"มัธยันต์" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกเมื่อซื้อลอตเตอรี่จากเชียงใหม่
ผมได้พบกับเรื่องแปลกประหลาดเมื่อเดือนก่อนนี้เอง จะว่าน่ามหัศจรรย์อย่างที่สุดก็ได้
เมื่อวันที่ 19 มกราคมที่ผ่านมา ผมได้ลาพักร้อน พอดีกับเพื่อนที่อำเภอแม่ริม เชียงใหม่ ได้ชวนไปเที่ยวที่นั่น...งาน "พืชสวนโลก" ที่เมืองไทยเป็นเจ้าภาพมาสองเดือนกว่า ก็จวนจะถึงเวลาสิ้นสุดงานในปลายเดือนนี้แล้ว
เรื่องนี้เป็นสิ่งดึงดูดใจอย่างมากที่สุด เท่าที่ดูจากทีวีและหนังสือนำเที่ยวเห็นว่ายิ่งใหญ่ สวยงาม น่าตื่นตาตื่นใจอย่างยิ่ง ทั้งหอคำโอ่อ่าอลังการ พืชพันธุ์มากมายน่าละลานตา มีจำนวนมหาศาลนับล้านๆ ต้นเพิ่งจัดที่เมืองไทยเป็นครั้งแรก
ไหนจะดอกทิวลิป ดอกซากุระ ที่เจ้าของประเทศยกมาแสดง เป็นสิ่งดึงดูดใจให้ใครๆ อยากไปชมของจริง กล้วยไม้และกุหลาบนานาพันธุ์สวยงามตระการตา ทำให้นักท่องเที่ยวทั้งไทยและเทศแห่แหนกันไปเที่ยวเชียงใหม่ชนิดมืดฟ้ามัวดินก็ว่าได้!
ผมตัดสินใจว่าจะไปเที่ยวชมงานครั้งนี้ ใจจริงอยากชวนบุตรภรรยาไปด้วยแต่ติดที่โรงเรียนยังไม่ปิดเทอม แม่ก็ต้องดูแลลูกๆ โดยสนับสนุนให้ผมไปพักผ่อนหย่อนใจอย่างเต็มที่...ถึงเวลาก็ขึ้นรถด่วนนครพิงค์ที่ดอนเมืองตอนเย็น รถพิเศษที่จัดเฉพาะงานพืชสวนโลก เป็นตู้นอนทั้งหมด ไปถึงเชียงใหม่ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น
สุบิน - เพื่อนผมขับรถปิกอัพมารับไปแม่ริม รุ่งขึ้นก็พาเที่ยวงานพืชสวนโลก มีผู้คนแน่นขนัดเพราะเป็นวันเสาร์ รถราจอดกันละลานตาโดยเฉพาะรถทัวร์ อากาศที่เย็นสบายตอนเช้าๆ เย็นๆ ก็กลับร้อนอบอ้าวเหลือเชื่อ...แต่ความยิ่งใหญ่และงดงามตระการตาของงานนี้ก็ทำให้เพลิดเพลินได้อย่างง่ายดาย
แต่เรื่องแปลกประหลาด น่ามหัศจรรย์เริ่มต้นเมื่อถึงวันกลับ!
ตอนบ่ายวันจันทร์ที่ 22 สุบินพาผมออกจากแม่ริมไปที่ "กาดมั่ว" เพื่อหาซื้อของฝากให้ญาติมิตรที่กรุงเทพฯ ต้องยอมรับว่าเป็นตลาดใหญ่ สะอาดสะอ้าน มีทั้งของกิน และของฝากมากมายเหลือเชื่อ ไม่ว่าจะเป็นไวน์ผลไม้, แหนม, หมูยอ, น้ำพริกหนุ่ม, ไส้อั่วที่มีเพื่อนฝูงบางคนกำชับว่า...ต้องไส้อั่วเม็งรายนะ ถ้าไม่มีไม่เอา!
ที่เขาว่านักท่องเที่ยวส่วนมากจะมีความสามารถในการช็อปปิ้ง จน "กระเป๋าออกลูกได้" ผมเพิ่งเจอกับตัวเองก็คราวนี้เอง
หอบของกันพะรุงพะรัง ไหนสุบินจะซื้อของฝากให้ครอบครัวผมอีกล่ะ จนกระทั่งถึงสถานีรถไฟราวห้าโมงครึ่ง...ผมขอตัวไปเดินดูร้านค้าที่ชานชาลาก่อนจะขึ้นรถ
ทันใดนั้นเอง รถเข็นคนพิการขายลอตเตอรี่ก็ปรากฏขึ้นที่หัวมุมเก้าอี้ที่เราเพิ่งหลบแดดออกมา...ชายขาด้วนวัยกลางคนหันมามองผมพอดี!
ราวกับมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ผมก้าวเข้าไปหา มีลูกค้า 2-3 คนยืนมองสลากที่เรียงรายอยู่บนแผงเล็กๆ ผมก็หลุดปากว่า...มี 56 กับ 65 มั้ย? ชายพิการร่างผอมเกร็ง ผิวดำยิ้มละไม ชี้ให้ผมดูเลขที่ต้องการ...อีกหลายวันกว่าจะถึงวันที่ 1 กุมภาพันธ์
ผมซื้ออย่างละ 5 คู่ ไม่สนใจเรื่องราคาที่แพงกว่าปกติ 10 บาท เพราะแม้แต่ในกรุงเทพฯ ก็ขายราคานี้แหละ...เมื่อเดินกลับไปหาสุบินที่เฝ้าสัมภาระอยู่ หันไปดูอีกครั้งก็ไม่เห็นพ่อค้าลอตเตอรี่คนนั้นแล้ว
รถไฟออกจากเชียงใหม่ รุ่งเช้าก็ถึงบ้านเรียบร้อย!
วันพฤหัสบดีที่ 1 กุมภาพันธ์ ผมกลับจากที่ทำงานมาถึงปากซอยบ้านราวห้าโมงเย็น และซื้อหนังสือพิมพ์ฉบับวันรุ่งที่ลงผลการออกสลากกินแบ่ง
เลขท้าย 2 ตัว 56 เลขท้าย 3 ตัวครั้งที่ 4 ออก 865...น่าเสียดายที่ผมไม่ได้นำลอตเตอรี่ติดตัวมาด้วย 56 น่ะถูกแน่ 5 คู่ แต่ 65 นี่ซีจะมี 8 นำหน้าหรือเปล่าหนอ?
ผมบอกข่าวดีภรรยาแล้วเข้าห้องทำงานชั้นล่าง หยิบลอตเตอรี่ทั้ง 10 คู่ที่เสียบไว้ระหว่างซองจดหมายบนโต๊ะมาตรวจดู...มี 865 อยู่ 1 คู่! รีบนำออกไปให้ภรรยาดู...เธอตื่นเต้นดีใจแม้ว่าจะไม่เคยซื้อลอตเตอรี่เลย
เงินสด 14,000 บาทเป็นของฝากน่าชื่นใจจากเชียงใหม่!
คืนนั้นเอง ผมทำงานที่หอบจากบริษัทมาบ้านจนถึงสองยาม เหลือบไปเห็นลอตเตอรี่ที่จะกลายเป็นเงินสดๆ คิดว่าน่าจะตรวจรางวัลเสียเลยก่อนจะไปขึ้นเงินวันรุ่งขึ้น...แต่เมื่อหยิบหนังสือพิมพ์มาวางบนโต๊ะพร้อมกับลอตเตอรี่ในมือก็ตาพร่าไปชั่วขณะ จ้องมองอีกครั้งด้วยงุนงงเหมือนถูกตีแสกหน้า
ลอตเตอรี่ทั้ง 10 คู่เป็นงวดวันที่ 1 ตุลาคมปีกลาย!
ให้ตายเถอะ! ชายขาด้วนบนรถเข็นที่สถานีเชียงใหม่เล่นตลกกับผมเสียแล้ว...เงินหมื่นกว่าบาทไม่ได้ทำให้เดือดร้อน แต่ความรู้สึกที่โดนหลอกซึ่งๆ หน้ามันเจ็บแสบกว่ากันมากมายนัก...ภรรยาผมเองก็ไม่ได้สังเกตเดือนปีบนสลากพอๆ กับผมนั่นแหละ
คืนนั้น ผมเข้านอนเกือบตีหนึ่ง ใจขุ่นมัวจนกระทั่งเคลิ้มหลับไป
...ฝันเห็นชายพิการผู้ขายลอตเตอรี่กำลังพับสลากเป็นทางยาวทีละฉบับ ดูเชื่องช้าและระมัดระวัง แปลกกว่าคนอื่นๆ เท่าที่เคยเห็นมาก่อน...ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มกับผม แล้วยื่นสลากที่พับนั้นส่งให้เหมือนภาพสโลว์โมชั่น
รุ่งเช้า ผมหยิบสลากชุดเดิมมาดูอีกครั้ง...ผีสาง! มันไม่ได้พับเรียบแบบที่เห็นในฝัน พร้อมๆ กันนั้นก็นึกออกว่าสลากชุดนี้ไม่ใช่ชุดเดียวกับที่ซื้อมาจากเชียงใหม่แน่ๆ คงจะเป็นลอตเตอรี่ที่ซุกไว้ส่งเดชแล้วก็ลืมเสียสนิท...ถ้างั้นก็ต้องมีอีกชุดหนึ่งน่ะซี! แต่อย่าหวังว่าจะถูก 3 ตัวเหมือนชุดเก่า...
นั่นปะไร! ผมค้นสลากชุดนั้นจนพบ...พับตามยาวเรียบร้อย เลขท้าย 2 ตัวทั้ง 5 คู่ไม่มีปัญหา แต่เลขท้าย 3 ตัวล่ะ...คู่สุดท้ายคือ 865 ตรงกับชุดที่หยิบผิดเมื่อเย็นวานจนแทบไม่อยากเชื่อสายตา ต้องหยิบสลากชุดเก่ามาเทียบอีกครั้งก็ตรงกันทุกอย่าง
เลขท้าย 56 รวม 5 คู่ เลขท้าย 65 อีก 5 คู่...มี 865 อยู่คู่เดียว! ว่าแต่ผมฝันเห็นชายพิการมาบอกกล่าวความบริสุทธิ์ของเขาได้ยังไงกัน? ขนหัวลุกน่ะซีครับ!
ผมได้พบกับเรื่องแปลกประหลาดเมื่อเดือนก่อนนี้เอง จะว่าน่ามหัศจรรย์อย่างที่สุดก็ได้
เมื่อวันที่ 19 มกราคมที่ผ่านมา ผมได้ลาพักร้อน พอดีกับเพื่อนที่อำเภอแม่ริม เชียงใหม่ ได้ชวนไปเที่ยวที่นั่น...งาน "พืชสวนโลก" ที่เมืองไทยเป็นเจ้าภาพมาสองเดือนกว่า ก็จวนจะถึงเวลาสิ้นสุดงานในปลายเดือนนี้แล้ว
เรื่องนี้เป็นสิ่งดึงดูดใจอย่างมากที่สุด เท่าที่ดูจากทีวีและหนังสือนำเที่ยวเห็นว่ายิ่งใหญ่ สวยงาม น่าตื่นตาตื่นใจอย่างยิ่ง ทั้งหอคำโอ่อ่าอลังการ พืชพันธุ์มากมายน่าละลานตา มีจำนวนมหาศาลนับล้านๆ ต้นเพิ่งจัดที่เมืองไทยเป็นครั้งแรก
ไหนจะดอกทิวลิป ดอกซากุระ ที่เจ้าของประเทศยกมาแสดง เป็นสิ่งดึงดูดใจให้ใครๆ อยากไปชมของจริง กล้วยไม้และกุหลาบนานาพันธุ์สวยงามตระการตา ทำให้นักท่องเที่ยวทั้งไทยและเทศแห่แหนกันไปเที่ยวเชียงใหม่ชนิดมืดฟ้ามัวดินก็ว่าได้!
ผมตัดสินใจว่าจะไปเที่ยวชมงานครั้งนี้ ใจจริงอยากชวนบุตรภรรยาไปด้วยแต่ติดที่โรงเรียนยังไม่ปิดเทอม แม่ก็ต้องดูแลลูกๆ โดยสนับสนุนให้ผมไปพักผ่อนหย่อนใจอย่างเต็มที่...ถึงเวลาก็ขึ้นรถด่วนนครพิงค์ที่ดอนเมืองตอนเย็น รถพิเศษที่จัดเฉพาะงานพืชสวนโลก เป็นตู้นอนทั้งหมด ไปถึงเชียงใหม่ตอนเช้าวันรุ่งขึ้น
สุบิน - เพื่อนผมขับรถปิกอัพมารับไปแม่ริม รุ่งขึ้นก็พาเที่ยวงานพืชสวนโลก มีผู้คนแน่นขนัดเพราะเป็นวันเสาร์ รถราจอดกันละลานตาโดยเฉพาะรถทัวร์ อากาศที่เย็นสบายตอนเช้าๆ เย็นๆ ก็กลับร้อนอบอ้าวเหลือเชื่อ...แต่ความยิ่งใหญ่และงดงามตระการตาของงานนี้ก็ทำให้เพลิดเพลินได้อย่างง่ายดาย
แต่เรื่องแปลกประหลาด น่ามหัศจรรย์เริ่มต้นเมื่อถึงวันกลับ!
ตอนบ่ายวันจันทร์ที่ 22 สุบินพาผมออกจากแม่ริมไปที่ "กาดมั่ว" เพื่อหาซื้อของฝากให้ญาติมิตรที่กรุงเทพฯ ต้องยอมรับว่าเป็นตลาดใหญ่ สะอาดสะอ้าน มีทั้งของกิน และของฝากมากมายเหลือเชื่อ ไม่ว่าจะเป็นไวน์ผลไม้, แหนม, หมูยอ, น้ำพริกหนุ่ม, ไส้อั่วที่มีเพื่อนฝูงบางคนกำชับว่า...ต้องไส้อั่วเม็งรายนะ ถ้าไม่มีไม่เอา!
ที่เขาว่านักท่องเที่ยวส่วนมากจะมีความสามารถในการช็อปปิ้ง จน "กระเป๋าออกลูกได้" ผมเพิ่งเจอกับตัวเองก็คราวนี้เอง
หอบของกันพะรุงพะรัง ไหนสุบินจะซื้อของฝากให้ครอบครัวผมอีกล่ะ จนกระทั่งถึงสถานีรถไฟราวห้าโมงครึ่ง...ผมขอตัวไปเดินดูร้านค้าที่ชานชาลาก่อนจะขึ้นรถ
ทันใดนั้นเอง รถเข็นคนพิการขายลอตเตอรี่ก็ปรากฏขึ้นที่หัวมุมเก้าอี้ที่เราเพิ่งหลบแดดออกมา...ชายขาด้วนวัยกลางคนหันมามองผมพอดี!
ราวกับมีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ผมก้าวเข้าไปหา มีลูกค้า 2-3 คนยืนมองสลากที่เรียงรายอยู่บนแผงเล็กๆ ผมก็หลุดปากว่า...มี 56 กับ 65 มั้ย? ชายพิการร่างผอมเกร็ง ผิวดำยิ้มละไม ชี้ให้ผมดูเลขที่ต้องการ...อีกหลายวันกว่าจะถึงวันที่ 1 กุมภาพันธ์
ผมซื้ออย่างละ 5 คู่ ไม่สนใจเรื่องราคาที่แพงกว่าปกติ 10 บาท เพราะแม้แต่ในกรุงเทพฯ ก็ขายราคานี้แหละ...เมื่อเดินกลับไปหาสุบินที่เฝ้าสัมภาระอยู่ หันไปดูอีกครั้งก็ไม่เห็นพ่อค้าลอตเตอรี่คนนั้นแล้ว
รถไฟออกจากเชียงใหม่ รุ่งเช้าก็ถึงบ้านเรียบร้อย!
วันพฤหัสบดีที่ 1 กุมภาพันธ์ ผมกลับจากที่ทำงานมาถึงปากซอยบ้านราวห้าโมงเย็น และซื้อหนังสือพิมพ์ฉบับวันรุ่งที่ลงผลการออกสลากกินแบ่ง
เลขท้าย 2 ตัว 56 เลขท้าย 3 ตัวครั้งที่ 4 ออก 865...น่าเสียดายที่ผมไม่ได้นำลอตเตอรี่ติดตัวมาด้วย 56 น่ะถูกแน่ 5 คู่ แต่ 65 นี่ซีจะมี 8 นำหน้าหรือเปล่าหนอ?
ผมบอกข่าวดีภรรยาแล้วเข้าห้องทำงานชั้นล่าง หยิบลอตเตอรี่ทั้ง 10 คู่ที่เสียบไว้ระหว่างซองจดหมายบนโต๊ะมาตรวจดู...มี 865 อยู่ 1 คู่! รีบนำออกไปให้ภรรยาดู...เธอตื่นเต้นดีใจแม้ว่าจะไม่เคยซื้อลอตเตอรี่เลย
เงินสด 14,000 บาทเป็นของฝากน่าชื่นใจจากเชียงใหม่!
คืนนั้นเอง ผมทำงานที่หอบจากบริษัทมาบ้านจนถึงสองยาม เหลือบไปเห็นลอตเตอรี่ที่จะกลายเป็นเงินสดๆ คิดว่าน่าจะตรวจรางวัลเสียเลยก่อนจะไปขึ้นเงินวันรุ่งขึ้น...แต่เมื่อหยิบหนังสือพิมพ์มาวางบนโต๊ะพร้อมกับลอตเตอรี่ในมือก็ตาพร่าไปชั่วขณะ จ้องมองอีกครั้งด้วยงุนงงเหมือนถูกตีแสกหน้า
ลอตเตอรี่ทั้ง 10 คู่เป็นงวดวันที่ 1 ตุลาคมปีกลาย!
ให้ตายเถอะ! ชายขาด้วนบนรถเข็นที่สถานีเชียงใหม่เล่นตลกกับผมเสียแล้ว...เงินหมื่นกว่าบาทไม่ได้ทำให้เดือดร้อน แต่ความรู้สึกที่โดนหลอกซึ่งๆ หน้ามันเจ็บแสบกว่ากันมากมายนัก...ภรรยาผมเองก็ไม่ได้สังเกตเดือนปีบนสลากพอๆ กับผมนั่นแหละ
คืนนั้น ผมเข้านอนเกือบตีหนึ่ง ใจขุ่นมัวจนกระทั่งเคลิ้มหลับไป
...ฝันเห็นชายพิการผู้ขายลอตเตอรี่กำลังพับสลากเป็นทางยาวทีละฉบับ ดูเชื่องช้าและระมัดระวัง แปลกกว่าคนอื่นๆ เท่าที่เคยเห็นมาก่อน...ก่อนจะเงยหน้าขึ้นยิ้มกับผม แล้วยื่นสลากที่พับนั้นส่งให้เหมือนภาพสโลว์โมชั่น
รุ่งเช้า ผมหยิบสลากชุดเดิมมาดูอีกครั้ง...ผีสาง! มันไม่ได้พับเรียบแบบที่เห็นในฝัน พร้อมๆ กันนั้นก็นึกออกว่าสลากชุดนี้ไม่ใช่ชุดเดียวกับที่ซื้อมาจากเชียงใหม่แน่ๆ คงจะเป็นลอตเตอรี่ที่ซุกไว้ส่งเดชแล้วก็ลืมเสียสนิท...ถ้างั้นก็ต้องมีอีกชุดหนึ่งน่ะซี! แต่อย่าหวังว่าจะถูก 3 ตัวเหมือนชุดเก่า...
นั่นปะไร! ผมค้นสลากชุดนั้นจนพบ...พับตามยาวเรียบร้อย เลขท้าย 2 ตัวทั้ง 5 คู่ไม่มีปัญหา แต่เลขท้าย 3 ตัวล่ะ...คู่สุดท้ายคือ 865 ตรงกับชุดที่หยิบผิดเมื่อเย็นวานจนแทบไม่อยากเชื่อสายตา ต้องหยิบสลากชุดเก่ามาเทียบอีกครั้งก็ตรงกันทุกอย่าง
เลขท้าย 56 รวม 5 คู่ เลขท้าย 65 อีก 5 คู่...มี 865 อยู่คู่เดียว! ว่าแต่ผมฝันเห็นชายพิการมาบอกกล่าวความบริสุทธิ์ของเขาได้ยังไงกัน? ขนหัวลุกน่ะซีครับ!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
