ผีลุงบุญเรือง

"หลานแพร" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อพบเหตุการณ์สยองขวัญ

"ตั้งสติ ก่อนสตาร์ต" "เมาไม่ขับ" "ดื่มแล้วขับ ถูกจับแน่"

สารพัดคำขวัญตัวโตๆ ติดไว้ทั่วบ้านทั่วเมือง ยิ่งถึงหน้าเทศกาลทีไม่ว่าปีใหม่หรือสงกรานต์ ก็ยิ่งประโคมกันยกใหญ่ ทั้งชักชวน ขอร้อง

แกมขู่เข็ญไม่ให้พวกขี้เมาขับขี่ยวดยานต่างๆ

โดยเฉพาะพวกขี้เมาที่ชอบประกาศเสียงอ้อแอ้ว่า "โพ้มม่ายมาว...ผมม่ายมาวนะ เอิ๊ก..." นี่แหละตัวดีนักเชียว

สถิติว่าอุบัติเหตุทางถนนเกิดจากพวก "ดื่มแล้วขับ" สูงถึง 35 เปอร์เซ็นต์!

ยวดยานที่ก่อให้เกิดอุบัติเหตุสูงสุดถึง 75 เปอร์เซ็นต์ คือมอเตอร์ไซค์ ที่ซิ่งแหลกทั้งในถนนหลวง ถนนรอง และถนนในตรอกในซอย

ที่น่าตลกมากคือการประกาศลดจำนวนอุบัติเหตุ, ลดจำนวนผู้บาดเจ็บ,

โดยเฉพาะผู้ตายว่าให้เหลือเท่านั้นเท่านี้ แม้ว่าจะโดนโจมตีมาตั้งแต่ปีกลายแล้วว่า ไร้สาระ! คิดได้ไงเนี่ย? แต่ปีนี้ท่านๆ ก็ยังวางมาดเคร่งขรึม

ตีมึนไม่รู้ชี้ ฟันธงโครมครามว่าเรื่องอัปมงคลประจำเทศกาลจะต้องลดลงเท่านั้นเท่านี้

ถ้าผู้ใต้บังคับบัญชาทำไม่ได้จะมีความผิดสาหัส! (ข้าพเจ้าไม่เกี่ยวนะ)

บรรดาผู้ว่าฯ จังหวัดต่างๆ ก็ออกมาประกาศโผงผางว่า จำนวนผู้บาดเจ็บล้มตายจะต้องลดลงเหลือเท่านั้นเท่านี้ น้อยที่สุดเท่าที่น้อยได้...น้อยจนเหลือเชื่อ!

ปีก่อนมีคนตาย 15 คน ปีนี้ต้องให้เหลือ 5 คน...ปีก่อนตาย 5 คนให้ตายแค่ 1 คน

เป็นไปได้มั้ยเนี่ย? ถ้าวาจาสิทธิ์ขนาดกำหนดจำนวนคนตายได้ ทำไมไม่ร้องท้าฟ้าดินเสียเลยเล่าว่า ปีนี้จะไม่ให้มีคนตายแม้แต่คนเดียว!

ถ้ามีใครตายข้าพเจ้าจะยอมถวายชีวิตเหมือนพันท้ายนรสิงห์ซะเลย!

ไม่ต้องบอกก็รู้ทั้งนั้นแหละค่ะ ว่าไม่มีใครอยากให้มีคนบาดเจ็บหรือล้มตายแม้แต่คนเดียว หรือไม่อยากเห็นมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นเลย

ไม่ว่าตอนสงกรานต์หรือไม่สงกรานต์

แค่พยายามทำหน้าที่ของตัวให้ดีที่สุดก็พอแล้ว ท่านที่ดูท่าทางว่าใหญ่ๆ โตๆ ทั้งหลายไม่เคยได้ยินชื่อ "จิวยี่" ตัวเอกในเรื่อง "สามก๊ก" กันมั่งหรือคะ?

ถ้าเคยได้ยินคำว่า "ถ่มน้ำลายรดฟ้า" (ตกใส่หน้าตัวเอง) มาบ้างก็ยังดี!

ดิฉันมีเรื่องขนหัวลุกเมื่อสงกรานต์ปีที่แล้วมาเล่าสู่กันฟังค่ะ

ลุงบุญเรืองอายุห้าสิบเศษ เป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่งอยู่บ้านใกล้ๆ ดิฉันที่ประชาสงเคราะห์ ดินแดง

แกเป็นคนร่าเริง คุยสนุก คล่องแคล่วปราดเปรียวไม่แพ้พวกหนุ่มๆ คนไม่รู้จักจะคิดว่าลุงอายุแค่สี่สิบกลางๆ เท่านั้น

ตอนเช้าๆ เย็นๆ แกจะขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านบ้านดิฉัน

ถ้าเห็นหน้ากันแกก็จะร้องทักเหมือนสมัยก่อนว่า...ไปขี่รถเที่ยวกันไหมจ๊ะคนสวย?

ดิฉันจะโบกมือให้แกเหมือนที่เคยทำมาสิบกว่าปีแล้ว

วันหนึ่งก็ได้ข่าวร้าย...ลุงบุญเรืองถูกรถเมล์เฉี่ยวชนที่ปากซอย กระเด็นลงมาหัวกระแทกฟุตปาธ คอหักตายคาที่!

ตอนเกิดเหตุราวต้นเดือนเมษายน มีคนเห็นผีลุงบุญเรืองขี่รถแล่นช้าๆ

ไปมาในซอยบ่อยครั้ง บางทีได้ยินเสียงเครื่องยนต์อย่างเดียวแต่ไม่เห็นรถและคนขับ ต่างขนหัวลุงเกรียวกราวไปตามๆ กัน เพราะจำได้ว่าเป็นรถของลุงบุญเรือง

ดิฉันเองก็เคยมีประสบการณ์ 2-3 ครั้งค่ะ

ตอนเย็นๆ ค่ำๆ ยืนรดน้ำต้นไม้ริมรั้ว ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ที่จำได้ก็เสียววาบไปถึงหัวใจ...เสียงรถลุงบุญเรือง!

กระทั่งเสียงนั้นใกล้เข้ามา ดิฉันยืนตัวแข็ง จ้องมองก็เห็นแต่ความว่างเปล่า

จนกระทั่งรถเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้าน ใกล้ๆ ดิฉัน อากาศในเดือนเมษายนลดตัววูบลงจนเย็นเฉียบ แล้วมีเสียงที่แสนจะคุ้นเคย

ดังขึ้นชัดเจนว่า...ไปขี่รถเที่ยวกันไหมจ๊ะ คนสวย?

ดิฉันแทบจะปล่อยโฮ พูดอะไรไม่ออก ได้แต่นึกว่า...ไม่ไปหรอกค่ะ ลุงขา...หนูกลัวแล้ว! ลุงไปที่ชอบๆ เถอะนะคะ...

มีเสียงถอนหายใจยืดยาว ตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ อยู่ในลำคอ

ครั้นแล้วรถมอเตอร์ไซค์ที่มีแต่เสียงก็ค่อยๆ แล่นห่างออกไปทางปากซอย...ดิฉันไม่กล้าออกไปรดน้ำต้นไม้ตอนค่ำอีกเลย คือรีบรดตั้งแต่ตอนเย็นค่ะ

คืนหนึ่งก็เกิดเรื่องขนหัวลุกโดยไม่คาดฝัน!

ก่อนถึงสงกรานต์ 2 วันมีงานเลี้ยงที่บริษัท กว่าจะกลับได้ก็เกือบ 4 ทุ่ม

ขณะขับรถจะเลี้ยวเข้าซอย เห็นมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งแล่นตะบึง

สวนทางมาคล้ายคนขับเมามายหรือบ้าคลั่งจนขาดสติ รถส่ายเหมือนงูเลื้อย ดิฉันตกใจจนเกือบจะเหยียบเบรกอยู่แล้ว ไม่รู้ว่ารถบ้าคันนั้นจะพุ่งเข้าใส่หรือเปล่า...

ทันใดนั้นเอง เสียงเครื่องยนต์คุ้นหูก็ดังกระหึ่มขึ้นทางขวามือ!

เย็นวาบไปทั้งตัวเมื่อหันขวับไปมอง...ลุงบุญเรืองกำลังควบรถพุ่งเข้าใส่มอเตอร์ไซค์คันนั้นเหมือนภาพในคืนฝันร้าย

ดิฉันอยากจะหลับตาแต่ก็ลืมโพลง มองดูรถอุบาทว์นั่นหักวูบ

เข้าไปปะทะกับต้นไม้ข้างทาง เสียงโครมสนั่นเหมือนฟ้าผ่า...ร่างคนขับลอยลิ่วขึ้นไปก่อนจะหล่นพลั่กลงมากองแน่นิ่งบนถนน

ไม่มีรถมอเตอร์ไซค์ของลุงเรืองอีกแล้ว!

มือเท้าอ่อนจนขับต่อไม่ไหว...ไทยมุงกับตำรวจเข้ามา

ชายนั่นตายคาที่ เลือดไหลนองน่าเสียวไส้ นัยน์เบิกค้างเหลือกโพลง

ทุกคนลงความเห็นว่าคนขับเมามากจนขับรถพุ่งชนต้นไม้เอง!

มีดิฉันคนเดียวที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...ขอบคุณค่ะลุงบุญเรือง!