วิญญาณห่วง

"หลานแนน" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากประตูน้ำ

ตอนที่ดิฉันขนของเข้าห้องพักที่เช่าไว้ ความรู้สึกแรกก็คือเหมือนเราเดินผ่านกระแสพลังอะไรบางอย่าง...คล้ายๆ ไฟฟ้าจนขนลุกซ่าไปทั้งตัว!

ห้องเช่านี้อยู่บนชั้น 3 ของหอพักแห่งหนึ่งในย่านประตูน้ำนี่เองค่ะ ราคาเช่าก็ไม่แพงเท่าที่คิด

ดิฉันเป็นคนต่างจังหวัดมาสอบเข้าทำงานราชการได้

ดีใจกันแทบตาย แม่กับพี่สาวตามมาส่งถึงที่พักด้วยความเป็นห่วง ขนาดนอนค้างด้วยตั้ง 3 คืนแน่ะค่ะ

อาการคล้ายถูกกระแสไฟฟ้าจนขนลุกนั้น ดิฉันเป็นคนเดียว แม่กับพี่สาวไม่รู้สึกอะไรเลย พอเล่าให้ฟัง

พี่สาวก็บอกว่าอาจเป็นความตื่นเต้นดีใจ

ถึงขึ้นปลื้มปีติก็ได้ที่ได้งาน ได้ที่อยู่สมกับที่ใฝ่ฝันไว้

แต่แม่น่ะซิคะ แม่บอกให้ดิฉันเล่าให้ฟังอีกที แล้วแม่ก็ตั้งอกตั้งใจฟัง สีหน้าเคร่งเครียดจนดิฉันตกใจ

แม่คงจะรู้ตัวว่าได้แสดงอาการอะไรบางอย่างให้ดิฉันขวัญผวา แล้วแม่ก็รีบบอกว่าไม่มีอะไรหรอก

นอกจากน่าจะเอาดอกไม้ธูปเทียนมาไหว้เจ้าที่เจ้าทางกันหน่อยดีกว่า

เพราะดิฉันจะต้องอยู่ที่นี่อีกนาน

แม่ พี่สาวและดิฉันไปซื้อดอกไม้ พวงมาลัย ธูปเทียนมากราบไหว้เจ้าที่...เสร็จแล้วก็รู้สึกสบายใจค่ะ

สามวันสามคืนที่แม่กับพี่สาวอยู่ด้วยนั้น ผ่านไปด้วยดี!

ห้องเช่าของดิฉันกว้างขวาง และสะดวกสบายน่าอยู่ไม่น้อยเลยค่ะ

เรื่องความปลอดภัยของที่นี่ก็ดีเชียวล่ะ แถมเจ้าของหอพักซึ่งเป็นคุณป้าท่าทางใจดี ก็เกิดถูกชะตากับแม่ของดิฉันด้วย

จึงเป็นอันว่าแม่กับพี่สาวกลับบ้านของเราอย่างสบายใจ ไม่คิดว่าจะทิ้งให้ดิฉันเผชิญชะตากรรมอันน่าสยองประการใด

คืนที่ 4 นับเป็นคืนแรกที่ต้องอยู่ตามลำพัง

ดิฉันออกไปทำงานตอนหกโมงเช้า และกลับหอพักราวหกโมงเย็น โดยไม่ลืมที่จะซื้อบะหมี่สำเร็จรูปมาตุนไว้เผื่อหิวตอนกลางคืน

เพราะดิฉันจะหาของกินมื้อเย็นให้อิ่มท้องเรียบร้อยก่อนขึ้นห้องพัก

บางที ตอน 2 - 3 ทุ่มอาจจะชงบะหมี่กินอีกสักหน่อย จะได้นอนหลับฝันดี

จริงอย่างที่คิดไว้ซะด้วย!

ดิฉันนั่งดูทีวีอยู่จน 3 ทุ่ม ที่จริงนอนได้แล้วนะ แต่เกิดหิวขึ้นมาตะหงิดๆ ก็เลยแกะบะหมี่จากซองรินน้ำร้อนใส่

นั่งกินอย่างสบายอารมณ์ จากนั้นก็เข้านอน ดับไฟ ไม่คิดกลัวอะไรสักนิด นอกจากจะคิดถึงแม่อย่างจับใจ

คืนนั้นหัวถึงหมอนก็เคลิ้มเลยล่ะค่ะ

แต่ความรู้สึกคล้ายถูกกระแสไฟฟ้ามันกลับมาอีกแล้ว ตามผิวหนังที่แขนและที่หน้ารู้สึกเหมือนจี๊ดๆ ชาๆวูบๆ

ดิฉันขยับตัว...แต่คุณพระช่วย! ดิฉันขยับตัวไม่ได้

มันเป็นสิ่งที่น่าสยดสยองจริงๆ นะคะ ที่เราเกิดเป็นอัมพาตไปแบบนั้น จิตสำนึกของดิฉันบอกว่าเรากำลังถูกผีอำ

ดิฉันพยายามลืมตาขึ้น มันก็ได้แค่ครึ่งๆ กลางๆ

แต่นั่นก็พอแล้ว ที่ทำให้มองเห็นชายวัยกลางคน นุ่งกางเกงขาสั้น ไม่สวมเสื้อ เห็นพุงกลมๆอย่างชัดเจน...เขายืนอยู่ปลายเตียงและก้าวเข้ามาเรื่อยๆ

เอาละซิ! ดิฉันนึกอย่างเดียวว่ามีผู้ร้ายเข้ามาจะทำร้าย ข่มขืนและเอาทรัพย์สินเงินทอง..เขาคงรมยาเราแน่ๆ เราถึงขยับตัวไม่ได้

ทันใดนั้น ชายคนนี้ก็ก้มลงมาพูดใกล้หูดิฉันว่า "ระวังไฟนะ...ระวังไฟนะ!"

ดิฉันกลัวจนกลั้นใจเหวี่ยงกำปั้นออกไป...เป็นไงเป็นกัน!

หวือ! ทันทีที่เหวี่ยงหมัดได้ ร่างกายดิฉันก็หลุดจากอาการเป็นอัมพาต...รู้สึกตื่นตัวเต็มที่

ร่างดำทะมึนของชายนั้นยังอยู่ข้างเตียงนี่เอง เขาโน้มตัวลงมาจนใบหน้าเขาชิดใบหน้าดิฉัน...และกลิ่นเหมือนเหม็นไหม้นั่น...

กลิ่นเหมือนเนื้อย่างจนเกรียม ฉุนเข้าจมูก!

วินาทีนั้นเอง กำปั้นของดิฉันก็วาดผ่านช่วงท้องของเขา มันทะลุเข้าไปเลยค่ะ รู้สึกเหมือนกวาดมือเข้าไปในกลุ่มหมอกควันอันเย็นยะเยือก...

พริบตาเดียว ร่างนั้นก็หายวับไป ดิฉันลุกขึ้นโดดไปเปิดไฟสว่างจ้า

เพิ่ง 3 ทุ่มกว่าเท่านั้นเอง แสดงว่าเหตุการณ์เกิดหลังจากดิฉันหัวถึงหมอนราว 5 นาที!

ไม่เอาแล้ว...ดิฉันคว้าเสื้อเชิ้ตมาสวมทับเสื้อยืดที่ใส่นอน

แล้วรีบวิ่งไปหาเจ้าของหอ...คุณป้าแกก็ดีจริงๆ ส่งลูกสาวมานอนเป็นเพื่อนโดยไม่ปริปากบอกอะไร

และท่าทีของลูกสาววัยรุ่นของคุณป้าก็ทำให้ดิฉันรู้สึกว่า...เราฝันร้ายไปเอง! ห้องนั้นไม่มีผีสางอะไรสักหน่อย...

ไม่ใช่หรอกค่ะ ดิฉันเดาผิดไปถนัดใจ!

ห้องนั้นเคยมีคนตายมาแล้ว เขาเป็นชายวัยกลางคน ลักษณะตรงกับที่ดิฉันเห็น...และเขาคือสามีของคุณป้า!

คือพ่อของเด็กสาวที่มานอนเป็นเพื่อนดิฉันเมื่อคืน...ก่อนที่คุณป้าจะย้ายดิฉันให้มาอยู่ห้องข้างๆ คุณป้าที่ชั้น 2 ในคืนต่อมา

เขาผู้นี้ถูกไฟดูดเสียชีวิต ขณะมาซ่อมกระติกต้มน้ำร้อนให้ผู้เช่าคนหนึ่ง

เขาเป็นห่วง และคอยมากระซิบบอกให้คนที่มานอนห้องนี้ระวังไฟ...ซึ่งก็คือระวังไฟดูดนั่นเอง!

เมื่อรู้อย่างนี้ ถึงจะกลัวผีแต่ดิฉันก็ยังอยู่ที่นี่ต่อไปได้ ค่าเช่าถูก เจ้าของใจดี หอพักนี้มีความปลอดภัย...ที่สำคัญคือผีที่มาก็เพราะหวังดีนี่นา จริงไหมคะ?