ผีพยาบาท

"กันติชา" เล่าเรื่องขนหัวลุกเมื่อสาวใช้ไปกำจัดมารหัวขน

สีคำ เป็นสาวใช้ของดิฉัน เธอเป็นคนต่างชาติค่ะ เข้ามาทางมุกดาหาร ดิฉันพาไปทำบัตรแรงงานต่างด้าวเรียบร้อยตั้งแต่ปีที่แล้ว

เธอสวย สูงโปร่ง รูปร่างดี จึงมีเพื่อนฝูงมากมายและมีผู้ชายมาจีบเยอะ ส่วนใหญ่เป็นคนชาติเดียวกับเธอที่ทำงานอยู่แถบชานเมือง

ทุกเดือน สีคำจะขอมีวันหยุดเดือนละ 2 วัน

ดิฉันเตือนว่าให้ระวังนะ ถึงจะมีบัตรแต่ก็ไปเที่ยวข้ามเขตไม่ได้ แต่เธอดื้อ...ทำไงได้ อยากไปหาเพื่อนนี่นา

ส่วนใหญ่เธอจะขอไปเย็นวันศุกร์กลับมาค่ำวันอาทิตย์...เหตุการณ์เป็นเช่นนั้นตลอด จนกระทั่งสีคำตั้งครรภ์

เฮ้อ! ท้องกับใครไม่ท้อง เธอกำลังจะมีลูกกับสามีของเพื่อนเธอเอง!

เป็นเรื่องซิคะ แบบนี้ สีคำกลุ้มอกกลุ้มใจมาก เพราะเพื่อนกลุ่มนี้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นคนหมู่บ้านเดียวกับเธอทั้งนั้น

เรื่องตั้งครรภ์นี่ยังไม่มีใครรู้ ขืนรู้ละก็ถึงหูพ่อแม่เธอแน่ จะต้องอับอายขายขี้หน้ากันใหญ่ เธอจะกลายเป็นเสนียดจัญไรของหมู่บ้าน ยุ่งแน่ๆ

ตอนที่สีคำมาบอกดิฉันน่ะ เธอท้องได้ห้าเดือนแน่ะค่ะ

แต่ท้องสาวมันดูไม่ออกหรอก ต้องเจ็ดเดือนขึ้นไปจึงจะเห็นชัดเจน สีคำยังนุ่งยีนส์ใส่เสื้อยืด พุงยื่นนิดๆ แทบไม่ผิดปกติ...เธอปรึกษาว่าจะทำยังไงดี?

เธออยากเอาลูกออกค่ะ!!

ดิฉันใจหายกับความคิดของเธอ ยิ่งตัวเองเป็นคนต่อต้านเรื่องทำแท้งเพราะเห็นว่ามันคือฆาตกรรมชัดๆ

ถ้าไม่อยากตั้งท้องก็ต้องหาวิธีป้องกันซิคะ คุมกำเนิดน่ะไม่ยากหรอก

กินยาก็ได้ ง่ายที่สุด

ถ้าไม่ลืมก็รับรองได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ ว่าจะไม่มีเด็กในท้อง ไม่มีน้องในพุงเด็ดขาด!

พูดถึงเรื่องทำแท้ง ดิฉันบอกสีคำว่า ถ้าคิดจะทำจริงๆ ก็ควรทำตั้งแต่ก่อนสามเดือนโน่น มาบอกเอาตอนนี้สายเสียแล้ว เด็กมีอวัยวะครบถ้วนแค่ตัวนิดเดียว

ถ้าไปฆ่าเขาก็สงสารมาก บาปสุดขีดด้วย! สีคำทำหน้าเฉยๆ

ดิฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่...แต่เธอหันไปปรึกษาน้าต้อยแทน

ต้อยคือแม่ครัวบ้านดิฉันนี่ละค่ะ อายุตั้งสามสิบกว่าแล้วแต่คิดเหมือนเด็กๆ

คือไม่รู้เป็นอะไร ไม่ยอมคุมกำเนิด เธอแต่งงานมาหลายปีแล้ว มีลูกคนหนึ่งอายุราวสิบขวบ เธอบอกว่าไม่อยากมีอีกเพราะเลี้ยงไม่ไหว

แต่ต้อยก็ตั้งครรภ์ทุกปีเลยค่ะ...ท้องทีก็ไปทำแท้งที เท่าที่รู้นี่สี่ครั้งแล้วนะคะ!

เมื่อเห็นสีคำคุยกับต้อย ดิฉันก็พอเดาออกว่าเธอกำลังจะทำอะไร แต่ใจก็ยังไม่เชื่อว่าจะทำได้เพราะอายุครรภ์มากแล้ว

หนึ่งเดือนผ่านไป สีคำตัดสินใจไม่ถูก แต่ดิฉันโล่งอกว่าเด็กคนนี้ต้องได้คลอดออกมาดูโลกแน่ๆ และให้คำปรึกษาให้คลอดลูกออกมาก่อน

แล้วค่อยหาทางออกกันใหม่ ถ้าสีคำไม่เลี้ยงก็อาจจะยกให้ใครไปก็ได้...

หลังจากคลอดแล้วเราคงต้องคุยกันหลายเรื่อง ทั้งแง่กฎหมายและการหาคนเลี้ยงดูเด็กคนนี้

วันหนึ่ง เป็นวันที่สีคำตั้งท้องได้เกือบครบเจ็ดเดือน เธอบ่นปวดท้อง ต้อยก็อาสาว่าจะพาไปหาหมอ ดิฉันไม่คิดเลยว่าจะถูกสองคนนี่เล่นละครตบตาดื้อๆ

ปรากฏว่าสีคำกำจัดลูกของเธอจนได้ จะด้วยวิธีใดก็สุดรู้

ต้อยพาเธอไปที่ไหนสักแห่ง จ่ายเงินจำนวนไม่กี่พันแล้วทำให้มันคลอดออกมา...ดิฉันไม่อยากนึกถึง

ภาพสยดสยองของเด็กที่เป็นทารกครบถ้วนบริบูรณ์ ถูกสังหารในครรภ์แม่ แล้วนำร่างไร้ชีวิตออกมาทิ้งเหมือนซากสัตว์!

สีคำทำอะไรไม่ได้ไปสามวัน แล้วเธอก็ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

ดูสดใสสบายใจอย่างยิ่ง แต่มันเป็นความสุขสบายที่แสนสั้นเหลือเกิน

ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์จากนั้น สีคำและต้อยถูกผีทารกหลอกหลอนจนแทบเป็นบ้าไปทั้งคู่!

ต้อยซึ่งทำงานแบบไปเช้าเย็นกลับ จะรู้สึกว่าเห็นเด็กทารกวิ่งแว่บๆ อยู่รอบตัวเธอเกือบตลอดเวลา ทีแรกนึกว่าแมวหรือหนู

แต่ต้อยเห็นว่าเป็นเด็กจริงๆ และคนในซอยก็ทักบ่อยมาก

ว่ามีเด็กขี่คอต้อยไปไหนมาไหนด้วย

ส่วนสีคำ มันเริ่มจากเสียงร้องเหมือนลูกแมวดังอยู่ในห้องเธอทุกคืน!

จากนั้นเต้านมเธอก็เจ็บคัดแบบแม่ลูกอ่อน เธอเริ่มถูกผีอำและเห็นเป็นทารกปีนขึ้นมากินนม แต่เมื่อรู้สึกตัวจะพบว่ามีเลือดสดๆ พุ่งออกมาแทนน้ำนมขาวๆ

เสื้อของสีคำเกือบทุกตัวมีคราบเลือดเปรอะไปหมด

เธอเจ็บปวดทรมานมาก ในห้องก็มีแต่กลิ่นซากเน่าและคาวเลือด...

สุขภาพสีคำทรุดโทรมลงอย่างน่ากลัว!

สีคำกับต้อยจับมือกันทำบุญก็แล้ว ทำสังฆทานก็แล้ว แต่ผีทารกไม่ยอมรามือเลยค่ะ มันเล่นงานจนต้อยไม่สบาย

ต้องเข้าโรงพยาบาล...กลายเป็นคนอ่อนแอ ไม่มีเรี่ยวแรง

ต้องลาออกจากงานที่บ้านดิฉันไปโดยปริยาย

ต้อยฝันร้ายเป็นประจำว่ามีเด็กทารกกลุ่มหนึ่ง แย่งกันกอดรัดฟัดเหวี่ยงให้เธอเป็นแม่ให้ได้!

ส่วนสีคำก็ลาออกเหมือนกัน เธอไม่สบายมากด้วยโรคประหลาดที่หมอไม่ทราบสาเหตุ น้ำนมเธอเป็นเลือด แล้วยังปวดท้องทุรนทุรายเหมือนมีใครมาฉีกไส้

ดิฉันไม่ทราบข่าวคราวว่าป่านนี้สีคำเป็นอย่างไร

รู้แต่ว่าเมื่อรับคนรับใช้ใหม่มา เขาก็อยู่ในห้องสีคำอย่างสุขสบาย

ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม ดิฉันสังหรณ์ว่าผีทารกยังติดตามไปวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ต้อยและสีคำเหมือนไม่มีวันเลิกรา จนกว่าจะทวงหนี้ชีวิตได้สำเร็จสาสมใจ!