ตกลงลุงยามคือใคร... ลิฟท์หลอนตึกB มหาวิทยาลัยทางภาคอีสาน

ช่วงนั้น ห้อง B 100 เปิด ให้บริการคอมพิวเตอร์ฟรี และเปิดวิชาเลือกเสรี ขึ้น มีการสอนทั่วไป และ ต้องการ นิสิต ช่วยงาน ช่วงซัมเมอร์ และให้ค่าตอบแทน เป็นการจ้างงาน และนั่งเองเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องสยอง ตัวผมเพิ่งอยู่ปี 2 ก็ได้สนใจสมัครเข้ามาช่วยงาน เพราะตัวเอง ก็มีความรู้ด้สนนี้ เลยอยากมาหา ประสบการณ์ผม กับ พี่เจ้าหน้าที่ ก็ช่วยกันฝึกสอน นิสิต ทั่วไป ซ่อมคอมเปิดโปรเจคเตอร์ไมโครโฟน ฯลฯ ละแล้ว เรื่องสยองก็เกิดขึ้น ในเย็นวันหนึ่ง วันนั้นผมเลิกค่ำ ช่วยงานอาจารย์จนมืด ก่อนกลับ ผมนั่งรอเพื่อนมารับอยู่หน้าตึก เลยได้นั่งคุยกับยามท่านหนึ่ง พอเจอหน้าแก ก็ทักมาแต่ไกลเลยว่า เฮ้ย ไอ้หนุ่ม กลับดึก ไม่กลัวผีเหรอ ผมสะดุ้งละซิครับ ฟ้าก็มืดแล้ว ฝนก็ตกอีก ลุกก็ทัก ไม่เข้าเรื่องเล้ย ผมเลยตอบไปว่า ผีเผอที่ไหนลุง อย่ามาอำผมดิ ผมกลับดึกนะบางวัน พูดแล้วก็เหมือนย้อนใส่ตัว

จนมาถึง สุดสัปดาห์ วันศุกร์ ช่วงนั้น ฝนยังตกกระหน่ำ จนทำให้เพดาน ชั้น บนสุดของตึก รั่ว น้ำไหลทะลักเข้าถ่วมคอมพิวเตอร์ชั้นบน เสียหาย นั่นเป็นเหตุผลที่ ตึกไอที ต้องไปสร้างใหม่หละมั้ง แต่ประเด็นคือ ผมต้อง เป็นคน ขึ้นไป ทดสอบอุปกรณ์ที่ใช้ได้ ทั้งหมด 3 ห้อง ร้อยกว่าเครื่อง คนเดียว แล้วลิสต์รายการ อุปกรณ์ที่เสียหาย โอ้แม่เจ้า ผมเร่งมือทำ ตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะไม่ให้เสร็จค่ำมืด แต่จนแล้วจนรอด ก็มืด เหตุการณ์ไม่ คาดฝันก็มาถึงจนได้ ด้วยควาที่ทำงานไม่หยุดทำให้กลั้นปัสวะไม่ไหว จนต้องเข้าห้องน้ำ ห้องที่ผมทำงาน มันจะอยู่ตรงข้าม กับลิฟท์ มองเห็น ได้พอดี ผมก็นึกถึงเรื่องที่ลุงเล่า แล้วมาคิดๆดูระหว่างที่ปัสวะอยู่ ผมก็ แปลกใจอยู่ เพราะลิฟท์ตัวดังกล่าว ไม่ค่อยมีคนใช้งาน บางคนไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ามีลิฟท์ คิดไปคิดมาเพลินๆ ก็ต้องสะดุ้ง เสียงกดชักโครก ดังมาก

เมื่อผมหันไปยังเสียงลิฟท์ที่ดังขึ้น สมองมันคิดที่จะเบือนหน้าหนีแล้ว แต่ตามันก็ยังเพ่งไปตามสัญชาติญาณ ผมยังไม่ลืมเงามืดที่ตอนวิ่งออกจากห้องน้ำแล้วเหลือบไปเห็นนะครับ และแล้วเมื่อลิฟท์เปิดออกมาอย่างช้าๆ วินาทีนั้น ผมบอกเลยว่ากลัวแทบจะก้าวขาไม่ออก มองไปเห็นเท้าก้าวออกมา ร่างผอมๆ เหมือนคนแก่ ตรงฝั่งลิฟท์มันจะมืดนะครับ ผมมองไม่ค่อยถนัด แต่ก็พอรู้ว่าเป็นชายร่างแกหลังค่อม ตัวผอมๆ เดินออกมาจากลิฟท์ จากกลัวแล้วกลายเป็นสงสัย เพราะไม่น่าจะใช่ผี และแล้วร่างนั้นก็เปิดไฟฉายส่องมาทางผม ลุงยามนั้นเองครับ แกร้องตะโกนมา เอ้ายังไม่กลับอีกเหรอ มิน่า ลุงนึกว่าใครมาเปิดไฟทิ้งไว้ดึกๆดื่นๆ ลุงเลยขึ้นมาดู นั่นเป็นคำพูดของลุงยาม ผมโล่งอกไปเลยครับ 

ผมก็ทำหน้าที่ของผมต่อไปเช่นเคย จวบจนเวลาสามทุ่ม เสียงลิฟท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสัญญาณบอกผมเช่นเคย แต่ครั้งนี้ ผมไม่ตกใจแล้วนะครับ เพราะน่าจะเป็นลุงยามแวะมาทักทาย ผมก็มองออกจากในห้องที่ทำงาน เป็นลุงแกจริงๆด้วย ผมเลยตะโกนทักไป เพราะประตูห้องผมเปิดอยู่ ลุง ขึ้นมาปิดไฟเหรอ เดียวผมปิดเองงานไกล้จะเสร็จแล้วหละครับ ผมตะโกนออกไปแต่วันนี้แกมาแปลก ไม่เห็นเปิดไฟฉาย เพราะฝั่งของแกมันมืด ฝั่งของผมมันสว่าง แกก็ตะโกนกลับมา อ่อ ไอ้หนุ่มเหรอ เออๆปิดไฟด้วยนะก่อนกลับ ผมก็ตะโกนบอกไป ครับๆ ผมบ่นในใจ อะไรหนักหน่าก็เราปิดของเราเองทุกวันอยู่แล้ว ตามประสาวัยรุ่นแหละครับไม่ได้คิดอะไร

แล้วพี่ผมก็พูดขึ้นมาว่า แกไปทำไรให้หวะแกขึ้นมาที่ห้องที่ผมกำลังทำงานไม่ให้ซุ้มให้เสียง ผมสะดุ้งตื่นเลย พี่ผมพูดมาคำเดียว ตอนออกไป พี่เป็นคนลอกประตูหน้าตึก แล้วแกขึ้นไปได้ไงหวะ ผมเลยพูดไป แกคงมีกุญแจของแกมั้ง เท่านั้นแหละทุกคนทำเสียงซุบซิบๆกัน แปลกๆ ผมเลยถามไปอะไรหวะมีไรกันพี่ พี่ผมพูดมาว่า ตั้งใจฟังนะ นน ผมชื่อ นน ครับ ลุงยามเค้าไม่มีกุญแจกันนะ ความรับผิดชอบของตึกเป็นของพี่ๆเจ้าหน้าที่ รปภ ไม่มีสิทธ์เข้าไปข้างใน เค้าจะไม่มีกุญแจ เค้าจะนั่งอยู่แค่ข้างหน้า ผมสะอึกทันที ผมเลยพูดไปว่า อย่ามาอำผมน่าพี่ พี่เลยถามต่อไปว่า แล้วรูปร่างหน้าตาลุงยามของแกเป็นยังไง ผมก็เล่าไป ผอมๆคล้ำๆ อะพี่ พี่ผมสวนมาทันที นั่นไงโดนแล้ว กูว่าโดนเข้าให้แล้ว 

พี่ในกลุ่มคนหนึ่งสวนมาเลยว่า นั่นแแหละ มีบางคนก็เคยเจอ บอกว่า แกพยายามจะเปิดไฟ เพื่อให้ลิฟท์เปิดออกมา เพื่อที่จะช่วย นิสิต หญิงคนที่ถูกขังไว้ในลิฟท์ ผมฟังแล้วน้ำตาร่วงเลย ตอนนั้นกลั้นไม่ไหวจริงๆ กับเรื่องราวที่เพิ่งไปเจอ ผมจำได้ว่ารีบดื่มให้หนักเลยจะได้หลับไปเลย จำได้คร่าวๆว่า พี่ๆพากันหามผมไปส่งห้องเลยหละครับงานนั้น หลังจากวันนั้นผมก็ลายาวเลย สาม สี่ วัน เพราะมันไกล้จะเปิดเทอมเเล้ว ผมยังทำใจที่จะกลับไปตรงนั้น ไม่ใหว