วิญญาณเรียกหา

"อุรณา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโรงพยาบาล

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีก่อน แต่ดิฉันไม่มีวันลืมจนชั่วชีวิต ความทรงจำยังชัดเจนเหมือนเกิดขึ้นเมื่อวันวานนี้เอง...วันที่วิญญาณร้ายเกือบเอาดิฉันไปอยู่ด้วยได้สำเร็จ!

วันนั้น บริษัทที่ดิฉันทำงานอยู่มีโบนัสด้วยการพาไปเที่ยวระยอง 2 คืน 3 วัน พวกเราทั้งหมดไปด้วยกัน 22 คน เช่ารถตู้ไป 3 คันค่ะ

ตอนไปเที่ยวนั้นสนุกมากจริงๆ

แต่ขากลับซิคะทุกข์ถนัดเลย เพราะเรา...หมายถึงรถตู้คันที่ดิฉันนั่งนั้นประสบอุบัติเหตุร้ายแรงสุดสยอง

ขณะเกิดอุบัติเหตุ ดิฉันกำลังคุยกับเพื่อนอย่างเพลิดเพลิน อ๋อยนั่งติดหน้าต่างเพราะเธอชอบดูวิว

ถัดมาเป็นดิฉันและก็หน่อย

เราทั้ง 3 เกิดปีเดียวกัน ห่างกันคนละเดือนสองเดือน ตอนนั้นเราอายุ 25 พอดีเลยด้วย

เขาว่าเบญจเพสนี่แรงมากใช่ไหมคะ?

ความที่คุยกันเพลิน ทำให้เราไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น มันเหมือนจู่ๆ โลกนี้ก็ระเบิดเปรี้ยงเป็นจุณในพริบตา...สติของดิฉันดับวูบทันทีเหมือนปิดไฟ!

เมื่อรู้สึกตัวอีกทีดิฉันอยู่ในโรงพยาบาล

ใบหน้ายับเยินไปแถบหนึ่ง ศีรษะกระแทกอย่างแรง เป็นผลแตกเย็บเกือบร้อยเข็ม แขนซ้ายขาซ้าย

หัก 2 ท่อน 3 ท่อน ซี่โครงหัก เจ็บปวดเหมือนตกนรก ไม่มีเรี่ยวแรงขยับตัว..แม่มาเฝ้าดูแลทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมห่าง

..แม่บอกว่าดิฉันสลบไป 3 วันเต็มๆ

พอมีสติขึ้นมามันก็ยังไม่เต็มร้อยหรอกค่ะ อาจจะเพราะสมองกระทบกระเทือน หรือยาที่คุณหมอหมั่นให้ทางสายน้ำเกลือก็ได้

ทำให้ดิฉันเบลอไปหมด แยกแยะความฝันกับความจริงไม่ค่อยออก รู้แต่มีคนมาเยี่ยม คนแล้วคนเล่า..อย่างพี่สาวดิฉัน หัวหน้า ผู้จัดการ เจ้าของบริษัท เพื่อนๆ อ๋อยและหน่อย...

ทุกคนดูเหมือนภาพมายา เลื่อนลอยไปหมด

น่าเวียนหัวจริงๆ ดิฉันต้องหลับตานิ่ง ไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทหรอกนะคะ แต่ไม่ไหวจริงๆ ดิฉันไม่รู้วันรู้คืนด้วยซ้ำ..อาการสาหัสมาก แต่ก็ดีขึ้นเป็นลำดับ

จำได้ว่า ครั้งหนึ่งมีมือเย็นๆ หนืดๆ มาจับแขนเขย่าเบาๆ แล้วก็เรียกชื่อเราอยู่ข้างหู "จิ๋ว! จิ๋ว...ตื่นเถอะ! ไปเที่ยวกันดีกว่าน่า.."

บ้าจริง! คนเจ็บเจียนตายยังมาล้อเล่นอีก...

ดิฉันจำแม่นว่าเป็นเสียงอ๋อย ในใจนึกขัน ไม่ได้โกรธจริงๆ หรอกค่ะ ยัยคนนี้ขี้เล่นแบบนี้แหละ อยากหัวเราะแต่ก็ไม่ไหวมันเจ็บร้าวไปทั้งตัว เลยลืมตาขึ้นมอง

เอ๊ะ! อารมณ์ขันของดิฉันวูบหาย อะไรกันนั่น...อ๋อยมีเลือดเปรอะเต็มตัว นัยน์ตาเธอหายไปข้างหน้า ที่คอมีรอยแผลฉกรรจ์เหมือนถูกเชือดโดยรอบ

คนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างอ๋อยคือหน่อย

ซึ่งเยินพอกัน...กะโหลกศีรษะเธอหายไปเท่าฝ่ามือ เลือดและเศษสมองเกาะผมที่เคยยาวสลวย..

นี่มันคนตายแล้วชัดๆ ดิฉันฝันไปหรือนี่?!

สติลอยไป...แล้วก็ไฟกัสสิ่งรอบๆ

ตัวได้ชัดแจ่มอีกครั้ง...อ้อ! ตอนนี้เป็นเวลากลางคืน แม่นอนหลับอยู่ที่โซฟาสำหรับคนเฝ้าไข้ ดิฉันฝันร้ายไปจริงๆ แต่มันก็น่าใจหายเหลือเกิน

"จิ๋ว...จิ๋ว..." เสียงเรียกอยู่อีกด้านของเตียง ดิฉันค่อยๆ หันไปอย่างลำบาก

คุณพระช่วย! หน่อยยืนเกาะราวเหล็กของเตียง

ตอนนี้เธอเหมือนคนปกติธรรมดาทุกอย่าง...เธอยังไม่ตายเรอะ เป็นไปได้ยังไง? ดิฉันเจ็บแทบขาดใจ กระดูกหักแทบทั้งตัว หน่อยกลับเป็นปกติดีเหมือนไม่ได้ไปด้วยกันในรถตู้คันนั้น

"จิ๋วไปอยู่กับเรานะ! ไปนะ.." เสียงอ้อนวอน แล้วก็กลับเป็นคาดคั้น "เธอปล่อยให้เราไปแค่สองคนได้ไง? เรารอเธออยู่...ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!"

ร่างที่ปกติกลับกลายเป็นซากศพ

เขียวคล้ำ มีเลือดสีดำๆ เปรอะไปทั่ว

ดิฉันร้องลั่น แต่เสียงที่ออกมาจากลำคอเป็นแค่เสียงครางแผ่วๆ กระนั้นแม่ก็ตื่นขึ้นทันใด!

แม่บอกว่าคนเป็นแม่เนี่ยนะ ต่อให้หลับสนิทสักแค่ไหน เวลาลูกร้องหรือดิ้น แม่จะตื่นทันทีเสมอ..เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ลูกยังแบเบาะแล้วละค่ะ

พอแม่ตื่น ร่างที่น่าสยดสยองก็หายไป

ดิฉันถามถึงอ๋อยกับหน่อยทันที แม่นิ่งไปอึดใจเหมือนคิดว่าจะบอกดีหรือไม่ดี ในที่สุด แม่ก็บอกว่าเธอทั้งคู่ตายคาที่ รถตู้ของเราโดนรถที่สวนมานั้นเบรกแตก เหาะข้ามเลนมาพุ่งชน..และชนตรงที่อ๋อยนั่งอย่างรุนแรง

ดิฉันมาทราบภายหลัง ถึงรายละเอียดการตายของเพื่อนรักทั้งสองว่า อ๋อยถูกพลังของแรงกระแทกเต็มๆ ทำให้หัวหลุดจากร่างทันที ส่วนหน่อยศีรษะโขกกับรถอย่างแรงจนกะโหลกแตก

บาดแผลของเพื่อนทั้งคู่ตรงกับที่ดิฉันเห็นไม่ผิดเพี้ยน!!

สำหรับตัวดิฉันซึ่งนั่งกลางรอดมาได้หวุดหวิด เพราะร่างของเพื่อนทั้งสองช่วยรองรับไว้

คืนนั้น ถ้าแม่ไม่ตื่น...ดิฉันคงตายเพราะตกใจสุดขีด และป่านนี้คงไปอยู่ที่ปรโลกกับอ๋อยและหน่อยแล้วละค่ะ

ตั้งแต่นั้นมา ผี...หรือวิญญาณของเพื่อนไม่เคย

มารบกวนดิฉันอีกเลย แม้แต่ในความฝัน ไม่ทราบเหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร? หรือเธอคงสงบสุขในภพหน้าไปแล้วก็เป็นได้ เลยไม่ต้องการดิฉันอีก!