'วันชัย' เล่าเรื่องขนหัวลุกจากบ้านผีสิง
ผมสงสัยมานานแล้วละครับว่าผีน่ะ เวลาที่ต้องสิงสู่อยู่ที่ไหนสักแห่ง อย่างบ้านร้าง โรงพยาบาล โรงเรียนหรือสถานที่น่ากลัวอื่นๆ พวกผีจะมีความเป็นอยู่ยังไงกันหนอ?
เคยฟังรายการผีที่มีผู้ฟังทางบ้านเล่าถึงบ้านร้างแห่งหนึ่ง ที่เจ้าของตายด้วยอุบัติเหตุทั้งครอบครัว จากนั้นบ้านก็ถูกทิ้งร้างไว้เฉยๆ สถานที่แบบนี้มักจะมีผู้คนบางพวกชอบเข้าไป เช่นพวกลองของ พวกจรจัด หรือไม่ก็บรรดาขโมยขโจร ซึ่งเข้าไปสำรวจตรวจตราเผื่อว่าจะหยิบฉวยอะไรไปได้บ้าง
เล่ากันว่า ขณะที่คนพวกนี้เดินเข้าไปท่ามกลางความมืด เข้าห้องนั้นออกห้องนี้ก็พลันเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ! ลองนึกถึงบรรยากาศดูซิครับ ทั้งบ้านมืดมิดแต่เธออยู่ที่นั่น ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนยังมีชีวิตอยู่!
อีกรายหนึ่งเข้าไปลองของในโรงพยาบาลร้าง ก็ยังได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งแต่งชุดกาวน์สีขาวแบบคุณหมอ เดินไปเดินมาท่ามกลางความมืดและซากทรุดโทรม...เขาว่าผู้หญิงที่ท่าทางเหมือนหมอคนนั้นเธอเดินได้ แต่ไม่ยักมีขาหรอกครับ คือตั้งแต่ชายเสื้อคลุมลงมาไม่มีอะไรเลย...ก็ผีน่ะซี!!
ผมคิดแบบสยองๆ ว่าในกรุงเทพมหานครของเรานี้ ยังมีบ้านอีกหลายหลังที่ถูกทิ้งร้างเพราะคนเขากลัวที่จะอยู่...ในบ้านนั้นอาจมีฆาตกรรมโหดหรือฆ่าตัวตาย...ใครจะกล้าอยู่ต่อไปล่ะครับ มันหลอนน่าดู!
บ้านเช่าแถวๆ ที่ผมอยู่มีผู้ชายฆ่าตัวตายอย่างน่ากลัวมาก
บ้านหลังนี้สร้างขึ้นเป็นหอพัก มีผู้เช่านับสิบราย และชายคนนั้นยังหนุ่มอยู่เลยครับ ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไร เขาถือเชือกมาผูกกับราวบันไดแล้วทิ้งตัวดิ่งลงมา ตอนเช้ามืดเจ้าของหอตื่นมาพบร่างที่ไร้วิญญาณห้อยต่องแต่ง ใบหน้าบวมเขียว ตาถลน ลิ้นสีดำแลบยาวเฟื้อย กว่าจะแจ้งตำรวจและมีมูลนิธิมาเก็บศพก็ปาเข้าไปตะวันโด่งแล้ว
เป็นอันว่าคนทั้งหอเห็นสภาพน่าอนาถกันถ้วนทั่ว ต่างพากันย้ายออกจนหมด...ขอย้ำว่าย้ายไปหมดทุกรายเลยครับ ผมละสงสารคุณป้าเจ้าของหอจริงๆ เลยเชียว ตัวแกเองก็ไม่กล้าอยู่ ต้องไปอาศัยนอนบ้านญาติ...นี่ก็บอกขายทั้งหอทั้งที่ดินมานานแล้ว แต่ยังไม่มีใครมาซื้อ
...เล่าลือกันว่ามีคนมองเข้าไปยังเห็นศพแขวนคอห้อยอยู่ราวบันไดนั่นเลยครับ!
บ้านหลังหนึ่งแถวสนามเป้า เคยมีเหตุฆาตกรรมสุดโหดเหี้ยม เหยื่อเป็นพ่อแม่และลูกๆ วัยทารกอีกสองคน...ผมเห็นภาพที่ตำรวจเพื่อนของพี่ชายผมถ่ายสถานที่เกิดเหตุไว้ ผมจำได้ว่าน่าสลดใจมาก...ขวดนมเปื้อนเลือดยังติดตาชนิดลืมไม่ลงชั่วชีวิต
สภาพศพเด็กน่าสงสารที่สุด แกถูกฟันคอจนเหวอะ หวะ และอีกคนถูกก้านร่มแทงเสยทะลุใต้คาง!
เวลาผมไปทำธุระที่ธนาคารข้างบ้านนั้น ผมอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปชั้นสองตรงห้องที่พวกเขาตาย สงสัยว่าวิญญาณพวกเขายังติดตรึงอยู่ที่นั่นหรือไม่?
จนทุกวันนี้ แม้เวลาจะผ่านไปเกือบ 20 ปี บ้านก็ยังดูเศร้าและวังเวงมาก ทั้งๆ ที่อยู่ติดถนนและได้รับการปรับปรุงทาสีใหม่ มันก็ยังเหงาอยู่อย่างนั้น...ไม่มีใครมาอยู่เลยครับ ได้ข่าวว่าเคยมีคนมาใช้เป็นสำนักงานแต่ก็อยู่ไม่ได้
ไม่รู้ว่าพวกเขาถูกผีหลอกหรือเปล่า? ไม่ได้ถาม
ผมเคยได้ยินว่าบ้านแถวรามคำแหงหลังหนึ่งมีสาวใช้พม่าถูกฆ่าตาย และมีคนถ่ายรูปติดวิญญาณเธอด้วย เป็นผู้หญิงผมยาว นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียงในห้อง...เห็นรางๆ นะครับไม่ถึงกับชัดเจนหรอก...มันทำให้ผมคิดว่า วิญญาณที่สิงสู่อยู่ตามสถานที่ต่างๆ คงเหงาและเศร้ามากๆ เขาคงเดินมืดๆ อยู่กันมืดๆ
บางวิญญาณจะปรากฏตัวตรงหน้าต่างเฝ้ามองคนที่ผ่านไปมา...ใครเกิดเงยหน้าขึ้นไปเห็นเข้าก็เผ่นกระเจิง
ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ผีเหล่านั้นก็เคยเป็นคนอย่างเราๆ หายใจอากาศเดียวกับเรา อาจจะเคยเดินผ่านและสบตากับเราด้วยซ้ำไป!
ผีพวกนี้ไม่ได้ไปสู่สุคติ แต่ยังสิงสู่ติดอยู่กับสถานที่ อาจเพราะความรุนแรงของความตาย จิตอาฆาตหรือเป็นห่วง ทำให้พวกเขาไปไหนไม่ได้ เราจะทำยังไงล่ะครับถึงจะช่วยวิญญาณพวกนี้ได้?
ที่พูดมานี่ไม่ใช่ผมไม่กลัวนะครับ ผมน่ะกลัวผีที่สุดเลย ก่อนนอนผมจะสวดมนต์แผ่เมตตา อดนึกถึงไม่ได้ว่า...คืนนี้ที่ไหนสักแห่งใต้ท้องฟ้านี้ ในเมืองเดียวกับเรานี้ ยังมีผีสิงอยู่อย่างเหงาหงอย
อย่าลืมนะครับ คืนนี้ก่อนนอน คุณสวดมนต์แล้วก็แผ่ส่วนกุศลให้พวกเขาบ้างเขาจะได้ออกจากสิ่งที่ตรึงเขาอยู่ และส่งเขาไปสู่สุคติ!
ผมสงสัยมานานแล้วละครับว่าผีน่ะ เวลาที่ต้องสิงสู่อยู่ที่ไหนสักแห่ง อย่างบ้านร้าง โรงพยาบาล โรงเรียนหรือสถานที่น่ากลัวอื่นๆ พวกผีจะมีความเป็นอยู่ยังไงกันหนอ?
เคยฟังรายการผีที่มีผู้ฟังทางบ้านเล่าถึงบ้านร้างแห่งหนึ่ง ที่เจ้าของตายด้วยอุบัติเหตุทั้งครอบครัว จากนั้นบ้านก็ถูกทิ้งร้างไว้เฉยๆ สถานที่แบบนี้มักจะมีผู้คนบางพวกชอบเข้าไป เช่นพวกลองของ พวกจรจัด หรือไม่ก็บรรดาขโมยขโจร ซึ่งเข้าไปสำรวจตรวจตราเผื่อว่าจะหยิบฉวยอะไรไปได้บ้าง
เล่ากันว่า ขณะที่คนพวกนี้เดินเข้าไปท่ามกลางความมืด เข้าห้องนั้นออกห้องนี้ก็พลันเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ! ลองนึกถึงบรรยากาศดูซิครับ ทั้งบ้านมืดมิดแต่เธออยู่ที่นั่น ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนยังมีชีวิตอยู่!
อีกรายหนึ่งเข้าไปลองของในโรงพยาบาลร้าง ก็ยังได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งแต่งชุดกาวน์สีขาวแบบคุณหมอ เดินไปเดินมาท่ามกลางความมืดและซากทรุดโทรม...เขาว่าผู้หญิงที่ท่าทางเหมือนหมอคนนั้นเธอเดินได้ แต่ไม่ยักมีขาหรอกครับ คือตั้งแต่ชายเสื้อคลุมลงมาไม่มีอะไรเลย...ก็ผีน่ะซี!!
ผมคิดแบบสยองๆ ว่าในกรุงเทพมหานครของเรานี้ ยังมีบ้านอีกหลายหลังที่ถูกทิ้งร้างเพราะคนเขากลัวที่จะอยู่...ในบ้านนั้นอาจมีฆาตกรรมโหดหรือฆ่าตัวตาย...ใครจะกล้าอยู่ต่อไปล่ะครับ มันหลอนน่าดู!
บ้านเช่าแถวๆ ที่ผมอยู่มีผู้ชายฆ่าตัวตายอย่างน่ากลัวมาก
บ้านหลังนี้สร้างขึ้นเป็นหอพัก มีผู้เช่านับสิบราย และชายคนนั้นยังหนุ่มอยู่เลยครับ ไม่ทราบว่ามีปัญหาอะไร เขาถือเชือกมาผูกกับราวบันไดแล้วทิ้งตัวดิ่งลงมา ตอนเช้ามืดเจ้าของหอตื่นมาพบร่างที่ไร้วิญญาณห้อยต่องแต่ง ใบหน้าบวมเขียว ตาถลน ลิ้นสีดำแลบยาวเฟื้อย กว่าจะแจ้งตำรวจและมีมูลนิธิมาเก็บศพก็ปาเข้าไปตะวันโด่งแล้ว
เป็นอันว่าคนทั้งหอเห็นสภาพน่าอนาถกันถ้วนทั่ว ต่างพากันย้ายออกจนหมด...ขอย้ำว่าย้ายไปหมดทุกรายเลยครับ ผมละสงสารคุณป้าเจ้าของหอจริงๆ เลยเชียว ตัวแกเองก็ไม่กล้าอยู่ ต้องไปอาศัยนอนบ้านญาติ...นี่ก็บอกขายทั้งหอทั้งที่ดินมานานแล้ว แต่ยังไม่มีใครมาซื้อ
...เล่าลือกันว่ามีคนมองเข้าไปยังเห็นศพแขวนคอห้อยอยู่ราวบันไดนั่นเลยครับ!
บ้านหลังหนึ่งแถวสนามเป้า เคยมีเหตุฆาตกรรมสุดโหดเหี้ยม เหยื่อเป็นพ่อแม่และลูกๆ วัยทารกอีกสองคน...ผมเห็นภาพที่ตำรวจเพื่อนของพี่ชายผมถ่ายสถานที่เกิดเหตุไว้ ผมจำได้ว่าน่าสลดใจมาก...ขวดนมเปื้อนเลือดยังติดตาชนิดลืมไม่ลงชั่วชีวิต
สภาพศพเด็กน่าสงสารที่สุด แกถูกฟันคอจนเหวอะ หวะ และอีกคนถูกก้านร่มแทงเสยทะลุใต้คาง!
เวลาผมไปทำธุระที่ธนาคารข้างบ้านนั้น ผมอดไม่ได้ที่จะมองขึ้นไปชั้นสองตรงห้องที่พวกเขาตาย สงสัยว่าวิญญาณพวกเขายังติดตรึงอยู่ที่นั่นหรือไม่?
จนทุกวันนี้ แม้เวลาจะผ่านไปเกือบ 20 ปี บ้านก็ยังดูเศร้าและวังเวงมาก ทั้งๆ ที่อยู่ติดถนนและได้รับการปรับปรุงทาสีใหม่ มันก็ยังเหงาอยู่อย่างนั้น...ไม่มีใครมาอยู่เลยครับ ได้ข่าวว่าเคยมีคนมาใช้เป็นสำนักงานแต่ก็อยู่ไม่ได้
ไม่รู้ว่าพวกเขาถูกผีหลอกหรือเปล่า? ไม่ได้ถาม
ผมเคยได้ยินว่าบ้านแถวรามคำแหงหลังหนึ่งมีสาวใช้พม่าถูกฆ่าตาย และมีคนถ่ายรูปติดวิญญาณเธอด้วย เป็นผู้หญิงผมยาว นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียงในห้อง...เห็นรางๆ นะครับไม่ถึงกับชัดเจนหรอก...มันทำให้ผมคิดว่า วิญญาณที่สิงสู่อยู่ตามสถานที่ต่างๆ คงเหงาและเศร้ามากๆ เขาคงเดินมืดๆ อยู่กันมืดๆ
บางวิญญาณจะปรากฏตัวตรงหน้าต่างเฝ้ามองคนที่ผ่านไปมา...ใครเกิดเงยหน้าขึ้นไปเห็นเข้าก็เผ่นกระเจิง
ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ผีเหล่านั้นก็เคยเป็นคนอย่างเราๆ หายใจอากาศเดียวกับเรา อาจจะเคยเดินผ่านและสบตากับเราด้วยซ้ำไป!
ผีพวกนี้ไม่ได้ไปสู่สุคติ แต่ยังสิงสู่ติดอยู่กับสถานที่ อาจเพราะความรุนแรงของความตาย จิตอาฆาตหรือเป็นห่วง ทำให้พวกเขาไปไหนไม่ได้ เราจะทำยังไงล่ะครับถึงจะช่วยวิญญาณพวกนี้ได้?
ที่พูดมานี่ไม่ใช่ผมไม่กลัวนะครับ ผมน่ะกลัวผีที่สุดเลย ก่อนนอนผมจะสวดมนต์แผ่เมตตา อดนึกถึงไม่ได้ว่า...คืนนี้ที่ไหนสักแห่งใต้ท้องฟ้านี้ ในเมืองเดียวกับเรานี้ ยังมีผีสิงอยู่อย่างเหงาหงอย
อย่าลืมนะครับ คืนนี้ก่อนนอน คุณสวดมนต์แล้วก็แผ่ส่วนกุศลให้พวกเขาบ้างเขาจะได้ออกจากสิ่งที่ตรึงเขาอยู่ และส่งเขาไปสู่สุคติ!
กระทู้ร้อนแรงที่สุดของวันนี้
กระทู้ล่าสุด
รูปเด่นน่าดูที่สุดของวันนี้
