มันมาจากนรก

"พรานเฒ่า" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อเด็กตายในท้อง

สมัยเด็กๆ ผมอยู่อ.พรานกระต่าย จ.กำแพงเพชร เมืองแห่งกล้วยไข่

และกระยาสารทอันขึ้นชื่อลือชาที่สุดของเมืองไทยนั่นแหละครับ

ครั้งนั้นบ้านเมืองยังไม่เจริญเหมือนทุกวันนี้ ชาวบ้านยึดอาชีพทำไร่ไถนา ทำสวนและหาของป่าขาย พวกสมุนไพร รังผึ้ง น้ำมันยาง ขี้ค้างคาว

ที่นำมาทำปุ๋ย และบ้างก็เป็นพรานถือปืนแก๊ปออกล่าสัตว์น้อยใหญ่

ตั้งแต่กระต่าย กระจง ไปถึงเก้ง กวาง เสือและกระทิงก็ยังพอมี

พวกผู้หญิงทำสวนผัก ทอผ้าที่ใต้ถุน บ้างก็มีฝีมือทางจักสาน ทำกระจาด กระบุง ตะกร้าสวยๆ เอาไว้ใช้เองบ้าง ขายบ้าง

เรื่องภูตผีปีศาจก็เชื่อถือกันมากครับ

วัฒนธรรมของพวกเราคล้ายคลึงกับคนไทยภาคกลางส่วนใหญ่

มีทั้งมอญ ลาว พวนและจีน ผสมกลมกลืนกันแทบแยกไม่ออก นับถือผีบรรพบุรุษ เชื่อว่าวิญญาณของผู้ตายจะคอยคุ้มครองลูกหลานตลอดไป

เรื่องผีที่น่ากลัวที่สุด คือผีของคนที่ออกลูกตาย หรือเรียกว่าตายทั้งกลมนั่นแหละครับ!

บางปีมีคนออกลูกตายถึง 2 - 3 ราย เพราะการแพทย์ยังไม่เจริญ

ส่วนมากจะอาศัยฝีมือหมอตำแย ชื่อป้าอบ คนท้องแก่ก็มักจะเจ็บท้องใกล้คลอดลูกตอนกลางคืนเสียด้วย เดือดร้อนป้าอบต้องถูกปลุกกลางดึก

คว้าตะกร้าเครื่องใช้ไม้สอยราวกับล่วมยาของแพทย์ กระวีกระวาดไปทำหน้าที่นางผดุงครรภ์ หรือสูตินารีแพทย์โดยด่วน

ปีหนึ่ง มีข่าวลือว่าพญามัจจุราชจะมาเอาชีวิตเด็กๆ

ที่พรานกระต่ายไปเมืองผีถึง 7 คน! บ้างก็ว่าครบรอบปีอาถรรพ์ บ้างก็เชื่อว่ามีวิญญาณบาปหลบหนี

จากนรกมาเกิดในเมืองมนุษย์ เทพเจ้าแห่งความตายกริ้วโกรธมาก จึงติดตามมากระชากวิญญาณกลับแดนอเวจีตามเดิม

ในเวลาไล่ๆ กัน มีคนตั้งท้องถึง 2ราย คือน้าสวยกับน้าวิไล!

บ้านไหนมีการตั้งท้อง ใกล้จะคลอดลูก บ้านนั้นก็จะตระเตรียมข้าวของที่จำเป็นเอาไว้อย่างพรักพร้อม คือพ่อบ้านจะตัดไม้สะแกมาตากแดด

แล้วซ้อนกันเป็นกองๆ สำหรับการอยู่ไฟ นอกจากนั้นยังตัดกิ่งพุทราหรือไผ่มาสะไว้ตามรั้วบ้าน

เพื่อป้องกันภูตผีเช่นปอบหรือกระสือมากินเด็กอ่อนเพราะกลิ่นคาวเลือดดึงดูดใจ

บางบ้านก็ปลูกมะขามเทศไว้ตามรั้วอย่างถาวร เพื่อป้องกันผีเปรตต่างๆ ไม่ให้มารบกวน

น้าสวยถึงเวลาคลอดลูกก็เกิดเรื่องน่าสยองขวัญขึ้นโดยไม่มีใครนึกฝัน!

นั่นคือ แกเจ็บท้องร้องโอดโอยตั้งแต่กลางดึกจนรุ่งเช้า ป้าอบและเพื่อนบ้านมาช่วยกันข่มท้องก็ไร้ผล

เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของน้าสวยดังบาดลึกเข้าไปถึงหัวใจจริงๆ ครับ

ชาวบ้านมาดูกันหนาตา ประสงค์จะช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้ มีเสียงซุบซิบกันว่าจะโดนอาถรรพณ์หรือเปล่า?

บางคนบอกได้ยินเสียงนกแสก หรือกาฬปักษีบินผ่านหลังคาร้องแซ้กๆ น่าขนหัวลุก แต่บางคนก็บอกว่าเป็นธรรมดาของท้องแรกที่มักจะคลอดยาก

ทั้งป้าอบและผู้ช่วยเหงื่อตกไปตามๆ กัน สั่งให้น้าสวยเบ่งเต็มที่

แต่สิ่งที่โผล่ออกมาจากท้องทำให้ทุกคนใจหายวาบ เพราะเป็นเท้าเล็กๆ ข้างหนึ่งบ้าง สองข้างบ้าง...

บางครั้งก็โผล่มือออกมาโบกไหวๆ ราวกับจะล้อหลอนน่าสยองขวัญ

เสียงน้าสวยร้องกรี๊ดดด...เป็นครั้งสุดท้าย ทารกเจ้ากรรมหลุดออกจากท้องมาได้ก็สิ้นลมปราณทั้งแม่และลูก

ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าผีตายทั้งกลมจะดุร้ายแค่ไหน?

ฝังศพน้าสวยเสร็จก็มาถึงคราวน้าวิไล!

บรรยากาศในหมู่บ้านเต็มไปด้วยความเยือกเย็นน่าวังเวงใจ หมูหมาโก่งคอหอนระงม ราวกับพวกมันมองเห็นอะไรบางอย่างที่น่าเกลียดน่ากลัวอย่างเหลือประมาณ

ถึงแม้ว่าท้องน้าวิไลจะเป็นท้องที่สอง แต่กลับทำให้ทุกคนถึงกับอ้ำอึ้งตะลึงตะไลไปตามๆ กัน เมื่อป้าอบแจ้งข่าวร้ายว่า...เด็กตายในท้องน้าวิไลเสียแล้ว!

ถ้าเป็นสมัยใหม่ก็ยังจะใช้วิธีผ่าท้องเอาศพเด็กออกได้

แต่ในชนบทสมัยก่อนถือว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก แถมน่าขนลุกขนพองขึ้นไปอีก เมื่อท้องของน้าวิไลโป่งขึ้นยุบลงราวกับเด็กที่ตายแล้ว

จะพลิกตัวไปมาอยู่ในท้องกระนั้น

น้าวิไลหน้าตาซีดเผือด ปากแห้งเกราะ เหงื่อแตกซิกเต็มหน้าผาก ทั้งเจ็บปวดและหวาดกลัวขนาดหนัก ได้แต่ร้องครางว่า

ช่วยด้วยๆ ป้าอบก็หน้าดำคร่ำเครียด บอกเสียงเหี้ยมๆ

ว่า...ศพเด็กมันแรงเหลือเกิน ต้องใช้อาคมช่วยให้ออกจากร่างเร็วๆ ไม่เช่นนั้นแม่เด็กจะมีอันตราย

ป้าอบทำพิธีด้วยการเอาด้ายมาจับเป็นมงคล 7 เส้น แล้วเสกด้วยคาถา "อะ ภพ สํ พุ วิ สะ ปุ โล"

แล้วม้วนให้น้าวิไลกินกับน้ำมนต์ซึ่งเสกคาถาเดียวกัน

เพื่อให้มงคลคลายออกในท้องแม่ แล้วสวมคอลูกที่ตายในท้องด้วยคาถา "โล ปุ สุ สะ วะ พุ สํ ภะ อะ"

ป้าอบร่ายคาถาเร็วปรื๋ออีกครั้งแล้วเป่าลงที่กระหม่อมน้าวิไล ไปยืนอยู่ตรงศีรษะแล้วกระทืบเท้าอย่างแรง 3 ครั้ง

น้าวิไลร้องกรี๊ดสุดเสียงพร้อมกับสะดุ้งเฮือกสุดตัว...

ทารกที่ตายในท้องก็หลุดผลัวะออกมา

ซากเละๆ ของศพเด็กเหม็นเน่าสุดขีดจากผู้คนแตกกระเจิง ฝูงหมาเห่าขรม ยอดไม้ไหวซ่าเหมือนเสียงใครหัวเราะครืนใหญ่ด้วยความสาสมใจอย่างเหลือประมาณ!