จนกว่าจะถึงวันนั้น

"เปิ้ล" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโลกหน้า

คุณเคยได้ยินคำว่า "ลูกหลง" ไหมคะ? ไม่ใช่ลูกปืน แต่เป็นลูกคนนี่แหละ! หมายถึงลูกที่มาเกิดเป็นคนสุดท้องที่แม่ (เกือบ) แก่ และพี่ๆ เขาโตๆ กันไปหมดแล้ว

เจ้าตัวเล็กก็ "หลง" มาเกิดจึงเป็นขวัญใจของบ้านไปโดยปริยาย พ่อแม่ปู่ย่าตายายทั้งรักทั้งหลง เพราะมันช่างน่ารักน่าเอ็นดูซะเหลือเกิน พวกพี่ๆ ก็พลอยเห่อไปด้วย เห็นมันเป็นตุ๊กตาตัวจ้อย พี่สาวคนโตอายุ 15 อย่างหนูก็ได้ซ้อมบท "คุณแม่" ไปในตัว

แม่มีลูก 3 คนคือ หนูเอง น้องเป้ และน้องแป้ง อายุ 15, 12 และ 10 ขวบตามลำดับ แม่บอกว่าคิดว่าพอแล้ว มีมาตั้ง 3 คนซนๆ ทั้งนั้น กว่าจะเลี้ยงมาโตขนาดนี้เหนื่อยแทบตาย...นี่แม่พูดนะคะไม่ใช่หนูพูด แต่แล้วเมื่อน้องแป้งอายุย่างเข้าปีที่สิบเอ็ด แม่ก็ตั้งท้อง!

โอ้โฮ...ตื่นเต้นกันทั้งบ้านเลยค่ะ รวมทั้งตัวหนูเองด้วย ตอนที่น้องชายกับน้องสาวมาเกิดน่ะหนูยังเด็กเกินไป แต่ตอนนี้แม่จะมีน้องตัวแดงๆ ให้หนูเล่นอีก โอ๊ย! ดีใจจัง หนูว่าดีกว่าตุ๊กตาบลายธ์ตั้งเยอะ...แล้วแม่ก็เจ็บท้องไปโรงพยาบาล แล้วน้องก็ออกมาให้หนูเห็นหน้า

แกน่ารักมากจริงๆ เป็นเด็กผู้หญิงผิวขาวนวลเนียนอมชมพู ใบหน้ากลม ปากแดง ตาโตเรียวยาว หนูเป็นคนตั้งชื่อนะคะ จะตั้งให้หยดย้อยเชียว หนูให้น้องชื่อน้องปรางค่ะ...แก้มของน้องสวยเหมือนมะปรางสุก หนูชอบอุ้มน้องแนบอก กอดเบาๆ เห่กล่อมและค่อยๆ จูบ แกหอมมาก จูบไม่เบื่อเลย แม่มองน้องปรางทีไรก็น้ำตาคลอด้วยความปีติตื้นตัน แม่ชอบจับมือเล็กๆ ของน้องมาจูบทีละนิ้ว...อายุไม่เท่าไหร่ปรางก็ช่างคุย ส่งเสียงอ้อแอ้ จีบปากจีบคอ

ทั้งบ้านเหมือนจะมีแต่ความสุขและความรักอย่างเต็มเปี่ยม!

แต่แล้วเรื่องร้ายก็เกิดขึ้น น้องปรางไม่สบายค่ะ ตอนนั้นแกอายุได้ 4 เดือนพอดี

หนูไม่อยากโทษใครหรอกนะ แต่วันนั้นมีเพื่อนแม่มาเยี่ยม หนูไม่ชอบเลยเพราะเขาพูดมากและชอบยืมตังค์แม่ วันนั้นเขาพาลูกชายอายุ 5-6 ขวบมาด้วย เด็กเวรคนนั้นมันก้มหน้ามาเกือบชิดน้องปรางของหนูแล้วแกล้งไอใส่ แม่มันหัวเราะขำลูก ส่วนแม่หนูหน้าเจื่อนเลยค่ะ...แล้วน้องปรางก็ติดหวัดมัน

น้องเป็นไข้สูงและชัก หอบตัวโยน ปากแดงๆ กลับดำคล้ำ ดวงตาปรอย มองทุกคนอย่างน่าสงสาร หนูร้องไห้ สวดมนต์ ยอมแลกกับทุกอย่างให้น้องหาย แต่ไม่เป็นผลค่ะ น้องปรางมีอาการแทรกซ้อน ปอดบวม...ในที่สุดแกก็จากไป

พวกเราทุกคนหัวใจสลาย แม่ร้องไห้แทบขาดใจตายตามลูก หนูสงสารแม่มากเพราะอาการหนัก นอนซม คุณย่าร้องไห้ขณะสั่งให้คนเอาเสื้อผ้า เบาะและเปลของน้องปรางไปเก็บ เพราะแม่เห็นสิ่งของพวกนี้ไม่ได้เลย

แม่มีอาการน่าเป็นห่วงจริงๆ หนูหดหู่และโกรธแค้นมาก ภาพที่น้องอาการหนักก่อนตายมันทรมานใจหนู...เจ็บปวด ทรมาน หายใจไม่ออกมากกว่าน้องซะอีก แล้วแม่จะแค่ไหน

หนูนอนร้องไห้คิดถึงน้องทุกคืน แขนหนูว่างเปล่า...แล้วคืนนั้นหนูก็ฝันไป...

ในฝันหนูอยู่ในทุ่งหญ้าบนเนินเขา อากาศเย็นชื่นใจ แสงสว่างแจ่มใส หนูเห็นคุณยายที่ตายไปเมื่อ 3 ปีก่อน...ท่านอุ้มน้องปรางอย่างทะนุถนอม แล้วส่งให้หนูอุ้มแป๊บนึงด้วย...หนูจูบน้อง แกน่ารักเหมือนเดิม แกหัวเราะพลางจับนิ้วหนูไปกำแน่น แล้วคุณยายก็บอกหนูให้บอกแม่ว่า น้องสบายดี อยู่กับคุณยาย...ท่านว่าพยายามจะไปบอกแม่ แต่แม่เศร้าจนปิดกั้นหัวจิตหัวใจไว้หมด คุณยายเข้าไปไม่ถึงแม่เลย

พอเล่าให้แม่ฟัง แม่ลูบหัวหนู น้ำตาซึม...หนูรู้ว่าแม่ไม่เชื่อหรอก!

และแล้ววันหนึ่ง ขณะที่แม่นอนดูทีวี แต่คงใจลอยมากกว่า แม่จ้องจดไปเรื่อยๆ ทันใดนั้น แม่เหลือบไปที่ประตูที่จะเปิดไปห้องกินข้าว แม่ตกตะลึงและลุกขึ้นนั่ง หนูมองตามตาแม่ไปแต่ไม่เห็นอะไรเลย นอกจากแสงเหมือนแดดส่อง มีสายรุ้งแปลกๆ ปรากฏอยู่ คล้ายมันสะท้อนมาจากไหนสักที่หนึ่ง...

"เปิ้ลเห็นมั้ยลูก?" แม่ถามเบาๆ "เห็นอย่างแม่มั้ย?"

ขณะที่หนูเห็นเป็นแสงแดดและสายรุ้ง แม่เห็นคุณยายยืนอุ้มน้องปรางและยิ้มให้แม่ จากนั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไป

แม่เชื่อหนูแล้ว หนูดีใจ หนูฝันถึงคุณยายจริงๆ ไม่ได้คิดไปเอง! เรื่องจริงที่หนูดีใจสุดขีดก็คือ น้องปรางยังมีชีวิตอยู่ในโลกโน้น...อยู่กับคุณยายอย่างอบอุ่นและปลอดภัย

หนูรู้ว่าเราเล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อเต็มร้อยสักเท่าไหร่ พวกเขาก็ต้องคิดอยู่ดีแหละว่าหนูกับแม่เสียใจจนเพ้อเจ้อ! แต่ช่างเถอะ หนูกับแม่ได้รับรู้ เราเชื่อมั่นและศรัทธาก็พอแล้ว แม่อาการดีขึ้นมาก ถึงจะเศร้าแต่ก็มีความหวัง ...คือหวังว่าจะได้กลับไปอยู่กับคนที่แม่รักหลังจากชีวิตในโลกนี้ปิดฉากลง

หนูเล่ามาเป็นกำลังใจกับคนที่สูญเสียคนที่รักไป ไม่ใช่ไม่มีวันกลับนะคะ มีแน่ๆ ล่ะค่ะ...วันที่เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก!



ขอบคุณเรื่องเล่าจากข่าวสด