วิญญาณนักรบ

"วรรณี"เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากวิญญาณดึกดำบรรพ์

เมื่อดิฉันได้ยินข่าวว่า จะมีการเสนอขอให้ธนบุรีซึ่งขณะนี้รวมอยู่เป็นส่วนหนึ่งของกรุงเทพมหานครนั้น ได้กลับคืนฐานะเป็นจังหวัดเช่นเดิม ดิฉันก็รู้สึกตื้นตันอย่างยิ่ง ธนบุรีมีประวัติศาสตร์ที่น่าปลาบปลื้ม ภาคภูมิใจเหลือเกิน

ขณะเดียวกัน ข่าวนี้ทำให้ดิฉันหวนนึกถึงประสบการณ์น่าขนหัวลุกที่ได้เจอมาเมื่อยี่สิบปีก่อน ตอนนั้นดิฉันเพิ่งอายุสิบห้าเท่านั้นเอง

ในช่วงเวลานั้น เกือบทุกวันอาทิตย์ครอบครัวเราคือ พ่อ แม่ ดิฉันและน้องๆ จะไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่าที่บ้านฝั่งธนฯ ที่นั่นจะมีบรรดาคุณลุงคุณป้าพร้อมหน้าพร้อมตากันอยู่แล้ว เราจะไปสังสรรค์พูดคุยและรับประทานอาหารด้วยกันทั้งวัน และกลับบ้านตอนค่ำๆ...ปกติคุณปู่คุณย่าจะมีแต่อาแก้วซึ่งเป็นสาวโสดอยู่กับท่านเท่านั้น

วันหนึ่งต้นเดือนเมษายน ป้ากล้วยมาทำข้าวแช่ที่นั่น พวกเราไปกันแต่เช้า หลานๆ บางคนอย่างดิฉันอยู่ช่วยผู้ใหญ่ในครัว พวกเด็กๆ วิ่งเล่นกันที่สนาม บ้างก็อยู่ริมท่าน้ำโดยมีพวกพี่เลี้ยงคอยดูแลอย่างใกล้ชิดไม่ให้ตกน้ำตกท่า

ในครัวนั้น ดิฉันสัมผัสได้ว่าบรรยากาศค่อนข้างเครียด อาแก้วคุยกับป้ากล้วยและแม่ดิฉันว่า คุณปู่เป็นอะไรไม่รู้ มีพฤติกรรมแปลกๆ เปลี่ยนไปจากคนเดิม

ตอนนั้นคุณปู่อายุ 76 ปี ใจดี คุยสนุก ท่านชอบเล่าเรื่องราวของสมัยเก่าๆ บางทีก็เล่าเรื่องผี น่าตื่นเต้นมากค่ะ

อาแก้วบอกว่า ปกติแล้วคุณปู่จะตื่นตั้งแต่ตีสี่ ลุกมาอ่านหนังสือและใส่บาตรเป็นกิจวัตรประจำวัน แต่เช้านั้นก็เงียบกริบเลยค่ะ อาแก้วตื่นมาตอนหกโมงแล้วยายแจ่มแม่ครัวก็บอกว่าคุณปู่ยังเงียบอยู่ในห้อง ท่านนอนคนเดียวไม่ใช้แอร์ ขณะที่อาแก้วนอนกับคุณย่าอีกห้องหนึ่ง

เมื่อได้ยินอย่างนั้นอาแก้วกับคุณย่าก็ตกใจมาก คุณปู่มีโรคความดันสูงกับโรคหัวใจนี่คะ ท่านต้องกินยาเป็นประจำแต่ก็ยังแข็งแรงดี...ยกเว้นเช้านั้นที่ผิดปกติ

อาแก้วรีบเอากุญแจไขห้องเข้าไปพบคุณปู่นอนลืมตาอยู่บนเตียง พอเข้าไปจับเนื้อตัวดูอาการ ท่านก็มองอาแก้วเหมือนคนแปลกหน้า มิหนำซ้ำเมื่ออาแก้วถามว่าท่านเป็นอะไร? ไม่สบายหรือเปล่า? ท่านย้อนถามถึงใครไม่รู้ ท่านว่า "แม่รำพึงอยู่ไหน?"

ใครคือแม่รำพึง? อาแก้วงงไปหมด คุณปู่ก็มีท่าทางงงงันไม่แพ้กัน ท่านไม่ใช่คนเดิมเสียแล้ว แต่อาแก้วก็หาอาหารเช้าและยาให้ท่านกินเหมือนเดิม...ท่านมองชามโจ๊กใส่ไข่แล้วบอกอยากกินข้าวกับปลาแห้งมากกว่า ส่วนขนมขอเป็นทองหยิบ ทองหยอดและฝอยทอง ยายแจ่มรีบออกไปหาซื้อที่ตลาดมาให้...ปรากฏว่าคุณปู่กินได้มากราวกับหิวโหยมาช้านาน

วันนั้นท่านไม่ลงมาข้างล่างเลย พวกเราลูกๆ หลานๆ ขึ้นไปเยี่ยมและพบว่าเป็นความจริงอย่างที่อาแก้วพูด คือท่านกลายเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่คุณปู่...ดิฉันขนลุกเลยค่ะ

ตอนค่ำเราอยู่นานกว่าปกติ เพราะความเป็นห่วง แต่ท่านก็ดูสบายดี เพียงแต่เคร่งขรึม ไม่พูดไม่จา คุณย่าเอ่ยกับพวกเราว่าเหมือนผีสิง...เล่นเอาดิฉันสะดุ้งเยือก

ที่สำคัญ ตอนที่เข้าไปลาท่านราวๆ สองทุ่ม ดิฉันอยู่รั้งท้ายคนอื่นๆ ที่ออกจากห้องไปแล้ว ดิฉันยังนั่งอยู่ริมเตียงท่าน...เมื่อคุณปู่หันมาดิฉันเกือบร้องกรี๊ด เพราะนัยน์ตาท่านไม่มีลูกตาดำค่ะ ที่จริงมันยังมีอยู่แต่กลายเป็นสีขาวหมดจด และม่านตาดำตรงกลางเป็นจุดสีแดงเหมือนมีถ่านคุอยู่ข้างใน

ดิฉันถลันออกจากห้อง และเล่าให้อาแก้วฟัง...เธอบอกเสียงสั่นๆ ว่าเมื่อเช้าก็เห็นแบบนี้เช่นกัน!

เราสรุปว่าต้องมีวิญญาณใดวิญญาณหนึ่งมาแฝงร่างคุณปู่อยู่แน่ๆ ดิฉันทราบโดยสัญชาตญาณว่าเขาผู้นั้นเป็นนักรบโบราณ เพราะทีท่าขรึมขลัง มีสง่า แต่มีแววอาลัยอาวรณ์และเสียใจถึงบางสิ่งบางอย่าง

รุ่งเช้าอาแก้วกับคุณย่านิมนต์พระมาทำสังฆทานในบ้าน เมื่อให้พระฟังท่านก็สวดมนต์ให้หลายบทเลยเชียว พออาแก้วกับคุณย่ากรวดน้ำแผ่ส่วนกุศลเสร็จ คุณปู่ก็เดินลงมาข้างล่างด้วยอาการมึนงง...อย่างไรก็ตาม ท่านหายเป็นปกติดีค่ะ

คุณปู่ดิฉันมีอายุยืนยาวมากถึงแก่กรรมเมื่ออายุ 95 ปี

ตลอดเวลาที่เหลือ ท่านไม่เคยลืมเรื่องนี้เลย แม้ขณะที่ถูกวิญญาณแฝงก็จะรู้สึกเหมือนหลับ ฝันว่าได้ไปอยู่ที่สนามรบที่นองเลือด ดิฉันเองก็จะไม่มีวันลืมเหตุการณ์แบบวิญญาณนักรบผู้นั้นเช่นกันค่ะ!



ขอบคุณเรื่องเล่าจากข่าวสด