"ฉันทนา" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากโรงงานผีดุ
วันนี้ดิฉันมีเรื่องน่ากลัวมากๆ มาเล่าสู่กันฟังค่ะ ท่านที่ไม่เชื่อว่าผีมีจริงอ่านแล้วอาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้นะคะ
ถือคติ "ไม่เชื่ออย่าลบหลู่" เป็นวิธีปลอดภัยที่สุดค่ะ!
เมื่อราวสิบปีก่อน ดิฉันไปทำงานที่จังหวัดชลบุรี เป็นโรงงานผลิตอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ของชาวไต้หวัน มีขนาดใหญ่มาก พนักงานรวมแล้วถึงพันกว่าคน มีทั้งคนท้องถิ่นและคนต่างจังหวัด ต้องทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน โดยแบ่งเป็นสองผลัด
ดิฉันพบเหตุการณ์น่าขนหัวลุกเมื่อทำงานตอนกลางคืน!
กลุ่มเราทำงานที่ชั้นสาม อยู่แผนกวีซีดี ใกล้ๆ กับแผนกคีย์บอร์ด ด้านข้างเป็นห้องสโตร์ที่เปิดเฉพาะตอนกลางวัน ได้พักตอนตีหนึ่งเพื่อกินข้าวและนอนพักผ่อน เริ่มทำงานตอนตีสอง ต้องรีบกินและรีบนอนเพราะเวลาน้อยนิด
พวกเราทั้งหมด 8 คนนอนพักเรียงกันเป็นแถว ส่วนมากไม่ค่อยได้พูดคุยกันหรอกค่ะ เนื่องจาก อยากงีบเอาแรงเพื่อลุกมาทำงานต่อมากกว่า
ระยะแรกๆ ก็ไม่มีอะไร แต่ต่อมาไม่นานก็ถูกผีอำกันแทบทุกคน!
บางคนนอนดิ้นรนฮึดฮัดจนคนอื่นๆ หันไปมอง เห็นเขาหลับตาแต่หายใจแรง ขยับตัวได้นิดหน่อยเหมือนคนโดนมัด พอไปเขย่าให้รู้สึกตัวก็ลืมตาโพลง หอบฮั่กๆ หน้าซีด ตัวสั่น เล่าว่าถูกผีอำ!
บางคนนอนร้องไห้จนเพื่อนๆ ตื่น มีอาการคล้ายคนแรก เมื่อโดนปลุกก็ลุกขึ้นมาหอบตัวโยน นัยน์ตาเหลือกลาน บอกว่ามีใครไม่รู้เป็นผู้ชายตัวดำๆ มานอนทับจนหนักอึ้ง หายใจแทบไม่ออกเหมือนคน จมน้ำ
ดิฉันเองก็เคยโดนดีด้วยเหมือนกันค่ะ! ขณะที่เคลิ้มหลับก็เห็นผู้หญิงแก่ๆ สองคน นุ่งโจงกระเบน สวมเสื้อแขนกระบอก ตัดผมสั้น นัยน์ตาลุกวาวน่ากลัวกำลังเดินเข้ามาหา แว่วเสียงเยือกเย็นมากระทบหูว่า..ไปด้วยกัน ข้ามารับเจ้าแล้ว!
ขาดคำ ร่างทั้งสองก็โถมเข้าใส่ ดิฉันตกใจสุดขีดจึงกรีดร้องขึ้น พอสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เห็นเพื่อนๆ รุมล้อมอยู่ข้างเตียง เลยเล่าเรื่องน่ากลัวที่เจอมาให้ฟัง..ไม่รู้ว่าฝันหรือจริงกันแน่?
มีเพื่อนคนหนึ่งชื่อพี่นุช ท่าทางเข้มแข็งกว่าคนอื่นๆ บอกว่าที่นี่ผีดุ เจ้าที่แรง ขนาดเราจุดธูปบอกกล่าวแล้วก็ยังไม่วายมีเรื่องน่าขนหัวลุก ต้องหาทางป้องกันไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่องร้ายแรงกว่านี้..พี่นุชบอกว่าอาทิตย์นี้จะกลับบ้านที่จังหวัดตราด เอาน้ำมนต์กับสายสิญจน์มาให้พวกเราไว้ป้องกันตัว
คืนต่อมาก็เกิดเรื่องขึ้นกับสมปอง!
เธอนอนพักติดๆ กับดิฉัน ผิวขาว ร่างเล็ก ค่อนข้างจะใจอ่อนและขี้กลัวที่สุดในกลุ่มพวกเรา ขณะที่ทุกคนเคลิ้มหลับก็ได้ยินเสียงดิ้นรนเบาๆ ตามด้วยเสียงอึกๆ อักๆ และเสียงหอบหายใจถี่แรง..สมปองนั่นเองที่กำลังถูกผีอำ
พวกเราช่วยกันปลุกเขย่าตัวเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ยิ่งดิ้นรนฮึดฮัด น้ำตาไหลพรากพี่นุชดึงตัวขึ้นนั่ง สมปองก็ยังหลับตาปี๋ กระทั่งโดนตบหลังแรงๆ ถึงสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลงแล้วร้องไห้โฮ..
อีกพักใหญ่ๆ สมปองก็เล่าเรื่องน่าขนหัวลุกให้พวกเราฟัง!
ขณะที่เพิ่งเคลิ้มหลับไป ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งมาจูงมือออกจากห้อง มารู้ตัวอีกทีก็ยืนอยู่ที่ชายน้ำแห่งหนึ่ง จะเป็นบึงใหญ่หรือแม่น้ำลำคลองก็ไม่ทราบเพราะมีแต่ความมืดสลัวเงียบเชียบและเยือกเย็น ลมพัดวู่หวิวคร่ำครวญคล้ายเสียงสะอื้นแทบไม่ขาดสาย
มีเรือจ้างลำหนึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ ร่างดำๆ สามร่างนั่งตัวแข็งทื่อคล้ายหุ่นอยู่กลางลำ ที่ท้ายเรือมีผู้หญิงคนหนึ่งถือแจว แต่งตัวคล้ายคนโบราณแบบเดียวกับคนที่พาเธอมา
"เอ้า..รีบลงเรือเร็วๆ เข้า ได้มาสามคนรวมเอ็งก็เป็นสี่พอดี..เราไปกันได้แล้วโว้ย!" เสียงเย็นๆ ดังอยู่ข้างหู สมปองเกือบจะก้าวลงเรือแล้ว แต่ฉุกใจวูบขึ้นมาได้ว่า ถ้าขืนลงเรือไปด้วยก็เท่ากับยินยอมไปสู่ปรโลก..ดินแดนมรณะอย่างแน่นอน!
รีบสลัดมือออกแล้ววิ่งหนี ผู้หญิงน่ากลัวนั่นไล่ตามคว้าข้อมือไว้ได้ สมปองก็ต่อสู้ดิ้นรนอย่างเต็มที่ ดิ้นพลางร้องพลางด้วยความหวาดกลัวสุดขีด จนกระทั่งลืมตาเห็นพวกเราแล้วร้องไห้โฮ..ทั้งกลัวทั้งดีใจที่รอดตายมาได้
สมปองบอกว่าจะลาออกเพราะกลัวว่าคราวหน้าคงไม่รอด แต่พี่นุชปลอบให้อดทนไว้..แล้วเธอก็เอาน้ำมนต์กับสายสิญจน์มาผูกข้อมือให้เรา เรื่องน่ากลัวก็หายไปนับแต่นั้น
ต่อมา เราได้รู้เรื่องจากคนเก่าๆ แถวนั้นเล่าว่า แต่เดิมที่นั่นเคยเป็นบึงใหญ่ แล้วถูกถมเพื่อสร้างโรงงานนี้มาตั้ง 20 กว่าปีก่อน เจ้าที่แรงจริงๆ ค่ะ!
วันนี้ดิฉันมีเรื่องน่ากลัวมากๆ มาเล่าสู่กันฟังค่ะ ท่านที่ไม่เชื่อว่าผีมีจริงอ่านแล้วอาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้นะคะ
ถือคติ "ไม่เชื่ออย่าลบหลู่" เป็นวิธีปลอดภัยที่สุดค่ะ!
เมื่อราวสิบปีก่อน ดิฉันไปทำงานที่จังหวัดชลบุรี เป็นโรงงานผลิตอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ของชาวไต้หวัน มีขนาดใหญ่มาก พนักงานรวมแล้วถึงพันกว่าคน มีทั้งคนท้องถิ่นและคนต่างจังหวัด ต้องทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน โดยแบ่งเป็นสองผลัด
ดิฉันพบเหตุการณ์น่าขนหัวลุกเมื่อทำงานตอนกลางคืน!
กลุ่มเราทำงานที่ชั้นสาม อยู่แผนกวีซีดี ใกล้ๆ กับแผนกคีย์บอร์ด ด้านข้างเป็นห้องสโตร์ที่เปิดเฉพาะตอนกลางวัน ได้พักตอนตีหนึ่งเพื่อกินข้าวและนอนพักผ่อน เริ่มทำงานตอนตีสอง ต้องรีบกินและรีบนอนเพราะเวลาน้อยนิด
พวกเราทั้งหมด 8 คนนอนพักเรียงกันเป็นแถว ส่วนมากไม่ค่อยได้พูดคุยกันหรอกค่ะ เนื่องจาก อยากงีบเอาแรงเพื่อลุกมาทำงานต่อมากกว่า
ระยะแรกๆ ก็ไม่มีอะไร แต่ต่อมาไม่นานก็ถูกผีอำกันแทบทุกคน!
บางคนนอนดิ้นรนฮึดฮัดจนคนอื่นๆ หันไปมอง เห็นเขาหลับตาแต่หายใจแรง ขยับตัวได้นิดหน่อยเหมือนคนโดนมัด พอไปเขย่าให้รู้สึกตัวก็ลืมตาโพลง หอบฮั่กๆ หน้าซีด ตัวสั่น เล่าว่าถูกผีอำ!
บางคนนอนร้องไห้จนเพื่อนๆ ตื่น มีอาการคล้ายคนแรก เมื่อโดนปลุกก็ลุกขึ้นมาหอบตัวโยน นัยน์ตาเหลือกลาน บอกว่ามีใครไม่รู้เป็นผู้ชายตัวดำๆ มานอนทับจนหนักอึ้ง หายใจแทบไม่ออกเหมือนคน จมน้ำ
ดิฉันเองก็เคยโดนดีด้วยเหมือนกันค่ะ! ขณะที่เคลิ้มหลับก็เห็นผู้หญิงแก่ๆ สองคน นุ่งโจงกระเบน สวมเสื้อแขนกระบอก ตัดผมสั้น นัยน์ตาลุกวาวน่ากลัวกำลังเดินเข้ามาหา แว่วเสียงเยือกเย็นมากระทบหูว่า..ไปด้วยกัน ข้ามารับเจ้าแล้ว!
ขาดคำ ร่างทั้งสองก็โถมเข้าใส่ ดิฉันตกใจสุดขีดจึงกรีดร้องขึ้น พอสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เห็นเพื่อนๆ รุมล้อมอยู่ข้างเตียง เลยเล่าเรื่องน่ากลัวที่เจอมาให้ฟัง..ไม่รู้ว่าฝันหรือจริงกันแน่?
มีเพื่อนคนหนึ่งชื่อพี่นุช ท่าทางเข้มแข็งกว่าคนอื่นๆ บอกว่าที่นี่ผีดุ เจ้าที่แรง ขนาดเราจุดธูปบอกกล่าวแล้วก็ยังไม่วายมีเรื่องน่าขนหัวลุก ต้องหาทางป้องกันไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่องร้ายแรงกว่านี้..พี่นุชบอกว่าอาทิตย์นี้จะกลับบ้านที่จังหวัดตราด เอาน้ำมนต์กับสายสิญจน์มาให้พวกเราไว้ป้องกันตัว
คืนต่อมาก็เกิดเรื่องขึ้นกับสมปอง!
เธอนอนพักติดๆ กับดิฉัน ผิวขาว ร่างเล็ก ค่อนข้างจะใจอ่อนและขี้กลัวที่สุดในกลุ่มพวกเรา ขณะที่ทุกคนเคลิ้มหลับก็ได้ยินเสียงดิ้นรนเบาๆ ตามด้วยเสียงอึกๆ อักๆ และเสียงหอบหายใจถี่แรง..สมปองนั่นเองที่กำลังถูกผีอำ
พวกเราช่วยกันปลุกเขย่าตัวเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ยิ่งดิ้นรนฮึดฮัด น้ำตาไหลพรากพี่นุชดึงตัวขึ้นนั่ง สมปองก็ยังหลับตาปี๋ กระทั่งโดนตบหลังแรงๆ ถึงสะดุ้งเฮือก ลืมตาโพลงแล้วร้องไห้โฮ..
อีกพักใหญ่ๆ สมปองก็เล่าเรื่องน่าขนหัวลุกให้พวกเราฟัง!
ขณะที่เพิ่งเคลิ้มหลับไป ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งมาจูงมือออกจากห้อง มารู้ตัวอีกทีก็ยืนอยู่ที่ชายน้ำแห่งหนึ่ง จะเป็นบึงใหญ่หรือแม่น้ำลำคลองก็ไม่ทราบเพราะมีแต่ความมืดสลัวเงียบเชียบและเยือกเย็น ลมพัดวู่หวิวคร่ำครวญคล้ายเสียงสะอื้นแทบไม่ขาดสาย
มีเรือจ้างลำหนึ่งจอดอยู่ใกล้ๆ ร่างดำๆ สามร่างนั่งตัวแข็งทื่อคล้ายหุ่นอยู่กลางลำ ที่ท้ายเรือมีผู้หญิงคนหนึ่งถือแจว แต่งตัวคล้ายคนโบราณแบบเดียวกับคนที่พาเธอมา
"เอ้า..รีบลงเรือเร็วๆ เข้า ได้มาสามคนรวมเอ็งก็เป็นสี่พอดี..เราไปกันได้แล้วโว้ย!" เสียงเย็นๆ ดังอยู่ข้างหู สมปองเกือบจะก้าวลงเรือแล้ว แต่ฉุกใจวูบขึ้นมาได้ว่า ถ้าขืนลงเรือไปด้วยก็เท่ากับยินยอมไปสู่ปรโลก..ดินแดนมรณะอย่างแน่นอน!
รีบสลัดมือออกแล้ววิ่งหนี ผู้หญิงน่ากลัวนั่นไล่ตามคว้าข้อมือไว้ได้ สมปองก็ต่อสู้ดิ้นรนอย่างเต็มที่ ดิ้นพลางร้องพลางด้วยความหวาดกลัวสุดขีด จนกระทั่งลืมตาเห็นพวกเราแล้วร้องไห้โฮ..ทั้งกลัวทั้งดีใจที่รอดตายมาได้
สมปองบอกว่าจะลาออกเพราะกลัวว่าคราวหน้าคงไม่รอด แต่พี่นุชปลอบให้อดทนไว้..แล้วเธอก็เอาน้ำมนต์กับสายสิญจน์มาผูกข้อมือให้เรา เรื่องน่ากลัวก็หายไปนับแต่นั้น
ต่อมา เราได้รู้เรื่องจากคนเก่าๆ แถวนั้นเล่าว่า แต่เดิมที่นั่นเคยเป็นบึงใหญ่ แล้วถูกถมเพื่อสร้างโรงงานนี้มาตั้ง 20 กว่าปีก่อน เจ้าที่แรงจริงๆ ค่ะ!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
