ไม่มีใครเห็น....เรา!?

มีครั้งหนึ่งเราไปเที่ยวเมืองโบราณ

ตอนอยู่ป.สาม ที่จังหวัดอะไรไม่แน่ใจไม่กล้าบอกด้วย

ตอนนั้นเราเดินกับเพื่อนที่สนิทมากคนหนึ่งบอกว่าให้เราแยกกันไปถ่ายรูปก่อนนะแล้วเดี๋ยวค่อยมาเจอกัน

พอสักพักหลังจากที่แยกกันมา

เราเดินออกมาตรงปีกซ้ายของปราสาทแต่ว่าไม่มีใครอยู่เลย ตรงนั้นจะมีศาลาอยู่ด้วยซึ่งเป็นจุดนัดพบของนักเรียนทุกคน

จนเราถ่ายรูปไปได้แค่รูปเดียวลมก็พัดแรงมาก ความจริงมันก็พัดอยู่แล้วแต่ไม่แรงขนาดนี้ สุดท้ายแล้วฝนก็ลงเม็ดเราต้องไปหลบที่จุดนัดพบ

แต่ยังไม่มีใครมาสักที อ.เขานัดตอนบ่ายสาม

ตอนนั้นกี่โมงจำไม่ได้แต่จำได้ว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว เพื่อนก็หาไม่เจอสักคน รอจนฝนหยุด..ถึงกล้าเดินออกไป

เราไปเจอเพื่อนคนนั้นยืนรออยู่กับคณะเพื่อนและครูแล้ว เรางงมากทำไมไม่มีใครตามเราเลยเหรอแล้วเมื่อกี้ที่ศาลาก็ไม่มีใครอยู่ตั้งแต่แรกนี่นา

เราโดนครูด่าไปนิดหน่อยหาว่าเสียเวลารอเรา

เราถามเพื่อนว่ามาเมื่อไหร่ทำไมไม่เห็นมีใครอยู่เลย เพื่อนบอกว่า "เขารวมตัวกันสักพักแล้ว พอให้แยกกันไปหาแกก็ไม่เห็นมีใครเจอแกเลย

ทุกคนเกือบจะไปกันแล้วเพราะคิดว่าแกคงอยู่ที่รถ" แถมมันยังถามเหมือนไม่เห็นเราจริงๆอีกว่า

"แกยังอยู่ในนั้นจริงๆเหรอ

ฉันหาแกไม่เห็นเจอแกเลย" เราได้แต่เงียบ เราไม่เห็นใครที่ศาลาแต่ก็ไม่มีใครเห็นเราเลยเหมือนกัน ทั้งที่ยังนั่งอยู่ที่ศาลา แต่พอล้างรูปออกมาก็ปกติดีนะไม่มีอะไร