ระเบียงบ้านร้าง

เหตุเกิดเมื่อไม่นานนี้ ตอนนั้นผมอายุ 16 ปี ผมกับเพื่อน ๆ ไปซ้อมดนตรีเพื่อเล่นในงานเลี้ยงเร็ว ๆ นี้

วันนั้นเราซ้อมกันจนดึกดื่น เจ้าของห้องซ้อมก็บอกว่า สามทุ่มแล้ว จึงเลิกซ้อม ยังครับ ยัง เรายังไม่กลับบ้าน พี่หัวหน้าวงเขาพาไปกินก๋วยเตี๋ยวก่อน เดินตลาดกลางคืนอีกซักพักนั่นและ จึงได้กลับ ดูเวลาก็ห้าทุ่มครึ่ง บ้านของหัวหน้าวงกับห้องซ้อมห่างกันประมาณ 1 กิโล เราใช้วิธีเดิน เมื่อเดินเกาะกลุ่มกัน 4 คน เราก็ไม่รู้สึกอะไร เพราะผ่านทางนั้นจนปรุ

ละแวกนั้นเป็นอาคารเก่า เก่ามากครับ รูปทรงสมัย ร.5

เห็นว่า เป็นหน่วยงานราชการมาก่อน แล้วตึกที่อยู่ฝั่งเดียวกันนั้น จะเป็นตึกเก่าร้างทุกตึก ตลอดทางไปจนถึงบ้านพี่เขานั่นเอง เมื่อไปถึง ผมมองไปยังบ้านข้าง ๆ มีซอยคั่น ลักษณะตัวบ้านเป็นปั้นหยา ข้างล่างเป็นใต้ถุน มีบันได มีระเบียงด้านบน ซึ่งปกคลุมด้วยเงาต้นหูกวางจนมองไม่เห็นระเบียงในเวลานั้น และไม่มีรั้วบ้าน

หลังจากยกของไปเก็บแล้ว ผมและน้องมือเบสซึ่งบ้านอยู่ใกล้ ๆ กัน ก็เดินออกมาหาตู้โทรศัพท์ให้พ่อมารับกลับบ้าน

ตู้เดียวในละแวกนั้น ตั้งอยู่หน้าบ้านร้างข้าง ๆ พอดิบพอดี ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร แบกคีย์บอร์ดไปโทรศัพท์กะน้อง ให้น้องมันเป็นคนโทร ส่วนผมก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับบ้านนั้นอีกครั้ง พระจันทร์สว่างมาก แสงมันส่องลงมาให้ผมเห็นรอยขรุขระบนผิวไม้อย่างชัดเจน ผมไล่สายตามองไปเรื่อย ๆ จนถึงระเบียงหน้าบ้าน ตอนนั้น ขนต้นคอผมลุกครับ ที่ระเบียงบ้าน อันปกคลุมไปด้วยสุมทุ่มพุ่มไม้นั้น ผมเห็นร่างร่างนึง นั่งชันเข่าอยู่ที่ระเบียง ชะโงกหน้ามองตอบมา เส้นประสาททุกส่วนตึงเปรี๊ยะ ผมรีบสั่งให้ตัวเองหันกลับ หันไปมองน้อง น้องยังคุยโทรศัพท์อยู่ มันไม่เห็น ทำไงดี ผมเอามือกำพระที่ห้อยคอ หันกลับไปดูอีกครั้ง หายไป หายไปแล้ว

ผมรีบบอกให้น้องมันวางหู เพราะผมอยู่ตรงนั้นไม่ไหวแล้ว

เลือดในตัวมันเย็นเฉียบไปหมด คีย์บอร์ดที่แบกมาด้วยเบาโหวงไปเลยครับ ผมแทบจะบินกลับบ้านพี่หัวหน้าวง หลังจากที่เล่าให้ทุกคนฟัง ผมไม่กล้ามองบ้านนั้นตอนกลางคืนอีกเลย เพราะพี่เขาบอกมาว่า บ้านหลังนี้ เคยมีคนผูกคอตาย พอเมียมาเห็นก็ช็อกตายอยู่หน้า ระเบียงนั้นเอง......ไม่ค่อยน่ากลัวหรอกครับ แต่ถือเป็นประสบการณ์ขนหัวลุกที่นำมาบอกต่อครับ!!


ขอบคุณประสบการณ์ดี ๆ จาก
บล๊อคแก๊งซ์ดอทคอม