โรงเรียนเก่าแก่

ประสบการณ์ที่จะเล่านะครับ เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวข้าพเจ้า รวมถึง รุ่นพี่ และรุ่นน้องอีกหลายท่าน ที่ยังไม่สามารถจะหาข้อสรุปของเหตูการณ์ได้เลย จนถึงทุกวันนี้


ผมเนี่ย เป็นนักเรียนพยาบาลทหาร (ไม่ขอเอ่ย ณ ที่นี้ นะครับว่า ของเหล่าทัพ ไหน) ซึ่งโรงเรียน ที่ข้าพเจ้าเรียนนั้น เป็นโรงเรียนเก่าแก่ที่มีประวัติ มากว่า 100 ปี แล้ว คือข้าพเจ้า จะ เรียน 2 ปี มีรุ่น พี่ ปี 2 กะ รุ่นน้อง ปี 1 เรื่องที่เกิด กับ ข้าพเจ้า นั้น เกิด ขึ้น เมื่อ ข้าพ เจ้า อยู่ ปี 1 วันนั้น ครับ ข้าพเจ้า เข้า ยาม ผลัด 2 คือ เข้า ตอน ตี 2 ถึง ตี 4 (ช่วงเวลา ยอด เยี่ยม เลย) คือลักษณะการเข้า เวรยามของ ปี 1 นั้น จะเป็นการยืนท่าตามระเบียบพัก ตลอด และ มองตรวจการณ์ ไปข้างหน้า วันนั้น ข้าพเจ้า รู้ สึกว่าหมวกยามที่ข้าพเจ้า ใส่ มัน ไม่กระชับ จึงกะว่า จะ เข้าไปเอากระดาษหนังสือพิมที่ห้องอ่านหนังสือมาลองหมวกด้านใน (ที่เข้ายามมี 2 ทีครับคือ หน้า บก.กับหน้าบันไดทางขึ้นที่พัก ซึ่งผม เข้า หน้า บันได ด้านขวาเป็นห้องฝ่ายปกครอง ด้านซ้ายจะเป็นห้อง อ่านหนังสือ) กล่องกระดาษหนังสือพิมพ์ อยู่หลังสุด ของห้อง จึงเดินเข้าไปเอา โดยไม่เปิดไฟเลย(กล้ามากเพราะท้ายห้องเป็นที่เก็บของ)ร้องเพลงไปด้วย(กลัวไง) จำได้ ว่าเพลง บอดี้สแลม

จู่ๆ ก้อ มีเสียง แหบๆ แห้งๆ ตะโกนบอกว่า "ไป!!! ออกไป ไกลๆ!!!"

เหวย เกิดไรขึ้น ก้อไม่ได้คิดอะไร แต่วิ่งออกมาจากห้อง(ขนาดไม่คิดไร) แต่ก้อทำใจดี สู้ เดินไปเปิดไฟห้อง ไม่ติด งานเข้าก้อยังทำใจเย็นไว้ เดินขึ้นไปนับคนดู สงสัยต้องมีคนแกล้งเราแน่ๆ ก้อไปนับ รุ่นพี่ก่อน ครบ! อ้า รุ่นน้องไง ไอ้พวกนี้ ชอบแกล้ง ครบ!! อ้าวใคร ว้า เพราะปกติ ยามวิกาลจะมีแค่ พวกข้าพเจ้า เท่านั้น ก้อเลย ไป บอก พี่ที่เข้า หัวหน้ายาม แกก้อบอกว่า เสียงแก่ๆๆ ใช่ไหม แกบอกว่า อาจารย์ขาวมั้ง(อาจารย์ขาวก้อ คือ โครงกระดูก ที่ให้นักเรียนศึกษา โครงสร้างของกระดูก )กรรม!! แล้วแกก้อ ให้ พระมาห้อยแล้วบอกว่า ไปเข้ายามต่อ ก้อไป พยายามไม่มอง แต่ ก้อ รู้สึกเสมอ ว่าเหมือนมีใครมาเกาะลูกกรงห้อง แล้วเขย่าตลอดสองชั่วโมง ผ่านไปด้วยความชอกช้ำ งานเข้าคนที่เข้ายามต่อข้าพเจ้าสิครับ

มันบอกว่ามาให้เห็นเป็นโครงเลย เดินผ่านเสาเล่น

มันไปเข้ายาม หน้าห้องพักเลย ไม่แค่นั้นนะครับ ช่วงที่รุ่นพี่ ออกฝึกภาคสนามครับ ครูฝึกจะไม่อนุญาตให้ นักเรียนออกนอก บริเวณการฝึกเด็ดขาด แกดันลืมของสำคัญที่ต้องใช้ ในตู้ ซึ่งแกก้อรบกวนให้ข้าพเจ้าไปเอาให้(คือพี่บัดดี้ครับ คล้ายๆๆ กับพี่รหัส ไรประมาณนี้ ครับ)$ผมเป็นน้องบัดดี้ก้อต้องช่วยเหลือแกสิครับ ซึ่ง ห้อพักพี่ปี สองนั้นกล่าวขานกันอย่างมากเพราะท้ายห้องตรงหน้าต่างหากมองออกไปจะเจอต้นโพธ์ขนาดใหญ่มั่ก แล้วก้อมีคนเคยเห็นไร แปลกๆๆ บ่อย แต่ห้องพี่ปีสองตอนแกฝึกภาค จะล็อคตลอดซึ่งแกก้อทราบดีครับว่าผมมันจอมงัดแงะ ก้อเข้าไปเอาของให้แกครับ แล้วจู่ๆก้อรู้สึกเหมือนมีเด็นปั่นจักรยานสามล้อ(แบบของเด็กน่ะครับ) ปั่นผ่านผมไป ก้อไม่เอะใจอะไร จน รู้สึกเหมือนว่ามีใครแอบผมอยู่หลังเสา นี่แหละครับวิ่งแทบไม่ทัน ดันใส่ชุดคนไข้ มานั่งร้องไห้ไรแถวนี้ หันมาสบตากันด้วย เท่านั้นแหละครับ ออกประตูแทบไม่ทัน

รุ่นพี่เล่าว่าบางวันแกขึ้นมานับเพื่อนก่อนออกยาม แกก้อเจอเหมือนมีใครมานั่งโทรศัพท์ อยู่หลังเสา

พอไปดูก้อ ต้องตกใจ ใครก้อไม่รู้หน้าไม่คุ้น(คือไม่คุ้นว่าเป็นคนหรือเปล่า) จับไข้ไปหลายอาทิตย์ คือห้องสมุดเก่าของโรงเรียนน่ะครับ จะมี เด็กดองอยู่ ซึ่งผมจะผูกพันธ์กับห้องนี้มากเพราะเข้าไปซ้อมดนตรีบ่อย เค้าก้ออาจอยากจะมาเล่นกับผมก้อได้ แต่!!!!!!!!แล้วคนไข้ คนนั้นล่ะ ใครกัน ไม่แค่นั้นนะครับบางเวลาที่ผมไปฝึกงานห้องคลอดก้อมักจะเจอเหมือนมีเด็กมานั่งอยู่บนตู้แช่

ไว้ว่างๆๆ จากการทำงาน จะมาเล่าให้ฟังอีกนะครับ เพราะเอาเวลางานมาแอบเล่นเนท


ขอบคุณเรื่องเล่าจากช็อคเอฟเอ็ม