วิญญาณหลอน

"ภาวนา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณที่ยังผูกพัน

คุณป้าผกาเลี้ยงดูดิฉันมาแต่เล็กแต่น้อย เมื่อท่านป่วยไข้ไม่สบาย ต้องไปนอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาล

ดิฉันซึ่งเพิ่งจบปริญญาตรี และยังหางานทำไม่ได้ก็เลยรับอาสาไปเฝ้าไข้อยู่กับท่านทั้งวันทั้งคืน ตราบจนกระทั่งสิ้นลม

ดิฉันไม่เคยกลัวผีสางนางไม้ใดๆ มาก่อน

ตอนนี้กลับกลัวผีหลอกวิญญาณหลอนจับใจ!

ความกลัวดังกล่าว อาจเป็นเพราะได้เห็นความตายเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเป็นครั้งแรกในชีวิต และไม่อาจทำใจได้...โธ่!

ตอนนั้นอายุเพิ่ง 21 ปีเท่านั้นนะคะ พ่อแม่ยังอยู่ครบ รวมทั้งพี่ชายพี่สาวอีกอย่างละหนึ่งคน

บ้านดิฉันน่ะไม่ใหญ่โตแต่อบอุ่นเชียวละค่ะ

ไม่เหมือนบ้านคุณป้าที่กว้างขวางเหลือเกิน แถมดูวังเวงเปล่าเปลี่ยวตั้งแต่ท่านยังมีชีวิตอยู่แล้ว เพราะคุณป้าอยู่คนเดียวไงคะ

ท่านเคยมีสามีและลูกสาวอายุอ่อนกว่าดิฉันห้าปี แต่เมื่อหลายปีก่อนนี้ ครอบครัวท่านนั่งรถยนต์ส่วนตัวไปต่างจังหวัด

รถประสบอุบัติเหตุ เหลือคุณป้ารอดชีวิตอยู่คนเดียว

ท่านรักดิฉันมาก เพราะตอนดิฉันเกิดน่ะคุณป้ายังไม่ได้แต่งงานก็เลยดูแลหลานคนนี้มาตลอด กระทั่งแต่งงานมีลูกแล้ว

ดิฉันก็ยังคลอเคลียไม่ห่างคุณป้าผกา เราผูกพันกันมากขนาดดิฉันไปกินอยู่ที่บ้านคุณป้าเสมือนเป็นลูกสาวคนโต

ยิ่งเมื่อสามีและลูกตาย ดิฉันก็อยู่บ้านนั้นกับท่านสองคน!

คุณป้าผกาเป็นมะเร็งที่ทรวงอก แล้วลามไปยังส่วนอื่นๆ ตอนแรกดิฉันอยู่ดูแลท่านที่บ้าน คุณป้าทรุดโทรมลงทุกวันๆ

จากหญิงวัยกลางคนที่คล่องแคล่ว อารมณ์ดีกลายเป็นหญิงชราที่อ่อนระโหยโรยแรง

ที่จริงท่านยังไม่แก่หรอกค่ะ แต่โรคภัยมันเบียดเบียน

จนผมของท่านร่วงและขาวโพลน ใบหน้าซีดเหมือนปูนแห้งๆ ลูกตาดำกลายเป็นสีเทาๆ น่าสลดใจจริงๆ

ระยะสุดท้ายคุณป้าไปนอนโรงพยาบาล ดิฉันไปนอนเฝ้า ส่วนที่บ้านท่านมีคนสวนและคนขับรถอาศัยอยู่ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง

ดิฉันเฝ้าดูคุณป้าค่อยๆ ทรุดลงๆ เหมือนเปลวเทียนที่ใกล้ดับ

ในที่สุดท่านก็พูดไม่ได้ กินไม่ได้ ไม่สามารถหายใจได้เอง มีแต่สายตาเท่านั้นที่มองดิฉันอย่างเศร้าสร้อย

นัยน์ตาที่มองสบกันทีไรทำให้ดิฉันสะท้อนถอนใจ จนกระทั่งแสบร้อนทั่วเบ้าตาทั้งสองข้าง...ภาพของคุณป้าพร่าเลือนไปชั่วขณะ

ดิฉันฝืนยิ้ม...แม้ว่าจะกลั้นก้อนสะอื้นจนแทบตัวโยน

สุดท้ายจริงๆ ท่านจำอะไรไม่ได้เลย!

คืนต่อมาคุณป้าหายใจลำบากมาก มีอาการคล้ายหอบ...แล้วก็จากไป! ดิฉันอยู่ข้างทางทุกนาทีจนท่านหมดลม

เส้นกราฟหัวใจกลายเป็นเส้นตรง และคุณหมอถอดเครื่องช่วยหายใจออก

คืนนั้น พ่อกับแม่มาช่วยจัดการเรื่องไร้วิญญาณของท่าน

เรานำคุณป้าผกาเข้าห้องดับจิตกลางดึก บรรยากาศรอบด้านวังเวงน่าขนลุก ลมพัดอู้ เสียงใบไม้ต้นไม้ดังซู่ซ่า

ดิฉันสะท้านเยือกทั้งๆ ที่อากาศร้อนอ้าว รอบๆ ตัวเหมือนผีภูตผีมารายล้อม...

กลางคืนของดิฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว!

ดิฉันกลับบ้านพ่อแม่ ไม่กล้ากลับไปที่บ้านคุณป้าผกา...

ตลอดงานศพดิฉันกลัวมาก แต่จะอุบเงียบไม่ยอมบอกใครว่ากลัว เดี๋ยวพวกเขาจะหัวเราะ หรือไม่ก็ดุว่าเหลวไหล

ไม่รักคุณป้า...ดิฉันรักท่านมากค่ะ แต่เรื่องกลัวผีนี่ช่วยไม่ได้จริงๆ

คิดอีกที ดิฉันอาจแค่กลัวบรรยากาศของความตายเท่านั้นก็ได้ เพราะคืนแรกตอนที่แต่งชุดดำออกจากบ้านไปวัดนั้น

ดิฉันได้กลิ่นดอกไม้...ไม่ใช่ดอกไม้สดหรอกค่ะ

แต่เป็นกลิ่นพวงหรีด มันหอมเย็นๆ แปลกๆ นี่คือกลิ่นที่อบอวลอยู่ในศาลาที่ตั้งศพ

เมื่อกลับบ้าน ดิฉันได้กลิ่นธูปเต็มห้องนอน ที่ดิฉันนอนกับพี่แอ๋ว - พี่สาวแท้ๆ ของดิฉันเอง!

ขนาดได้กลิ่น ซึ่งทำให้เชื่อแน่ว่าวิญญาณคุณป้าตามมา ดิฉันยังอาบน้ำคนเดียวได้สบาย...

กลัวอย่างเดียวว่า เวลาหลับตาฟอกหน้า ถ้าลืมตาขึ้นมาจะจ๊ะเอ๋กับคุณป้าผกา

เห็นไหมคะ คนเราน่ะกลัวผีเพราะหลอกตัวเอง

คืนที่สี่ ดิฉันถามลุงซา-คนขับรถคุณป้าว่าที่บ้านเรียบร้อยดีเหรอ? แกบอกว่าคุณป้าไปที่บ้าน!

คุณป้าปรากฏตัวที่ชั้นบน คือหน้าต่างห้องที่ดิฉันนอนกับท่านน่ะค่ะ...ลุงซาเห็นท่านยืนตรงหน้าต่างทั้งๆ ที่ไฟดับ เห็นชัดทีเดียว!

เหมือนท่านเป็นห่วง หรือไม่ก็คิดถึงดิฉัน...ลุงซาถามว่าไม่กลับไป

ที่บ้านโน้นอีกหรือ? ดิฉัรีบสั่นหน้า...ไม่ละค่ะ ไม่กลับแน่นอน! อึ๋ยยย...

ได้ข่าวว่าคุณพ่อกับคุณลุงคิดจะขายบ้านนั้น เพราะเก็บไว้ก็ไม่มีใครอยู่...คุณป้าผกาอาจจะอาลัยอาวรณ์บ้านของท่านก็เป็นได้

ดิฉันจุดธูปหนึ่งดอก ตั้งใจอธิษฐานถึงท่านให้ไปสู่สุคติ ไปอยู่ในภพภูมิที่มีแต่ความสุขสงบ

กลิ่นพวงหรีด กลิ่นธูปเทียน ยังตามดิฉันมาตลอดเวลาเจ็ดวัน

หลังจากที่ท่านเสียชีวิต บางวันก็เป็นกลิ่นยา กลิ่นโรงพยาบาล...

คุณป้ามาจริงๆ หรือดิฉันคิดไปเองคะนี่?

คงไม่ผิดใช่ไหมที่ดิฉันกลัวผี ทั้งๆ ที่รักท่านมาก นอกจากจะขอส่งใจให้ท่านไปสู่สุคติภพแล้ว ดิฉันยังนึกหวังว่าขอให้ตัวเองหายกลัวผีเร็วๆ นี้อีกด้วยค่ะ!