหางตาเท่านั้น

จนวันหนึ่ง ผมลงมาดื่มน้ำที่ห้องครัวชั้นล่างกลางดึก

ขณะที่ผมกำลังวิ่งกลับขึ้นไปข้างบน ผมก็ต้องหยุดชะงักตรงที่พักบันได เพราะผมเห็นคุณยายแก่ๆคนหนึ่ง มายืนขวางอยู่ที่ปลายบันไดชั้นบนสุด มือจับอยู่ที่ราวบันได

ผมหยิกกระเซิงไม่เป็นทรง

สวมชุดเหมือนคนโบราณ ดวงตาดุดันน่ากลัว จ้องมองมาที่ผม ผมหลับตาทันที ท่อง นะโมสามจบ ระลึกถึงคุณพระคุณเจ้า แต่แล้วเมื่อลืมตาขึ้น ยายคนนั้นก็ยังยืนอยู่ที่เดิม

แต่ที่น่ากลัวที่สุดก็คือ

แกค่อยๆก้าว เดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ โดยที่เท้าไม่ติดพื้น ผมก้าวขาไม่ออก ทรุดตัวลงนั่ง ก้มหน้าท่องบทสวดมนต์ผิดๆถูกๆ อยู่นาน พอเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ยายแก่ๆคนนั้นก็หายไปแล้ว

ผมมาเล่าให้แม่ฟังทีหลัง

แม่บอกว่าคงเป็นเจ้าที่ที่อยู่ที่บ้านนี้ เค้าคงจะรำคาญที่ผมวิ่งขึ้นบันไดเสียงดังตึงตัง เลยออกมาเตือน หลังจากนั้นผมไม่กล้าวิ่งขึ้นบันไดเสียงดังอีกเลย มิหนำซ้ำยังไม่กล้าขึ้นบันไดคนเดียวอีกด้วย