หนีเสือปะจระเข้

เรื่องนี้ส่งมาจากคุณ Jimmy Wattana ครับ คุณ Jimmy เล่าว่า.. เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของเราเองค่ะ เกิดขึ้นนานมากแล้ว สมัยเราเรียนอยู่ที่หาดใหญ่ เราพักที่อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งกับเพื่อนๆ หลายคน ที่นี่รุ่นพี่เล่าต่อๆ กันว่าเจ้าที่แรง พยายามอย่าอยู่คนเดียวถ้าไม่จำเป็น! เอาละสิ.. ทีนี้สาวๆ ขี้กลัวอย่างพวกเราก็ขี้ขึ้นสมองสิคะ จะไปไหนกันทีต้องแห่ไปกันเป็นทีมเพื่อความอุ่นใจ 5555 แต่เรื่องที่เกิดเนี่ย มันดันไม่ได้เกิดขึ้นที่อพาร์ทเม้นท์แห่งนี้น่ะสิคะ..

มีอยู่วันหนึ่งเพื่อนๆ ในห้องที่เราพักกัน (มีกัน 5 คน) 3 ใน 5 คนมีธุระที่จะต้องไปทำในวันนี้ ไปกับแฟนบ้าง กลับบ้านบ้าง อีกคนก็รับงานร้องเพลงกะดึก (นางทำงานเป็นนักร้องในร้านเหล้าเล็กๆ) เหลือเรากับเพื่อนอีกคนนั่งมองตากันปริบๆ เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จู่ๆ เสียงเพจเจอร์ของเพื่อนก็ดังขึ้น (สมัยนั้นวัยรุ่นเค้าไม่มีมือถือนะคะ เค้าใช้เพจเจอร์กัน) มีข้อความจากที่บ้านเพื่อนมา บอกให้กลับบ้านตอนนี้ พ่อแม่จะออกไปธุระ ให้กลับไปเฝ้าน้องหน่อย คือนางต้องกลับไปเฝ้าบ้าน + เฝ้าน้องตัวเล็ก 10 ขวบ เอาแล้วไงล่ะ งานเข้าเราสิคะ! เรางอแงเลย บอก ‘อ้าวมึง! ..แล้วกุจะอยู่กับใคร?' ไอ้เพื่อนก็มองหน้าเราแบบ เอาไงดี? แล้วมันก็บอก ‘เอางี้ ไปนอนบ้านกุดีกว่า เอาไหม?' เรารีบตอบเลย ‘โอเคกุไปๆ' รีบเก็บเสื้อผ้ายัดกระเป๋า แล้วซ้อนมอเตอร์ไซค์เพื่อนแว้นไปอย่างไว บ้านนางอยู่อีกอำเภอ แค่ 20 นาทีก็ถึง

พอถึงบ้านเพื่อน ใครจะไปรู้ว่านี่คือการหนีเสือปะจระเข้ของเรา! น้องชายตัวดีของเพื่อนบอกว่า ผมจะไปเซเว่น ผมอยากกินขนม ไอ้เพื่อนก็เออๆ โอเคพาไป ตามใจน้องมัน เวลาตอนนั้นเกือบๆ 3 ทุ่มเห็นจะได้ ไอ้เราก็กำลังอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ เพื่อนมันตะโกนถามเราว่า ‘จะเอาอะไรที่เซเว่นป่าว?' เราด้วยความเกรงใจ คิดไม่ทัน ไม่อยากให้เพื่อนรอ เลยตะโกนตอบว่า ‘ไม่เอา ไปเหอะๆ อาบน้ำอยู่..' ในใจตอนนั้นก็คิดว่า บ้านเพื่อนเป็นทาวเฮ้าส์ธรรมดา ไม่ได้น่ากลัวอะไร อยู่คนเดียวสักแป๊บคงไม่เป็นอะไรหรอก.. พอเพื่อนขี่มอเตอร์ไซค์พาน้องออกไปสักพัก เราอาบน้ำเสร็จพอดี ตอนออกมาจากห้องน้ำ จะเดินไปแต่งตัวที่ห้องนอนเพื่อน ขณะที่เดินไปต้องผ่านห้องนอนอีกห้องที่อยู่ติดกัน เราเห็นประตูห้องแง้มอยู่นิดๆ พอเราเดินไปถึง ประตูมันดันปิดเอง ดัง ‘แอดดดดด.. แกร่ก!!' เราหันไปดูแบบตกใจนิดๆ แต่คิดปลอบใจตัวเองว่า คงเป็นลมมันดันประตูล่ะ ไม่มีอะไร..

แล้วเราก็เดินเข้าห้องนอนเพื่อนไปแต่งตัว นั่งดูทีวีตามปกติ สักพักเหมือนเคลิ้มๆ เราได้ยินเสียงประตูห้องเปิด ก็คิดว่าเพื่อนเรากลับมาละ แต่ทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์หว่า? พอหันไปดู อ่าว..ไม่ใช่ค่ะ เป็นผู้ชายหน้าตาเรียกว่าดูดีใช้ได้เลย ใส่เสื้อโปโลสีขาว กางเกงยีนสีเข้ม เดินดุ่มๆ เข้ามา แล้วก็มานั่งลงข้างๆ เรา จนเราต้องถอยออกแบบงงๆ ..แม่งใครวะ? แต่เราจำได้ว่าเราล็อคประตูแล้วนี่หว่า เข้ามาได้ยังไง? ในหัวตอนนั้นคิดสับสนไปหมด แต่ตาก็จ้องไปที่เค้าแบบไม่ละ เค้าก็ยิ้มให้นะ เป็นยิ้มที่ดูหล่อเลยนะ แต่กลับเยือกเย็นบอกไม่ถูก เราเหมือนแว๊บขึ้นมาได้ว่า ‘ไม่ใช่ละ.. นี่ไม่ใช่คนละ' เราถอยออกมาจนชนหัวเตียงเลยค่ะ ทันใดนั้น หน้าของผู้ชายคนนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น.. และยังคงยิ้มไม่หุบด้วย หน้าใหญ่ขึ้นๆ จนใหญ่มากกกกก!!! ตอนนั้นเราทำอะไรไม่ถูกเลย กลัวมากๆ แล้วก็หลอนมากๆ ช็อคสุดขีดดด แต่ใจมันบอกให้สู้ค่ะ เราตะโกนออกมาดังมากว่า ‘อีผี อีห่าา มึงออกไปนะ!!' แล้วคว้าเอาหมอนที่ใกล้มือฟาดไปที่เค้าสุดแรง เหมือนต่อสู้อะค่ะ

ทันใดนั้น เหมือนมีลมอะไรไม่รู้พัดแรงมาก วูบบบบ จนของในห้อง กระดาษหนังสือบนโต๊ะปลิวร่วงลงพื้นหมด เราก็ยังสู้อยู่ เห็นเล่าแบบนี้ แต่จริงๆ มันน่ากลัวมากๆ เลยตอนนั้น น้ำตานี่ไหลอาบแก้มเลยค่ะ.. แล้วก็เหมือนภาพตัด เราได้ยินเสียงเพื่อนเรียก ‘มึงๆๆๆ เป็นอะไร!?' มันจับเราเขย่าๆ จนเราได้สติ เรากอดมันแน่นเลย แล้วเล่าให้มันฟัง ร้องไห้สะอึกสะอื้นไปด้วย เล่าไปด้วย เราตัวสั่นไปหมดตอนนั้น เราบอกเพื่อนว่าผู้ชายหน้าตาแบบนี้ๆ ผิวแบบนี้ ผมแบบนี้ แต่งตัวแบบนี้ๆ คือเราเห็นเค้าชัดมากๆ จนเก็บรายละเอียดถูกหมดอะ เพื่อนฟังแล้วก็หน้าซีดไปพักนึง ก่อนจะจูงมือเราไปหน้าบ้าน บอกให้เราดูที่หิ้งพระหน่อยซิ..ว่าใช่ไหม? พอเราเงยหน้าขึ้นดู เรากรี๊ดเลยค่ะ!!! คนนี้แหละแก! ใช่เลยอะ ผมหยักโศกนิดๆ ยิ้มแบบเดียวกันเป๊ะเลย!! เพื่อนเราบอกว่า ‘นี่เป็นพี่ชายกุเอง โดนรถชนตายเมื่อต้นปี เวลาใครมาที่บ้าน ยิ่งถ้าเป็นคนแปลกหน้าไม่ใช่ญาติ มักจะเจอประจำ..' แม่เจ้า.. พี่แกมารับแขกแบบนี้เหรอวะคะ!? เราร้องไห้หนักมาก บอกจะกลับอพาร์ทเม้นท์ ไม่อยู่แล้ว เรากลัวจนเพื่อนต้องโทรไปตามป้ามันมา ป้ามันมาก็จุดธูปหน้าหิ้งพระ บอกพี่เค้าว่าอย่ามาแกล้งน้องเค้าเลย น้องกลัวอะไรงี้.. แล้วป้าก็อยู่นอนเป็นเพื่อน พร้อมกับลูกสาวป้าอีกคนค่ะ ขนกันมานอนเลยทีนี้ เพราะสงสารเรา คืนนั้นนอนเบียดกันจนสว่าง พอเช้ามาเรารีบกลับอพาร์ทเม้นท์เลยค่ะ ไม่เอาแล้ว ไม่ไหว เจ้าของบ้านรับแขกได้สยองเกิ๊นนนน แบบนี้มีหวังช็อกตายตามได้นะคะ! ..หลังจากนั้นคงไม่ต้องบอกนะคะ ว่าเรามาบ้านหลังนี้อีกหรือเปล่า เข็ดจนตายค่ะ หนีเสือปะจระเข้แท้ๆ เลยกุ!