ชั้น 3 สยอง!

"พิมพ์บุญ" เล่าเรื่องสยองขวัญจากบ้านผีดิบ

ดิฉันเขียนเรื่องนี้จากคำบอกเล่าของ "แสง" เด็กสาววัย 16 ปี ชาวไทยใหญ่ที่เข้ามาทำงานรับจ้างเป็นคนใช้ที่บ้านของเศรษฐีท่านหนึ่งในกรุงเทพมหานครนี่เอง

เธอพบกับเหตุการณ์ขนหัวลุกจนอยู่บ้านนั้นไม่ได้ ขืนอยู่ต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ เลยลาออก ซึ่งพอดีกับที่บ้านเรากำลังต้องการคน ดิฉันเลยรับเธอเข้ามาทำงาน โดยมีบัตรคนต่างด้าวเรียบร้อยค่ะ

แสงเป็นเด็กที่อ่อนไหวมากเอาการอยู่ ดูทีแรกก็เหมือนคนไม่เต็มเต็ง เธอเหลียวซ้ายแลขวา หันหน้าหันหลังอยู่ตลอดเวลา ผวาก็ง่าย จนดิฉันต้องแอบถามมาลี - คนข้างบ้านที่พาเด็กคนนี้มาให้เรา

"มันไม่ได้เป็นอะไรหรอกคุณ แค่ขวัญอ่อนไปหน่อย มันเจอเรื่องไม่ดีมา ลองถามดูซิคะ"

มาลีให้คำตอบที่ทำให้ดิฉันต้องไปต่อยอด ถามเอากับเจ้าตัวตรงๆ แล้วก็ได้ความว่า...แสงเพิ่งเข้ามาอยู่เมืองไทยได้ 2 ปี ทีแรกเธออยู่กับแม่ที่ทำงานเป็นคนเลี้ยงเด็ก แม่อายุ 35 ปีเท่านั้นเองค่ะ และเลี้ยงเด็กเก่งมาก แสงก็รับหน้าที่พี่เลี้ยงเช่นกัน น้องที่แสงเลี้ยงอายุ 2 ขวบ แสงเอาไม่อยู่เพราะแกซนมาก แสบมากด้วย จนในที่สุดแสงก็ได้ไปอยู่บ้านเศรษฐีแถวสุขุมวิท

ตอนนั้นแสงคิดว่าตัวเองโชคดี เพราะบ้านเจ้านายคนใหม่ช่างใหญ่โตราวกับปราสาท แถมยังมีต้นไม้ต้นไร่ร่มรื่นไปหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ต้นมะม่วงที่มีผลห้อยระย้าดูพราวตาเชียว...

บ้านนี้มีคนรับใช้ตั้ง 4 คนแน่ะค่ะ! คนครัว คนกวาดบ้านถูบ้าน คนซักรีดและคนสวน แสงรับหน้าที่ช่วยเขาไปหมดทุกอย่าง คือตื่นเช้าต้องรดน้ำต้นไม้ พอสายหน่อยก็ช่วยกันกวาดถู หลังจากนั้นก็ต้องตามคนครัวไปตลาด เพื่อช่วยถือของ กลับมาก็ต้องช่วยทำกับข้าว ตอนค่ำรีดผ้า และเอาเสื้อผ้าไปเก็บในห้องของคุณๆ

บ้านนี้หลังใหญ่โต มีตั้ง 3 ชั้น แสงรู้สึกวังเวงและอึดอัดทุกครั้งที่ขึ้นไปบนชั้น 3

ที่นั่นมี 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำและห้องพระ แสงไม่รู้หรอกค่ะว่านายคนไหนอยู่ห้องนี้ เท่าที่รู้ บ้านนี้มีคุณปู่ คุณย่า คุณผู้ชาย คุณผู้หญิงและคุณมิ้น ลูกสาวอายุ 18 เท่านั้น

ทุกคนนอนที่ชั้น 2 ของบ้าน!

เอ....แล้วห้องนอนบนชั้นที่ 3 นี่ของใครหนอ?

พี่แตงขึ้นไปกวาดถูทุกวัน และแสงต้องตามขึ้นไปด้วย หากไม่เห็นตัวแสงละก็พี่แตงจะร้องเสียงหลงเชียว...แหม! ก่อนแสงมาพี่แตงทำยังไงล่ะ? พี่แตงบอกว่า มีเด็กคนหนึ่งชื่อโอ คอยช่วย แต่โอลาออกแล้ว แสงถึงได้มาแทนไง!

ค่ำวันหนึ่งราวทุ่มเศษ คุณๆ ทั้งหลายรับประทานอาหารและคุยกันอยู่ชั้นล่าง พี่มน-คนรีดผ้าใช้ให้แสงถือตะกร้าเสื้อผ้าขึ้นไปเก็บในตู้ห้องนอนชั้น 3

นี่ก็อีกเรื่องหนึ่งละ! เสื้อผ้าไม่ใช่ของคุณมิ้นแน่ๆ ไม่เคยเห็นคุณมิ้นใส่เลย มันเป็นเสื้อของใครนะ? สวยๆ ทั้งนั้น อย่างวันนี้น่ะมี 3 ชุด คือชุดกระโปรงอยู่บ้านลายดอกกุหลาบ ชุดเสื้อสีขาวเป็นผ้าลูกไม้ กับกระโปรงพลีตสีดำ อีกชุดหนึ่งก็เป็นชุดกระโปรงเหมือนกัน

แสงขึ้นไปชั้น 2 ซึ่งปิดไฟมืด เปิดดวงเดียวตรงเหนือบันได แสงมองขึ้นไปที่บันไดอีกอันที่ตรงไปยังชั้น 3 มันมืดสนิท แสงเลยกดสวิตช์และก้าวขา...ทันใดนั้นมีลมเย็นๆ พัดวูบมา แสงรู้สึกเยือกๆ แต่ยังเดินขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงห้องนอนที่เปิดแง้มไว้นิดๆ มีแสงไฟสีเหลืองสลัวๆ แอร์เย็นจัด...

แสงผลักประตูเข้าไป และทันเห็นหลังไวๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ...เธอผมยาวถึงเอว ตัวเล็กบอบบางแบบเด็กรุ่นๆ คงอายุเท่าๆ กับแสงนี่ละค่ะ

เมื่อคุกเข่าลงเก็บผ้าเรียบร้อย แสงก็อ้อยอิ่งอยู่พักใหญ่ จริงๆ แล้วเธออยากรอดูนายสาวผู้ลึกลับ และก็ได้เห็นจริงๆ ด้วย

เด็กสาวที่แสงคิดว่าต้องสวยแน่ๆ เดินสะบัดผมออกจากห้องน้ำ เดินผ่านแสงแค่เอื้อม แต่ไม่ทักทายอะไรสักคำ ท่าทางหยิ่งน่าดู! เธอเดินเข้าไปในม่านที่อยู่ลึกทางด้านในสูดของห้อง ม่านนั้นเป็นสีแดงเลือดหมู ขลิบชายเป็นสีทอง ดูหนาและหนัก

ม่านอะไรนะ มากั้นทำไมเอ่ย? ห้องนี้น่าจะกว้างขวางถ้าไม่มีม่านนั่น...

แสงคุกเข่าอยู่นาน ไม่รู้เพราะอะไรถึงยังไม่ยอมออกจากห้อง มันอยากรู้จัก อยากพูดกับนายสาวคนนี้หน่อย...ประจบ! ว่างั้นเถอะ

แต่เอ๊ะ...ทุกอย่างมันเงียบจริงๆ แสงชักหนาวมากแล้วซิ...จะลุกไปละนะ!

บางสิ่งบางอย่างทำให้แสงเอะใจมากขึ้นๆ และแล้ว แสงก็ย่องไปที่ม่าน เอานิ้วค่อยๆ เปิดดู...ภาพหลังม่านทำให้แสงตาลายพร่า สมองลั่นเปรี๊ยะ หวีดร้องเสียงหลง หงายหลังก้นกระแทกกับพื้น

โลงศพค่ะ! โลงสีทองตั้งแอบไว้หลังม่าน และมีรูปถ่ายหน้าศพวางอยู่ข้างๆ เป็นรูปเด็กสาวผมยาวตาโต...จ้องมองตรงมาด้วยแววยิ้มๆ

นอกจากแสงกับโลงศพที่น่าพรั่นพรึงนั่นแล้ว ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่ในนั้นเลย!

แสงลาออกวันนั้นทันที เธอร้องไห้ให้แม่มารับกลับด่วน

เรื่องของเรื่องคือ เด็กคนนั้นที่อยู่ในโลงอายุ 16 ปี ตอนที่เธอตายไปเมื่อ 5 ปีก่อน เธอเป็นพี่สาวคุณมิ้น และเป็นที่รักจนคุณปู่คุณย่าไม่ยอมเผา...คิดว่าจะเก็บไว้เผาพร้อมๆ กันค่ะ

ใครๆ ก็รู้ว่าเธอยังอยู่ และจะปรากฏตัวออกมาเป็นครั้งเป็นคราว

นี่ละค่ะ ประสบการณ์ที่ทำให้แสงขวัญผวา จิตอ่อนมาจนถึงทุกวันนี้! บรื๋ออ....



ขอบคุณเรื่องเล่าจากข่าวสด