เจ้าที่เจ้าทางไม่ปลื้ม

ย้อนไปตอนเรายังเรียนอยู่ ม.ต้นนะคะ คือพ่อตามใจเรามาตั้งแต่เด็ก ตามใจมากกก อยากได้อะไรคือต้องได้ ตอนนั้นที่โรงเรียนเค้าฮิตมีรถมอเตอร์ไซค์ขี่กันค่ะ ใครมีคือจะเด่นมาก พ่อก็ออกรถมอเตอร์ไซค์ให้เรา แต่ว่ารถมันไม่ได้เดิมๆ น่ะสิคะ เหมือนเคยเปลี่ยนท่อมา แบบว่าดังลั่นไปไกลสามบ้านแปดบ้าน

เย็นวันหนึ่ง เรามีไปกินเลี้ยงวันเกิดที่บ้านเพื่อนกัน กว่าจะกินกันเสร็จก็ 4 ทุ่มแล้ว ส่งเพื่อนๆ เสร็จกว่าตัวเองจะได้กลับก็เกือบ 5 ทุ่มค่ะ ระหว่างทางกลับบ้าน เราขี่ไปได้สักพัก คืนนั้นแสงจันทร์รวมถึงแสงไฟตามทางส่องสว่าง ส่องให้เห็นเงารถเราที่ทอดไปตามพื้นถนน เราเห็นในเงามีผู้หญิงใส่ชุดนางรำใส่ชฎาครบชุดนั่งหันข้างซ้อนท้ายเราอยู่!!! แค่ช่วงเวลาแว่บเดียวเท่านั้น ก่อนรถจะพ้นแสงไฟทางมืดไป เราตกใจมากกกก แต่มองกระจกหลังก็ไม่เห็นมีใคร คิดในใจคงจะตาฟาดไปเอง เพราะมันเร็วมากแค่แว่บเดียว

พอจะถึงบ้าน ทางก่อนเข้าบ้านเราจะเป็นพงหญ้ารกๆ จะมีศาลไม้เก่าๆ อยู่ซ้ายมือ ปกติเราเข้าออกจะไหว้ทุกครั้ง แต่วันนั้นดันลืมค่ะ เพราะรีบ ด้วยความง่วงนอน ขี่เลยศาลนั้นไปแค่นิดเดียว ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่น ‘ขี่รถเบาๆ ไม่ได้เหรอไงวะ!!!' มันแปลกตรงที่แถวนั้นไม่มีบ้านคนเลย เป็นป่าหญ้ารกๆ แล้วยิ่งเวลาดึกขนาดนั้น ใครจะมาอยู่แถวนั้น? ด้วยความสงสัย เราเลยจอดรถ และหันกลับไปจะขอโทษเค้า ..แต่สิ่งที่เห็นคือ นางรำที่กำลังยืนรำอยู่หน้าศาลไม้! แล้วสายตาจ้องมองเราแบบเขม็ง! โอ้ยยยยยยย!!!! ตอนนั้นฉี่แทบแตก ตาค้าง ตกอยู่ในภวังค์นานแค่ไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีคือเสียงโทรศัพท์มือถือเข้า พอสติมา เรารีบบิดรถเข้าบ้านเลยจ้าาา~ ไม่อาบน้ำ ขึ้นห้องแล้วนอนทันที

ตอนเช้าเลยเล่าให้ย่าฟัง ย่าบอกว่า เค้าคงรำคาญที่ท่อรถเสียงดัง แล้วก็กลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ หลังจากครั้งนั้น เราไม่กล้าขี่รถเสียงดังตอนดึกๆ อีกเลยค่ะ เวลาจะเข้าบ้านดึกๆ ก็ให้พ่อออกไปรับตลอด ไม่กลับเข้าบ้านคนเดียวอีกเลย เข็ดแล้วเจ้าค่ะ!