หอพักสตรีหลอน

เรื่องราวเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับหนูและเพื่อนอีกคนเมื่อประมาณ 4ถึง5ปีที่แล้ว

โดยขณะนั้นเป็นช่วงเวลาที่หนูกับเพื่อนได้มาเรียนกวดวิชาที่กทม.(ตอนนั้นอยู่ประมาณ ม.4) และได้พักอาศัยหอพักเดียวกันกับพี่สาวซึ่งหอพักแห่งนี้เป็นหอพักสตรี ลักษณะครึ่งปูนครึ่งไม้สองชั้น แต่ปัจจุบันปรับปรุงแล้ว และหอพักแห่งนี้อยู่ย่านอนุเสาวรีย์ชัยฯโดยตั้งอยู่ในซอยเล็กๆแถวนั้น ซึ่งปากทางเข้าซอยนั้นเป็นเซเว่น อีเลฟเว่น ก่อนอื่นหนูขอแนะนำตัวก่อน หนูชื่อกานต์และเพื่อนหนูอีกคนชื่อเก่ง(ผู้หญิงแท้ๆนะ) พอดีหนูและเพื่อนของหนูเป็นคนมีSENSE พอสมควร ซึ่งกับตัวหนูเองแล้วจะมาในลักษณะฝันหรือได้ยินเสียงเสียมากกว่า ส่วนเก่งนั้นจะค่อนข้างแรงนิดหน่อยตรงที่สามารถมองเห็นได้

ส่วนที่ตั้งและลักษณะของห้อง จะเป็นห้องที่อยู่ริมสุดชิดระเบียงไม้ซึ่งยื่นออกมา

และถ้ามองลงมาจากระเบียงไม้ก็จะเห็นถนนซึ่งเป็นซอยเล็กๆโดยเห็นผู้คนเดินผ่านไปมา และเราสองคนอาศัยระเบียงนี้แหละดูว่าร้านอาหารตรงกันข้ามเปิดหรือยัง และถ้าให้เห็นภาพที่ชัดเจนขึ้นหนูได้แนบรูปแผนผังของห้องติดมาด้วย
เริ่มเรื่องกันเลยดีกว่าค่ะ วันแรกที่ไปถึงนั้นหนูยังไม่เจออะไรหรอกและไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ แต่เก่งเพื่อนหนูน่ะสิ มาวันแรกมันก็เจอดีเลย ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณช่วงบ่ายๆขณะที่เก่งกำลังออกไปยืนที่ระเบียงอยู่นั้น พอเก่งจะกลับเข้าห้องก็เห็นผู้หญิงผมยาวใส่ชุดขาวเดินหายเข้าไปในเบาะเก่าๆซึ่งตั้งซ้อนเรียงกันเป็นชั้นๆ ที่วางไว้ชิดกับผนังห้องตรงข้าม จากนั้นเก่งก็เข้ามาในห้องเล่าให้หนูฟัง แต่ครั้งแรกหนูไม่ค่อยเชื่อหรอกค่ะ คิดว่าอะไรกันวันแรกก็เจอแล้วเหรอ แล้วยังกลางวันแสกๆเนี่ยนะ อีกอย่างถ้าที่นี่มีอะไรแปลกๆจริง ทำไมหนูไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ แต่ดูจากท่าทางเก่งค่อนข้างกลัว หนูก็เลยเปิดเทปบทสวดเจ้าแม่กวนอิมให้ฟัง(หนูชอบฟังบทสวดจีนที่เค้าเปิดตามศาลเจ้าน่ะค่ะ เพราะว่าหนูนับถือเจ้าแม่กวนอิมและมีความเชื่อเรื่องนี้น่ะค่ะ)

บทสวดที่หนูเปิดนั้นเป็นบทมหากรุณาธารณีสูตรค่ะ หนูทราบมาว่าเป็นบทสวดที่พระภิกษุจีนใช้สวดเวลาทำพิธีต่างๆ

นอกจากนี้หากใครไปนั่งสมาธิตามป่าตามเขาหากเจออะไรก็ตามแต่ แค่ท่องบทนี้บทเดียวพวกภูติผีวิญญาณทั้งหลายก็ถูกจองจำไว้หมด หลังจากที่หนูเปิดแล้วเนี่ยเก่งก็ดีขึ้นค่ะ และวันนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก แต่หลังจากวันนั้นได้ประมาณ2-3วันหนูเจอเองเลยค่ะ ตอนนั้นเป็นตอนกลางคืนเวลาประมาณ ตี2ได้ หนูตื่นขึ้นมาเพราะหนูปวดฉี่ หนูก็กะจะปลุกให้เก่งตื่นขึ้นไปเป็นเพื่อนเข้าห้องน้ำหน่อย หนูก็ได้ยินเสียงผู้หญิงฮัมเพลงข้างหน้าต่างที่ระเบียงค่ะ แบบประมาณ ฮืมมม แล้วเสียงก็จะเย็นๆแหลมๆ คืนนั้นหนูรีบนอนต่อเลย นอกจากนี้หนูลืมบอกไปค่ะว่าที่หอพักแห่งนี้เลี้ยงแมวไว้ตัวนึง เป็นแมวพันธ์วิเชียรมาศ สวยน่ารักมากค่ะ แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องลี้ลับที่เราเจอเหรอค่ะ คือมันเป็นแบบนี้น่ะค่ะ หลังจากที่หนูเจอเหตุการณ์ครั้งนั้นแล้วเนี่ยหนูมักตั้งข้อสังเกตไว้อย่างหนึ่ง ถ้าวันไหนที่หนูหรือเก่งเล่นแมวตัวนี้ล่ะก็ วันนั้นจะเจอดีค่ะ บางทีก็เป็นแบบมีคนมาเขย่าประตูจนสั่นไปหมดเลย สั่นแรงมากนะคะ ครั้งแรกหนูก็คิดว่าอาจเป็นเพราะว่าหอพักหอนี้เป็นไม้รึเปล่า ซึ่งเวลารถผ่านก็จะสั่น แต่หนูคิดผิดค่ะมันจะสั่นเฉพาะห้องของหนู และหอก็อยู่ในซอยแคบๆ รถที่ผ่านได้สะดวกก็มีแต่มอร์เตอร์ไซค์เท่านั้น ซึ่งมันจะสั่นเวลารถไม่วิ่งถึงรถวิ่งมันก็ไม่สั่น และเป็นอย่างนี้เกือบทุกวันโดยเฉพาะวันที่เล่นกับแมวตัวนี้ประตูจะถูกเขย่าจนสั่นเป็นพิเศษ

มีอยู่ครั้งนึงที่เก่งลองเปิดประตูขณะที่มันกำลังสั่น ปรากฎว่าเปิดออกไปแล้วไม่มีใครเลยค่ะ

ที่คิดไว้ว่าอาจมีคนมาเขย่าประตูมันเป็นไปไม่ได้เลย พอปิดประตูเข้ามามันก็สั่นอีก คราวนี้หนูเลยเปิดเทปบทสวดค่ะ ปรากฏว่ามันหยุดสั่นเลย โดยหนูจะเจออย่างนี้ประจำจนชิน และที่หนูแน่ใจจนชัดเจนว่าแมวตัวนี้มันต้องมีอะไรแน่ ก็เป็นครั้งที่หนูเล่นกับแมวตัวนี้ตรงทางเดินแหละค่ะ ตอนนั้นเวลาก็ช่วงบ่ายๆอีกนั้นแหละ ขณะที่หนูกำลังเล่นลูบหัวมันอยู่ มันก็มีเสียงกระทืบเท้าดัง ตึง ข้างหลัง จากนั้นหนูเห็นท่าไม่ดี ก็เลยเลิกเล่นแล้วกลับห้องทันที ซึ่งหลังจากที่หนูเล่าให้เก่งฟังแล้วมันก็บอกว่า ใช่เลย เพราะวันแรกที่เข้ามาอยู่หอแล้วเจอดีน่ะ มันก็เล่นกับแมวตัวนั้น เล่นแบบแกล้งแมวน่ะค่ะ คือเก่งจับแมวใส่ถังน้ำเล็กๆ แล้วคอยให้มันออกมาเอง ที่สำคัญมีอีกเรื่องหนึ่งค่ะ ที่หนูเจอเหมือนกับเก่งแต่คนละช่วงเวลา มันมาในรูปแบบเสียงค่ะ เหตุการณ์วันนั้นมันเกิดขึ้นในตอนกลางคืน

ขณะที่หนูกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ส่วนเก่งก็ไปอาบน้ำ หนูก็ได้ยินเสียงพี่สาวของหนูสองคน คือพี่เปิ้ลกับพี่ก้อยคุยกันอยู่ที่ระเบียง

แล้วคุยเป็นภาษาใต้ด้วย(หนูเป็นคนใต้ค่ะ) แบบคุยกันเรื่องสารทุกข์สุกดิบเพราะนานๆทีพี่เปิ้ลจะมาหาพี่ก้อยที่หอน่ะค่ะ หนูก็คิดในใจว่าเดี๋ยวก็คงเดินมาที่ห้องหนูแหละ ซึ่งรอสักพักก็ยังไม่มาสักที แต่ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงคุยอยู่นะคะ หนูเลยคิดว่าถ้าคุยจนได้ยินถึงห้องเนี่ยแล้วห้องอื่นเค้าไม่ว่าเหรอ หนูเลยเปิดประตูออกไปดูแล้วมองไปที่บันไดซึ่งคิดว่าพี่สองคนคงคุยกันตรงนั้น ปรากฏว่าไม่มีแม้แต่เงาของใครสักคนเลย ส่วนเสียงคุยก็เงียบหายไป พอหนูปิดประตูเข้ามาใหม่แล้วเงี่ยหูฟัง หนูก็ยังได้ยินเสียงอยู่ค่ะ หนูก็คิดว่าคงจะคุยกันเสียงดังจากห้องพี่สาวล่ะมั้ง แต่มันก็ไม่น่าเป็นไปได้เพราะห้องพี่สาวกับห้องของหนูมีระยะห่างที่ไกลพอสมควร(ดูจากแผนผัง) เสียงมันไม่น่าจะแว่วมาได้ หนูเลยเปิดประตูออกไปดูแล้วลองเงี่ยหูฟังจากห้องด้านตรงข้าม เสียงมันหายไปค่ะ

พอหนูกลับเข้ามาในห้องก็ได้ยินอีก คราวนี้หนูเลยตัดสินใจเดินไปที่ห้องพี่สาวของหนูเพื่อจะไปดูให้รู้แน่ชัด

เมื่อถึงห้องพี่สาวก็ปรากฏว่ามีพี่ก้อยอยู่คนเดียวค่ะ กำลังนั่งรีดผ้าอยู่ หนูเลยถามว่า แล้วพี่เปิ้ลไปไหนล่ะ พี่ก้อยบอกว่าพี่เปิ้ลลงไปอาบน้ำตั้งนานแล้ว (พอดีที่หอเป็นห้องน้ำรวมน่ะค่ะ) หนูเลยบอกว่าเมื่อกี๊ยังได้ยินเสียงคุยกันอยู่เลย พี่ก้อยว่า กานต์บ้ารึเปล่า พี่เปิ้ลน่ะลงไปนานแล้วนะ พอดีต้องรอคิวอาบน้ำเพราะคนเยอะ และปลอบหนูว่าหนูอาจหูแว่วไปเองมั้ง ตอนนั้นเนี่ยหนูไม่กล้ากลับห้องค่ะ ต้องรอให้พี่เปิ้ลขึ้นมาแล้วไปส่งหนูที่ห้อง ส่วนเรื่องของเก่งนะคะ ช่วงเวลาที่เก่งเจอกับเหตุการณ์เหมือนหนูเนี่ย เป็นตอนกลางคืนเหมือนกันค่ะ แต่เวลาเดียวกันหรือเปล่าไม่ค่อยแน่ใจ คือเก่งเล่าให้ฟังว่า วันนั้นหนูไปดูทีวีที่ห้องพี่ก้อย แล้วเก่งก็ได้ยินเสียงหนูกับพี่ก้อยคุยกันตรงบันไดค่ะ ประมาณว่า พี่ก้อยถามหนูว่า จะเอาน้ำแข็งรึเปล่า (ทุกครั้งพี่ก้อยจะซื้อน้ำแข็งมาฝากหนูกับเก่ง) แล้วเก่งมันได้ยินหนูตอบว่า เอา เดี๋ยวไปเอาที่ห้องนะ แล้วเก่งก็ได้ยินหนูคุยอะไรต่อมิอะไรกับพี่ก้อยอีกนาน มันเลยกะจะเปิดประตูออกมาดู(กลัวน้ำแข็งละลาย แบบกะจะเร่งให้หนูกลับห้องเร็วๆ) เมื่อมันเปิดประตูออกมาดู ก็ไม่มีอะไรค่ะ เก่งมันก็คิดว่าอีกแล้วล่ะ มันก็รีบเข้าห้องเลย พอหนูกลับมาถึงห้องมันก็เล่าให้หนูฟัง จากนั้นหนูก็เลยเล่าเรื่องที่หนูเจอให้มันฟังบ้าง ต่อจากนั้นก็เปิดเทปบทสวดทันทีเลยค่ะ

ซึ่งการที่หนูมาอยู่ที่หอพักที่นี่ หนูต้องเปิดเทปบทสวดทุกวันเลย เพราะถ้าไม่เปิดมันก็เจอดีน่ะสิคะ

สุดท้ายนี้อยากฝากถึงเพื่อนๆทุกคนว่า ให้ระวังไว้บ้าง ใครไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก

ขอบคุณข้อมูลจากช็อคเอฟเอ็มออนไลน์ดอทคอม