ลาก่อนเพื่อนรัก

วันนี้อยากจะมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเราเองบ้าง อาจจะไม่น่ากลัวนะคะ แต่เป็นเรื่องที่เราไม่เคยลืมเลย เข้าเรื่องเลยนะคะ สมัยเรียนเรามีเพื่อนผู้หญิงคนนึงที่สนิทมากๆ ชื่อ เอ (นามสมมติ) เรากับเอไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนพอโตก็แยกย้าย เอก็ไปมีครอบครัว แต่เรากับเอก็ยังติดต่อกันเรื่อยๆ ตลอด

แต่เรื่องของเอยังไม่จบเท่านี้ค่ะ วันนึงเราอยู่ห้องคนเดียว กำลังนั่งซักผ้าอยู่ ในใจก็นึกถึงเอขึ้นมา เราเลยพูดลอยๆ ว่า ‘เอ กูคิดถึงมึง กูเหนื่อย ถ้าตอนนี้มีมึงอยู่ มึงคงให้คำปรึกษากูได้ เราคงคุยกันได้..' พอเราพูดจบ เราได้ยินเสียงเหมือนคนเดินในห้องทันทีเลยค่ะ เราเลยถามว่า ‘..มึงมาเหรอ?' แล้วเสียงก็เงียบไป.. พอตกดึก เรานอนคนเดียว เพราะเพื่อนที่อยู่ด้วยเข้างานดึก เวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน มันเป็นความรู้สึกกึ่งหลับกึ่งตื่น เราเห็นเอค่ะ เอมายืนข้างๆ มาในสภาพที่เป็นคนปกติมาก ตอนนั้นฝันหรือจริงก็ไม่รู้แยกไม่ออก เราบอกมันว่า ‘มานอนตรงนี้สิ คิดถึง' เอมันก็เดินมานอนข้างๆ เรา พอเอมานอน เราก็นอนตะแคงจ้องหน้ากัน แล้วเราสองคนก็ร้องไห้ออกมา เรากอดเอแน่นมากๆ ต่อจากตรงนี้ไปขอเล่าเป็นบทสนทนาที่เราคุยกันนะคะ

แล้วเราก็คุยกันไปถึงสมัยเรียน เรานอนขำกันทั้งที่ร้องไห้ เราพยายามคุยกันแต่เรื่องสนุก ทั้งที่น้ำตาก็ไหลไม่หยุด เสียงเราหัวเราะปนสะอื้นกันทั้งคู่ จนเอบอกเราว่า ‘กูไปแล้วนะ..' เราเลยถามเอว่า ‘ไปไหน ไม่ไปไม่ได้เหรอ?' เอบอกว่า ‘เค้ามาตามแล้ว ต้องไปแล้ว..' เราร้องไห้แบบฟูมฟายสะอึกสะอื้น จนเราสะดุ้งรู้สึกตัว เราหันไปมองหมอนอีกใบที่เมื่อกี้เอนอน แล้วเราก็ร้องไห้ปล่อยโฮอีกครั้งนึง เพราะหมอนมันมีรอยคนนอน พร้อมกับเปียกน้ำตาจริงๆ ทั้งที่เราจัดเราจัดวางไว้อย่างดีก่อนนอน