"นายจ๊อด" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อไปยิงนกในป่าช้า
สมัยเด็กผมอยู่สองพี่น้อง สุพรรณบุรี วัดไผ่โรงวัวกำลังดัง ผู้คนแห่มาเที่ยวกันคึ่กๆ มาดูรูปปั้นผีเปรตน่าขนหัวลุกชะมัด...ตาเพี้ยนขี้เมาก็มีเรื่องผีมาเล่าที่ร้านเจ๊กเตี้ยเหมือนกัน
แกกำลังล่องเรือมาตอนโพล้เพล้ ได้ยินเสียงบุกหญ้าสวบสาบบนตลิ่ง แถมมีเสียงเป่าปากวี้ดๆ หวิวๆ น่าขนหัวลุก พอหันไปมองก็หวิดพลัดตกเรือให้ได้ เพราะเจอะเจออสูรกายสูงโย่งเย่งเท่าต้นตาล กำลังก้มลงมองเขม็ง
"ข้างี้จ้วงแจวน้ำบานเลย หน็อยแน่ะ...อยู่ดีไม่ว่าดี ดันถูกเปรตหลอกเช้ย!"
"เอ็งเมาเพียบมาละซี" ตาหนัก-คู่หูร้องขัดขึ้น "เห็นเปรตปูนในวัดก็นึกว่าเปรตจริง ดีไม่ดีจะเห็นผีสาวๆ เพิ่งลงจากต้นงิ้วมาแอ่นอกโทงเทงให้ท่าก็ได้นาเอ็งนา..."
พวกเราฮาครืน เพราะสองเกลอวัยดึกนี่ชอบขัดคอกันเป็นประจำ ไม่ว่าในวงเหล้าหรือวงกาแฟ ข้างลุงแร่มคนบางปลาม้าก็ไม่ยอมน้อยหน้า
"บ้านข้าน่ะอยู่หลังวัดซะด้วย ตกกลางค่ำกลางคืนละก็กลุ้มชิบหา...ไม่เป็นอันหลับอันนอนกันเป็นประ จำ"
"ทำไมล่ะลุงแร่ม?" พวกเราชะเง้อเข้าไปหาชนิดคอยืดคอยาวตามๆ กัน
"ก็ผีมันคุยกันให้แซ่น่ะซี! บางทีก็หัวเราะคิกคัก บางทีก็ร้องไห้โหยหวน...แม้! ไอ้หมาปากเปราะก็เอาแต่เห่าหอนหนวกหูจะตายชัก บางคืนข้างบ้านทนไม่ไหวต้องโผล่หน้าต่างไปด่ามัน...เฮ้ย! คนเขาจะหลับจะนอนกันโว้ย ไอ้ผีชิบหา...เออ! ค่อยเงียบเสียงไปหน่อย"
ตาหนักซดเหล้าฮวบ "มันอยากฟังอีแซวละมั้ง? ตัวดีๆ อย่างยายต่วน ยายทองอยู่ก็มาตายหมด เอ็งน่าจะหารุ่นใหม่ๆ อย่างแม่ขวัญจิตไปเล่นอีแซวให้มันฟัง ข้าว่ามันคงติดใจมาออกันเต็มป่าช้าทุกคืน"
ลุงแร่มค้อนควัก พวกเราฮาครืน แต่เรื่องผีๆ สางๆ ก็ยังติดอกติดใจเด็กๆ ไม่รู้ลืม
จนกระทั่งวันหนึ่งก็เจอดีเข้าจังเบอร์!
ที่ว่าเจอดีเพราะไอ้แม่นยิงนกยิงหนูจนแทบหมดเกลี้ยงแล้ว มันอยากทำบาปต่อ เลยชวนเพื่อนๆ ไปที่วัด แต่โดนสมภารไล่ตะเพิด เลยไปตั้งหลักที่หลังวัดใกล้ๆ ป่าช้า
ขึ้นชื่อว่าป่าช้าซะอย่าง ไม่ว่ากลางคืนหรือกลางวันมันก็วิเวกวังเวงพอๆ กัน ยกเว้นแต่วันเผาผีค่อยครึกครื้นหน่อย ผู้คนคึ่กๆ แถมมีการโปรยทานก่อนเผาผีให้แย่งกันสนุกไป
วันนั้นเราหลุดเข้าไปในความเปล่าเปลี่ยว อากาศยามบ่ายใกล้เย็นค่อนข้างหนาว ลมนิ่ง ใบไม้ไม่กระดิก กลิ่นอับๆ สาบๆ สางๆ ลอยกรุ่นมาเข้าจมูก
นั่นโรงทึม โน่นเมรุผี มีทั้งฮวงซุ้ย หลุมศพทั้งเก่าและใหม่ระเกะระกะไปหมด มองดูชื่อกับวันเกิดวันตาย...แหม! มีทั้งผู้หญิงผู้ชาย ทั้งแก่ทั้งสาว บางรายเพิ่งจะ 22-23 ปีเท่านั้นเอง กำลังสาวกำลังแส้แท้ๆ มาตายเสียได้ ตอนก่อนตายคงจะสะสวยน่าดู
เฮ้อ...ตอนนี้ก็เน่าเปื่อย กลายเป็นเหยื่อหนอนจนเหลือแต่ซาก หรือโครงกระดูกเท่านั้นเอง!
"เฮ้ย! มีนกเขาด้วยโว้ย!"
เสียงไอ้บ่ายร้องเอะอะ ผมหันขวับไปมอง ไอ้แม่นกำลังด่าเบาๆ เพราะมันกำลังเงื้อหนังสติ๊กพอดี!
นกตัวนั้นเกาะอยู่บนเนินดิน ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นหลุมศพ เอียงคอมองจนน่าสงสาร ไอ้แม่นยิงผลัวะทันใด
แทบไม่อยากเชื่อตาตัวเอง ที่นกตัวนั้นยังยืนนิ่งอยู่ตามเดิม!
ไอ้แม่นยิงผิด แต่นกไม่ยักตกใจ แถมไม่หนีหรอกแฮะ เอาแต่เอียงคอมองไปมาเหมือน จะท้าทายอยู่ในที เล่นเอาไอ้แม่นสบถเบาๆ แล้วล้วงกระสุนออกมาเล็งใหม่...ขณะที่ผมนึกเอะใจชอบกล...
แสงสว่างจางหายเพราะมีเมฆหนาๆ มาบดบัง ผมหนาวเยือกตั้งแต่ต้นคอไปยันก้นกบบัดดล!
ไอ้แม่นยิงหวือ...ไม่โดนเป้าตามเคย เสียงยอดไม้ไหวครืนราวกับเสียงใครกำลังหัวเราะเย้ยหยัน...ไม่มีนก เขาตัวเขื่องนั่นแล้ว แต่มีร่างแร้งทึ้งผมกระเซิงนั่งจ้องมองเราเขม็ง
เสียงแผดร้องดังลั่นแสบแก้วหู ไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร เพราะผมหูอื้อตาลายพร่า ตะกายออกมาไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไอ้บ่ายที่เคยเชื่องช้าน่ะ ตอนนี้มันวิ่งออกหน้าไม่คิดชีวิต ไอ้แม่นตะโพงตามติดราวกับลมพัด...ส่วนผมล้มลุกคลุกคลานกว่าจะไปถึงโบสถ์ก็เหนื่อยแทบจะขาดใจตาย
ตั้งแต่นั้นมา พวกนกหนู กระรอกกระแตก็อยู่เย็นเป็นสุข เพราะนกเขาเจ้ากรรมตัวนั้นแท้ๆ ที่ทำให้ไอ้แม่นขว้างหนังสติ๊กเข้ากอไผ่...โดนผีหลอกสาหัสจนเข็ดหลาบไปตามๆ กันเลยครับ!
สมัยเด็กผมอยู่สองพี่น้อง สุพรรณบุรี วัดไผ่โรงวัวกำลังดัง ผู้คนแห่มาเที่ยวกันคึ่กๆ มาดูรูปปั้นผีเปรตน่าขนหัวลุกชะมัด...ตาเพี้ยนขี้เมาก็มีเรื่องผีมาเล่าที่ร้านเจ๊กเตี้ยเหมือนกัน
แกกำลังล่องเรือมาตอนโพล้เพล้ ได้ยินเสียงบุกหญ้าสวบสาบบนตลิ่ง แถมมีเสียงเป่าปากวี้ดๆ หวิวๆ น่าขนหัวลุก พอหันไปมองก็หวิดพลัดตกเรือให้ได้ เพราะเจอะเจออสูรกายสูงโย่งเย่งเท่าต้นตาล กำลังก้มลงมองเขม็ง
"ข้างี้จ้วงแจวน้ำบานเลย หน็อยแน่ะ...อยู่ดีไม่ว่าดี ดันถูกเปรตหลอกเช้ย!"
"เอ็งเมาเพียบมาละซี" ตาหนัก-คู่หูร้องขัดขึ้น "เห็นเปรตปูนในวัดก็นึกว่าเปรตจริง ดีไม่ดีจะเห็นผีสาวๆ เพิ่งลงจากต้นงิ้วมาแอ่นอกโทงเทงให้ท่าก็ได้นาเอ็งนา..."
พวกเราฮาครืน เพราะสองเกลอวัยดึกนี่ชอบขัดคอกันเป็นประจำ ไม่ว่าในวงเหล้าหรือวงกาแฟ ข้างลุงแร่มคนบางปลาม้าก็ไม่ยอมน้อยหน้า
"บ้านข้าน่ะอยู่หลังวัดซะด้วย ตกกลางค่ำกลางคืนละก็กลุ้มชิบหา...ไม่เป็นอันหลับอันนอนกันเป็นประ จำ"
"ทำไมล่ะลุงแร่ม?" พวกเราชะเง้อเข้าไปหาชนิดคอยืดคอยาวตามๆ กัน
"ก็ผีมันคุยกันให้แซ่น่ะซี! บางทีก็หัวเราะคิกคัก บางทีก็ร้องไห้โหยหวน...แม้! ไอ้หมาปากเปราะก็เอาแต่เห่าหอนหนวกหูจะตายชัก บางคืนข้างบ้านทนไม่ไหวต้องโผล่หน้าต่างไปด่ามัน...เฮ้ย! คนเขาจะหลับจะนอนกันโว้ย ไอ้ผีชิบหา...เออ! ค่อยเงียบเสียงไปหน่อย"
ตาหนักซดเหล้าฮวบ "มันอยากฟังอีแซวละมั้ง? ตัวดีๆ อย่างยายต่วน ยายทองอยู่ก็มาตายหมด เอ็งน่าจะหารุ่นใหม่ๆ อย่างแม่ขวัญจิตไปเล่นอีแซวให้มันฟัง ข้าว่ามันคงติดใจมาออกันเต็มป่าช้าทุกคืน"
ลุงแร่มค้อนควัก พวกเราฮาครืน แต่เรื่องผีๆ สางๆ ก็ยังติดอกติดใจเด็กๆ ไม่รู้ลืม
จนกระทั่งวันหนึ่งก็เจอดีเข้าจังเบอร์!
ที่ว่าเจอดีเพราะไอ้แม่นยิงนกยิงหนูจนแทบหมดเกลี้ยงแล้ว มันอยากทำบาปต่อ เลยชวนเพื่อนๆ ไปที่วัด แต่โดนสมภารไล่ตะเพิด เลยไปตั้งหลักที่หลังวัดใกล้ๆ ป่าช้า
ขึ้นชื่อว่าป่าช้าซะอย่าง ไม่ว่ากลางคืนหรือกลางวันมันก็วิเวกวังเวงพอๆ กัน ยกเว้นแต่วันเผาผีค่อยครึกครื้นหน่อย ผู้คนคึ่กๆ แถมมีการโปรยทานก่อนเผาผีให้แย่งกันสนุกไป
วันนั้นเราหลุดเข้าไปในความเปล่าเปลี่ยว อากาศยามบ่ายใกล้เย็นค่อนข้างหนาว ลมนิ่ง ใบไม้ไม่กระดิก กลิ่นอับๆ สาบๆ สางๆ ลอยกรุ่นมาเข้าจมูก
นั่นโรงทึม โน่นเมรุผี มีทั้งฮวงซุ้ย หลุมศพทั้งเก่าและใหม่ระเกะระกะไปหมด มองดูชื่อกับวันเกิดวันตาย...แหม! มีทั้งผู้หญิงผู้ชาย ทั้งแก่ทั้งสาว บางรายเพิ่งจะ 22-23 ปีเท่านั้นเอง กำลังสาวกำลังแส้แท้ๆ มาตายเสียได้ ตอนก่อนตายคงจะสะสวยน่าดู
เฮ้อ...ตอนนี้ก็เน่าเปื่อย กลายเป็นเหยื่อหนอนจนเหลือแต่ซาก หรือโครงกระดูกเท่านั้นเอง!
"เฮ้ย! มีนกเขาด้วยโว้ย!"
เสียงไอ้บ่ายร้องเอะอะ ผมหันขวับไปมอง ไอ้แม่นกำลังด่าเบาๆ เพราะมันกำลังเงื้อหนังสติ๊กพอดี!
นกตัวนั้นเกาะอยู่บนเนินดิน ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นหลุมศพ เอียงคอมองจนน่าสงสาร ไอ้แม่นยิงผลัวะทันใด
แทบไม่อยากเชื่อตาตัวเอง ที่นกตัวนั้นยังยืนนิ่งอยู่ตามเดิม!
ไอ้แม่นยิงผิด แต่นกไม่ยักตกใจ แถมไม่หนีหรอกแฮะ เอาแต่เอียงคอมองไปมาเหมือน จะท้าทายอยู่ในที เล่นเอาไอ้แม่นสบถเบาๆ แล้วล้วงกระสุนออกมาเล็งใหม่...ขณะที่ผมนึกเอะใจชอบกล...
แสงสว่างจางหายเพราะมีเมฆหนาๆ มาบดบัง ผมหนาวเยือกตั้งแต่ต้นคอไปยันก้นกบบัดดล!
ไอ้แม่นยิงหวือ...ไม่โดนเป้าตามเคย เสียงยอดไม้ไหวครืนราวกับเสียงใครกำลังหัวเราะเย้ยหยัน...ไม่มีนก เขาตัวเขื่องนั่นแล้ว แต่มีร่างแร้งทึ้งผมกระเซิงนั่งจ้องมองเราเขม็ง
เสียงแผดร้องดังลั่นแสบแก้วหู ไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร เพราะผมหูอื้อตาลายพร่า ตะกายออกมาไม่รู้เหนือรู้ใต้ ไอ้บ่ายที่เคยเชื่องช้าน่ะ ตอนนี้มันวิ่งออกหน้าไม่คิดชีวิต ไอ้แม่นตะโพงตามติดราวกับลมพัด...ส่วนผมล้มลุกคลุกคลานกว่าจะไปถึงโบสถ์ก็เหนื่อยแทบจะขาดใจตาย
ตั้งแต่นั้นมา พวกนกหนู กระรอกกระแตก็อยู่เย็นเป็นสุข เพราะนกเขาเจ้ากรรมตัวนั้นแท้ๆ ที่ทำให้ไอ้แม่นขว้างหนังสติ๊กเข้ากอไผ่...โดนผีหลอกสาหัสจนเข็ดหลาบไปตามๆ กันเลยครับ!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
