ผู้พิทักษ์

"รักษิณา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณที่ผูกพัน

เมื่อสิบกว่าปีก่อน ตอนที่ดิฉันอายุได้ 21 ปี กำลังจะเรียนจบมหาวิทยาลัยเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อฝ้าย ได้ประสบอุบัติเหตุร้ายแรงจนแฟนเธอเสียชีวิต ตัวเองบาดเจ็บสาหัส ต้องรักษาตัวอยู่นานนับเดือนเลยค่ะ

ตั้งแต่วันที่เกิดอุบัติเหตุจนกระทั่งต่อมาอีกหลายปี ฝ้ายยืนยันว่า โต้ - คนรักของเธอจากไปเพียงร่างกายเท่านั้น เขายังติดตามเธอตลอดเวลา ดิฉันเองเป็นพยานได้

ฝ้ายกับโต้รักกันมาก ทั้งสองเป็นเพื่อนบ้านกัน ฝ้ายเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับดิฉัน ส่วนโต้เรียนอีกที่หนึ่ง

โต้เป็นลูกคนรวย มีรถยนต์เทียวรับเทียวส่งฝ้ายอย่างน่าอิจฉา ดิฉันก็พลอยได้รู้จักมักคุ้นกับโต้ด้วย เพราะเวลาไปเที่ยว ฝ้ายมักจะชวนดิฉันไปเสมอ แต่ไม่ใช่ทุกครั้งหรอกนะคะ...กลัวเป็นก้างขวางคอ!

วันเกิดเหตุ ตอนแปดโมงเช้า ฝ้ายมาที่มหาวิทยาลัย แล้วชวนให้ดิฉันโดดเรียนวันหนึ่ง

"เราจะไปบางแสนกัน น่า...นะ! บ่ายๆ ก็กลับ สนุกดีออก"

ฝ้ายรบเร้าให้ไปด้วยกัน แต่ดิฉันไม่อยากไปจริงๆ ค่ะ มันยังไงไม่รู้...ไม่นึกสนุกด้วยเลย! ดิฉันรู้สึกอารมณ์เสียด้วยซ้ำ พอฝ้ายเห็นดิฉันเครียดเธอก็เลยเลิกเซ้าซี้ เปลี่ยนเป็นออดอ้อนให้ดิฉันช่วยจดงานให้เธอด้วย

จำได้ว่าวันนั้นเราเรียนแค่ 3 วิชาเท่านั้นเอง

ตอนที่เห็นฝ้ายเดินไปกับโต้น่ะ ดิฉันใจหายพิกล...ก่อนออกรถ โต้มองสบตาดิฉันและยิ้มให้...เป็นยิ้มที่ดิฉันลืมไม่ลงไปตลอดชีวิต! แปลกจริงๆที่ดิฉันเห็นว่าโต้หล่อเหลือเกิน ใบหน้าเขาละมุนละไมกว่าที่เคย และดูราวกับมันเปล่งรัศมีออกมางั้นแหละค่ะ

แบบนี้กระมังที่เขาเรียกว่าลางสังหรณ์น่ะค่ะ!

สังหรณ์แรกคือความรู้สึกอึดอัด ไม่อยากไปอย่างแรง สังหรณ์ที่สองคือการที่เห็นโต้หล่อเป็นเทวดานี่แหละ ดิฉันมาคิดได้ทีหลังว่า จริงซินะ ...โต้กำลังจะพ้นสภาพความเป็นมนุษย์ในอีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น

ดิฉันได้ทราบข่าวร้ายในตอนหกโมงเย็นของวันนั้นเอง!

พี่นุ่น-พี่สาวของฝ้ายเป็นคนโทร.มาบอกว่า รถคว่ำที่ศรีราชา ไม่มีคู่กรณีหรอกค่ะ รถไม่ได้ชนกับคันอื่น แต่เป็นเพราะยางระเบิดก็เลยเสียหลัก และเท่าที่ทราบนั้น ขณะเกิดอุบัติเหตุ ฝ้ายเป็นคนขับ พี่โต้นั่งข้างๆ พอรถพลิกคว่ำ ตัวพี่โต้ถูกแรงเหวี่ยงกระเด็นลอยข้ามฟากถนน แล้วตกเอาหัวกระแทกพื้น กะโหลกแตก คอหัก สันหลังหัก กระดูกหน้าแตก ฟันฟางหลุดหมดปาก น่าสงสารมากที่สุด

เหตุเกิดตอนบ่ายสามโมง ขณะที่กำลังกลับกรุงเทพฯ กัน

ดิฉันไปที่โรงพยาบาล ฝ้ายสลบไสลไม่ได้สติ หน้าผากเธอแตกเป็นแผลฉกรรจ์ แขนขาหัก ซี่โครงหัก แต่ก็ยังมีชีวิตอยู่...เมื่อได้สติก็เพ้อถึงแต่พี่โต้!

ตอนแรกๆ พวกเราไม่ยอมบอกเธอว่าเขาเสียชีวิต

"เมื่อกี้พี่โต้มาหา พอตัวเองเข้ามาเขาก็หายไปไหนไม่รู้" ฝ้ายบอก เล่นเอาดิฉันขนลุกซ่า...

คุณแม่ของฝ้ายและพี่นุ่นรู้เรื่องนี้ดี และคุยกับดิฉันอย่างเชื่อเหลือเกินว่า ...วิญญาณพี่โต้ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ฝ้าย คุณแม่น่ะกลัวว่าพี่โต้จะมาเอาฝ้ายไปอยู่ด้วย จนถึงขนาดไปจุดธูปบอกทั้งน้ำตา

ในที่สุด ฝ้ายก็หายวันหายคืน และได้ทราบว่าพี่โต้จากเธอไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ ฝ้ายงงมากและยืนยันว่าพี่โต้มาอยู่ข้างเตียงเธอทุกวัน!

เขาจับมือเธอและพูดปลอบให้เธอสบายใจ จะได้หายเร็วๆ

เมื่อฝ้ายทราบความจริงแล้วเธอก็เศร้ามาก

เธอบอกกับวิญญาณพี่โต้ว่า...ชาตินี้จะไม่รักใครอีกเลย จะขออยู่คนเดียวจนวันตาย!

มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นบ่อยมากหลังจากนั้น!

เป็นต้นว่า เวลาที่เราเดินช็อปปิ้งกัน เราทั้งคู่จะเห็นคล้ายพี่โต้เดินปะปนอยู่ในหมู่คน บางครั้งเราถึงกับตามไปดูให้รู้แน่ พอเข้าไปใกล้ๆคนที่เรามั่นใจว่าเป็นพี่โต้ก็กลายเป็นคนอื่น

ในวันรับปริญญาของเราก็เหมือนกัน เราเห็นพี่โต้อยู่ตรงนั้นตรงนี้ตลอดเวลาคล้ายกับเขามาจากมิติอื่น มาแฝงเร้นกลางฝูงคนในงาน บางทีเขามองมาและยิ้มให้ แต่เมื่อเพ่งดีๆ จะเห็นว่านั่นไม่ใช่เขาหรอก ถึงกระนั้นฝ้ายและดิฉันก็คิดว่าวิญญาณเขายังไม่ไปไหน

คำสัญญาว่าจะไม่มีใครอื่นของฝ้ายนั้น...เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า มันก็ไม่จริงจังเหมือนเดิม!

ฝ้ายพบรักใหม่กับบอมบ์ - เพื่อนร่วมงาน เธอไม่สบายใจเลยเพราะความกลัวผี แต่ดิฉันบอกว่า พี่โต้ไม่ใช่คนดุดันหรือไร้เหตุผล ดิฉันเชื่อว่าเขาจะยินดีกับเธอด้วยซ้ำ

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เราไม่เห็นใครก็ตามเป็นพี่โต้อีกเลยค่ะ!

ดิฉันชอบมองหาไปทั่วๆ เวลาไปซื้อของ ไปเที่ยว เราเคยเห็นเขา แต่ก็ไม่เห็นอีกแล้ว...มันเหมือนกับเขาหายห่วง หายกังวล และปล่อยให้ฝ้ายเป็นอิสระ

ดิฉันยังจำภาพพี่โต้ตอนมีชีวิตอยู่ภาพสุดท้ายได้อย่างติดหูติดตา

ที่ดิฉันบอกว่าเขาหล่อราวกับเทวดา ตอนนี้เชื่อแล้วค่ะว่าพี่โต้ตายไปแล้วเป็นเทวดาจริงๆ เขายังเป็นเทพผู้พิทักษ์ให้ฝ้าย จนฝ้ายมีผู้ชายคนใหม่ คนที่คุ้มครองเธอได้แทนเขา...เขาก็จากไปสู่สุคติค่ะ!