ภูตเสน่หา

"ยศวร" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อมีวิญญาณรักคอยติดตาม

ผมไม่ใช่คนรูปหล่อ แต่ก็เคยมีผู้หญิงคนหนึ่งปลื้มผมอย่างมาก..ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร สำหรับผม

เธอคือน้องสาวผู้น่ารัก..ก็เท่านั้นเอง! อาจจะเป็นเพราะแบบนี้เธอจึงติดผมแจเชียว เธอไม่ยอมออกห่างแม้จะเสียชีวิตไปแล้ว!

เมื่อผมจบปริญญาตรีก็ได้งานทำที่บริษัทแห่งหนึ่ง

ที่นั่นเองผมได้เจอกับก้อย เด็กสาวที่ทำงานแผนกเดียวกัน เธอเป็นเด็กหน้าจืดๆ ผมบางสีน้ำตาลเหยียดตรงแค่คอ ดูแห้งๆ

เหมือนพร้อมจะแตกปลาย แต่เธอมีอัธยาศัยดี น่ารักและน่าสงสารด้วย เพราะเวลาโดนนายดุ ก้อยจะน้ำตาหยดแหมะๆ ไม่ต่อล้อต่อเถียง

ที่ดีอีกเรื่องหนึ่งคือ เธอตีเทนนิสเก่งมาก

ผมเองก็ชอบตีเทนนิส ก้อยจึงเป็นคู่ซ้อมกับผมอย่างยอดเยี่ยม พอเลิกงานเราจะไปที่คอร์ดเทนนิสกัน..อยู่จนมืดจึงไปหาข้าวกิน

จากนั้นผมก็จะขับรถไปส่งก้อยที่บ้าน เพราะบ้านเธอเป็นทางผ่านของผมพอดี

ตลอดเวลา 3 ปีกว่านั้น เราใกล้ชิดกันมากโดยผมไม่เคยคิดเป็นอื่นเลย นอกจากเพื่อนร่วมงานที่น่ารักเหมือนน้องสาว

ตัวเธอเองมักมีเรื่องทุกข์ใจมาปรึกษากับผม บางทีเธอก็ร้องไห้ และผมก็ปลอบเธอ

ปีที่แล้ว ท่าทีของก้อยที่มีต่อผมเปลี่ยนไป ไม่ต้องบรรยายมากหรอกครับ..ขอบอกเลยว่าเธอรักผมแบบผู้หญิงที่หลงรักผู้ชายสุดหัวใจ ผมสงสารเธอ แต่จะทำยังไงได้

ในขณะเดียวกันผมก็เกิดไปรักผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ เอื้อง เป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ผมเองครับ

บางวันเอื้องจะมาหาผมที่ทำงาน แล้วเราจะไปกินข้าวกัน

วันไหนเอื้องมารอก้อยก็จะออกอาการซึมเศร้า มองผมตาละห้อยจนอดสงสารไม่ได้

หลายครั้งผมต้องออกปากชวนเธอไปด้วยกัน เอื้องไม่ว่าอะไรหรอกครับเพราะก้อยเป็นคนจืดสนิทอย่างที่บอก ก้อยจะนั่งเบาะหลัง ทนดูผมกับเอื้องกุ๊กกิ๊กกัน

นึกๆ ผมก็ใจร้าย เพราะเวลารถติดไฟแดงผมเคยหอมแก้มเอื้องต่อหน้าก้อย!

เอื้องกับก้อยกลายเป็นเพื่อนกัน บางทีพวกเธอก็คุยกันแบบผู้หญิงๆ ผมเองหวังว่าอีกไม่นานก้อยจะทำใจได้ และเห็นผมเป็นพี่ชายคนหนึ่งของเธอ

ในที่ทำงานของเรามีเครื่องชงกาแฟอยู่อันหนึ่ง ปลั๊กมันหลวมครับ ต้องขยับดีๆ ไฟถึงจะติด ตอนหลังๆ นี้ปลั๊กแตกด้วย แต่พวกเราก็ยังใช้กันอยู่ ทั้งๆ ที่พูดเล่นๆ ว่า..สักวันเถอะ ไม่ใครก็ใครคงโดนไฟชอร์ตตายตอนชงกาแฟ!

ปกติก้อยจะไม่กล้าเสียบปลั๊ก ผมจะคอยช่วยเธอเสมอ

แต่ตอนหลังเธอบอกว่าขอทำเองดีกว่า ปลั๊กมันน่ากลัวขึ้นทุกวันๆ ถ้าผมเป็นอะไรไปเธอคงเสียใจแย่

จริงๆ แล้วผมกับเพื่อนๆ กำลังจะเปลี่ยนเครื่องชงกาแฟใหม่ เพราะมันอันตราย แต่ไม่ทันเสียแล้ว เจตนาของผมมันช้าเกินไป..ก้อยถูกไฟดูดเสียชีวิตขณะส่งโรงพยาบาล..มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันจริงๆ ครับ

ตอนเธอถูกไฟดูดผมก็อยู่ด้วย

แต่ผมกับเพื่อนตะลึงกันไปหมด ไม่กล้าไปจับเธอตรงๆ กว่าเราจะหาไม้ยาวๆ มาเขี่ยปลั๊กไฟออกจากมือเธอได้ มือนั้นก็ไหม้เกรียม เป็นแผลลึกอย่างน่ากลัว

งานศพก้อยนั้นบรรยากาศเศร้ามากครับ เอื้องไปกับผมทุกคืนและกลับบ้านด้วยกัน คือผมจะไปส่งเอื้องที่แถวประดิพัทธ์ ก่อนจะกลับบ้านที่ลาดพร้าว..เวลาผ่านซอยบ้านก้อย ผมแทบน้ำตาไหล..

คืนที่ 3 หลังจากที่เธอเสียชีวิต พอฟังพระสวดจบ

ผมก็พาเอื้องไปขึ้นรถ..แต่อะไรนั่น! เงาของรถที่แล่นผ่านไปมาอาจทำให้เกิดภาพลวงตา หรือไม่ใจผมก็คิดไปเอง..ผมเห็นก้อยนั่งอยู่เบาะหลังอย่างที่เธอเคยนั่งเป็นประจำ

ก้อยชอบนั่งรอขณะผมเกี่ยวก้อยมากับเอื้องเช่นนี้เสมอ!

เอื้องมองไม่เห็นภาพหลอนนั้น มันเกิดขึ้นวูบเดียว

ก็หายไป..มันอาจจะเป็นเงาต้นไม้ก็ได้ แต่ผมไม่สบายใจเลย..กลัวผีครับ บอกตรงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งศพที่เพิ่งตายใหม่ๆ เป็นการตายที่ไม่ธรรมดาเสียด้วย ยิ่งเป็นเพื่อนสนิทกันขนาดนี้ ผมยิ่งกลัวหนักขึ้นไปใหญ่..

เอาละ..พอส่งเอื้องเสร็จ ในรถก็เกิดหนาวเยือกขึ้นมาซะอย่างนั้น! ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าก็สุดรู้ แต่มันมีกลิ่นน้ำอบไทยอับๆ กับกลิ่นพวงหรีดอบอวลขึ้นมาด้วย

คืนนั้น ผมทนขับรถกลับบ้านรวดเดียวไม่ไหว

ต้องหักเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันออกไปซื้อน้ำซื้อของกินสักพักใหญ่ ในใจก็บอกก้อยว่าว่าอย่าตามมาเลย พี่กลัวมาก..มีอะไรก็มาเข้าฝันแล้วกัน

ทว่า ทั้งกลิ่นและทั้งเงาวูบวาบก็ยังเกิดขึ้นตลอดเส้นทางจนเข้าบ้านเลยครับ!

ผมโล่งใจที่ถึงบ้านเสียที รีบลงจากรถเข้าบ้าน แต่ยังไม่ทันก้าวขึ้นบันไดไปห้องนอน

ผมก็ได้ยินของตก แม่ร้องถามว่าทำอะไรหล่น?

ผมก็หัวเราะแหะๆ พอขึ้นไปดู..ไม้เทนนิสหล่นลงมาจากตู้ที่ผมเก็บไว้ ไม้สองอันไขว้กันอย่างน่าประหลาดที่สุด

ก้อยตามผมมาถึงห้องนอนเชียวหรือนี่?!

คืนนั้นและอีกหลายคืนต่อมา ผมเปิดไฟนอน และอัญเชิญพระมาไว้ในรถเพื่อความอุ่นใจ

ทุกวันนี้ผมยังรู้สึกว่ามีก้อยติดตามอยู่เสมอ

แม้เธอจะตายไปเกือบ 6 เดือนแล้วก็ตาม แต่ความกลัวของผมก็คลายลงไปเยอะ..ปิดไฟนอนได้แล้ว

ก่อนนอนก็สวดมนต์อุทิศส่วนกุศลถึงเธอ แถมบอกให้เธอไปสู่สุคติเร็วๆ ชาติหน้าไว้พบกันใหม่แล้วกันนะก้อย!