วิญญาณอำลา

"เด็กรองเมือง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกกลางซอยเปลี่ยว

เมืองหลวง...เมืองที่มีความศิวิไลซ์ ดูดีไปซะทุกอย่าง แต่ท่ามกลางแสงสีสว่างไสว ก็ยังมีหลายซอกมุมที่มืดสลัว น่ากลัวจนขนหัวลุก!

บ้านผมอยู่ในซอยแถวๆ รองเมืองนี่ล่ะครับ ต้องนับว่าเป็นเขตกลางเมืองเลยทีเดียว ที่เที่ยวที่กินก็ไม่ไกล ทั้งสามย่าน, ประตูน้ำ, ปทุมวัน, สยามสแควร์

ผมกับเพื่อนๆ มักนัดเที่ยวสยามกันบ่อยๆ

ตามประสาเด็กวัยรุ่นที่เพิ่งจบ ม.6 มาหมาดๆ

บางวันเพื่อนก็ขอแม่เขามาค้างบ้านผม แต่บางคืนผมก็กลับบ้านคนเดียว

ข้างบ้านผม...รั้วเดียวกันนี่แหละครับ เป็นบ้านไม้เก่าแก่ปลูกมารุ่นเดียวกับบ้านผม คือราวสามสิบกว่าปีก่อน แต่แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน...

บ้านผมมีฐานะดี ตึกใหญ่ดูหรูหรา ส่วนข้างบ้านนี่ซอมซ่อเชียวล่ะ...

และก็เป็นธรรมดาของคนเมืองหลวง ที่เพื่อนบ้านแทบไม่รู้จักกันเลย

ผมมารู้จักกับข้างบ้านเมื่อราวสามปีก่อน ตอนผมอยู่ ม.3 น่ะครับ ผมเดินไปตัดใบตองข้างรั้วให้คุณยาย

เผอิญเห็นเด็กน้อยน่ารักโผล่หน้าต่างออกมามองผมตาแป๋ว...ผมเลยทักทายและคุยด้วย แกก็เอียงอายดูน่ารักดี

หลังจากนั้น แกชอบแอบมองผม ทำท่าอยากเล่นกับผม!

วันหนึ่ง ผมพับกระดาษเป็นเครื่องบินร่อนเล่นอยู่คนเดียว เด็กคนนี้ก็โผล่หน้ามาดู ผมเลยพับให้แกเล่นบ้าง...และนั่นเท่ากับเป็นการผูกมิตรกับเพื่อนบ้าน

เพราะผมพลอยรู้จักพ่อแม่ ปู่ย่าตายายของเด็กคนนี้...แกชื่อ "แจ๊ค" ครับ แม่ชื่อจี๊ด พวกเขามีนิสัยดีทุกคน

เวลาเดินสวนกันกลางซอยก็จะยิ้มและร้องทักกัน

บางทีก็ฝากซื้อของกันได้ด้วย

ผมชอบชวนแจ๊คเข้ามาเล่นในบ้านตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา!

จนกระทั่งเมื่อสองปีที่แล้ว พ่อกับแม่แจ๊คมีปัญหาเลิกกัน แจ๊คไปอยู่บ้านย่าที่ต่างจังหวัด ก็เลยห่างจากผมไปค่อนข้างนานเชียวล่ะ

ผมไม่ได้พบแจ๊คนอกจากวันที่ปิดเทอม แจ๊คมาอยู่บ้านแม่ทางนี้

เราถึงได้เล่นกัน

เมื่อมีนาคมปีนี้ ผมถามพี่จี๊ดว่าแจ๊คมาหรือเปล่า? เพราะผมมัวยุ่งเรื่องเอ็นทรานซ์ เลยไม่ได้อยู่บ้านตอนกลางวันมากนัก

พี่จี๊ดบอกว่าแจ๊คมาอยู่กรุงเทพฯ นี่แหละ แต่ตอนนี้ไปอยู่บ้านน้าที่ปากเกร็ด อีกสามสี่วันจะไปรับตัวมา

ผมถามแล้วก็ลืม คิดว่าเจอกันเมื่อไหร่ค่อยชวนมาเล่น ไม่เจอก็แล้วไป

ตอนนี้ผมไม่ค่อยว่าง กำลังติดเพื่อนด้วย เราจบ ม.6 ต้องแยกย้ายไปเรียนคนละที่ ตอนนี้ยังพอมีเวลาก็ต้องหาเรื่องเที่ยวกันบ่อยๆ

คืนหนึ่ง กลางเดือนเมษายนนี่เอง ช่วงหยุดยาวสงกรานต์เพิ่งผ่านพ้นไป...ผมเที่ยวสยามกับเพื่อนจนสามทุ่มก็กลับบ้าน

อากาศอบอ้าวมากครับ แต่บางคืนลมแรงจนน่ากลัว...คืนนั้นก็เช่นกัน

ผมเดินเข้าซอยมาคนเดียว รู้สึกเงียบผิดปกติ คนในซอยทำไมนอนกันเร็วจริง? ทุกทีสี่ทุ่มร้านชำกลางซอยยังเปิดไฟโร่

ดูทีวีไป ขายน้ำแข็งน้ำอัดลมให้ลูกค้าไป แต่นี้แค่สามทุ่มกลับปิดไฟเรียบแล้ว...บรรยากาศแบบนี้มันเศร้าๆ พิกล

ท่ามกลางแสงไฟถนนที่ส่องสว่างเป็นระยะๆ

ผมเห็นเด็กตัวกะเปี๊ยกเดินก้มหน้างุดอยู่ข้างหน้า...อ้าว? แจ๊คนี่นา!!

ผมเรียก "แจ๊ค" แกหันมาช้าๆ แล้วหยุดคอยให้ผมเดินตามจนทัน แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน...

อากาศเย็นยะเยือกจนทำให้ขนลุกง่ายๆ ภาพต่างๆ ก็แปลก...เดี๋ยวชัดเจนแต่เดี๋ยวก็พร่าไปดื้อๆ

"ออกมาซื้อของเหรอ?" ผมถาม "เก้อล่ะสิ ป้าแขกเก็บร้านซะแล้วนี่"

แจ๊คไม่ตอบ เอาแต่เดินก้มหน้า...จู่ๆ หมาก็หอนเสียงเยือกเย็นมาจากแถวๆ ข้างซอย แต่ผมไม่สนใจ

ชวนแจ๊คคุยต่อ...แปลก! แกกลายเป็นเด็กประเภทถามคำตอบคำ ซึ่งผิดกับนิสัยแจ๊ค...เด็กช่างคุยวัยหกเจ็ดขวบผู้นี้มาก!

"เรียนปอหนึ่งแล้วสิเรา? ว่าไง...จะเรียนที่โน่นหรือกลับมาเรียนกรุงเทพฯ

ล่ะแจ๊ค? ฮึ..."

"ไม่เรียนแล้ว ไม่ต้องเรียนแล้ว..." แกตอบเบาๆ คงอารมณ์ไม่ดีที่อดกินขนมร้านป้าแขกก็เป็นได้...ไม่เป็นไร ผมคุยคนเดียวเอง...

ในที่สุดก็ถึงบ้านผม แต่ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ผมเอะใจที่เห็นบ้านแจ๊คปิดไฟมืดทั้งหลัง...มืดจริงๆ ครับ แปลกมากเลย!

"ไปงานศพ..." แจ๊คว่า และพอผมถามว่าใคร

แกก็ชี้หน้าอกตัวเองหน้าตาเฉย เล่นเอาผมกลืนน้ำลาย ฝืนหัวเราะเสียงกร่อย

"พูดเป็นเล่น ยิ่งมืดๆ อยู่ด้วย ไม่เอาน่า...เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าพูดอย่างนั้น...ไม่ดีรู้มั้ย? ไป...

เข้าบ้านเถอะ รึถ้ากลัวก็มาบ้านพี่ก่อนก็ได้ เอ...นี่ก็สามทุ่ม เดี๋ยวพวกเขาก็กลับกันแล้ว"

ลมแรงพัดมา ต้นไม้ไหวซู่ ผมเงยหน้ามองฟ้า

พอก้มลงจะพูดกับแจ๊ค...อ้าว? หายไปไหนแล้วล่ะ เร็วจัง!

รถแท็กซี่คันหนึ่งแล่นมาจอดข้างรั้วผม พวกบ้านพี่จี๊ดนั่นเอง ผมบอกเขาว่าแจ๊คเพิ่งเข้าบ้าน พี่จี๊ดมองหน้า นิ่งอยู่อึดใจแล้วก็ร้องไห้ แม่พี่จี๊ดก็เช่นกัน

แจ๊คตกน้ำตายที่บ้านเมื่อวานนี้เอง!

เรื่องที่ผมเจอแจ๊คกลายเป็นข่าวไปทั้งซอย...

ผมกลัวผีแจ๊คอยู่ตั้งนาน เพิ่งมาหายกลัวตอนนี้ล่ะครับ...เด็กที่น่ารักน่าสงสาร ขนาดเป็นผีแล้วยังเหมือนเดิม

ไม่ได้น่ากลัวแต่ผมก็อดหวาดไม่ได้...พบกันใหม่ชาติหน้าแล้วกันนะแจ๊คน้องรัก!